За гэтае лета я пабывала ў розных гарадах і нават краінах! Але больш за ўсё мне спадабалася на поўдні ў Турцыі.
Гэты шум мора і водбліск вады на сонца. Гарачы пясок, блакітнае неба. Прысмак салёнай вады ў роце. І маленькія бычкі якія акуратна датычацца тваіх ног.
Па вечарах калі сонца садзілася, неба выглядала як полымя дракона.А па вечарах было абсыпана зоркамі.
Адзін раз днём ішоў лівень, але нават ён быў красив.Я не калі не бачыла такое зрелище.Небо пашарэў, а хвалі былі як велізарныя скалы! Пена ад хваляў тычылася маіх ног. І ўвесь бераг як быццам бы быў абсыпаны шэрай заслонай!
Я не калі не забуду гэты адпачынак, які прынёс мне столькі прыемных уражанняў і эмоцый!
23161 чалавек прагледзелі гэтую старонку. Зарэгіструйся або увайдзі і даведайся колькі чалавек з тваёй школы ўжо спісалі гэта сачыненне.
/ Складанні / Складанні на вольную тэму / 5 клас / Самы памятны дзень лета
Мы напішам выдатнае складанне па Вашым замове ўсяго за 24 гадзіны. Унікальнае складанне ў адзіным экземпляры.
Складанне памятны дзень летніх канікул, 6 клас
Шукайце сінонімы на sinonim.org, каб сачыненне не супадала з тым, што ў інтэрнэце. Націсніце 2 разы на любое слова ў тэксце.
Аднойчы, цёплым летнім днём, мы з бацькам пайшлі ў лес па грыбы. Лес быў поўны гукаў і галасоў птушак. З грыбамі нам у гэты раз вельмі пашанцавала — даволі хутка назбіралі яшчэ кошык з верхам. Пара было адпраўляцца дадому. Уздоўж лясной сцежкі раслі маленькія елачкі, і я выпадкова закрануў адну з іх нагой. Нечакана адтуль пырхнула нейкая птушка. Вядома, я вырашыў пацікавіцца, што там, пад ялінкай. Нахіліўся, рассунуў галінкі і ўбачыў некалькі яечкаў блакітнаватага колеру, якія ляжаць у гняздзе. А птушка, аказваецца, не паляцела далёка. Яна села на дрэва непадалёк і стала жаласна цвіркалі. Прыйшлося клікаць на дапамогу бацькі — я не ведаў, што рабіць далей. Бацьку параіў не чапаць гнязда — інакш птушка не вернецца туды. Само месца мы запомнілі і шчасна вярнуліся дадому. А потым, калі прайшло некаторы час, вырашылі вярнуцца, каб паглядзець, ці не з’явіліся птушаняты. І на самай справе, з’явіліся! Маленькія, яшчэ сляпыя і бездапаможныя. Мы вярнуліся яшчэ раз, праз тыдзень. На гэты раз птушанятак ўжо не было. Напэўна, маці павяла іх з сабой, хацела абараніць і зберагчы.
Складанне 2 на тэму памятны дзень летніх канікул
Як мы ўсе чакаем наступу лета, і якое яно потым аказваецца да крыўднага кароткае! Толькі-толькі ўвайшлі ў густ, тут — раз, ужо і верасень на носе! І застаецца толькі шкадаваць: то не паспелі, туды не з’ездзілі. Цяпер, на жаль, да будучых вакацый планы давядзецца адкласці. І толькі памяці ў нас ніхто не адбярэ! Шкада, вядома, што ўвосень прырода пачынае рыхтавацца да доўгай зімовага сну: і лістота ападае, і трава жухне, і сонечных дзён усё менш, а непагадзь, наадварот, усё часцей і часцей.
Што мне запомнілася з мінулага лета? Вядома, ліпеньская паездка разам з мамай у Сочы. Райскае месца — мора, сонца, чайкі, бясконцы шум хваль і многае іншае. Была адна паездка, якая асабліва запомнілася. Ёсць у ваколіцах Сочы такое вядомае месца — Мацеста. Там стаіць велізарны будынак і, здаецца, што ты трапляеш у Старажытную Грэцыю — у такім стылі яно выканана. Шмат калон і скульптур, выкананых з мармуру. Асабліва ўражваюць сваёй прыгажосцю калоны, якія знаходзяцца ў галоўным памяшканні. А столь — таксама асаблівы, разьбяны! Тут можна адпачыць і, калі спатрэбіцца, то пакаштаваць мінеральнай вады для здаволення смагі. Калі верыць легендзе, то Мацеста клікалі. Дзеля здароўя бацькоў яна ахвяравала асабістым шчасцем: аддалася горным духу. Так што легенда вельмі прыгожая, трагічная і павучальная адначасова. Тут лечаць разнастайныя хваробы, а таксама рубцы і апёкі. Экскурсія сюды не магла не спадабацца! Выдатна, што ёсць такое месца і людзі, уладкаваць яго.
За што амаль усе мы любім лета? Гэта і так зразумела — канікулы, ніякіх табе урокаў, шмат вольнага часу, на вуліцы цёпла, нават горача і можна смела насіць шорты, футболку і сандалі на босых нагах. Так, і купацца можна хоць да вечара — абы побач былі рака або сажалка. Звычайна мы кожнае лета стараемся праводзіць цікава і куды-небудзь ездзім. У гэтым годзе мама вырашыла, што паедзем у Крым.
Месца гэта цалкам асаблівае — дзікія пляжы, шум прыбоя, мноства цікавых месцаў і ўсюды хочацца пабываць, палазіць па скалах, пакатацца на яхтах, забрацца ў разваліны старадаўніх крэпасцяў. Мне запомніліся Мядзведзь-гара, Балаклава, але ў першую чаргу — экскурсія на гару, якая называецца Демерджи, а потым яшчэ ў Даліну Прывідаў. Накшталт, нічога асаблівага, але ўся «фішка» гэтай экскурсіі заключалася ў тым, што частка шляху трэба было ехаць верхам. Калі аўтобус прывёз нас на ферму недалёка ад гары, я ўбачыў самых розных коней. Вядома, падбег да іх бліжэй, каб лепей разгледзець. Афарбоўкі коні былі і чорнага, і рыжага, і па ўзросце — зусім жарабяты і дарослыя, стройныя, прыгожыя, длинногривые. Такім чынам, настала доўгачаканая хвіліна, калі я залез у сядло. Конь пада мной клікалі Майка. Мы неяк адразу спадабаліся адзін аднаму і моцна пасябравалі. Тым больш, што коней я раней не толькі бачыў, але і катаўся на іх. Таму тут адчуваў сябе спакойна, упэўнена і радасна. Майка адчувала мяне, я адчуваў яе, таму нашы жадання супадалі, і мы неяк хутка і незаўважна апынуліся наперадзе ўсіх астатніх экскурсантаў. Мы самымі першымі прыехалі да падножжа гары Демерджи. Там дачакаліся астатніх. Вакол віднеліся зусім асаблівыя скульптуры — іх вывастрыў з каменя сам вецер за многія гады і нават, хутчэй за ўсё, стагоддзя. Затым наступны прыпынак — на тым месцы, дзе здымалі знакамітую савецкую кінакамедыі «Каўказская палонніца». Так-так, амаль увесь гэты фільм быў зняты менавіта там, у Крыме. Толькі сцэны з горнай ракой прыйшлося здымаць на Каўказе. Дарэчы, высветлілася, што крымская прырода спатрэбілася для натурных здымак яшчэ аднаго фільма — «Сэрца чатырох». Фільм я таксама бачыў, таму, вядома, захацелася аблазіць усе камяні, якія паказаны ў фільме. Далей мы наведалі месца, дзе калісьці была вёска. Здарыўся горны абвал — не рэдкасць у гэтых месцах, і яе заваліла велізарнымі валунамі. У памяць аб гэтай вёсцы застаўся толькі ключ. Вада ў ім найчыстая, халодная, крынічная. І яшчэ знаходзіцца там камень «Разбітае сэрца». З ім звязана адна легенда. Згодна з ёй, калі хто-небудзь рызыкне пралезці праз расколіну прама ў гэты самы «сэрца», і пры гэтым паспее загадаць жаданне, то яно абавязкова споўніцца ў хуткім часе. Нас, хлапчукоў, было некалькі чалавек. Нам не захацелася зноў паўзці праз расколіну, і мы вырашылі вярнуцца назад конна. Канчатковым пунктам экскурсіі была крэпасць Фуна, вельмі старажытная. Ад яе амаль нічога не засталося, час зрабіла сваю справу. Амаль усе руіны схаваныя пад зямлёй. Назад мы з Майкай зноў далёка абагналі ўсіх астатніх. Здавалася б, далёка — а ўжо на татарскай ферме, адкуль пачыналася наша падарожжа. Там нас накармілі вячэрай.
Але надышла пара развітвацца. Вельмі гэтага не хацелася! Спадзяюся, што яшчэ будзе магчымасць вярнуцца. І хоць экскурсія заняла ўсяго адзін дзень, але гэты дзень стаіць многіх дзён. Я па-сапраўднаму палюбіў коней. Гэта не толькі самы дакладны сябар чалавека, але прыгожае, вынослівае, ганарлівае істота. Абавязкова прыязджайце ў Крым!
Калі старонка дапамагла, захавайце яе і падзяліцеся спасылкай з сябрамі:
Група з кучай карыснай інфармацыі (падпішыцеся, калі трэба будзе ЕГЭ або ОГЭ):