«Мокры» эфект у карціне Герасімава «Пасля дажджу».
Давайце разам паглядзім на карціну Аляксандра Герасімава «Пасля дажджу». Што гэта? Жанравая сцэна без людзей? Нацюрморт? Пейзаж? Гэтая карціна ўключае ў сябе элементы розных жанраў і тым цікавая. Мы бачым тэрасу, на якой, можа, толькі гадзіну назад сядзелі людзі — пілі чай, чыталі газеты, хтосьці, напэўна, вышываў на цяпер ужо пусты лаўцы. Гэта магла б быць жанравая сцэна. Мастак мог бы намаляваць, як людзі ўцякаюць з тэрасы з-за раптоўна стараючыся стаць мацней дажджу. Мы можам толькі здагадвацца пра гэта, але абстаноўка тыповая для добрай жанравай сцэны. Мы бачым стол, на якім размешчаны ваза з кветкамі і перавернуты шклянку (мабыць, яго перавярнуў парыў ветру) — тыповы нацюрморт. На заднім плане перад намі чысты прыгожы краявід — гадовы сад, амыты дажджом.
Мы ў Фэйсбуку
"сезоны года" — гэта часопіс аб прыродзе, культуры і навакольным свеце.
Матэрыялы можна выкарыстоўваць для азнаямлення дзяцей з прыродай, у дапамогу школьнікам, у рабоце выхавальніка і настаўнікі.
Складанне па карціне Герасімава Пасля дажджу (мокрая тэраса) 6 клас апісанне
Гледзячы на карціну Герасімава «Пасля дажджу», адчуваецца пах свежага гадовага залевы, чуюцца ўдары кропель аб лісце дрэў. Уся тэраса залітая святлом і незвычайнай чысцінёй абмыта дажджом прыроды. Адлюстравання прадметаў у дажджавой вадзе надае карціне асаблівую атмасферу загадкавасці, рамантыкі і выгоды. Так хочацца застацца на гэтай тэрасе, пагрузіўшыся ў гэтую абстаноўку ціхамірнасці, ўдыхаць свежае паветра і хоць на імгненне забыцца пра ўсе праблемы.
Як рэалістычна мастак перадае прыгажосць мокрых паверхняў: полу, століка, парэнчаў, лавачак. У асноўным творца выкарыстоўвае цёмныя фарбы, але скрозь схіле пад цяжарам вады галіны дрэў віднеецца неба, на якім рассейваюцца апошнія хмары. Праменьчыкі проглянувшего сонейка весела гуляюць і іскрацца ў кроплях вады. Гэта надае карціне нейкае таямнічае свячэнне. Глыбока за дрэвамі, на фоне, віднеюцца пабудовы. Іх дах літаральна ззяе.
У празрыстай вазе на століку, што знаходзіцца ў левай частцы тэрасы, варта букет выдатных садовых кветак. Яны выглядаюць настолькі рэальнымі, што калі глядзіш на іх, здаецца, што вось-вось адчуеш тонкі, далікатны водар, выходны ад іх. Асобна хочацца адзначыць тое, як мастак адлюстраваў празрыстасць шкла, з якіх выраблены ваза і шклянку.
Нельга адназначна ўсталяваць жанр гэтай карціны. З аднаго боку на ёй намаляваны пейзаж, таму што даволі вялікую частку карціны займаюць садовыя дрэвы, наступствы стыхійнага з’явы ў прыродзе. Але з іншага боку — мы бачым гэты цудоўны букет кветак, стол, на якім ляжаць апалае пялёсткі, шклянку, які ўпаў пад націскам цяжкіх кропель вады.
Гэтая карціна ўражвае і прымушае задумацца аб высокім. Думаю, ніхто не зможа застацца абыякавым пасля прагляду гэтай карціны.
Cочинение па карціне Пасля дажджу Герасімава 6 клас
Аляксандр Герасімаў — мастак разнапланавы. У розны час (даваенны і пасляваенны перыяды) ён пісаў партрэты першых асоб у Савецкім дзяржаве, а таксама малюнак прыродных з’яў цікавіла майстра. Тэма дажджу і абнаўлення прыроды пасля яго не новая не толькі ў цэлым у мастацкім мастацтве, але і ў творчасці Герасімава. У студэнцтве ён адлюстроўваў дахі дамоў і паверхні дарог пасля дажджу. Але гэтае палатно адасабляецца ад іх.
Ўражанне ад карціны
Ўражанне ад карціны супярэчлівае. Мы бачым малюнак тэрасы пасля дажджу. Само гэта з’ява прыроды можна трактаваць дваяк — гэта не толькі абнаўленне прыроды з надзеяй на яе адраджэнне, але і своеасаблівыя нябесныя «слёзы». Гэта стыхія, з якой непадуладна справіцца чалавеку, ён можа толькі бачыць, пахавалі ў зацішным мястэчку і чакаючы непагадзь. Мастак як раз і знаходзіцца ў такім месцы — мы бачым малюнак яго вачыма з супрацьлеглага кута веранды.
У цэлым, дождж уносіць адчуванне дыскамфорту ў гэтую прастору. Але дыскамфорт гэты «адчувае» чалавек і створаныя ім прадметы — мы бачым, як блішчаць лужынкі на лаве веранды — цяпер не прысесці на яе; стол, размешчаны на ўваходзе, як бы сустракаючы гасцей, на дадзены момант не можа сабраць іх вакол сябе; шклянку, які ўпаў ад ўсхадзілася стыхіі — усё гэта пацвярджэнне бяссілля чалавека перад прыроднымі з’явамі. Адны толькі дрэвы, насыціўшыся жыватворнай вільгаццю, ззяюць, адлюстроўваючы паступова выходзяць з-за хмар сонечныя прамяні. Адбываецца змена цыклаў, адно з’ява змяняе іншае і так было заўсёды і будзе, а прырода будзе працягваць жыць і радавацца не гледзячы ні на што.
Колеравая гама, якую абраў Герасімаў, не адрозніваецца вялікай разнастайнасцю, але ў яе лаканічнасці шмат сэнсу. Мы бачым натуральныя, якія сустракаюцца ў прыродзе колеру. Аднак, яны супрацьстаяць адзін аднаму па насычанасці, па прысутнасці ў іх жыцці. Стол і драўляная прыбудова маюць цёмна-карычневыя адценні, а зрэзаныя кветкі ў вазе «разводзяць» гэтую змрочнасць сваёй свежасцю, хоць і былой: белыя, ружовыя, ледзь улоўныя далікатныя адценні, але зеляніна (лісце і сцеблы кветак) — цямней прыродных, жывых. І смутак сваю па ранейшай жыцця на ўлонні прыроды, кветкі паказваюць якое апала пялёсткамі на стале.
Але ў канчатковым выніку, жыццё перамагае — планава карціна дзеліцца на дзве часткі — пярэдні фон з тэрасай (свет людзей) і задні (свет прыроды), дзе пераважае зеляніна самых розных адценняў, даказваючы, што ў прыродзе «» няма дрэннага надвор’я «, што усё ў ёй гарманічна. вось-вось выйдзе сонейка і ад дажджу не застанецца і следу.
Цікавыя сачыненні па карцінах
Вельмі светлая карціна. Яна і сонечная, і прыемная. Тут шмат прасторы, шмат зеляніны. Гэта адзін з многіх панадворкаў Масквы.
Хлопцы выйшлі на двор. Усім знайшлося занятак па душы. Хлопчык Віця у сіняй куртцы і трыко едзе, спрытна адштурхваючыся лыжнымі палкамі па пракладзенай лыжні.
У творчасці З.Е Серебряковой адну з вядучых роляў адыгрывае палатно «Картачны домік». Яна напісала гэта палатно ў 1919 годзе.