П’еса Горкага «На дне» была напісана ў 1902 годзе, напярэдадні рэвалюцыйных падзей. У гэтым творы адбілася ўся непрывабная праўда жыцця людзей, якія апусціліся на самае «дно». Менавіта сярод начлежніка, людзей якія апусціліся, якія страцілі надзею, зараджаецца спрэчка аб жорсткай праўдзе і суцяшальнай хлусні.
Па ходзе п’есы мы пачынаем разумець, што з выгляду зьняможаныя людзі на самай справе яшчэ маюць нейкае «варушэнне» у сваіх душах. Сярод іх пастаянна вядуцца розныя размовы, якія носяць даволі філасофскі характар. Мы бачым, што ў кожнага героя ёсць свая жыццёвая пазіцыя.
На самай справе, прыгледзеўшыся лепей да персанажаў п’есы, пачынаеш разумець, што ў кожнага ў жыцці ёсць свая трагедыя. Напрыклад, Васька Попел нарадзіўся ў сям’і злодзея. Ад гэтага на яго як бы паставілі кляймо — сын злодзея, таксама злодзей. Яго лёс быў за яго вырашана, а ў яго не хапіла ўнутраных сіл перамяніць яе.
Клешч — таленавіты слесар, але вельмі жорсткі і нават жорсткі чалавек. Ён абыякавы ў адносінах да сваёй маладой жонцы, якая на працягу амаль усёй п’есы памірае побач з ім. Што зрабіла гэтага героя такім? Характар? Вядома. Але і тыя ўмовы жыцця, якія «вывелі» на паверхню ўсе адмоўныя рысы натуры гэтага чалавека, які разумее, што ён губіць свой талент і не можа ў поўнай меры займацца любімай справай.
Вельмі кепскі і лёс Ганны. Гэтая трыццацігадовая жанчына ні разу ў сваім жыцці нават не ела ўволю. Смерць для яе — палёгку. Ганна спадзяецца, што, хаця б на тым свеце, яе жыццё будзе лягчэй, а сама яна больш шчаслівым.
Маладая дзяўчына Насця запоем чытае любоўныя раманы і ўсімі сіламі душы верыць у іх. А што ёй яшчэ застаецца? Яна вымушана гандляваць сабой, каб пракарміцца. Любоўны раман «Фатальная каханне» становіцца для гераіні адзінай аддушынай ў жыцці, выразам яе мары аб жаночым шчасце, любімым мужа, дзецях.
Акцёр, прапіць свой талент, як быццам ганарыцца гэтым, на самай жа справе ён з велізарнай болем успамінае аб сцэне. Але з-за слабасці сваёй натуры, патрапіўшы на «дно» жыцця, герой ніяк не можа ўзяць сябе ў рукі, пачаць жыць па-іншаму.
І тут сярод начлежніка з’яўляецца вандроўнік Лука. Гэты герой ставіць вышэй за ўсё спачуванне, і практычна ўсе героі пачынаюць з зачараваннем слухаць яго суцяшальную хлусня.
Толькі ад Лукі Ганна атрымлівае цяперашні спачуванне, спагаду. Толькі дзякуючы гэтаму чалавеку яна не памерла ў поўнай абыякавасці. Лука размаўляе з няшчаснай жанчынай, распавядае ёй пра тое, што на іншым свеце ёй будзе нашмат лепш. Ганна ніколі ў жыцці не была шчаслівая. Але яна марыць нават не пра гэта, ёй хочацца проста спакою. І Лука абяцае ёй гэты супакой, ён кажа, што смерць суцешыць яе. Бедная жанчына памірае хоць з кропляй надзеі ўнутры.
Я думаю, Луке таксама шчыра шкада Насцю. Усе смяюцца над яе балачкі пра вялікую і светлага кахання. Вось толькі яе палкага каханага, студэнта, клічуць то Раулем, то Гастон. Толькі Лука падтрымлівае яе, кажучы, што калі дзяўчына верыць, што ў яе жыцці была вялікая любоў, значыць так усё і ёсць на самой справе.
Лука першы разглядзеў у Ваську попелам добрага, добрага, але заблытаўся чалавека. Ён усяляк спрабуе падтрымаць яго, падтрымаць яго імкненне зажыць сумленнай, правільнай жыццём. Вандроўнік распавядае Ваську пра магчымасць паехаць у Сібір і там працаваць. І Попел прымае гэта з надзеяй на сваё магчымае перараджэнне.
Акцёру, добраму, але співаюцца чалавеку, Лука расказвае пра бясплатнай клініцы для алкаголікаў. Ён угаворвае яго: «Ты толькі вось чаго: ты пакуль рыхтуйся! Устрымаюся. вазьмі сябе ў рукі і цярпі. «I ў вандроўніка атрымалася на некаторы час натхніць героя:« Я сёння — працаваў, мел вуліцу … а гарэлкі — ня піў! Якое? Вось яны — два пяціалтынны, а я — цвярозы! »
Лука хлусіць людзям, але ці робіць ён гэта са зла? Я так не думаю. Ён проста не счарсцвелай душой. Але нельга не заўважыць, што пазіцыя героя прыніжае чалавека: «Мне — усё адно! Я і жулікаў паважаю; па-мойму, ні адна блыха — не плоха: усе чорненькі, усе — скачуць … »Яго філасофія заключаецца ў тым, што чалавека неабходна заўсёды падтрымліваць ўнутранай верай. Нагляднай карцінай да гэтага з’яўляецца аповяд Лукі пра пошукі праведнай зямлі. У гэтай прыпавесці гаворка ідзе пра тое, што навуковец, які разбурыў веру ў праведную зямлю ў аднаго яе шукальніка, загубіў гэтага чалавека: той павесіўся пасля таго, як рассеялася яго ілюзія. Тым самым Лука хацеў паказаць слабасць гэтага чалавека ў тым выпадку, калі ў таго няма мэты ў жыцці, хоць бы прывіднай.
Лука пакідае начлежку, і героі, якія перасталі чуць «салодкія гаворкі», зрываюцца. Насця і Клешч запіваюць разам з астатнімі, Васька Попел забівае Кастылёва і трапляе ў турму, Акцёр разумее, што бясплатнай клінікі для алкаголікаў няма, і канчае жыццё самагубствам. І ніхто з гэтых герояў не падумаў, што сілу трэба шукаць не ў прамовах вандроўніка, а ў самім сабе.
У канцы п’есы гучыць маналог Сацін пра моцны і ганарлівай Чалавека. Сацін асуджае пазіцыю суцяшальнай хлусні: «Хлусня — рэлігія рабоў і гаспадароў. Праўда — бог вольнага чалавека! »Але пры гэтым герой разумее і пазіцыю Лукі:« Так, гэта ён, старая дрожджы, проквасил нам сужыцеляў … Стары? Ён — разумніца. Стары — ня шарлатан! Што такое праўда? Чалавек — вось праўда! Ён гэта разумеў … вы — не. Ён … падзейнічаў на мяне, як кіслата на старую і брудную манету … »Сацін разумее, што Лука хлусіў насельнікам ночлежке толькі з жалю. Але ён не прымае такой пазіцыі. Хаця … Усё высакамоўныя фразы Сацін пра Чалавека і вялікай праўдзе абвяргаюцца яго жыццём. Бо ён не проста ўпаў на «дно», а сам добраахвотна сышоў туды. Герой нічога не робіць для таго, каб выбрацца з гэтых нечалавечых умоў. Ён махнуў рукой на сябе і на жыццё ў цэлым. Яму зручней співаюцца і растрачваць сваё жыццё, свае таленты марна. Вось сапраўдная праўда яго жыцця.
У п’есе М.Горкага няма адназначнага адказу на пытанне аб праўдзе і хлусні. На мой погляд, праўда — гэта добра, яна патрэбна людзям. Але пры гэтым не варта забываць і пра спагадзе, спагадлівасці, душэўнай чуласці.
0 чалавек прагледзелі гэтую старонку. Зарэгіструйся або увайдзі і даведайся колькі чалавек з тваёй школы ўжо спісалі гэта сачыненне.
/ Складанні / Горкі М. / На дне / Праўда і хлусня ў драме Горкага «На дне»
Глядзі таксама па твору «На дне»:
Мы напішам выдатнае складанне па Вашым замове ўсяго за 24 гадзіны. Унікальнае складанне ў адзіным экземпляры.
Сачыненне на тэму «Праўда і хлусня ў творы Горкага« На дне »
У чым сутнасць праўды і хлусні? З даўніх часоў чалавецтва задае сабе гэтае пытанне. Дзе праходзіць мяжа паміж праўдай і хлуснёй, дабром і злом?
У аснове п’есы М. Горкага «На дне» ляжыць сутыкненне гэтых паняццяў, якое выяўляецца ў сутыкненні поглядаў і жыццёвых пазіцый розных персанажаў.
Два віды гуманізму
Аўтар прапануе чытачу задумацца над пытаннямі аб двух процілеглых відах гуманізму, пра тое, як кожны з іх трактуе паняткі праўды і хлусні.
Гуманізм Лукі заснаваны на жалю і спачуванні, на прымірэнні з цяжкасцямі жыцця, звяртаючыся да «хлусні ў выратаваньне». Гуманізм Сацін заклікае смела зірнуць праўдзе ў вочы і не мірыцца з несправядлівасцю, а адстойваць свае правы.
Хто з іх мае рацыю? Што кожны з іх ўкладвае ў паняцці праўды і хлусні?
Героі твора — гэта жыхары начлежкі. Яны жывуць у невыноснай атмасферы непрабуднага п’янства, распусты і лаянцы. Гэта самае дно жыцця.
І вось у гэтым душным месцы з’яўляецца Лука, чалавек, у якога знойдзецца добрае слова для кожнага жыхара начлежкі. Гэты чалавек даў гэтым людзям тое, чаго ім больш за ўсё не хапала.
Галоўнае — не здавацца!
Жаль і спачуванне жыццёва неабходныя тым, хто апынуўся на самым дне жыцця. Аднак, вельмі важна выканаць меру. У разумных межах спачуванне і падтрымку могуць надаць чалавеку ўпэўненасці ў сабе, яму стане лягчэй спраўляцца са сваімі праблемамі.
Галоўнае не захрасаць на гэтых пачуццях, а выкарыстоўваць іх у якасці адпраўной кропкі на шляху да змены свайго жыцця да лепшага.
Аднак, Лука не падштурхоўваў насельнікаў ночлежке да якіх-небудзь зменаў у іх жыцці, ён толькі суцяшаў іх і выклікаў ілжывыя надзеі. Ён першапачаткова ставіўся да іх, як да незваротна страчаным людзям.
У выніку, філасофія вандроўнага прапаведніка трывае паразу. Такім чынам, Горкі раскрывае сваю пазіцыю і пераконвае чытача ў памылковасьці гуманізму Лукі. Аўтар падтрымлівае тэорыю сацін.
ЛЕПШ горкую праўду, ЧЫМ СЛАДКАЯ ХЛУСНЯ.
Аднак, адной толькі тэорыі таксама недастаткова. Сацін нямоглы. Ён не здольны змяніць ні сваё жыццё, ні жыццё навакольных. Які б тэорыі ні прытрымліваўся чалавек, нічога не зменіцца, пакуль ён не пачне дзейнічаць.
Складанне »На дне — Горкі» складанне на тэму «Праўда і хлусня ў творы Горкага« На дне »