Сачыненне на тэму Пушкін і яго няня

Ўсіх дзяцей у сям’і Пушкіных адразу пасля нараджэння выхоўвала няня — Арына Радзівонаўна. Яна ўзгадавала не толькі будучага паэта, але таксама яго сястру і брата. Гэта была простая і добрая жанчына, прыгонная сялянка.

Няня любіла свайго выхаванца Сашу як роднае дзіця. Казкі, якія хлопчык чуў ад яе, ляглі ў аснову выдатных вершаваных казак Пушкіна, знаёмых нам з дзяцінства. Арына Радзівонаўна паслужыла прататыпам няні Таццяны Ларынай з рамана «Яўген Анегін», іншых жаночых вобразаў у творчасці свайго выхаванца. Народныя звычаі, паданні даўніны, песні, прыказкі, прымаўкі, падрабязнасці сялянскага побыту, якімі яна шчодра дзялілася з будучыняй геніем сусветнай літаратуры, сталі багатым крыніцай паэтычнага натхнення Аляксандра Сяргеевіча.

Для Пушкіна няня стала блізкім сябрам і дарадчыцай, заўсёды падтрымлівала яго ў цяжкія моманты жыцця. Доўгімі зімовымі вечарамі ў Міхайлаўскім Арына Радзівонаўна была пастаяннай суразмоўніцай і слухачка паэта. «Яна — адзіная мая сяброўка, і зь ёю толькі мне не сумна», — пісаў брату Аляксандр Сяргеевіч. Ён прысвяціў Арыне Радзівонаўне некалькі вершаў. Адно з іх, напісанае ў 1826 годзе, вядома пад назвай «Няні», хоць сам Пушкін верш ня скончыў і не назваў. Гэты твор ўпершыню было апублікавана ў 1855 годзе ў зборы твораў паэта.

«Няні» — незвычайна душэўны верш. Яно працята пяшчотай, любоўю, бязмежнай удзячнасцю і глыбокай павагай да жанчыны, якая стала па-сапраўднаму роднай. Паэт называе яе «Галубка лядашчая мая» і «Сяброўка дзён маіх суровых». У гэтых выдатных фразах, магчыма, прысутнічае лёгкая іронія, але хаваюцца сапраўдныя глыбокія пачуцці.

У пачатку верша лірычны герой звяртаецца да няні, якая жыве далёка ў хваёвых лясах. Яна чакае свайго выхаванца, які даўно не з’яўляўся ў родных мясцінах, з трывогай і клопатам. Бабулька ўсё прыслухоўваецца і прыглядаецца — ці не паявіцца ў браме яе доўгачаканы ўлюбёнец? словы «Горюешь», «Чакаеш», «Прадчування», «Туга» адлюстроўваюць настрой няні.

Герой твора таксама сумуе ў расстанні. Ён хацеў бы зберагчы сваю старую няню ад засмучэнняў і трывог, але не можа часта бываць у Міхайлаўскім. Паэт не кажа пра свае пачуцці, але яны добра чутныя ў тых ласкавых і добрых інтанацыях, з якімі ён звяртаецца да бабулькі. Такі сюжэт гэтага кароткага творы.

па жанру верш «Няні» можна аднесці да паслання. Аўтар не падзяляе тэкст на строфы, каб наблізіць апавяданне да гутарковай мовы, звычайнай форме зносін з дарагім чалавекам. Чытач нібы прысутнічае пры маналогу паэта, звернутым да каханай старой.

Напружанае чаканне адзінокай бабулькі аўтар перадае разнастайнымі мастацкімі сродкамі. Гэта эпітэты — «На чорны аддалены шлях» і «У забытыя вароты», параўнанне — «Быццам на часах». Метафара пра марудлівых спіцах ў няниных руках кажа пра тое, што пажылая жанчына мімаволі прыслухоўваецца і з надзеяй пазірае ў акно. проціпастаўленне ладу святліцы (Добрага роднай хаты і чорнага аддаленага шляху) падкрэслівае трывогу пра лёс выхаванца. паўтор «Даўно, даўно» ўзмацняе пачуццё шкадавання ад доўгага расстання. У цэлым твор створана ў духу фальклорных традыцый.

Верш «Няні» напісана чарырохстопны ямбам. Аўтар выкарыстоўвае перакрыжаванае рыфмоўкі з чаргаваннем мужчынскіх і жаночых рыфмаў. Доўгія радкі ўтвараюць павольны музычны рытм, навяваюць адчуванне суму. На апошнім радку «Тое здаецца табе. » твор раптоўна абрываецца. Выкарыстанне гукаў «ж», «ш», «ч», «т», «п» ствараюць змрочны настрой, імітуюць крокі бабулькі, гук спіц. У апошніх радках шматлікія галосныя гукі «п» і «у» перадаюць тугу доўгага чакання і трывогу.

Пушкін, па словах сучаснікаў, называў Арыну Радзівонаўну «мамушкой». Паважалі і любілі добрую бабульку і сябры Аляксандра Сяргеевіча. У лістах паэту яны наказвалі прывітанні няні, а Мікалай Моваў нават прысвяціў ёй два вершы, адно з якіх было апублікавана яшчэ пры жыцці Арыны Радзівонаўны.

Амаль дзвесце гадоў кранальныя радкі верша «Няні» захоўваюць не толькі сардэчную цеплыню і падзяку вялікага паэта, але і застаюцца задушэўна прызнаннем у каханні ўсім няням, мамам, бабулям, якія прысвяцілі сваё жыццё выхаванню дзяцей.

Аналіз верша А.С. Пушкіна «Няні»

Верш «Няні» было напісана ў Міхайлаўскім ў 1826 годзе. У 1824-1826 гадах няня паэта Арына Радзівонаўна разам з Пушкіным жыла ў Міхайлаўскім, падзяліўшы з ім выгнанне. Яна аказала вялікі ўплыў на яго творчасць, заняткі фальклорам, захапленне народнай паэзіяй, казкамі. Час, праведзенае разам з няняй, паэт неаднаразова апеў у вершах, а яе рысы ўвасобіў у вобразах няні Таццяны Ларынай, няні Дуброўскага, жаночых вобразах рамана «Арап Пятра Вялікага» і т. Д. Арыне Радзівонаўне прысвечана і знакамітае пушкінскае верш «Няні».

У вершы падымаецца тэма самаадданай мацярынскай любові. Яе увасабленнем з’яўляецца няня, якой і прысвечана твор. Усе верш працята пяшчотай, любоўю і бясконцай удзячнасцю лірычнага героя да яе. Звяртаючыся да няні, ён знаходзіць самыя кранальныя і ласкавыя эпітэты: «сяброўка дзён маіх суровых», «галубка лядашчая мая». Паэт малюе вобраз жанчыны, усе думкі і пачуцці якой прысвечаны перш за ўсё лірычнаму герою, выхаванцу. Пушкін выкарыстоўвае вельмі выразны вобраз, каб перадаць, з якой надзеяй няня чакае яго, як турбуецца пра яго: спіцы, якія раз-пораз заміраюць у яе руках, калі яна глядзіць у акно.

Понравилась статья? Поделиться с друзьями:
Adblock
detector