Маё любімае пушкінскае твор — гэта «Капітанская дачка». У гэтым творы аўтару ўдалося раскрыць вобразы герояў, прыроды. Удалося таксама перадаць дух той эпохі. Гэты твор хочацца перачытваць мноства разоў. І ніколі не стомішся гэта рабіць. Чытаючы, ты ўяўляеш сябе на месцы Мар’і Іванаўны, думаеш, як бы я паступіла на яе месцы. Перажываеш за лёс герояў. Менавіта таму «Капітанская дачка» адно з маіх любімых твораў А.С. Пушкіна.
Твор пачынаецца з эпіграфа: «..Береги гонар ззамаладу ..», што прымушае нас задумацца, пра што ж гэты твор. І так галоўны герой твора — гэта Пётр Андрэевіч Грынёў, малады сяржант гвардыі. Ён прыгожы, разумны, трохі ведаў французскую. Да шаснаццаці гадоў быў, як ён сам казаў, недалеткам, гоняя галубоў і гуляючы ў чахарду з дваровымі хлапчукамі. Але ў адзін момант усё змянілася, яго накіроўваюць на службу. Але Пётр ўяўляе сабе, што служба гэта забаўка. Але бацька накіраваў Пятрушу ў Арэнбургскую губерню ў Белогорск крэпасць. Пётр засмуціўся, планы яго бурыліся, замест афіцэра гвардыі ў Пецярбургу, нейкі сяржант яшчэ і ў Белогорск крэпасці. Далёкая дарога ў моц ягоная прыгнятае. Вось некалькі радкоў: «..Я набліжаўся да месца майго прызначэння. Вакол мяне распасціраліся сумныя пустыні, перасечаныя пагоркамі і ярамі. Усё пакрыта было снегам. Сонца садзілася. Буда ехала па вузкай дарозе, ці дакладней па следзе, пракладзенаму сялянскімі санямі .. ». У буды яму сніцца сон. І як аказалася пазней сон прарочы. Прыехаўшы ў Белогорск крэпасць, ён знаёміцца са Швабриным. На першы погляд прыемным чалавекам, але пазней стане ясна, што гэта здраднік. Здраднік Радзімы, здраднік свайго народа. Ён баяўся смерці, і ў што б там ні стала, рабіў усё, каб дамагчыся свайго. Хай нават гэта будзе каштаваць жыцця бацьку Мар’і Іванаўны. Але вернемся да іх знаёмства. Швабрин распавядае Пятруша аб капітанскай дачцэ Мар’і Іванаўне. Ён апісвае яе як дасканалую дурнічку. І натуральна калі Вам апісваюць чалавека з благой боку, то і стаўленьне ў Вас будзе да яго не надта добрае. Пры першым знаёмстве з Мар’яй Іванаўнай Перт сапраўды глядзіць на яе як на Непрыгожую, але варта яму прыгледзецца, як Пётр разумее, што гэта не так. Маша была дзяўчынай год семнаццаці, круглатвары, румяная, са светла-русымі валасамі, гладка зачэсаны за вушы, якія ў ёй так і гарэлі. Маша дичилась па пачатку Пятра. Але праз некалькі тыдняў гэта прайшло. Грынёў знаходзіць у ёй разважную і адчувальную дзяўчыну. Пётр закахаўся. І тут ён піша цудоўныя вершы. Вельмі адчувальныя, акрылёныя:
Думка любоўная вынішчаючы,
Тщусь выдатную забыцца,
І ах, Машу пазбягаючы,
Мышлю вольнасць атрымаць!
Але вочы, што мя паланілі,
Всеминутно перада мной;
Яны дух ўва мне зьбянтэжылі,
Знішчылі мой спакой.
Ты, даведаўшыся мае пошасці,
Злітуйся, Маша, нада мной,
Нездарма мяне ў гэты лютай часткі,
І што я запалонены табой.
Швабрин асуджае яго, як пазней высветліцца, ён таксама быў неабыякавы да Машы, але яна яго адпрэчыла. І цяпер ён апісвае Машу з благой боку. Усё гэта прыводзіць да паядынку. Гэтага паядынку можна было пазбегнуць, але, на жаль. Пальчатка кінута, дуэль. Пётр паранены ў двубоі. Маша даглядае яго. Вось тут і высвятляецца, што Маша таксама адчувае далікатныя пачуцці да Пятра. Але вяселля не будзе. Бацька Пятра не дае блаславення. Пётр Андрэевіч сварыцца з Машай. Але тут па крэпасці прайшла пагалоска пра надыход Пугачова. Мне здаецца, менавіта прыход Пугачова ў Белогорск крэпасць сыграў важную ролю ў раскрыцці характараў герояў. Пушкін раскрывае цалкам вобразы герояў, паказвае іх станоўчыя і адмоўныя бакі. Мне вельмі падабаецца гэты пераломны момант. Тут мы і даведаемся, які на самай справе Швабрин. Падчас прыходу Пугачова з яго «войскам» вешаюць на шыбеніцы бацькі Машы, расстрэльваюць яе маці. Мар’я Іванаўна знаходзіцца ў шоку. Пакуль Пугачоў быў у крэпасці, Машу выдавалі за пляменніцу дзяка. Маша доўгі час не магла адысці ад гэтых жудасных падзей. Пры гэтым побач з ёй не аказалася ў гэты момант Пятра. Грынёў быў накіраваны ў Арэнбург. Але і ён доўга не змог пратрымаюцца, нічога не ведаючы пра Машу. Ён мучыцца ў здагадках, што ж адбываецца з Машай, бо яна засталася ва ўладзе Швабрина, так як ён стаў камендантам крэпасці. Але тут прыходзіць ліст ад Мар’і Іванаўны .Несколько радкоў, якія я палічыла самымі важнымі з гэтага ліста: «..Я жыву ў нашай хаце пад вартай. Алесяй Іванавіч прымушае мяне выйсці за яго замуж. Ён кажа, што выратаваў мне жыццё, таму што прыкрыў падман Акуліны Памфиловны … а мне лягчэй .. памерці, чым зрабіцца жонкай такога чалавека, які Алесяй Іванавіч. Ён абыходзіцца са мной вельмі жорстка і пагражае, калі не адумаюцца і не згаджуся, то пашанцуе мяне ў лагер да злыдню … ён пагадзіўся чакаць яшчэ тры дні; а калі праз тры дні за яго не выду, так ужо ніякай літасці не будзе. Бацюшка Пётр Андреич! вы адзін у мяне заступнік; заступіцеся за мяне бедную … ». Пётр, прачытаўшы гэты ліст, ледзь было не сышоў з розуму. Пасля таго, як генерал не адпусціў яго пакінуць лагер, ён адправіўся без дазволу ў Белогорск крэпасць. Па дарозе ў крэпасць ён сустракае лагер Пугачова, але Пугачоў ня забівае яго. А наадварот выслухоўвае і адпраўляецца разам з ім у крэпасць. Мар’я Іванаўна убачыўшы Пугачова, не пагадзілася сыходзіць, так як Пугачоў забойца яе бацькоў. З аднаго боку яе ўчынак верны, застацца ў крэпасці, але з іншага боку быць жонкай Швабрина, які так жорстка здзекаваўся над ёй. Але я не магу судзіць яе ўчынкі. І так Пугачоў пазнае, што на самой справе Маша даводзіцца дачкой кашталяна Міронава. Але даведаўшыся гэта, ён не загадвае павесіць Грынёва, а наадварот загадвае даць пропуск Пятру ва ўсе заставы і крэпасці. У гэты момант можна сказаць, што Швабрин застаўся без нічога ён страціў любімую ім жанчыну, зваліўся ў вачах Грынёва. Гісторыя магла б на гэтым і скончыцца, але ў гэтым момант арыштоўваюць Пятра. Яго абвінавачваюць у тым, што ён увайшоў на службу да Пугачову. Гэта недарэчнасць, але ўсё ж такі гэта так. А віной таму зайздрасць Швабрина шчасце Грынёва. Гэта па яго словах Грынёў быў адлюстраваны ад Пугачова ў Оренбург шпіёнам. Гэта, здавалася б, канец, Пятра павінны судзіць, Мар’я засталася б адна. Але Маша паехала ў Пецярбург да самой імператрыцы прасіць прашэнне. Але ў садзе Маша, сустракае жанчыну, якая выслухоўвае ўсю яе гісторыю. А як потым аказалася, гэта была сама імператрыца. На наступны дзень Марью Іванаўну запрасілі ў палац. І вось што сказала ёй імператрыца: «..Я рада, што магла стрымаць вам сваё слова і выканаць вашу просьбу. Справа ваша скончана. Я перакананая ў нявіннасці вашага жаніха. Вось ліст, якое самі пацяжэй адвезці да будучыні свекру .. ».
На гэтым і заканчвае аповесць «Капітанская дачка». Шмат было хвалюючых момантаў. Перажываючы за лёс герояў, ты перагортваюць адну старонку за другой. І не заўважаеш, як прачытаў аповесць. У гэтай аповесці закладзены рэальныя падзеі. Бо, як вядома Пушкін ездзіў па губернях, дзе пабываў Пугачоў, і збіраў інфармацыю пра яго знаходжанне. На аснове гэтых запісаў ён і напісаў гэты твор, які мне вельмі спадабалася.
19917 чалавек прагледзелі гэтую старонку. Зарэгіструйся або увайдзі і даведайся колькі чалавек з тваёй школы ўжо спісалі гэта сачыненне.
/ Складанні / Пушкін А.С. / Капітанская дачка / Маё любімае твор А.С. Пушкіна (паводле аповесці «Капітанская дачка»)
Глядзі таксама па твору «Капітанская дачка»:
Мы напішам выдатнае складанне па Вашым замове ўсяго за 24 гадзіны. Унікальнае складанне ў адзіным экземпляры.
Маё любімае творы А.С. Пушкіна
Аляксандр Сяргеевіч Пушкін напісаў шмат выдатных твораў. Сярод іх «Каўказскі палонны», «Капітанская дачка», «Палтава», «Медны коннік» і іншыя не менш вядомыя паэмы і вершы. Але больш за ўсё мне спадабаўся раман у вершах «Яўген Анегін».
Галоўнымі героямі твора з’яўляюцца Яўген Анегін і Таццяна Ларына. Яўген — малады дваранін, дастаткова адукаваны, не абдзелены прыгажосцю малады чалавек. У свае васямнаццаць гадоў ён ужо паспеў страціць цікавасць да жыцця. Але больш за мяне ўразіў вобраз Таццяны Ларынай. Яна адчувальная, сентыментальная. Здольнасць суперажываць і разумець тое, чаго не бачаць іншыя, цягне да яе. Тонкі ўнутраны свет робіць Таццяну непаўторнай. Пушкін, апісваючы яе, робіць акцэнт не на яе знешні выгляд, а на прыгажосць яе душы:
Як лань лясная баязліва.
Задуменнасць, яе сяброўка
Ад самых калыханак дзён,
Плынь сельскай вольнага часу
Марамі ўпрыгожвала ёй.
Таццяна з тых «однолюбок», для якіх любоў можа быць
або вялікім шчасцем, або вялікім няшчасцем. У Анегіне яна
сэрцам, а не розумам, адразу ж адчула родную душу. Але цяжка сказаць, што менавіта цягне Таццяну да Яўгена. Можа яго незалежнасць, непадобнасць на ўсіх?
Гэтак жа гэты раман прывабны тым, што ў ім незвычайны канец. Пушкін не дае Анегін застацца з Таццянай. Мне вельмі спадабаліся апошнія радкі, якія сказала галоўная гераіня:
«Я вас люблю (да чаго хітраваць?),
Але я іншаму аддадзена;
Я буду стагоддзе яму дакладная ».
Гэта пацвярджае, што Таццяна верная і адказная, а гэта добрыя якасці.
Але аўтар добра адлюстраваў не толькі гэтых герояў. Ён прымушае перажываць і спачуваць Вользе, Ленскаму, а так жа адчуць побыт, у якім жывуць героі.
Вось таму мне і падабаецца раман у вершах «Яўген Анегін».
36923 чалавека прагледзелі гэтую старонку. Зарэгіструйся або увайдзі і даведайся колькі чалавек з тваёй школы ўжо спісалі гэта сачыненне.
/ Складанні / Пушкін А.С. / Яўген Анегін / Маё любімае творы А.С. Пушкіна
Глядзі таксама па твору «Яўген Анегін»:
Мы напішам выдатнае складанне па Вашым замове ўсяго за 24 гадзіны. Унікальнае складанне ў адзіным экземпляры.