Каханне. Пачуццё якое прымушае здзяйсняць неверагодныя ўчынкі, прычым неверагодныя і для таго чалавека які іх здзяйсняе, і для таго, хто назірае за ім. Кожная гісторыя кахання унікальная і цікавая, такіх гісторый тысячы, мільёны і мільярды, калі не больш. … Паглядзім, на што штурхнула любоў людзей на гэты раз.
У адным мястэчку, непадалёк адзін ад аднаго жылі два прыяцеля: Кірыла Пятровіч Троекуров і Андрэй Гаўрылавіч Дуброўскi. «Гэты Дуброўскі, адстаўны паручнік гвардыі, быў яму бліжэйшым суседам. Троекуров, напышлівы ў зносінах з людзьмі самага вышэйшага звання, паважаў Дуброўскага, нягледзячы на яго пакорлівае стан. Лёсы іх былі трохі падобныя: абодва ажаніліся па каханні, абодва хутка овдавели, і ў абодвух заставалася па дзіцяці »-так піша аўтар пра сяброўства двух памешчыкаў. Але адзін выпадак усё знерваваў і памяняў, Дуброўскі і Троекуров пасварыліся, і Кірыла Пятровіч з помсты, праз суд адабраў у Андрэя Гаўрылавіча маёнтак. Пасля таго як Дуброўскі даведаўся пра рашэнне суда яго здароўе рэзка пагоршылася.
Але галоўнымі героямі рамана з’яўляюцца Маша Троекурова і Уладзімір Дуброўскі.
Аўтар распавядае пра Уладзіміра так: «Уладзімір Дуброўскі выхоўваўся ў кадэцкі корпус і выпушчаны быў карнет ў гвардыю. Будучы марнатраўны і славалюбівы, ён дазваляў сабе раскошныя капрызе, не клапаціўся пра будучыню і прадбачачы рана ці позна багатую нявесту. »Даведаўшыся пра хваробу бацькі, Уладзімір прыехаў у родныя мясціны, але неўзабаве Дуброўскі старэйшы памёр, а яго сын зразумеўшы, што маёнтак яму не дастанецца, спаліў яго, падаўся ў разбойнікі, яго галоўнай мэтай стала- помста Троекурову.
Маша Троекурова рана страціла маці, Кірыла Пятровіч быў чалавекам распешчаным, запальчывым. Пушкін кажа пра стаўленне Троекурова да сваёй дачкі так: «
Хоць ён і любіў дачку да вар’яцтва, але абыходзіўся з ёю з уласцівым яму наравістасцю, то імкнучыся дагаджаць яе прыхамацяў, то палохаючы яе суровым, а часам і жорсткім зваротам. Упэўнены ў яе прыхільнасці, ніколі не мог дамагчыся яе даверлівасці ».
І да семнаццаці гадоў Маша стала скрытнай, чулай і летуценнай дзяўчынай, захопленай французскімі раманамі.
Калі ў доме з’явіўся малады француз, Марыя не звярнула на яго ніякай увагі, «Яна была выхавана ў арыстакратычных забабонах, настаўнік быў для яе род слугі альбо майстравога, а слуга і майстравы ня здаваўся ёй мужчынам.»
У Троекурова было дзіўнае звесяленням: ён замыкаў якога-небудзь пачаткоўца ў пакоі з галодным мядзведзем. Вязень мог знаходзіцца ў адноснай бяспецы, толькі ўціснуць у кут пакоя, і даводзілася яму там стаяць некалькі гадзін. Аднойчы Кірыла Пятровіч вырашыў так «пажартаваць» над Дефоржом, і быццам бы неспадзявана штурхнуў яго пакой, убачыўшы які кінуўся на яго звера, настаўнік не разгубіўся і стрэліў у мядзведзя. Гэты выпадак цалкам змяніў меркаванне Машы аб Дефорже, яны сталі больш кантактаваць, у Марыі былі нядрэнныя музычныя здольнасці і настаўнік падахвоціўся займацца з ёй музыкай. Маша сама і не зразумела, калі паспела закахацца ў настаўніка, але яна не была ўпэўненая ў пачуццях Дефоржа.
Прайшло тры тыдні з моманту пачатку іх зносін і вось ён прызначыў ёй сустрэчу ў садзе, Марыя вырашыла схадзіць на спатканне, але не ведала як адрэагаваць на прызнанне якое яна пачуе. Якое ж было яе здзіўленне, калі акрамя гэтага самага прызнанні ў каханні, яна даведалася, што Дефорж не хто іншы як Дуброўскі! Уладзімір схаваўся., Але перад гэтым Маша паабяцала яму, што калі ёй спатрэбіцца дапамога яна абавязкова звернецца да яго. І гэтая дапамога запатрабавалася: бацька знайшоў Машы жаніха, старога князя Верейская, яна не хацела выходзіць за яго замуж, але яе ніхто і не пытаўся. У гэты дзень Уладзімір напісаў ёй ліст, просячы ў ім аб сустрэчы. Ён быў у курсе таго, што адбываецца, і папрасіў Машу пацягнуць час, а калі яна зноў вырашыцца звярнуцца да яго, яна павінна пакласці кольца якое ён ёй даў у дупло старога дуба.
Неўзабаве Маша зразумела, што вяселле з князем няўхільная, яна вырашыла звярнуцца да Дуброўскага, але т. К. Яна была пад хатнім арыштам, ёй давялося папрасіць малодшага брата пакласці кольца ў дупло дуба. Саша ўсё зрабіў як прасіла сястра, і хацеў было вяртацца, але раптам ён убачыў рудага хлапчука, які хацеў узяць кольца. Завязалася бойка, іх застукаў садоўнік, сталі разбірацца, у рэшце рэшт рудага адпусцілі, і ён, што ёсць духу пабег аддаваць кольца Дуброўскi.
А тым часам наступіў дзень вяселля. Увайшоўшы ў царкву Маша была белая як крэйда і ў вачах яе стаялі слёзы. Яна не чула слоў святара, не бачыла твараў людзей. Маша чакала Дуброўскага, спадзявалася, што вось вось ён прыйдзе, але ён не прыходзіў. Калі святар звярнуўся да яе з звычайным пытаннем, яна здрыганулася і абмеру, але марудзіла, спадзявалася да апошняга. Не дачакаўшыся яе адказу, ён вымавіў непаўторных словы … Маладыя селі ў карэту і паехалі ў Арбатаву — маёнтак князя. Калі карэта выехала на палявая дарога, на яе напалі людзі Дуброўскага, ён прапаноўваў Машы свабоду, але яна адмовілася, сказаўшы, што не можа парушыць клятву, дадзеную перад Богам. Уладзімір быў у роспачы, але што ён мог зрабіць пасля такога адказу?
Мяне вельмі здзівіла пачуццё абавязку, і адданасць свайму слову герояў, яны ахвяравалі сваёй любоўю, а можа быць і шчасцем, з-за таго, што гонар і абавязак гуляе для іх вялікую ролю. Але апраўдалі Ці сябе гэтыя ахвяры? Асабіста я няўпэўненая.
108838 чалавек прагледзелі гэтую старонку. Зарэгіструйся або увайдзі і даведайся колькі чалавек з тваёй школы ўжо спісалі гэта сачыненне.
/ Складанні / Пушкін А.С. / Дуброўскі / Уладзімір Дуброўскі і Маша Троекурова
Глядзі таксама па твору «Дуброўскі»:
Мы напішам выдатнае складанне па Вашым замове ўсяго за 24 гадзіны. Унікальнае складанне ў адзіным экземпляры.
Гісторыя жыцця Уладзіміра Дуброўскага (паводле аповесці Пушкіна «Дуброўскі»)
Напісаны ў 1832 годзе, раман А.С. Пушкіна «Дуброўскі» раскрывае нам жыццё рускага дваранства пачатку 19 стагоддзя. У аснове твора ляжыць ўзаемаадносіны дзвюх сем’яў — Дуброўскі і Троекуровых.
Галоўны герой твора — Уладзімір Андрэевіч Дуброўскi. Гэта малады чалавек, сын гаспадара маёнтка Кистеневка. Малады чалавек выхоўваўся ў кадэцкім корпусе і на момант пачатку аповесці служыў у гвардзейскім палку ў Пецярбургу. Уладзіміра можна назваць распешчаным юнакоў, бацька ні ў чым яму не адмаўляў, забяспечваў, як мог, усімі магчымымі сродкамі. Малады чалавек не прывык сабе ні ў чым адмаўляць, ён вёў разгульны лад жыцця, гулякам і марыў пра багатую нявесце. Яго жыццё цякла лёгка і весела, пакуль не прыйшла вестка пра дрэннае самаадчуванне яго бацькі і жаласным стане ўсяго маёнтка, якое вось-вось пяройдзе ў рукі суседу. Трэба аддаць належнае Уладзіміру, не гледзячы на тое, што спачатку ён нагадвае простага валацугу, Гуляка, на самай справе гэта апынуўся добры, спагадлівы чалавек. Ён імгненна выязджае ў родную Кистеневку.
Аказалася, што Андрэй Гаўрылавіч, бацька Ўладзіміра, захварэў ад перажыванняў. Ён пасварыўся са сваім суседам Кірылы Пятровічам Троекуровым. Прычына сваркі вельмі дурная. Абодва прыяцеля любілі паляваць. Але Андрэй Пятровіч не мог сабе дазволіць утрымліваць настолькі выдатнай псярні, якая была ў яго суседа. І неяк Дуброўскі зайздросна прамовіў: «… псярня цудоўная, наўрад людзям вашым жыццё такое ж, як вашым сабакам». На гэтую фразу пакрыўдзіўся псароў Троекурова. Ён адказаў, што ёсць дваране, якія могуць пазайздросціць житью сабак яго гаспадара. З-за гэтага паўстала сур’ёзная сварка. Пасля яе пачаўся судовы разгляд. І менавіта з-за гэтай судовай цяжбы Андрэй Гаўрылавіч сур’ёзна захварэў.
Калі Уладзімір прыехаў у Кистеневку, ён убачыў, што яго бацьку становіцца ўсё горш і горш. Пасля адной з сустрэч з Кірылы Пятровічам Дуброўскі старэйшы не вытрымлівае, з ім здараецца ўдар і ён памірае.
Пасля гэтага моманту Уладзімір пачынае лічыць Троекурова сваім кроўным ворагам. А Кірылу Пятровіча не спыніла смерць яго суседа (а калісьці і прыяцеля), і ён працягвае судовую цяжбу. Да таго ж Троекуров дрэнна ставіцца да сына Дуброўскага старэйшага. У выніку Кистеневку з усімі людзьмі аддаюць у валоданьне Троекурову.
Дуброўскі праводзіць апошні вечар у некалі сваім маёнтку. Ён вельмі сумны. Яму сумна і самотна ад смерці аднаго з бацькоў, ад страты радавога маёнтка. Аўтар часта кажа пра тое, што маладому Дуброўскага бракавала хатняга цяпла, утульнасці. У апошні вечар дома ён стаў перабіраць бацькавы паперы. Так у яго рукі трапілі лісты яго памерлай маці. Уладзімір зачытваецца імі, ён быццам акунаецца ў тую атмасферу пяшчоты і цяпла, якой яму так не хапала многія гады. Ён настолькі захапляецца гэтымі лістамі, сваімі адчуваннямі, што забывае пра ўсё на свеце.
Уладзіміру становіцца невыносная думка, што дом яго продкаў можа дастацца яго ворагу. Ён прымае рашэнне спаліць хату, каб Троекурову нічога не дасталося. Уладзімір чалавек не злы, таму ён не жадае ахвяр. Ён хоча пакінуць усе дзверы адкрытымі, каб у людзей была магчымасць уцячы з палаючага будынка. Але прыгоннай Архіп парушае волю пана, і агні згараюць загадным.
У выніку, Дуброўскі забірае верных прыгонных сялян і сыходзіць з імі ў лес. Важна заўважыць, што ў маладога чалавека бацькоўскае стаўленне да сваіх людзей, ён адчувае сваю адказнасць за іх.
Не знойдучы абароны ў закона, Дуброўскі становіцца жорсткім, але высакародным разбойнікам. Цікава тое, што ён ні разу не нападаў на маёнтак свайго ворага Троекурова. Потым высвятляецца, што ўжо ў той час ён быў закаханы ў яго дачка Машу.
Не гледзячы на тое, што Дуброўскі жыў па жорсткім правілах сілы, ён усё ж такі застаўся менавіта «высакародным» разбойнікам. Можна нават сказаць, што яго маральнае аблічча быў нашмат вышэй, чым у тых ахоўнікаў закона, якія дазволілі здарыцца такой несправядлівасці, як перадача імёнаў у чужое валоданне.
Уладзімір паказвае вялікую адвагу, калі пад выглядам настаўніка пранікае ў дом Троекурова. У гэты момант і адбываецца вядомы эпізод з «мядзведжай пакоем». Дуброўскі здолеў хутка зарыентавацца ў небяспечнай сітуацыі і застрэліў дзікага звера. Гэтым ён выклікаў павагу нават у самога Троекурова.
Сумна тое, што Дуброўскі не знайшоў шчасця ў асабістым жыцці. Ён адчувае да Машы Троекуровой высокія, светлыя, моцныя чувстьва, таму прызнаецца, хто ён на самай справе. Уладзімір пакідае дзяўчыне права выбару. Але яго не пакідае яе бацька. Нягледзячы на тое, што пачуцці маладых людзей ці ўзаемныя, Машу сілком выдаюць замуж за іншага. Адразу пасля шлюбу Уладзімір спрабуе выратаваць каханую, спыняючы карэту з маладымі і жадаючы забіць князя. Але Маша адмаўляецца ад такой свабоды, бо яна ўжо дала клятву ў царкве. Уладзімір цяжка перажывае гэту сітуацыю, але адпускае князя, не прычыніўшы яму ні найменшага шкоды.
У канцы твора мы не ведаем, як дакладна склаўся лёс Дуброўскага. Вядома толькі тое, што зразумеўшы непазбежнасць свайго становішча, ён адпускае ўсіх верных яму людзей, жадаючы тым перамяніць сваё жыццё, а сам знікае.
Гісторыя жыцця Уладзіміра Дуброўскага багатая падзеямі, але нельга сказаць, што яна шчаслівая. Не знойдучы водгуку ў правасуддзя, ён вырашае чыніць самасуд. Стаўшы разбойнікам, ён пазбавіў сябе магчымасці быць побач з каханай дзяўчынай. Сумна, што твор А.С. Пушкіна паказвае не адзінкавы, выключны выпадак з жыцця дваранства, а досыць тыповую сітуацыю тых часоў.
0 чалавек прагледзелі гэтую старонку. Зарэгіструйся або увайдзі і даведайся колькі чалавек з тваёй школы ўжо спісалі гэта сачыненне.
/ Складанні / Пушкін А.С. / Дуброўскі / Гісторыя жыцця Уладзіміра Дуброўскага (паводле аповесці Пушкіна «Дуброўскі»)
Глядзі таксама па твору «Дуброўскі»:
Мы напішам выдатнае складанне па Вашым замове ўсяго за 24 гадзіны. Унікальнае складанне ў адзіным экземпляры.