У камедыі Грыбаедава «Гора ад розуму» мы можам назіраць сутыкненне двух розных эпох, двух стыляў рускага жыцця, што рэалістычна паказана аўтарам у яго несмяротным творы. Адрозненне ў сьветапоглядзе старой маскоўскай панства і перадавога дваранства ў 10-20-я гады XIX стагоддзя складае асноўны канфлікт п’есы — сутыкненне «стагоддзя цяперашняга» і «стагоддзя мінулага».
«Стагоддзе мінулы» прадстаўляе ў камедыі маскоўскае дваранскае грамадства, якое прытрымліваецца устояных правілаў і нормаў жыцця. Тыповы прадстаўнік гэтага грамадства — Павел Апанасавіч Фамусов. Ён жыве па-старому, сваім ідэалам лічыць дзядзьку Максіма Пятровіча, які з’яўляўся яркім прыкладам вяльможы часоў імператрыцы Кацярыны. Вось што кажа пра яго сам Фамусов:
На золаце еў; сто чалавек да паслуг;
Увесь у ордэнах; едзь-то вечна цугам;
Стагоддзе пры двары, ды пры якім двары!
Тады не тое, што цяпер.
Яркім прадстаўніком «стагоддзя цяперашняга» з’яўляецца Аляксандр Андрэевіч Чацкі, які ўвасабляе ў сабе рысы перадавой шляхецкай моладзі таго часу. Ён — носьбіт новых поглядаў, што і даказвае сваімі паводзінамі, ладам жыцця, але ў асаблівасці сваімі гарачымі прамовамі, што засьцерагаюць асновы «стагоддзя мінулага», да якога ён адносіцца відавочна грэбліва. Пра гэта сведчаць такія яго словы:
Сказаць вы можаце вздохнувши;
Як посравнить ды паглядзець
Стагоддзе цяперашні і стагоддзе мінулы:
Свежа адданне, а верыцца з цяжкасцю;
Як той і славіўся, чыя часцей гнулася шыя.
Аднак не так усё проста. Традыцыі мінулых дзён занадта моцныя. Сам Чацкі аказваецца іх ахвярай. Ён са сваёй шчырасьцю, жартаўнікі, дзёрзкасцю становіцца падбухторшчыкам грамадскіх правілаў і нормаў. І грамадства помсціць яму. Пры першай жа сустрэчы з ім Фамусов называе яго «карбанарыяў». Аднак у гутарцы са Скалазуб адклікаецца аб ім нядрэнна, кажа, што ён «малы з галавой», «хвалебна піша, перакладае», пры гэтым шкадуе, што Чацкі не служыць. Але ў Чацкого на гэты конт сваё меркаванне: ён хоча служыць справе, а не асобам. Пакуль жа, мабыць, у Расіі гэта немагчыма.
На першы погляд, можа здацца, што канфлікт паміж Фамусовым і Чацкого — гэта канфлікт розных пакаленняў, канфлікт «бацькоў» і «дзяцей», але гэта не так. Бо Соф’я і Молчалин — маладыя людзі, амаль аднагодкі Чацкого, але яны ў поўнай меры належаць «стагоддзю мінуўшчыны». Соф’я ня дурная. Доказам таму можа служыць і любоў Чацкого да яе. Але яна ўвабрала філасофію бацькі і яго грамадства. Яе выбраннік — Молчалин. Ён таксама малады, але таксама дзіця той, старой асяроддзя. Ён цалкам падтрымлівае мараль і норавы старога панскага Масквы. І Соф’я, і Фамусов адгукаюцца пра Молчалине добра. Апошні трымае яго на службе, «таму што дзелавой», а Соф’я рэзка адхіляе нападкі Чацкого на яе каханага. Яна кажа: Вядома, няма ў ім гэтага розуму, Што геній для іншых, а для іншых чума.
Але для яе розум не галоўнае. Галоўнае ж, што Молчалин ціхі, сціплы, паслужлівы, абяззбройвае бацюшку маўчаннем, нікога не пакрыўдзіць. Увогуле, ідэальны муж. Можна сказаць, якасці цудоўныя, але яны хлуслівыя. Гэта толькі маска, за якой хаваецца яго сутнасць. Бо яго дэвіз — умеранасць і акуратнасць «, і ён гатовы» дагаджаць усім людзям без выключэнняў «, як вучыў яго бацюшка. Ён ідзе настойліва да сваёй мэты — цёпламу і грашоваму мястэчку. Ён мае ролю закаханага толькі таму, што гэта заўгодна самой Соф’і, дачкі яго гаспадара. А Соф’я бачыць у ім ідэал мужа і смела рухаецца да сваёй мэты, не баючыся таго, «што стане гаварыць княгіня Мар’я Алексевна».
Чацкі, трапляючы ў гэтую сераду пасля доўгага адсутнасці, спачатку настроены вельмі добразычліва. Ён імкнецца сюды, бо «дым Айчыны» яму «салодкі і прыемны», але гэты дым аказваецца для яго ўгарным газам. Ён сустракае сцяну неразумення, адрыньвання. Яго трагедыя заключаецца ў тым, што на сцэне ён адзін супрацьстаіць фамусовскому грамадству.
Але ў камедыі згадваецца стрыечны брат Скалазуба, які таксама «дзівачыць» — «службу раптам пакінуў», замкнуўся ў вёсцы і кнігі стаў чытаць, а яму ж «ляцеў чын». Ёсць і пляменнік княгіні Тугоуховской «хімік і батанік» князь Фёдар. Але ёсць і Репетилов, які ганарыцца сваім дачыненнем з нейкаму таемнаму грамадству, уся дзейнасць якога зводзіцца да «Шумім, братка, Шумім». Але Чацкі не можа стаць сябрам такога сакрэтнасць саюза.
Чацкі, мабыць, з’яўляецца не толькі носьбітам новых поглядаў і ідэй, але і выступае за новыя нормы жыцця. Бо ён падарожнічаў па Еўропе, якая перажывала рэвалюцыйныя закісання. У камедыі прама не гаворыцца пра тое, што Чацкі — рэвалюцыянер, але гэта можна выказаць здагадку. Бо і прозвішча яго «гаворачая», яна сугучная прозвішчы Чаадаева.
Акрамя грамадскай трагедыі, Чацкі перажывае і трагедыю асабістую. Яго адхіляе любімая Соф’я, да якой ён «ляцеў, дрыжаў». Больш за тое, з яе лёгкай рукі яго абвяшчаюць вар’ятам.
Такім чынам, Чацкі, ня прымаючы ідэі і норавы «стагоддзя мінулага», становіцца падбухторшчыкам спакою ў фамусовском грамадстве. І яно яго адхіляе. На першы погляд, заслужана, бо Чацкі — насмешнік, жартаўнік, парушальнік спакою і нават абражальніка. Так, Соф’я кажа яму: Ці здаралася, каб вы, смеючыся? або ў смутку? Памылку? Сардэчна пра каго-небудзь сказалі?
Але зразумець Чацкого можна. Ён перажывае трагедыю асабістую, ён не знаходзіць сяброўскай спагады, ён не прыняты, ён адкінуты, ён выгнаны, але і сам герой не мог бы існаваць у такіх умовах.
«Стагоддзе цяперашні» і «стагоддзе мінулы» сутыкаюцца ў камедыі. Час мінулую яшчэ занадта трывала і спараджае сабе падобных. Але час пераменаў у асобе Чацкого ўжо настае, хоць яшчэ занадта слаба. "»Стагоддзе цяперашні» змяняе «стагоддзе мінулы», бо гэта няўхільны закон жыцця. З’яўленне Чацкого-карбанарыяў на рубяжы гістарычных эпох натуральна і заканамерна.
167787 чалавек прагледзелі гэтую старонку. Зарэгіструйся або увайдзі і даведайся колькі чалавек з тваёй школы ўжо спісалі гэта сачыненне.
Рэкамендуем эксклюзіўныя работы па гэтай тэме, якія запампоўваюцца па прынцыпе «Адно складанне ў адну школу»:
Фамусов і жыццёвая філасофія «айцоў» у камедыі Грыбаедава «Гора ад розуму»
/ Складанні / Грыбаедаў А.С. / Гора ад розуму / «Стагоддзе сённяшні» і «стагоддзе мінулы» у камедыі А. С. Грыбаедава «Гора ад розуму»
Глядзі таксама па твору «Гора ад розуму»:
Мы напішам выдатнае складанне па Вашым замове ўсяго за 24 гадзіны. Унікальнае складанне ў адзіным экземпляры.
«Стагоддзе цяперашні» і «Стагоддзе мінулы»
Камедыя А. С. Грыбаедава "Гора ад розуму" была завершана у 1824 годзе. Яна стваралася ў час змены аднаго светапогляду іншым. Яркім завяршэннем гэтага працэсу стала паўстанне дзекабрыстаў ў 1825 годзе. Асноўнай праблемай твора з’яўляецца супрацьстаянне двух эпох, праблема двух светапоглядаў: "стагоддзя мінулага", Які абараняе старыя асновы, і "стагоддзя цяперашняга", Які выступае за рашучыя перамены.
Прадстаўнікамі «стагоддзя мінулага» з’яўляюцца Фамусов і асобы яго круга. Яны жывуць па-старому, падтрымліваюць старыя парадкі. А «стагоддзе сённяшні» — Чацкі. Ён як прадстаўнік маладога пакалення падтрымлівае змяненне парадку і не баіцца казаць праўду ў твар. Чацкі вяртаецца ў Маскву да сваёй каханай Соф’і, але бачыць, што тая стала падтрымліваць погляды свайго бацькі, якім ён быў праціўнік. Сутыкненне Чацкого з фамусовским грамадствам адбываецца ў доме Фамусова, дзе яны выпадкова сустракаюцца. Паміж імі праходзіць размова, у якім яны абодва абменьваюцца сваімі поглядамі на жыццё. Чацкі выказаў Фамусову ўсё, што думаў пра яго і людзей ягонага круга. Гэтым і пачалася барацьба «стагоддзя цяперашняга» і «стагоддзя мінулага» ў камедыі «Гора ад розуму». Іх першыя супярэчнасці праходзяць з нагоды стаўлення да службы. Фамусов лічыць службу галоўным прыбыткам, трэба мець высокае званне і чын і не важна якім чынам ты гэта атрымаеш. Гэта значыць што для таго каб быць багатым трэба ўмець прыслугоўваць, тым больш, што угодніцтва і Лісьлівасьць ў фамусовском грамадстве лічыцца ганаровым. Чацкі ж мае такое меркаванне: «Служыць бы рады, прыслугоўваць моташна». Людзі фамусовского круга не любілі яго і з-за такіх светапоглядаў і лічылі яго вар’ятам. Прычым прычынай вар’яцтва па іх словах былі асвета, адукаванасць галоўнага героя. Бо самі не імкнуліся да адукацыі. Напрыклад, так пра гэта адклікаецца Хлястова:
"І сапраўды з розуму сыдзеш ад гэтых, ад адных
Ад пансіёнаў, школ, ліцэяў, як там іх;
"Ды ад ланкарточных ўзаемных навучанняў »
Яна любяць уладу, як і іншыя сябры фамусовского круга, дзякуючы ёй (улады) яны маюць прыгонных сялян, прычым робяць з імі што жадаюць:
«… І гонар, і жыццё не раз ратавалі: раптам
На іх ён выменяў харты тры сабакі. »
Чацкі асуджае іх прыгонніцкіх погляды, чынашанаванне, невуцтва, пакланенне перад усім замежным, мізэрнасць інтарэсаў … Ён крытыкуе прынятую ў грамадстве сістэму выхавання і з асуджэньнем кажа аб невуцкіх настаўніках-іншаземцах. Выхаванне дзяцей у духу пагарды да народа, да нацыянальнай культуры, да рускай мовы абурае яго. Ўсю запал душы сваёй ён ўкладвае ў засьцярога "пустога, рабскай, сляпога пераймання".
Па падзеях у камедыі мы бачым, што ў словах Чацкого аўтар выкрывае ўсе заганы дваранства, г.зн. погляды Чацкого — гэта погляды Грыбаедава.
173290 чалавек прагледзелі гэтую старонку. Зарэгіструйся або увайдзі і даведайся колькі чалавек з тваёй школы ўжо спісалі гэта сачыненне.
/ Складанні / Грыбаедаў А.С. / Гора ад розуму / «Стагоддзе цяперашні» і «Стагоддзе мінулы»
Глядзі таксама па твору «Гора ад розуму»:
Мы напішам выдатнае складанне па Вашым замове ўсяго за 24 гадзіны. Унікальнае складанне ў адзіным экземпляры.