Вялікі твор генія рускай літаратуры
Аляксандр Сяргеевіч Пушкін найвялікшы рускі паэт і драматург. Геній рускай літаратуры і класік. У яго творах часта апісвалася існаванне і падводныя камяні прыгоннага права. Ўзаемаадносіны паміж памешчыкамі і сялянамі заўсёды выклікала шмат спрэчак і нараканняў сярод сусветнай супольнасці.
Згадвалася гэта і ў тым ліку ў творах рускай класічнай літаратуры. Сам Аляксандр Сяргеевіч вельмі часта ў сваіх тварэннях апісваў гэта.
Пушкін вельмі ярка і дакладна апісаў прадстаўнікоў рускага панства ў рамане «Дуброўскі». Асабліва добрым прыкладам з’яўляецца Кірыл Пятровіч Троекуров.
Троекуров ставіцца да тыповым прадстаўнікам панскага роду. Ён адстаўны генерал. Ён багаты, шляхетны ўплывовы чалавек. У яго шмат сувязяў. Вакол яго вельмі шмат лісліўцаў і падліза, якія гатовыя цярпець ўсе капрызы адстаўнога генерала.
У Троекурова бязмежная ўлада і вялікія багацця. Нягледзячы на строгае і наравістага стаўленне яго да падначаленых, яны ставіліся да яго з гонарам з-за яго ўплыву і грошай.
Пушкін апісаў Троекурова як гулякам. Ён любіць забавы, шык, балі і святкавання. Ён не ў чым не адмаўляе сабе. У яго няма ні ў чым пачуцці меры. У харчаванні ад таксама не ведае межаў.
Троекуров вельмі эмацыйны чалавек. Ён часта здзяйсняе неабдуманыя ўчынкі на эмоцыях, часам даволі дурныя і непрыемныя, часта выклікаючы непрыязнасць у навакольных.
Яго забавы таксама здаюцца дзікімі звычайнаму чалавеку. Адна з яго любімых — глядзець як чалавек тварам да твару сустракаецца з мядзведзем і трымціць ад страху і бяссілля. Троекурову гэта дастаўляе невымоўнае пачуццё радасці і захаплення.
Навакольныя яго людзі адчувалі страх перад Кірылы Пятровічам. І гэта не толькі з-за яго ўлады і грошай, справа ў яго характары. Адзіным чалавек да якога Троекуров праявіў павагу з’яўляецца адстаўны паручнік, таварыш па службе і сусед Андрэй Гаўрылавіч Дуброўскi.
Абодва героя вельмі падобныя паміж сабой. У іх падобныя характары, аднолькавае выхаванне і выраслі яны ў адным саслоўе. У іх нават жыццёвыя шляхі аднолькавыя. Абодва ажаніліся па каханні, абодва сталі ўдаўца. Іх дружбе зайздросцілі многія, але ў адзін выдатны момант, калі абодва не захацелі ісці на саступкі, іх дружбе прыйшоў канец.
Кірыла Пятровіч Троекуров і Андрэй Гаўрылавіч Дуброўскі (па рамане А. С. Пушкіна «Дуброўскі»)
Раман А. С. Пушкіна «Дубровский9raquo; — твор аб драматычнай лёсе беднага двараніна, у якога незаконна было аднята маёнтак. Адчуўшы спачуваннем да долі нейкага Астроўскага, Пушкін у сваім рамане прайграў праўдзівую жыццёвую гісторыю, не пазбавіўшы яе, вядома, аўтарскага выдумкі.
Герой рамана, Андрэй Гаўрылавіч Дуброўскі — адстаўны паручнік гвардыі, небагаты памешчык.
Жыве ён вельмі сціпла, але гэта не замінае яму падтрымліваць добрасуседскія адносіны з Кірылы Пятровічам Троекуровым, вядомым усёй акрузе панам, адстаўным генерал-аншэфам, вельмі багатым і шляхетным чалавекам, якія маюць шматлікія сувязі і важкі аўтарытэт. Усе, хто ведае Троекурова і яго нораў, трымцяць пры адным толькі згадванні яго імя, яны гатовыя дагаджаць найменшым яго прыхамацяў. Сам знакаміты пан падобныя паводзіны успрымае як належнае, бо, на яго думку, менавіта такога стаўлення яго асоба і заслугоўвае.
Троекуров пыхай і грубы нават з людзьмі самага высокага звання. Ніхто і нішто не здольна прымусіць яго схіліць галаву. Кірыла Пятровіч пастаянна акружае сябе шматлікімі гасцямі, якім ён дэманструе сваё багатае маёнтак, Патрэбны догляд і якіх шакіруе вар’ятамі забавамі. Гэта наравісты, самалюбівы, пыхлівы, распешчаны і перакручаны чалавек.
Адзіны, хто карыстаецца павагай Троекурова, — гэта Андрэй Гаўрылавіч Дуброўскi. Троекуров здолеў разглядзець у гэтым бедным двараніна адважнага і незалежнага чалавека, здольнага горача адстойваць пачуццё ўласнай годнасці перад кім бы там ні было, і ён умее свабодна і прама выказваць уласны пункт гледжання. Падобныя паводзіны — рэдкасць у асяроддзі Кірылы Пятровіча, таму інакш, чым з іншымі, склаліся яго адносіны з Дуброўскi.
Праўда, Траекураўскі ласку хутка змянілася на гнеў, калі Дуброўскі пайшоў насуперак Кірылу Пятровічу.
Хто вінаваты ў сварцы? Троекуров Уладалюбства, а Дуброўскі рашучы і нецярплівы. Гэта чалавек гарачы і неабачліва. Таму несправядліва было б ўскладаць віну толькі на Кірылу Пятровіча.
Троекуров, безумоўна, няправільна павёў сябе, не толькі дазволіўшы псароў абразіць Андрэя Гаўрылавіча, але і падтрымаўшы словы свайго дваровага гучным смехам. Не мае рацыю ён быў і калі раззлаваўся на патрабаванне суседа выдаць Парамошку для пакарання. Аднак і Дуброўскі вінаваты. Ён прутамі правучыў злоўленых Пакроўскіх мужыкоў, якія крадуць у яго лес, і адабраў у іх коней. Падобныя паводзіны, як сцвярджае аўтар, супярэчыла «усім паняццях аб праве вайны», а напісанае некалькі раней ліст Троекурову па тагачасных паняццях пра этыкет было «весьманеприлично9raquo ;.
Каса натрапіла на камень. Кірыла Пятровіч выбірае самы страшны спосаб помсты: ён мае намер пазбавіць суседа даху над галавой, хай нават і няправедным шляхам, зняважыць, раздушыць яго, прымусіць падпарадкоўвацца. «У тым-та і сіла, — сцвярджае Троекуров, — каб без усякага правы адабраць маёнтак». Багаты пан падкупляе суд, не задумляючыся ні аб маральнай баку справы, ні пра наступствы што здзяйсняецца беззаконня. Наравістасць і уладалюбства, гарачнасць і палкі нораў у адзін момант руйнуюць дружбу суседзяў і жыццё Дуброўскага.
Кірыла Пятровіч отходчив, праз некаторы час ён вырашаецца на прымірэнне, бо «ад прыроды не карысьлівец», але аказваецца занадта позна.
Троекуров, па словах аўтара, заўсёды «выказваў усе заганы чалавека неадукаванага» і «прывык даваць поўную волю ўсім парывам свайго палкага нораву і ўсім задума даволі абмежаванага розуму». Дуброўскі не захацеў змірыцца з гэтым і панёс цяжкае пакаранне, асуджаючы на галечу не толькі сябе, але і ўласнага сына. Абвостранае славалюбства і абражаная гонар не дазволілі яму цвяроза зірнуць на сітуацыю, якая склалася і пайсці на кампраміс, шукаючы прымірэння з суседам. Будучы чалавекам глыбока прыстойным, Андрэй Гаўрылавіч не мог выказаць здагадку, як далёка Троекуров можа зайсці ў жаданні адпомсціць, як лёгка можа быць падкуплены суд, як без законнай падставы могуць выставіць на вуліцу. Ён мераў навакольных сваёй меркай, быў упэўнены ва ўласнай праваце, «не меў ні палявання, ні магчымасці сыпаць каля сябе грашыма», а таму «мала беспокоился9raquo; аб узбуджанай супраць яго справе. Гэта адыграла на руку яго нядобразычліўцам.
Абмаляваў канфлікт паміж Троекуровым і Дуброўскай-старэйшым, А. С. Пушкін выкрыў жорсткасць і мсцівасць, паказаў цану гарачнасці, востра паставіў маральныя пытанні свайго часу, якія вельмі блізкія і сённяшняму чытачу.