Авантурна-прыгодніцкі раман А. С. Пушкіна «Дубровский9raquo; — адно з лепшых яго твораў. У ім Пушкін разважае над найбольш вострымі праблемамі свайго часу, малюе яркія характары, цікавыя лёсу.
Вобраз Кірылы Пятровіча Троекурова адзін з самых цікавых у рамане. Гэта вельмі каларытны вобраз.
Кірыла Пятровіч — старадаўні рускі барын, адстаўны генерал-аншэфам, удавец, выхоўвае дачку. Ён вельмі багаты і ведаць, мае шматлікія сувязі. Суседзі і знаёмыя трымцяць пры адным толькі згадванні імя Троекурова, многія з боязі гатовыя дагаджаць найменшым прыхамацяў знакамітага пана. Кірыла Пятровіч падобныя знакі ўвагі успрымае як належнае, бо, на яго думку, іншага стаўленьня да яго асобы проста быць не можа. Троекуров паводзіць сябе напышліва нават з людзьмі самага высокага звання. Ён ніколі не дарылі нікога наведваю, затое да сябе патрабуе падвышанай увагі. Гэта самалюбны і пыхлівы чалавек, распешчаны і перакручаны.
Троекуров, па сцвярджэнні аўтара, «выказваў усе заганы чалавека неадукаванага». Акрамя таго, ён «прывык даваць поўную волю ўсім парывам свайго палкага нораву і ўсім задума даволі абмежаванага розуму».
Кірыла Пятровіч ні ў чым не ведае адмовы, яму ўсё дазволена. Ён не адчувае меры ў ежы і два разы на тыдзень пакутуе ад абжорства. Акрамя гэтага, кожны вечар Троекуров бывае «навеселе9raquo ;. Кірыла Пятровіч дазваляе сабе завесці недвухсэнсоўныя адносіны з мамзель Мімі, а калі тая нараджае яму сына Сашу, ён таемна адсылае яе ў іншае маёнтак. Пры гэтым яшчэ «мноства босых дзетак, як дзве кроплі вады падобных на Кірылу Пятровіча», бегаюць па яго маёнтку, але ім не пашчасціла, як Сашы, быць прызнанымі багатым таткам.
Са сваімі дваровымі пан вельмі строгі, але яны застаюцца яму адданыя, бо адчуваюць, што гаспадар іх мае ў акрузе вялікі аўтарытэт, і гэта ім самім надае вазе.
Інакш, чым з іншымі, складваюцца адносіны Троекурова з Андрэем Гаўрылавіч Дуброўскi. Гэты бедны, але смелы і незалежны дваранін выклікае ў Троекурова сапраўдная павага. Аднак яно хутка змяняецца гневам, калі Дуброўскі дазваляе сабе занадта адчайна, на думку Кірылы. Пятровіча, адстойваць уласную гонар. Троекуров выбірае самы страшны спосаб помсты: ён мае намер пазбавіць суседа даху над галавой незаконным шляхам, зняважыць, раздушыць яго, прымусіць падпарадкоўвацца. «У тым-та і сіла, — сцвярджае Троекуров, — каб без усякага правы адабраць маёнтак». Кірыла Пятровіч падкупляе суд, не задумваючыся аб маральнай баку справы, а калі, трохі астыўшы, вырашаецца на прымірэнне, аказваецца занадта позна. Наравісты і ўладалюбівы пан у адзін момант разбурае жыццё не толькі свайго нядаўняга таварыша, але і яго сына. «Ад прыроды не быў ад карысьлівец, — кажа аўтар пра Троекурове, — жаданне помсты прыцягнула яго занадта далёка. »
Троекуров, як і ўсе людзі яго круга, мае ўпадабаныя забавы. Толькі забавы Кірылы Пятровіча наўрад ці здадуцца разумнымі чалавеку разважнаму. Страшным і жорсткім выпрабаваннем становіцца для многіх гасцей Троекурова сустрэча з мядзведзем. Незвычайнае задавальненне адчувае пан, бачачы, як кідаецца з кута ў кут да смерці напалоханы чалавек, які апынуўся сам-насам са здаравенным мядзведзем. Ўсеагульнага абсмейванню здраджвае Кірыла Пятровіч таго, каму «посчастливится9raquo; апынуцца ў тайнай пакоі, і ён ніколькі не задумваецца, што не толькі падвяргае іншага чалавека смяротнай небяспекі, але і наносіць яму цяжкую душэўную траўму. Сапраўдным шокам становіцца для Кірылы Пятровіча мужнае паводзіны Дэ-Форж, які, не здрыгануўшыся, страляе ў жывёлу, бо па-іншаму свой гонар у дадзенай сітуацыі абараніць не можа. Толькі такія ўчынкі, смелыя і адчайныя, прымушаюць Троекурова ўбачыць у чалавеку чалавека.
Не меней ярка раскрываецца характар Троекурова ць ўзаемаадносінах з дачкой. Нягледзячы на любоў да Машы, бацюшка Пятровіч у звароце з ёй гэтак жа наравістым, часам нават суровы і жорсткі, таму паміж бацькам і дачкой няма даверных адносін. Чытанне раманаў замяняе Машы жывыя зносіны з блізкім чалавекам. Просьбы і слёзы дачкі, прымушаюць ісці замуж за нялюбага, але багатага старога, не чапаюць Троекурова. Ён застаецца, цьвёрды ў сваім намеры і, уступіўшы ў змову з Верейская, стрымана аддае за яго Машу. Бо багацце — вышэйшая каштоўнасць для Кірылы Пятровіча, і шчасце адзінай дачкі ў параўнанні з гэтым — нішто.
У вобразе Троекурова А. С. Пушкін выкрывае многія заганы, уласцівыя вышэйшай саслоўя таго часу: душэўную чэрствасць, разумовую абмежаванасьць, разбэшчанага нораву, празмернае уладалюбства і свавольства.
Дзеянне рамана адбываецца ў 1820-я гады, але ствараецца ўражанне, што гэты твор актуальна і для нашага часу.
Сачыненне на тэму «Троекуров — старадаўні рускі пан»
Вялікі твор генія рускай літаратуры
Аляксандр Сяргеевіч Пушкін найвялікшы рускі паэт і драматург. Геній рускай літаратуры і класік. У яго творах часта апісвалася існаванне і падводныя камяні прыгоннага права. Ўзаемаадносіны паміж памешчыкамі і сялянамі заўсёды выклікала шмат спрэчак і нараканняў сярод сусветнай супольнасці.
Згадвалася гэта і ў тым ліку ў творах рускай класічнай літаратуры. Сам Аляксандр Сяргеевіч вельмі часта ў сваіх тварэннях апісваў гэта.
Пушкін вельмі ярка і дакладна апісаў прадстаўнікоў рускага панства ў рамане «Дуброўскі». Асабліва добрым прыкладам з’яўляецца Кірыл Пятровіч Троекуров.
Троекуров ставіцца да тыповым прадстаўнікам панскага роду. Ён адстаўны генерал. Ён багаты, шляхетны ўплывовы чалавек. У яго шмат сувязяў. Вакол яго вельмі шмат лісліўцаў і падліза, якія гатовыя цярпець ўсе капрызы адстаўнога генерала.
У Троекурова бязмежная ўлада і вялікія багацця. Нягледзячы на строгае і наравістага стаўленне яго да падначаленых, яны ставіліся да яго з гонарам з-за яго ўплыву і грошай.
Пушкін апісаў Троекурова як гулякам. Ён любіць забавы, шык, балі і святкавання. Ён не ў чым не адмаўляе сабе. У яго няма ні ў чым пачуцці меры. У харчаванні ад таксама не ведае межаў.
Троекуров вельмі эмацыйны чалавек. Ён часта здзяйсняе неабдуманыя ўчынкі на эмоцыях, часам даволі дурныя і непрыемныя, часта выклікаючы непрыязнасць у навакольных.
Яго забавы таксама здаюцца дзікімі звычайнаму чалавеку. Адна з яго любімых — глядзець як чалавек тварам да твару сустракаецца з мядзведзем і трымціць ад страху і бяссілля. Троекурову гэта дастаўляе невымоўнае пачуццё радасці і захаплення.
Навакольныя яго людзі адчувалі страх перад Кірылы Пятровічам. І гэта не толькі з-за яго ўлады і грошай, справа ў яго характары. Адзіным чалавек да якога Троекуров праявіў павагу з’яўляецца адстаўны паручнік, таварыш па службе і сусед Андрэй Гаўрылавіч Дуброўскi.
Абодва героя вельмі падобныя паміж сабой. У іх падобныя характары, аднолькавае выхаванне і выраслі яны ў адным саслоўе. У іх нават жыццёвыя шляхі аднолькавыя. Абодва ажаніліся па каханні, абодва сталі ўдаўца. Іх дружбе зайздросцілі многія, але ў адзін выдатны момант, калі абодва не захацелі ісці на саступкі, іх дружбе прыйшоў канец.