Вайна гэта заўсёды страшна, нажаль, дарослыя вельмі часта не разумеюць наколькі гэта страшна. Дзеці, якія апынуліся сведкамі вайны, паглынутыя жахам смерці, якія ўспрымаюць забойства аднаго чалавека іншым як штодзённую чараду падзей — гэта інваліды. Іх душы хворыя. Ім страшна.
Як дзеці перажываюць вайну?
Так атрымалася, што ў гэтым годзе я бачыла дзяўчынку, якая прыехала адтуль, дзе цяпер ідзе вайна. Ёй усяго год і сем, зараз яны жывуць у нашым двары, з ёй сябруе мая малодшая сястрычка. Гэтая дзяўчынка плача калі ў небе ляціць самалёт, калі дзе-то раздаецца гучны грук або чутныя грымоты, а калі на дзень горада быў салют, мне цяжка нават словамі перадаць наколькі страшна ёй было і як горка яна плакала. За секунду яна ўся уціснулася ў маму, закруцілася трывожна галоўкай, расплакалася, лапатаў «баі-баі-баі» … Яе мама пабегла з ёй на руках да хаты і таксама плакала.
Я не ведаю дакладна чаму дарослыя робяць так, каб баяліся дзеці, але вельмі хачу каб яны іх не крыўдзілі. А тых дарослых, якія пакрыўдзілі гэтую дзяўчынку і іншых дзетак, павінны пакараць. Беспакаранасць робіць іх подлымі, жорсткімі. Яны не думаюць пра тое, што заўтра вайна можа прыйсці ў іх дом і забіць іх дзяцей. Хоць мне здаецца ў забойцаў мірнага насельніцтва не бывае дзяцей.
Бо каб былі дзеці ў чалавека ён павінен умець кахаць, у яго павінна быць кахаючае сэрца. Чалавек з тым, хто любіць сэрцам не зможа забіць малога, жанчыну, старога.
Салдаты ваююць адзін з адным. Тыя, хто страляе па мірных людзях — падлы і злачынцы. Злачынства заўсёды павінны карацца, інакш іх немагчыма спыніць.
Як спыніць вайну?
Пакараць тых, хто яе пачаў і пазбавіць іх улады — для таго каб загадаць ваяваць трэба быць кіраўніком краіны, арміі. Такім людзям нельга давяраць кіраўніцтва краінай, яны нічога не змогуць пабудаваць таму што не разумеюць, што вайна толькі боль і разбурэнне.
Інфармацыя аб учыненых злачынствах і панесенай пакаранне павінна распаўсюдзяцца ўсюды і ўсюды, а то зноў знойдуцца тыя, хто зноў будзе гатовы ваяваць з мірнымі людзьмі.
Абараніць тых, каму цяжэй за ўсё: малых, жанчын, старых — гэта абавязак мужчын. Тыя мужчыны, хто цяпер трымае ў руках зброю, павінны памятаць — абараняць гэта значыць ваяваць з роўным сабе, а не забіваць слабых …
Я толькі раз бачыла рукапашны,
Раз — на яве. І сотні разоў — у сне …
Хто кажа, што на вайне не страшна,
Той нічога не ведае пра вайну.
Людзі, спыніцеся, вайны быць не павінна! На Зямлі павінен быць мір, дзеці павінны ўсміхацца ад шчасця, дзеці павінны жыць!
Сачыненне на тэму «Дзеці вайны»
Пакаленне дзяцей вайны — гэта нашы бабулі і дзядулі, а ў каго-то гэта нават прабабулі і прадзедаў. Хоць дзецям вайны не даводзілася ваяваць самім, падчас Вялікай Айчыннай вайны ім давялося цяжка. Іх лепшыя, дзіцячыя гады прыпалі на часы гора і пазбаўленняў.
Сучасныя дзеці нават не могуць уявіць сабе, якое расці падчас вайны. Разбураныя хаты і гукі стрэлаў — такім запомнілася дзяцінства тым, хто рос на акупаванай фашыстамі тэрыторыі. А тыя, хто жыў у тыле, запомніліся паветраная трывога, лісты і «пахаванкі» з фронту. Многія дзеці тады страцілі сваіх тат, а часам нават мам і іншых блізкіх людзей на вайне.
Падчас вайны амаль усе людзі ў нашай краіне жылі ў беднасці і нястачы. У многіх снарадамі і бомбамі былі разбураны дома. Многія дзеці тады не ведалі, што такое цацкі. Дзяўчынкі захоўвалі як зрэнку вока адзіную страпаныя ляльку, а хлопчыкі гулялі гільзамі ад вінтовак і снарадамі, што не разарваліся. Ад такіх «цацак» часта здаралася бяда.
Цяпер дзеці вайны ўжо сталі сталымі людзьмі. Іх трэба паважаць, бо вайна адабрала ў іх дзяцінства, ім давялося вынесці такое, што мы сабе не можам і ўявіць. У дзяцей вайны можна даведацца шмат карыснага аб тым, як пераадольваць цяжкасці і радавацца малому.
Чытайце подібні дзей
Інформація на сайті охороняється Законам України пра авторські права. Копіювання Матеріалів заборонено