Руская літаратура заўсёды адрознівалася глыбінёй свайго ідэйнага зместу, нястомным імкненнем дазволіць пытанні сэнсу жыцця, гуманным стаўленнем да чалавека, праўдзівасцю малюнка. Рускія пісьменнікі імкнуліся выявіць у жаночых вобразах лепшыя рысы, уласцівыя нашаму народу. Ні ў адной літаратуры свету мы не сустрэнем такіх прыгожых і чыстых жанчын, якія адрозніваюцца верным і тым, хто любіць сэрцам, а таксама сваёй непаўторнай душэўнай прыгажосцю. Толькі ў рускай літаратуры звяртаецца так шмат увагі на малюнак ўнутранага свету і складаных перажыванняў жаночай душы. Пачынаючы з XII стагоддзя, праз усю нашу літаратуру праходзіць вобраз рускай жанчыны-гераіні, з вялікім сэрцам, палымянай душой і гатоўнасцю на вялікія незабыўныя подзвігі. Дастаткова ўспомніць, поўны прыгажосці і трагізму, вобраз Кацярыны ў драме Астроўскага "Гроза9quot ;, у якім, на думку Дабралюбава, выявіліся лепшыя рысы характару рускага народа, душэўны высакароднасць, імкненне да праўды і свабоды, гатоўнасць да барацьбы і пратэсту.
Вобраз Кацярыны не толькі самы складаны, але ён рэзка адрозніваецца ад усіх іншых. У ёй надзвычай развіта імкненне да гармоніі з светам і свабодзе. Вытокі гэтага — у дзяцінстве. Жыццё яе ў бацькоўскай хаце была шчаслівая, бесклапотна і радасная, яна займалася тым, што ёй падабаецца. Як мы бачым, у гэты бесклапотнае час Кацярыну, перш за ўсё, атачала прыгажосць і гармонія, яна «жыла, дакладна птушачка на волі», сярод матчынай любові і пахучай прыроды. Маці ў ёй душы не чула. Жыла Каця свабодна: ўставала рана, мылася крынічнай вадой, палівала кветкі, хадзіла з маці ў царкву, потым садзілася за якую-небудзь працу і слухала бадзяжніц і богомолок, якіх было шмат у іх доме. Кацярыне сніліся чароўныя сны, дзе яна лётала пад аблокамі. І з гэтай атмасферы, прасякнутай дабром, ласкай і любоўю, яна трапляе ў сям’ю Кабанихи, дзе ўсё пабудавана на грубасці, безумоўным падпарадкаванні, хлусні і падмане. Кацярына на кожным кроку трывае прыніжэньня і абразы ад свякрухі-дэспата, выдатна адчуваючы сваю залежнасць ад яе. З боку мужа яна не адчувае ніякай падтрымкі, так як ён цалкам падпарадкаваны уладай сваёй маці і толькі і думае пра тое, як ад яе вырвацца.
Кацярына — самы моцны характар п’есы. Яна была наіўнай і добрай, выхаванай ў цалкам рэлігійным духу. Але калі сустракала на сваім шляху тое, што супярэчыць яе ідэалам, то ператваралася ў непакорлівую і упартую натуру і бараніла сябе ад таго старонняга, чужога, што смела патрывожыць яе душу.
Я думаю, што самая важная рыса характару Кацярыны — гэта яе нежаданне жыць у хлусні. Яна не хоча і не можа хітрыць, прыкідвацца, хлусіць, хавацца. Гэта пацвярджае сцэна прызнання Кацярыны ў здрадзе. Ня навальніца, і не страх перад гіенай вогненнай заахвоцілі гераіню сказаць праўду.
«Усе сэрца пашматалася! Не магу я больш трываць! »- так пачала яна сваё прызнанне. Для яе сумленнай і суцэльнай натуры невыносна то ілжывае становішча, у якім яна апынулася. Жыць, абы жыць — не для яе. Жыць — гэта значыць быць самой сабою. Яе самая дарагая каштоўнасць гэта асабістая свабода, свабода душы.
Вобраз Кацярыны супрацьпастаўлены ў п’есе іншым персанажам, і ў той жа час супастаўлены з імі.
Галоўным знешніх канфліктам п’есы з’яўляецца супрацьстаянне Кацярыны і Кабанихи.
Кацярына і кабаниха — гэта два супрацьлеглыя чалавека з адной сям’і. Кабаниха — гэта гаспадыня «цёмнага царства». Усе персанажы гэтай п’есы альбо з’яўляюцца ахвярай гэтага царства, як Ціхан і Барыс, альбо прыстасавалі да яго, як Варвара і Кудрашоў. Кацярына ж — адзіны персанаж, не змірыцца з уготовленным ёй месцам у гэтым свеце. Кацярына вонкава далікатная, пяшчотная і адкрытая для пачуццяў маладая жанчына, зусім не такая безабаронная, як здаецца на першы погляд. Унутры яна моцная, яна з’яўляецца змагаром супраць гэтага ўкладу жыцця. Кабаниха ж зусім іншы чалавек, яна антыпод Кацярыны. Яе цалкам задавальняе той свет, у якім яна жыве. Ёй ніхто не адважваўся, спрачацца, але тут з’яўляецца Кацярына, што ўжо не хоча мірыцца з грубіянствам і жорсткасцю Кабанихи. І таму Кацярына, з яе пачуццём уласнай годнасці, пастаянна раздражняе Кабаниху. Паміж Кацярынай і Кабанихой наспявае канфлікт. Канфлікт гэты не даходзіць да выбуху, пакуль не было таму прычын. А прычынай становіцца прызнанне Кацярыны ў здрадзе мужу. І Кацярына разумее, што пасля гэтага жыццё яе скончана, бо Кабаниха тады зусім заціраньня яе. І яна вырашаецца на самагубства. Пасля смерці Кацярыны Кабаниха застаецца здаволенай, бо цяпер ёй ніхто не будзе супрацьстаяць. Смерць Кацярыны — гэта своеасаблівы пратэст супраць гэтага свету, свету хлусні і крывадушнасці, да якога яна ніколі б не змагла прывыкнуць.
Але ў Кацярыне і Кабанихе ёсць нешта агульнае, бо яны абедзве здольныя пастаяць за сябе, абедзве не жадаюць мірыцца са знявагай і абразай, у абодвух моцны характар. Але нежаданне быць зняважанай і абражанага ў іх выяўляюцца па-рознаму. Кацярына ніколі не адкажа на грубасць грубасцю. Кабаниха ж, наадварот, усяляк будзе старацца зняважыць, пакрыўдзіць чалавека, які што-небудзь скажа непрыемнае ў яе бок.
У Кацярыны і Кабанихи рознае стаўленне да бога. Калі пачуццё да бога ў Кацярыны — гэта нешта светлае, святое, якую нельга чапаць і найвышэйшае, то ў Кабанихи — гэта толькі вонкавае, павярхоўнае пачуццё. Нават паходы ў царкву для Кабанихи — гэта толькі для таго, каб вырабіць ўражанне на навакольных.
Характар Кацярыны таксама супрацьпастаўлены характарах Ціхана і Барыса, бязвольных людзей змірыцца з уладай Самадураў. Так, муж Кацярыны Ціхан Кабанаў ва ўсім слухаецца сваю маці і падпарадкоўваецца ёй. Ён не мае выразнай жыццёвай пазіцыі, мужнасці, адвагі. Яго вобраз цалкам адпавядае дадзеным яму імя — Ціхан (ціхі). Малады Кабанаў не толькі не паважае сябе, але і дазваляе сваёй матуля груба звяртацца са сваёй жонкай. Асабліва ярка гэта праяўляецца ў сцэне развітання, перад ад’ездам на кірмаш. Ціхан слова ў слова паўтарае усе парады і маралі маці. Вядома, Кацярына не можа кахаць і паважаць такога мужа, а душа яе прагне любові. Яна улюбляецца ў пляменніка Дзікага, Барыса. Барыс мала чым адрозніваецца ад Ціхана. Бязволле Барыса, яго жаданне атрымаць сваю частку бабулінага спадчыны (а атрымае ён яе толькі ў тым выпадку, калі будзе шанаваў дзядзечкай) аказаліся мацней, чым каханне.
Вобраз Кацярыны супрацьпастаўлены Варвары і Кудрашоў, маладому пакаленню горада Калінава, якія навучыліся жыць у «цёмным царстве».
Варвара — даверанаю асобаю і пастаянная спадарожніца Кацярыны. Варвара разумная, хітрая, і гарэзная дзяўчына. Яна маладая і імкнецца да замужжа ўсюды паспець, усё паспрабаваць. Прыстасоўваючыся да нораваў горада Калінава, Варвара вывучыла ўсе яго законы і правілы. Яна стала ўвасабленнем маралі гэтага царства: "Рабі, што хочаш, абы ўсё шыта ды й свята было". Хлусня для яе — норма жыцця: "У нас увесь дом на гэтым трымаецца", Без падману нельга. Не бачачы нічога дрэннага ў сваім ладзе жыцця, Варвара імкнецца навучыць Кацярыну хітрыць і падманваць. Але сумленная, шчырая Кацярына не можа жыць у гэтай гнятлівай атмасферы хлусні і гвалту.
А вось сябрук Барбары, Кудрашоў, цалкам падзяляе яе погляды, таму што з’яўляецца тыповым жыхаром Калінава. Ужо цяпер у ім праглядаюцца рысы будучыні Дзікага. Ён дзёрзкі, смелы і развязен ў размове, хваліцца сваёй удаласцю, волокитством, веданнем "купецкага ўстановы". Яму не чужое славалюбства і імкненне да ўлады над людзьмі. Варвара і Кудрашоў, здавалася б, пакідаюць "цёмны царства", Але не для таго, каб зарадзілася новыя і сумленныя законы жыцця, а, хутчэй за ўсё, каб жыць у такім жа "цёмным царстве", Але ўжо гаспадарамі ў ім.
Адзінай жывой і думаючай душой у горадзе Калінавым з’яўляецца механік-самавук Кулигин, адшуквалі вечны рухавік. Ён добры і дзейсны, апантаны пастаянным жаданнем дапамагчы людзям, стварыць нешта патрэбнае і карыснае. Але ўсе яго добрыя намеры напіхваюцца на тоўстую сцяну неразумення і абыякавасці. Кулигин дае яркую і верную характарыстыку "цёмным царстве": "Жорсткія, пане, норавы ў нашым горадзе, жорсткія. У каго грошы, пане, той імкнецца беднага закабаліць, каб на яго працы бясплатным яшчэ больш грошай нажыць. "
Асуджаючы і не згаджаючыся з законамі Каліноўскай жыцця, Кулигин не змагаецца з імі. Ён прымірыўся з імі.
Аўтар п’есы пастараўся падкрэсліць выключнасць галоўнай гераіні. І гэта выявілася ў стварэнні ладу, у мове Кацярыны. Таксама ўнутраны свет гераіні выяўляецца ў яе маналогах, у іх мы бачым яе перажыванні, матывы учынкаў. Першы маналог — натхнёнае ўспамін пра дзяцінства. І характар успамінаў, і манера гаварыць сведчаць аб адухоўленасці Кацярыны. Другі маналог Кацярыны гучыць пасля ад’езду Ціхана. Ёй давялося перажыць зневажальныя наказы, дадзеныя мужам па загадзе маці. З маналогу мы даведаемся, пра што думае яна, застаўшыся адна. Маналог пакарае нас адсутнасцю якога-небудзь надрыву. Сцэна гэтая нібы зацішша перад навальніцай. Апошні маналог Кацярыны нібы падводзіць рысу. Ён апускае нас ва ўнутраны свет узрушаны жанчыны. Вяртанне дадому азначае духоўную смерць, працяг бясконцай катаванні. У смерці яна марыць здабыць сапраўднае спакой. Увесь апошні маналог гучыць як сумная, пранікнёна — лірычная песня. Кацярына сыходзіць з жыцця з верай у міласэрнасць і спачуванне, з гарачай верай у каханне. А апошнія словы гераіні яшчэ мацней прымушаюць адчуць трагічнае неадпаведнасць жывой душы з законамі змрочнага патрыярхальна-дэспатычнага ўкладу.
Бесчалавечным нораваў «цёмнага царства» ўсё ж такі прыйдзе канец, таму што новая уладна ўрываецца ў жыццё. Гібель Кацярыны — выклік «цёмным царстве», гарачы заклік да барацьбы з усім дэспатычным укладам жыцця. Бягуць у другі канец краіны Кудрашоў і Варвара, барацьба новага са старым пачалася і працягваецца. Астроўскі ў гэтай драме выкрыў жорсткія норавы купецкай жыцця: дэспатызм, невуцтва, самадурства, прагнасць. Дабралюбаў лічыў: у «цёмным царстве» намалявана не толькі неасвечанае купецтва горада Калінава, але і ўвесь самадзяржаўнай-прыгонніцкі лад Расіі. Пратэст, выражаны ў «Навальніцы», ён распаўсюдзіў на ўсю царскую Расею: «Руская жыццё і руская сіла выкліканыя мастаком у "Грозе9quot; на рашучае справа «.
229009 чалавек прагледзелі гэтую старонку. Зарэгіструйся або увайдзі і даведайся колькі чалавек з тваёй школы ўжо спісалі гэта сачыненне.
Рэкамендуем эксклюзіўныя работы па гэтай тэме, якія запампоўваюцца па прынцыпе «Адно складанне ў адну школу»:
У чым прычына драмы Кацярыны ў п’есе А.М. Астроўскага «Навальніца»?
Чаму Н.А.Добролюбов назваў Кацярыну «прамянём святла ў цёмным царстве»? (Па п’есе А.Н.Астроўскага «Навальніца»)
Душэўная драма Кацярыны (па п’есе А. І. Астроўскага «Навальніца»)
Чаму Дабралюбаў назваў Кацярыну «прамянём святла ў цёмным царстве»?
Хто такая Кацярына — «рашучы рускі характар» або слабавольнай жанчына? (Па п’есе А.Н.Астроўскага «Навальніца»)
/ Складанні / Астроўскі А.М. / Навальніца / Вобраз Кацярыны ў драме А.Н.Астроўскага «Навальніца»
Глядзі таксама па твору «Навальніца»:
Мы напішам выдатнае складанне па Вашым замове ўсяго за 24 гадзіны. Унікальнае складанне ў адзіным экземпляры.
вобраз Кацярыны
Існуе версія, што Астроўскі пісаў «Навальніцу», быўшы закаханым у замужнюю акторку Малога тэатра Любоў Касіцкія. Менавіта для яе ён пісаў сваю Кацярыну, менавіта яна яе сыграла. Аднак каханне Астроўскага была неўзаемнае: сэрца Касіцкія было аддадзена іншаму, які давёў яе да галечы і ранняй смерці. Актрыса, гуляючы Кацярыну, практычна гуляла сябе і на сцэне прадказвала свой лёс, і гэтай гульнёй заваявала ўсіх, у тым ліку і імператара.
У вобразе Кацярыны Астроўскі паказаў усю трагедыю душы рускай жанчыны. У XIX стагоддзі жанчыны ў Расеі былі практычна бяспраўныя, выходзячы замуж, яны павінны былі выконваць усе правілы сямейнага жыцця. Велізарная колькасць шлюбаў заключалася ня ў любові, а па халодным разліку, маладых дзяўчат часта выдавалі за старых толькі таму, што тыя мелі стан і высокае становішча ў грамадстве. Аб разводах у той час не было нават думкі, і жанчыны павінны былі пакутаваць усё жыццё. У падобнай сітуацыі апынулася і Кацярына, якую выдалі за Ціхана Кабанава, што адбывалася з заможнай купецкай сям’і і трапіла ў атмасферу тыраніі і хлусні.
Важную ролю ў характарыстыцы Каці з’яўляецца яе дзяцінства, праведзенае ў бацькоўскай хаце. Кацярына расла ў хаце заможнага купца. Жыццё яе ў бацькоўскай хаце была шчаслівая, бесклапотна і радасная, яна займалася тым, што ёй падабаецца. Яна з любоўю і тугой распавядае Варвары пра сваё дзяцінства: «Я жыла, ні аб чым ні тужила, дакладна птушачка на волі. Матуля ўва мне душы не чула, прыбірацца мяне, дакладна ляльку, працаваць не прымушала; што хачу, бывала, то і раблю ». Кацярына яшчэ з дзяцінства палюбіла хадзіць у царкву і наведвала яе з велізарным жаданнем, падчас службаў ўсе прысутныя звярталі на адухоўлены твар Кацярыны, якая ў той момант цалкам сыходзіла ад гэтага свету. Менавіта гэтая апантана вера, пасля, абернецца для Каці фатальны, бо менавіта ў царкве яе заўважыў і палюбіў Борыс. Выхоўваючыся ў бацькоўскай хаце, Кацярына атрымала і на ўсё жыццё захавала найбольш выдатныя рысы рускага характару. Душа Кацярыны чыстая, адкрыта, здольная на вялікае каханне. Яна не ўмее хлусіць. «Падманваць-то я не ўмею, схаваць-то нічога не змагу», — так яна кажа пра сябе. І з гэтай атмасферы, прасякнутай дабром, ласкай і любоўю, яна трапляе ў сям’ю Кабанихи, дзе ўсё пабудавана на грубасці, безумоўным падпарадкаванні, хлусні і падмане. Кацярына на кожным кроку трывае прыніжэньня і абразы ад свякрухі-дэспата, выдатна адчуваючы сваю залежнасць ад яе. З боку мужа яна не адчувае ніякай падтрымкі, так як ён цалкам падпарадкаваны уладай сваёй маці і толькі і думае пра тое, як ад яе вырвацца. Кацярына гатовая была ставіцца да Кабанава, як да роднай маці, але яе пачуцці не сустракаюць падтрымкі ні з боку Кабанихи, ні з боку Ціхана. Жыццё ў гэтым поўным зла і падману доме змяніла паводзіны Кацярыны. «Якая я была жвавая, а ў вас зьвяла зусім. … Ці такая я была ?!». Але ад прыроды валодаючы моцным характарам, Кацярына не можа доўга выносіць гэтага зьдзеку, ісці супраць сваёй волі. Каця — адзіны персанаж твора, які імкнецца да сапраўднаму шчасце і сапраўднага кахання, а тыя да відаць дабрабыту і часовай радасці. Яе чысціня, шчырая любоў і адкрытасць несумяшчальныя з маральнымі нормамі «цёмнага царства», і менавіта гэтыя якасці прыводзяць да адкрытага супрацьстаяння дэспатызму Кабанихи. Моцным учынкам, актам пратэсту было тое, што замужняя жанчына палюбіла іншага ў адсутнасць свайго мужа, хай нават і нялюбага. Гэта ёй здаецца страшным злачынствам: па-першае, па рэлігійных канонах, а па-другое, таму, што не выканала наказ мужа. Яе няўменне хлусіць і адчуванне граху вымушаюць яе здзейсніць публічнае пакаянне, пры гэтым яна выдатна разумее, што гэта канец. Важную ролю пры гэтым адыгралі навальніца. З-за свайго паганскага ўспрымання навальніцы як кары Гасподняй Каця яшчэ больш палохаецца, ды тут яшчэ вар’ятка пані прарочыць ёй геене вогненнай. Мы бачым, як пакутуе Кацярына, калі Ціхан распавядае пра стан пасля раскаяння: «Дрыжыць ўся, сапраўды яе ліхаманка б’е: бледная такая, кідаецца па дому, дакладна чаго шукае. Вочы, як у помешанной, надоечы раніцай плакаць прынялася, так да гэтага часу і рыдае ». Ціхан шкадуе жонку, але рэальна аказаць ёй падтрымку ён не можа, бо баіцца гневу маці. Борыс таксама нічым не можа дапамагчы сваёй каханай і яна расчароўваецца ў ім. Усё гэта прыводзіць да таго, што Кацярына вырашаецца на самагубства, што з яе боку з’яўляецца вельмі моцным учынкам. Яна, сапраўдная хрысьціянка, выдатна ведала, што самагубства самы страшны грэх, які толькі можа здзейсніць чалавек, але, не гледзячы на гэта, яна кідаецца з абрыву, пераступіўшы праз веру. Забіўшы сябе, яна вызвалілася ад прыгнёту Кабанава, якая змагла забіць яе цела, але душа засталася такой жа моцнай і непакорлівай.
Смерць Кацярыны ня апынулася марнай, яна прывяла да разбурэння ўсяго царства Кабанихи: Ціхан паўстае супроць маці і адкрыта абвінавачвае яе ў смерці Кацярыны, Варвара, якой не так і не ўдалося прыстасавацца да тыраніі маці збягае з Кудрашоў. У гэтым учынку, па словах Дабралюбава, «дадзены страшны выклік самодурной сіле». А ва ўсім вобразе Кацярыны ён убачыў »пратэст, даведзены да крайнасці, абвешчаны і над хатняй катаваннем, і над прорваю, у якую кінулася жанчына».
288630 чалавек прагледзелі гэтую старонку. Зарэгіструйся або увайдзі і даведайся колькі чалавек з тваёй школы ўжо спісалі гэта сачыненне.
Рэкамендуем эксклюзіўныя работы па гэтай тэме, якія запампоўваюцца па прынцыпе «Адно складанне ў адну школу»:
У чым прычына драмы Кацярыны ў п’есе А.М. Астроўскага «Навальніца»?
Душэўная драма Кацярыны (па п’есе А. І. Астроўскага «Навальніца»)
/ Складанні / Астроўскі А.М. / Навальніца / Вобраз Кацярыны
Глядзі таксама па твору «Навальніца»:
Мы напішам выдатнае складанне па Вашым замове ўсяго за 24 гадзіны. Унікальнае складанне ў адзіным экземпляры.
сачыненне на тэму вобраз Кацярыны ў п’есе навальніца з цытатамі
LITERATURUS: Свет рускай літаратуры
Аналіз твораў. Характарыстыка герояў. Матэрыялы для твораў
Вобраз і характарыстыка Кацярыны ў п’есе «Гроза» Астроўскага: апісанне характару, жыццё і смерць Кацярыны Кабанава
Мастак С. В. Герасімаў
Кароткая характарыстыка і гісторыя жыцця Кацярыны ў «Навальніцы»
Кацярына Кабанава — маладая жанчына, разумная, добрая і адкрытая натура. Бацькі выхавалі яе ў любові і свабодзе. У роднай сям’і яна не ведала смутку.
Аднойчы Кацярына улюбляецца ў Барыса, пляменніка купца Дзікага. Яна таемна сустракаецца з ім, пакуль муж знаходзіцца ў іншым горадзе. Не ў сілах хлусіць мужу, Кацярына распавядае яму праўду пра сваю здрадзе.
Вобраз і характарыстыка Кацярыны ў п’есе «Гроза» Астроўскага
«. Так гэта маладая Кабанава, что ль.» «. Гэта вы, Кацярына Пятроўна.»
«. Што, прыгажуні? <. > Прыгажосць-то ваша вас радуе? Вось прыгажосць-то куды вядзе. « «. З такім чырвоным-то няволі ад якой хочаш прыгажуні жонкі ўцячэш.» «. Бачыш, якая прыгажуня! Ха, ха, ха! Прыгажосць.»
«. Што пры людзях, што без людзей, я ўсё адна, нічога я з сябе не даказваю.» «. Падманваць-то я не ўмею; схаваць-то нічога не магу.»
«. Ты нейкая мудрагелістая, Бог з табой.» «. Ты яе не ведаеш! Яна ж цудоўная нейкая ў нас. Ад яе ўсё станецца! Такіх спраў наробіць, што.»
«. Такая ўжо я зарадзілася гарачая! Я яшчэ гадоў шасці была, не глыбей, так што зрабіла! Абражалі мяне чымсьці дома, а справа была пад вечар, ужо цёмна, я выбегла на Волгу, села ў лодку, ды і адпіхнулі яе ад берага. На другую раніцу ўжо знайшлі, вёрст за дзесяць. « Кацярына вырасла ў атмасферы любові і свабоды. Маці яе вельмі любіла:
«. Матуля ўва мне душы не чула, прыбірацца мяне, як ляльку, працаваць не прымушала; што хачу, бывала, то і раблю.»
«. Ах, Кудрашоў, як яна моліцца, каб ты паглядзеў! Какая у ёй на твары ўсмешка ангельская, а ад асобы-то як быццам свеціцца.» Кацярына рана выйшла замуж і не паспела «пагуляць у дзеўках»:
«. Маладымі цябе замуж-то аддалі, пагуляць-то табе ў дзеўках не прыйшлося; вось у цябе сэрца-то і не сыходзіла яшчэ.» Да замужжа Кацярына была хуткай і вясёлай дзяўчынай, а, выйшаўшы замуж, яна зусім зьвяла:
«. А якія сны мне сніліся, Варенька, якія сны! Або храмы залатыя, ці сады нейкія незвычайныя, і ўсё спяваюць нябачныя галасы, і кіпарысы пахне, і горы, і дрэвы быццам не такія, як звычайна, а як на вобразах пішуцца. А то быццам я лётаю, так і лётаю па паветры. і зараз часам сніцца, ды рэдка, ды і не тое. «
«. А бо ты, Каця, Ціхана не любіш <. > Не, не любіш. Колі шкада, так не любіш. « У Кацярыны няма дзяцей, хоць ёй бы вельмі хацелася. Гэтая акалічнасць робіць яе жыццё яшчэ больш сумнай і пусты:
«. Эка гора! Дзетак-то ў мяне няма: усе бы я і сядзела з імі ды забаўляла іх. Люблю вельмі з дзецьмі размаўляць — анёлы бо гэта.» Кацярына паважае сваю свякроў Кабаниху, як родную маці, нягледзячы на яе жорсткае абыходжанне:
«. Для мяне, матуля, усё адно, што родная маці, што ты.»
«. Дарэмшчыну-то трываць каму ж прыемна.»
Крытыка пра вобраз Кацярыны ў п’есе «Навальніца»
Вы сур’ёзна? Кацярына выйшла за Ціхана па каханні, яна сама казала пра тое, што ён першая яе каханне, Ціхан любіў яе, ён толькі быў баязліўцам і баяўся маці сваю.
". А бо ты, Каця, Ціхана не любіш <. > Не, не любіш. Колі шкада, так не любіш. " (Словы Барбары)
Вельмі хачу падзякаваць стваральнікаў за ідэю ўвядзення цытатны характарыстык. Калі тэксту няма пад рукой, гэта самае тое, каб асвяжыць у памяці ўяўленне пра герояў
Велізарнае Вам дзякуй! Я вельмі рада, што вы падмацавалі гэтую артыкул цытатамі. У апошні час не знаходжу нармальных сайтаў. Але зараз не буду мучыцца дзякуючы вам. Яшчэ раз дзякуй