Вядома, што А.С. Пушкіна вельмі цікавіла гісторыя Расіі. Яе пераломным момантам, якія паўплывалі на развіццё нашай краіны і яе народа, пісьменнік прысвяціў вялікая колькасць сваіх твораў. Адным з такіх важных падзей, найцікавым перыядам у гісторыі краіны Пушкін лічыў паўстанне казакоў пад правадырствам Емяльяна Пугачова.
Пісьменнік шмат часу правёў у архівах, вывучаючы дакументы той эпохі, і нават напісаў гістарычная праца пра Пугачова. На аснове гэтай дакументальнай працы было створана і мастацкі твор — раман «Капітанская дачка».
Апавяданне ў ім вядзецца ад асобы апавядальніка і галоўнага героя — двараніна Пятра Грынёва. Воляю лёсу ён апынуўся ўцягнутым у страшныя падзеі сялянскага паўстання і пазнаёміўся з самім Пугачовым. Таму вобраз гэтай важнай гістарычнай асобы дадзены вачыма апавядальніка. Ці супадае яго погляд на самазванца з поглядам самога Пушкіна? Думаю, шмат у чым, да. Пушкін імкнуўся паказаць нам Пугачова як супярэчлівую асобу, і Грынёў ўбачыў яго менавіта такім.
Упершыню Пётр сустракаецца з самазванцам, яшчэ не ведаючы, хто гэта такі. Па дарозе ў Белогорск крэпасць, куды маладога героя адправілі служыць, Грынёва наганяе буран. Фурманка збілася з дарогі, і пасажырам пагражала небяспека змерзнуць ў дарозе. Але тут, зусім нечакана, прама з снежнай буры, з’явіўся чалавек, які паабяцаў вывесці герояў з бурану.
Грынёў падкрэслівае, што, у першую чаргу, у правадыру яго ўразіла «знаходлівасці» і «тонкасць нюху». Крыху пазней апавядальнік здолеў цалкам разгледзець гэтага «мужыка»: «… ён быў гадоў сарака, росту сярэдняга, хударлявы і шыракаплечы. У чорнай барадзе яго паказвалася проседзь, жывыя вялікія вочы так і бегалі. Твар яго мела выраз даволі прыемнае, але круцельскае ».
Толькі пазней, калі казацкія войскі захапілі Белогорск крэпасць, Грынёў даведаўся, што іх правадыр і ёсць той самы, страшны і жорсткі, Пугачоў. І гэты чалавек вёў сябе менавіта так. Ён бязлітасна пакараў смерцю абаронцаў крэпасці на чале з яе камендантам. Не шкадаваў Пугачоў ні жанчын, ні падлеткаў — загадаў забіваць усіх, хто адмаўляўся служыць яму. Такая ж доля чакала б і Грынёва, але, па шчаслівай выпадковасці, Пугачоў даведаўся Савельича. Самазванец ўспомніў заячы кажух, які Грынёў падарыў свайму правадыру ў знак падзякі.
Такім чынам, ужо з гэтага моманту ў характары Пугачова пачынае праяўляцца супярэчлівасць.
Далей мы назіраем развіццё гэтай выявы ў аповесці. У коле сваіх старшын самазванец паводзіць сябе вельмі дэмакратычна, на роўных з усімі. Можа быць, ад таго, што разумее, што ідзе разам са сваімі таварышамі на верную гібель, да шыбеніцы? Народная казацкая песня, якую ўсе казакі спяваюць за сталом, пацвярджае гэта:
Я за тое цябе, детинушка, мабыць
Серады поля палацам высокімі,
Што двума ці слупамі з ашэсткам.
Ды і ўсе казакі выдатна ведаюць, што іх чакае наперадзе. Чаму ж тады яны працягваюць бессэнсоўнае паўстанне? На гэтае пытанне адказвае сам Пугачоў, распавядаючы Грынёва сваю любімую калмыцкія казку. Для самазванца бунт і ўсё, што з ім звязана, — гэта ўсё роўна, што для арла напіцца свежай крыві. Выяўляючыся вобразна, ён аддае перавагу жыць поўным жыццём, свабодна і смела, хай і нядоўга. І пагарджае тых, хто сілкуецца падлай, гэта значыць жыве, як раб.
Па меры развіцця дзеяння рамана ўзмацняецца ўражанне аб супярэчлівасці натуры Пугачова. Так, ён па-свойму справядлівы і міласэрны — ратуе Машу з палону Швабрина і карае злыдня; адпускае Грынёва, хоць той не прыносіць прысягу яму на вернасць і кажа ўсё, што думае пра яго, у твар. У той жа час, мы бачым, што Пугачоў самодоволен і пераможна, любіць пахваліцца, нават будуе «напалеонаўскія планы» — з нагоды ўзяцця Масквы.
Можна падумаць, што гэты непісьменны чалавек проста не можа аб’ектыўна ацаніць свае магчымасці. Аднак словы самазванца пераконваюць нас у адваротным: «Вуліца мая цесная; волі мне мала. Хлопцы мае разумнічаюць. Яны злодзеі. Я і павінен трымаць вуха востра; пры першай няўдачы яны сваю шыю выкупяць маёю галавою ».
Мы бачым, што Пугачоў выдатна разумее сваё становішча, бо ён быў разумны, сметлив, хітры, вельмі свабодалюбівы. Яго жыццёвая пазіцыя спрэчная — свабода коштам велізарнай колькасці крыві. Грынёў, напрыклад, не падзяляе яе. Як і Пушкін, які глядзіць на рускую бунт яшчэ больш непрымірыма — ён лічыць яго «бессэнсоўным і бязлітасным».
На думку пісьменніка, рускі чалавек валодае магутнай і шырокай натурай, якую часта бязмэтна раскідвае на непатрэбныя, а часам, жорсткія справы. Акрамя таго, рускі характар фанатичен, таму не ўмее своечасова спыніцца і здольны нарабіць кучу бед. Вобраз Пугачова — наглядны прыклад, ўвасабленне такога тыпова рускага характару. Пушкін захапляецца ім і адначасова жахаецца яму, але бачыць у гэтым вобразе заканамернасці, якія шмат тлумачаць у рускім характары і ў рускай гісторыі.
0 чалавек прагледзелі гэтую старонку. Зарэгіструйся або увайдзі і даведайся колькі чалавек з тваёй школы ўжо спісалі гэта сачыненне.
/ Складанні / Пушкін А.С. / Капітанская дачка / Вобраз Пугачёва ў аповесці А.С.Пушкіна «Капітанская дачка»
Глядзі таксама па твору «Капітанская дачка»:
Мы напішам выдатнае складанне па Вашым замове ўсяго за 24 гадзіны. Унікальнае складанне ў адзіным экземпляры.
Сачыненне на тэму «Вобраз Пугачова (паводле аповесці А.С. Пушкіна« Капітанская дачка »)»
Вобраз Пугачова ў аповесці Пушкіна «Капітанская дачка» вельмі разнастайны. Гэты чалавек можа быць розным — і мудрым, і выхвалястым, і велікадушным, і злосным, і залежным ад асяроддзя. Вобраз аднаго з галоўных герояў як быццам бы ўпісваецца ў часы екацярынінскай эпохі, Пушкін паказвае яго як вобраз ўсенароднага правадыра.
Галоўны герой і стыхіі прыроды
Упершыню мы сустракаемся з героем падчас снежнай буры. Аўтар апісвае нам гэта стыхійнае бедства прыроды як снежны буран. І менавіта ў ім мы бачым Пугачова, які, як сапраўдны збаўца, дапамагае знайсці дарогу двум заблудным падарожнікам — Грынёва і яго слузе Савельичу. Пугачоў — казак з чорнай барадой з’яўляецца з самай сярэдзіны буры і выводзіць падарожнікаў на цвёрдую сцежку. Напэўна, самым непераўзыдзеным аказалася тое, што завіруха апісваецца ў верасні, што ў прынцыпе не магчыма. Але аўтар паспрабаваў менавіта так звязаць Пугачова і прыроду.
Ўплыў гістарычных падзей на героя
Пушкін малюе Пугачова з пункту гледжання гістарычных падзей. Але гэта апісанне паказвае нам яго не як набліжанага да вялікага гасудару і не як валадара. Падзеі, якія разгортваюцца ў аповесці, адбываюцца ў 1773 годзе, таму мы маем магчымасць ацаніць дзеянні правадыра Пугачова яшчэ да і падчас паўстання.
Народ, які залежыць ад волі аднаго чалавека, не можа захавацца, ды і не заслугоўвае гэтага.
Пацешным падасца і сама знешнасць гэтага саракагадовага мужчыны. Аўтар звярнуў увагу чытачоў на тое, што Пугачоў быў худым, з шырокімі плячыма, трошкі сівой барадой, з прыемным тварам. Пазней мы сустракаемся з расповедам радавога, які апавядае пра тое, што Пугачоў еў парсючкоў, і не аднаго, а двух.
Другая сустрэча з правадыром
У другі раз Пугачоў мілуе Грынёва. У час пакарання ён паблажліва ставіцца да гэтага чалавека і гатовы яго памілаваць. Але гэта проста гульня на паказ, а не праява жаласных пачуццяў. Толькі ў канцы творы, мы маем магчымасць да канца разглядзець гэтага злоснага правадыра.
Як аказалася, ён добры ў душы, але разумее, што гульня яго небяспечная. Хоць з-за гэтага яго мужнасць і бравы дух не падаюць. Ён прымаецца аплаціць рахунак, які яму дае Савельич і вяртае Грынёва кажух.
Падводзячы вынік, можна сказаць, што Пугачоў, як што я чалавек па натуры авантурным, быў яшчэ і велікадушным. У яго была душа, проста, хутчэй за ўсё, гістарычныя абставіны той эпохі не давалі яму магчымасці праяўляць сябе як чалавека. Ён дапамагаў у многіх справах — вызволять нявесту Грынёва, потым прапанаваў яму быць пасаджаным бацькам на іх вяселлі.
У эпохі народнага ўздыму прарокі бываюць правадырамі; у эпохі заняпаду — правадыры становяцца прарокамі.
У гэтым творы Пушкін правёў дакладнае параўнанне паміж Пугачовым і Кацярынай. Царыца гэтак жа выбуховая, як і яе падначалены; яна так жа незаконна атрымала царскі трон, а Пугачоў спрабаваў тым жа метадам падпарадкаваць сабе краіну. Як аказалася, ён не можа дзейнічаць па сваім жаданні, таму што абцяжараны абставінамі часу.
Складанне »Капітанская дачка — Пушкін» складанне на тэму «Вобраз Пугачова (паводле аповесці А.С. Пушкіна« Капітанская дачка »)»