«Яўген Анегін» — раман Пушкіна А.С. Ён быў створаны ў пачатку XIX стагоддзя, і таму носіць Вострасацыяльную характар.
Галоўны герой, Яўген, заможны малады дваранін, які, Прытаміўшыся ад сталічнага жыцця, едзе ў правінцыю, каб уступіць у спадчыну пасля дзядзечкі. Загадзя задумаўшыся пра правінцыйнай нудзе, Анегін не хацеў бы ехаць, аднак, на месцы, асвоіўшыся, ён пазнаёміўся з суседзямі, пасябраваў з юным максімалістам Уладзімірам Ленскім. Ленскі вучыўся за мяжой, яшчэ не растраціў юнацкага запалу, верыць у каханне і светлыя ідэалы. Нягледзячы на свае адрозненні, маладыя людзі пасябравалі і шмат часу праводзілі разам. Таксама Уладзімір пазнаёміў Яўгена з мілай сям’ёй правінцыйных памешчыкаў, дзе жылі дзве паненкі на выданні, сёстры Таццяна і Вольга Ларына.
Вольга мела надзвычай прывабную знешнасць і мілы характар, таму падабалася ўсім навокал без выключэння. Таццяна Ларына была не па гадах сур’ёзная, любіла чытанне, адзінота, спакой. Пасля візіту ў дом Ларыных па акрузе папаўзлі плёткі, што гэта не так сабе і Анегін збіраецца ажаніцца на Таццяне. Ёй жа, у сваю чаргу, не распешчанай увагай, свецкі малады чалавек здаецца мяжой летуценняў, і днём і ноччу яна пра яго думае, марыць. Нават піша яму ліст.
Атрымаўшы ліст, Анегін у жорсткіх выразах адчытвае дзяўчыну, тлумачыць, што паненка не павінна выяўляць сваіх сімпатый. Таццяна знішчана, замкнёная, раздушана. Яўген не збіраўся на ёй ажаніцца, разумее дзяўчына.
Час ідзе, і здараецца так, што Анегін, вырашыўшы адпомсціць Ленскаму за непажаданае знаёмства з Таццянай Ларынай, заігрывае на святкаванні дня нараджэння з нявестай аднаго. Той абражаны, паніжаны і выклікае Яўгена на дуэль, дзе Уладзімір быў забіты. Пасля такога скандалу Анегін вымушаны пакінуць правінцыю. Вольга Ларына, нядоўга пабедаваўшы, выскачыла замуж за нейкага афіцэра, а Таццяну выдалі за старога генерала.
І вось аднойчы, на бліскучай балі ў Пецярбургу, Анегін сустракае бліскучую свецкую львіцу. І што ж? Ён пазнае ў ёй старую знаёмую Таццяну, якую прадстаўляюць жонкай важнага генерала. Пачуцці Яўгена прачнуліся, ён пачынае пераследваць княгіню, засыпаць яе лістамі. Таццяна застаецца халодная, але аднойчы, з’явіўшыся ў няўрочны час у яе доме, Анегін застае яе якая плача за нейкім лістом. У іх здараецца шчырую размову, дзе жанчына прызнаецца, што, раз яна — жонка іншага, то няма чаго ім сустракацца, і сваёй клятвы мужу яна не парушыць.
Сутнасць твора, як я думаю, заключаецца ў тым, што трэба ўмець своечасова ацаніць давераныя табе пачуцці іншага чалавека, і звяртацца з імі беражліва, нават калі ты не можаш на іх адказаць.
Сачыненне на тэму «Вобраз Яўгена Анегіна» (9 клас)
Прататып галоўнага героя
У першай чале Пушкін між іншым намякае чытачам на магчымы прататып Яўгена Анегіна — Пятра Якаўлевіча Чаадаева, яго аднакашніка па Царскасельская ліцэю, сапраўднага дэндзі, вандроўцы, члена грамадства дзекабрыстаў, глыбокага філосафа, аўтара «Философических лістоў», схільнага прыступам меланхоліі і перажыў некалькі глыбокіх асобасных крызісаў , і, у рэшце рэшт, абвешчанага вар’ятам.
Цікава, што Чаадаева таксама лічаць адным з верагодных прататыпаў Аляксандра Чацкага, з чаго можна зрабіць высновы, што яго асобу сапраўды была вельмі выдатнай, і што для прагрэсіўнай часткі расійскай шляхты такі тыпаж быў характэрны, асабліва пасля разгрому дзекабрыстаў, калі многіх былых ліцэістаў і расійскае грамадства ў цэлым ахапіла дэпрэсія.
Развіццё і крах асобы Яўгена Анегіна
З першых старонак рамана мы даведаемся, што ў Анегіна была цалкам шчаслівае дзяцінства і бесклапотная юнацтва, якую ён правёў у вышэйшым святле, ня пазбягаючы гулянкі і любоўных прыгод. Ён багаты, выхаваны і добра адукаваны, яму не адмовіш у розуме і праніклівасці. Ён не лянівы, але не можа знайсці прымянення сваім здольнасцям. Ён не злыдзень па натуры, але ўсе яго адносіны з людзьмі пазбаўленыя душэўнай блізкасці і пустыя.
Сустрэча з Таццянай магла даць яму шанец знайсці сапраўднае каханне, але яго снабізм і эгаізм яму не дазволілі гэтага зразумець. Знаёмства з Ленскім магло прывесці да моцнай мужчынскі дружбе, але дурная выхадка на свяце стала прычынай бессэнсоўнага забойства.
Далейшыя падарожжы не прывялі Анегіна да разумення сэнсу свайго існавання, наадварот, ён яшчэ вастрэй адчуў сябе «лішнім чалавекам», якія не здольны адчуваць задавальненне ад жыцця і не здольным зрабіць шчаслівым каго-небудзь іншага.
Новая сустрэча Анегіна з Таццянай Ларынай і яго раптам якая ўспыхнула запал больш нагадваюць спробы тапельца ўхапіцца за саломінку, і калі саломінка сплывае з рук, мы разумеем, што гэта крах асобы, хаця Пушкін пакінуў фінал рамана адкрытым.