Кожны чалавек жыве ў сваім свеце, толькі няма двух падобных светаў, як і няма падобных людзей. Для кагосьці свет-гэта ўнутраны свет, для іншых любімыя горада, вуліцы. Любы чалавек у праве ствараць і выбіраць свой лад жыцця, свой свет, у якім ён хоча жыць. Чалавека амаль заўсёды нешта прывязвае да жыцця, калі ж такі апоры няма, г.зн. яму няма чаго жыць, няма мэты ў жыцці, няма нікога, каму б ён мог дапамагаць ці для каго ён мог бы працаваць, чалавек адчувае сваю непатрэбнасць, ён пазбаўлены радасці ад вынікаў сваёй дзейнасці.
Ўнутры мяне таксама ёсць свет. Гэта мае думкі, пачуцці, мары і ўспаміны. Кожны чалавек індывідуальны і мае сваё стаўленне да існавання ў свеце. Мы бачым наш горад, вуліцы не такімі, якія яны ёсць, а якімі мы б самі хацелі, каб яны былі. «Наша жыццё гэта тое, што мы пра яе думаем», па словах Марка Аўрэлія. Калі чалавек будзе думаць толькі аб дрэнным, не будзе верыць у сябе, не будзе радавацца за сябе, іншых ён не даможацца пастаўленых мэтаў, задач, ён замкнецца ў сабе! Видь мозг чалавека — яго уласны свет, здольны Пекла перарабіць у Рай, іль Неба — у бездань. Дэйл Карнегі. У многіх замкнёных у сабе людзей свет абмежаваны, абгароджаны ад усіх, існуе нежадання знайсці агульную мову з людзьмі, боязь зносін.
Я лічу, што зараз паміраюць пачуцці. Наш час-час абыякавасці, абыякавасці і разліку, да ўсяго, што нас акружае. Людзі сталі вельмі эгаістычныя. Кожны жыве толькі сабой. Ніхто не дапаможа, не дасць рады не наставіць на правільны шлях. Калі адзін пяройдзе іншаму дарогу, першы абавязкова запомніць і адпомсціць. Вакол адна ліслівасць, здрада, падман. Вядома, ёсць людзі сумленныя, добрыя, з якімі хочацца мець зносіны, але, на жаль, іх засталося няшмат.
А яшчэ наш свет-свет несправядлівасці, нянавісці, сквапнасці .. Мы глядзім тэлевізар, проста маем зносіны з людзьмі, і адусюль чуваць, што ўсё можна купіць. І шмат хто кажа гэта ў адкрытую. Грошы-якая добрая рэч, але калі іх шмат ты адчуваеш ужо зусім не тое, што называецца пачуццём задавальнення, бурацца ідэалы, традыцыі, бурыцца жыццё, такая, якой яна павінна быць Нянавісць. … Колькі гора з-за яе … Чачня. Масква … Захоп закладнікаў у «Норд-Осьце» … Каб падкрэсліць сваю індывідуальнасць, многія здольныя на ўсё. Скінхэды, якія зьбіваюць каўказцаў, чарнаскурых, людзей з вузкімі вачыма, і іх лозунг «Расія для рускіх». Видь так нельга, калі чалавек іншым колерам скуры з табой, не падобнай формай вачэй, гэта не значыць, што гэта дрэнны чалавек. Трэба сябраваць і паважаць людзей незалежна ад іх нацыянальнасці. Зараз людзі з Таджыкістана, прыезджыя ў Маскву, не робяць нічога дрэннага, наадварот, працуюць: падмятаюць двары, будуюць дамы, працуюць у кафэ і г.д. А некаторыя рускія ператварыліся ў бамжоў, п’яніц, ніхто не хоча працаваць. Так калі рабіць адміністрацыйныя абмежаванні па ўезду людзей з іншых краін, гарадоў, якія не маюць рэгістрацыі, то праз некаторы час працаваць будзе няма каму! Чытанне кніг, цікавыя гутаркі, паходы ў музеі, тэатры, выканання хатніх заданняў замяніліся праглядам баевікоў і імпартных мульцікаў. Хоць мне таксама часам бывае цікава паглядзець які-небудзь серыял або мульцік, я разумею, што гэта — лішняе. А як гэтыя фільмы здольныя займаць галовы дзяцей! У мультфільмах, дзіцячых перадачах з’явілася ненарматыўная лексіка. Героі мульцікаў, фільмаў вельмі жорсткія. На экранах тэлевізара кроў, гвалт, наркотыкі будзь гэта навіны, фільм ці серыял. Глядач пазбаўляецца станоўчых эмоцый! Дзе рускія народныя казкі, дзе старыя савецкія фільмы? Пакажуць толькі раз на год напярэдадні Новага года «З добраю параю. А калі будуць здымацца новыя фільмы, серыялы з станоўчымі эмоцыямі, ад якіх будзеш атрымліваць задавальненне? Нельга губляць чалавечыя якасці, трэба імкнуцца выправіць становішча нашай краіны, нашага горада, грамадства.
.. У апошнія гады нашы пісьменнікі і публіцысты нястомна гавораць з трывогай аб прыкметах духоўнай дэградацыі, духоўнага збяднення, наўпрост звязаных з моўнымі стратамі. Непрыстойнасць матарызна ўсведамляецца ўсімі. Аднак не ўсе разумеюць, што гэта — моцнае зло. Мова падонкаў і блатных людзей пагражае стаць ўжо нормай. Сапраўдная любоў да сваёй краіны неймаверная без любові да сваёй мовы! А мы сядзім, склаўшы рукі дома і нічога не робім! Наша мова патрабуе да сябе пастаяннага пільнай увагі, асцярожнай клопаты — асабліва на тым пераломным этапе грамадскага развіцця, які ён перажывае. Мы ўсім светам павінны дапамагчы мове выявіць яго першапачатковую сутнасць канкрэтнасці, пэўнасці фармулявання і перадачы думкі. У адносінах з іншымі мовамі можна і належыць, мабыць, у чымсьці дасягнулі скараціць паток іншамоўных запазычанняў ў нашы дні, у першую чаргу — у літаратурных ўжыванні і ў обиходно- гутарковай мовы. Канешне, нельга ваяваць супроць першых слоў (тэатр, більярд, хвіліна), але і не варта звяртацца да іншамоўных слоў, калі існуе раўнасільна карэннае (напрыклад, аргумент замест доказ і довад, абсурд замест недарэчнасць і да т.п.). Можна навучыцца гаварыць або пісаць правільна, але аднастайна, бясколерна, вяла. Такі прамовы бракуе выразнасці. А видь рускую мову надзвычай багаты, гнуткі і маляўнічы для выражэння простых натуральных паняццяў. Вынікі жыцці кожнага пакалення застаюцца ў мове. А калі так далей народ будзе бяздзейнічаць, то якую мову пяройдзе нашым нашчадкам? Я хачу, каб руская мова- першае скарб майго народа — жыў і развіваўся.
Трэба быць сумленнымі, бескарыслівымі, адказнымі, старацца дапамагаць іншым, вучыцца шчыра цешыцца за другой без усялякіх разлікаў і, галоўнае, быць — спагадлівымі, не адштурхоўваць, ня адкідваць тых, з кім ідзеш побач, а падтрымліваць сваіх сяброў і родных, і тады ўсё будуць шчаслівыя. Зараз наша моладзь, што яна робіць? Хіба не спіць, ходзячы шпацыраваць у двары, танцуючы ў клубах? Штодзённая пустая перакартоўка дзён! А з якою гонарам і невядомым годнасцю, адштурхвае поглядам глядзяць, хто не так апрануты, як яны, ня носіць іх імя і званні. І ўжо здаецца, няшчасныя, што яны яшчэ вышэй натоўпу. А самі сыдуцца паміж сабой, перепьются і паб’юцца, дакладна дзікія! Я хачу звярнуцца да свайго пакалення: давайце захаваем у
чыстым выглядзе дружбу і любоў, захаваем у сабе ўсё добрае і
людскае, забудзем жорсткае і амаральнае і пастараемся,
нягледзячы на цяжкасці вучобы і жыцця, не шукаць лёгкага шляху, а
выбіраць тое, што правільней і лепш, каб можна было вымавіць з
гонарам «Я» i не ўздыхаць, калі кажам «МАЁ ЧАС!»
А за нашае зло свет плаціць нам несправядлівасцю, а прырода — жахлівымі катастрофамі. Але я веру і спадзяюся, што калі-небудзь гэты свет зменіцца да лепшага. Видь Горкі прав … маленькі чалавек, калі ён хоча працаваць, — непераможная сіла!
27019 чалавек прагледзелі гэтую старонку. Зарэгіструйся або увайдзі і даведайся колькі чалавек з тваёй школы ўжо спісалі гэта сачыненне.
/ Складанні / Складанні на вольную тэму / 11 клас / Свет, у якім я жыву
Мы напішам выдатнае складанне па Вашым замове ўсяго за 24 гадзіны. Унікальнае складанне ў адзіным экземпляры.
Сачыненне на тэму «За што я люблю свой край»
У кожнага чалавека ў жыцці ёсць людзі і рэчы, якія ён ніколі не забудзе, дзе б ні быў. Вядома ж, гэта бацькі і блізкія ўсім людзі, пацалункі і прызнанне ў каханні, нараджэнне дзіцяці і яго першыя крокі і тое месца, дзе нарадзіліся вы. Куды б вас ні занесла жыццё, але родныя мясціны ніхто ніколі не забудзе. Свая радзіма, свой край — гэта іншая маці, якая дала нам няпроста дах над галавой, а цэлыя абшары для мараў і ўдасканалення.
За што ж можна кахаць свой край? У кожнага на гэтае пытанне свой адказ. У першую чаргу я люблю сваю радзіму за тое, што яна мая. Можа, я яе і не выбірала, але ні кропелькі не шкадую, што нарадзілася менавіта тут. Прыгажэй і красочнее прыроды нідзе няма. А паветра, які свежы і насычаны травой. Я вельмі люблю перамены прыроды. Гэта яркае разнастайнасць паміж зімой і летам. А гэтыя Навагоднія святы з тоўстым пластом снегу і слізкім лёдам. Яркая ёлка ў цэнтры горада і шмат-шмат весялосці. Толькі ў маёй краіне такія родныя мне месца, ветлівыя людзі і нават сонца свеціць ярчэй.
Я не ведаю, што мяне чакае ў жыцці, і дзе я знайду свой дом, але я дакладна ведаю, што ніколі не забуду месца, дзе нарадзілася. Вялікае бязмежнае поле, густа зялёны лес, маленькі сіні стаўшы. Прыгожыя спевы птушак па раніцах і начное асвятленне ліхтароў. А як прыгожа пахне вясной. Яркія колеру прыроды ўперамешку з салодкімі пахамі, няма з чым непараўнальнае задавальненне. Яшчэ ніяк не забыцца ярка-жоўтыя лісце, якія пакрываюць зямлю восенню. Нават дажджлівыя дні заўсёды сканчаюцца вясёлкай.
Любіце свой край і вяртайцеся заўсёды дадому. Гэта-тое месца, дзе нас заўсёды чакаюць і рады бачыць, дзе на душы вельмі цёпла і любыя праблемы становяцца развязальнымі, дзе ёсць родныя людзі і прыемныя ўспаміны. Вось за што варта любіць свой край, за яго духоўнасць, а ўсё матэрыяльнае можна зарабіць.