Асновай камедыі А. С. Грыбаедава «Гора ад розуму» з’яўляецца сутыкненне двух моцных характараў — Чацкого і Фамусова. Яны абодва з’яўляюцца людзьмі са сваёй ўстоянай пунктам гледжання, людзьмі непрыступнымі і якія імкнуцца да таго, каб іх пачулі.

Сэнс назвы п’есы цалкам абумоўлены гісторыяй Чацкого. Будучы чалавекам вельмі разумным і начытаным, ён не разумее таго, як могуць людзі быць абыякавымі да ведаў, у якіх, як ён лічыць, і ёсць сэнс жыцця. Фамусов не згодны з ім, ён упэўнены, што дасягнуць чагосьці можна і простым упартасцю, а цяга да навукі — толькі капрыз і пустая трата часу. Менавіта упартасць і жаданне даказаць свой пункт гледжання і прыводзяць Чацкого да таго, што грамадства на чале з Фамусовым пачынае высмейваць яго за высокі ўзровень інтэлекту.

Гэта дрэнна адбіваецца на рэпутацыі Чацкого, спачатку яго проста лічаць дзіўным, а потым і зусім распускаюць чуткі аб тым, што, пражыўшы нейкі час за мяжой, герой сышоў з розуму.

Неразуменне з боку навакольных выклікае ў Чацкого агіду, і ў нейкі момант ён нават думае пра тое, што розум і багаж ведаў, назапашаны за час знаходжання ў іншай краіне — гэта тое, што перашкаджае яго нармальнага жыцця ў не абцяжараным інтэлектам грамадстве. Такім чынам, назва «Гора ад розуму» з’яўляецца свайго роду сумным дэвізам для Чацкого, які, будучы унікальным чалавекам, апынуўся зусім самотны ў сваіх меркаваннях.

Сачыненне на тэму Сэнс камедыі Гора ад розуму Грыбаедаў чытаць бясплатна

Аляксандр Сяргеевіч Грыбаедаў напісаў першую рэалістычную камедыю ў рускай літаратуры. У назву кожнага творы ўкладваецца які небудзь сэнс. Назва камедыі «Гора ад розуму» адлюстроўвае жыццёвую драму галоўнага героя — Аляксандра Андрэевіча Чацкого.

Чацкі вельмі разумны і адукаваны чалавек, але гэта не прыносіць яму шчасця. Ён вяртаецца да каханай дзяўчыне, але яна здрадзіла яго і ўжо закаханая ў Молчалина. У грамадстве Чацкі спрабуе ўсім даказаць, што кожны павінен мець сваё меркаванне, што неабходна вучыцца і атрымліваць адукацыю, што рабіць дабро трэба ад усяго сэрца, што «служыць справе, а не асобам», але яго не разумеюць, абвінавачваюць вар’ятам.

А. С. Грыбаедаў паказвае супрацьстаянне разумнага Чацкого і дурнога фамусовского грамадства. Людзі ў фамусовском грамадстве не гатовыя да пераменаў у жыцці, яны жывуць па законах «стагоддзя мінулага». Чацкі адрозніваецца ад іх тым, што ён разумнейшы, больш чалавечным і імкнуцца да лепшага. Чацкі смяецца над імі, але не смяецца над сабой, бо ўпэўнены, што разумны чалавек не можа быць смешным. Ён нават не разумее, як Соф’я магла пакахаць дурнога Молчалина.

Хоць нельга ўсіх адмоўных персанажаў камедыі назваць дурнямі. Скалазуб, напрыклад, хоць і дурны, але дамагаецца прасоўвання па службе, і яму не варта гэта ніякіх намаганняў. Фамусов, багаты і ведаць, і лічыць, навошта працаваць самому, калі ўсё за яго можа зрабіць сакратар. А Молчалин, каб пабудаваць сабе кар’еру, даглядае Соф’яй і падначальны ўсім шляхетным знаёмым. Атрымліваецца, што дурныя людзі шчаслівыя і задаволеныя сваім жыццём, а разумны няшчасны.

У гэтай камедыі Чацкі адчувае горыч расчаравання, яго розум прыносіць яму адны пакуты. А фамусовское таварыства радуецца яго ад’езду, таму што ён хацеў змяніць іх ўстояныя законы і іх свет.

Аўтар даказвае. што ўсе героі камедыі па сваім разумныя, толькі па рознаму ўспрымаюць жыццё, і што розум таксама можа прынесці шмат гора.