Пугачоў Емяльян — правадыр антидворянского паўстання, які называе сябе «вялікім гасударам» Пятром III.
Гэты вобраз у аповесці шматгранны: П. і злосны, і велікадушны, і хвалько, і мудры, і агідны, і усеўладдзе, і залежым ад меркаванняў акружэння.
Вобраз П. дадзены ў аповесці вачыма Грынёва — незацікаўленых асобы. Па думцы аўтара, гэта павінна забяспечыць аб’ектыўнасць падачы героя.
Пры першай сустрэчы Грынёва з П. знешнасць бунтара нічым не характэрная: гэта 40-гадовы мужык сярэдняга росту, хударлявы, шыракаплечы, з сівізной у чорнай барадзе, з бегаючымі вачыма, прыемным, але хітраваты выразам твару.
Другая сустрэча з П., у абложанай крэпасці, дае іншы лад. Самазванец сядзіць у крэслах, затым Гарцам на конях у атачэнні казакоў. Тут ён жорстка і бязлітасна распраўляецца з абаронцамі крэпасці, ня які прысягне яму на вернасць. Ствараецца адчуванне, што П. гуляе, малюючы «сапраўднага ўладара». Ён, з царскай рукі, «карае смерцю так карае смерцю, мілуе так даруе».
І толькі падчас трэцяй сустрэчы з Грынёва П. раскрываецца цалкам. На казачым балі знікае лютасць правадыра. П. спявае сваю любімую песню ( «Не шумі, маці зялёная дубровушка») і распавядае казку пра арле і вароне, якія адлюстроўваюць філасофію самазванца. П. разумее, якую небяспечную гульню ён задумаў, і якая кошт у выпадку пройгрышу. Ён не давярае нікому, нават сваім бліжэйшым паплечнікам. Але ўсё ж такі спадзяецца на лепшае: «А хіба няма поспехі выдалены?» Але надзеі П. не апраўдваюцца. Яго арыштоўваюць і караюць смерцю: «і кіўнуў яму галавою, якая праз хвіліну, мёртвая і скрываўленая, паказаная была народу».
П. неаддзельны ад народнай стыхіі, ён вядзе яе за сабою, але ў той жа час залежыць ад яе. Невыпадкова першы раз у аповесці ён з’яўляецца падчас снежнага бурану, сярод якога ён лёгка знаходзіць дарогу. Але, у той жа час, ён ужо не можа звярнуць з гэтага шляху. Ўціхамірванне бунту раўназначна смерці П., што і адбываецца ў фінале аповесці.
/ Характарыстыкі герояў / Пушкін А.С. / Капітанская дачка / Пугачоў
Глядзі таксама па твору «Капітанская дачка»:
Мы напішам выдатнае складанне па Вашым замове ўсяго за 24 гадзіны. Унікальнае складанне ў адзіным экземпляры.
Вобраз Пугачова ў аповесці ‘Капітанская дачка’ А.С. Пушкіна
Сярод дзеючых асоб рамана ёсць дзве гістарычныя постаці: імператрыца Кацярына і Пугачоў. Кацярына з’яўляецца толькі ў канцы рамана як асоба эпізадычнае, і яе вобраз не раскрыты да канца. Больш шырока і рэалістычна раскрыты вобраз Пугачова.
Пугачоў упершыню з’яўляецца перад намі ў чале II рамана ў ролі выпадковага дарожнага спадарожніка Грынёва. Яго стрыманасць і ўменне арыентавацца ў абстаноўцы ратуюць Грынёва падчас бурану. Гэтая ж кіраўнік знаёміць нас з знешнасцю і народным мовай Пугачова. У другой частцы рамана лёс зноў сутыкае з ім Грынёва. Пугачоў ўмее плаціць дабром за паслугу, аказаную яму калі-то: ён пазбаўляе Грынёва ад смерці, адпускае яго на волю і дапамагае выратаваць Марью Іванаўну. Пугачоў трымае сябе з Грынёва проста і велікадушна, хоць Грынёў і не хавае, што лічыць яго самазванцам (гл. VIII]. Паўстанне Пугачова для Грынёва — «бунт, бессэнсоўны і бязлітасны». Тым не менш сімпатыя да правадыра паўстання прымушае Пятра Андрэевіча пазней шкадаваць аб яго пакарання.
Асоба Пугачова як правадыра паўстання раскрываецца ў другой частцы рамана.
У характары яго шмат станоўчых рысаў: смеласць, прыродная знаходлівасці і розум, знаходлівасць, настойлівасць, справядлівасць, велікадушнасць. Гэтыя бакі яго характару робяць яго надзвычай папулярным у прыгнечанай народнай масе. Ён смела вядзе за сабой народ. За Пугачовым ідуць і прыгнечаныя народы Паволжа і Урала (башкіры, казакі), і прыгонная сялянская маса, і Горнозаводск рабочыя, і казацтва. Заклікі яго, напісаныя простым і выразным мовай, вырабляюць на народ вельмі моцнае ўражанне. Праўда, Пугачоў жорсткі і хуткі на расправу. Так, ён без роздумаў адпраўляе на шыбеніцу капітана Міронава і Івана Ігнатавіча. Але жорсткасць гэтая была натуральна абумоўлена законамі той класавай барацьбы, сцяг якой ён падняў. Такі Пугачоў як правадыр сялянскай масы.
Пугачоў у рамане — не кат і ня разбойнік, як малявалі яго многія сучаснікі Пушкіна, а вялікадушны, нават высакародны чалавек. Такі малюнак Пугачова ў дні Пушкіна мела, несумненна, прагрэсіўны характар і спрыяла больш аб’ектыўнаму погляду на асобу правадыра народнага паўстання.