An elephant is an extremely powerful and quite symbolic animal that is currently the largest of land mammals. At present there are two species of elephants: African and Indian.
A number of world religions consider elephant as a symbol of wisdom and strength. There are some reasons for this: elephants have well-developed intellect, memory and, what is more important, they have their own complex system of communication and relationships. A group of elephants never leaves their dying congener while a lost baby elephant is able to recognize the signals of its mother at a distance of kilometers.
Elephants, particularly Indian, respond well to training. At the age of Alexander the Great Indians used elephants as their strike force. Time has passed, but people still use the incredible power of these huge creatures.
Слон — неверагодна магутнае і даволі сімвалічнае жывёла, у цяперашні час самае буйное з сухапутных млекакормячых. Існуе два сучасных выгляду сланоў: афрыканскія і індыйскія.
Цэлы шэраг сусветных рэлігій лічыць слана сімвалам мудрасці і сілы. На гэта ёсць свае прычыны: сланы валодаюць добра развітым інтэлектам, памяццю і, што больш важна, — у іх свая складаная сістэма зносін і адносін. Статак сланоў ніколі не пакіне свайго паміраючага суродзіча, а які згубіўся слонік здольны распазнаць сігналы сваёй маці на адлегласці кіламетраў.
Сланы, асабліва індыйскія, добра паддаюцца дрэсіроўцы. Яшчэ ў часы Аляксандра Македонскага індыйцы выкарыстоўвалі сланоў ў якасці сваёй ударнай сілы. Часы змяніліся, а чалавек па-ранейшаму карыстаецца неверагоднай сілай гэтых велізарных стварэнняў.
Сачыненне на тэму Маё любімае жывёла.
Маё любімае жывёла.
Маё любімае жывёла тыгр 5 клас
З самага дзяцінства мне падабаліся тыгры. У мяне была цацка плюшавы тыгр. Але закахалася ў гэта жывёла я калі паглядзела перадачу па тэлевізары. Там паказвалі гэтых жывёл. З самага нараджэння і да старасці. Вельмі цікава было назіраць за маленькімі тыгранятамі, якія бегалі, гулялі, вывучалі свет. І тыгрыца за імі прыглядала, каб яны былі ў бяспецы. Калі тыграняты падрастаюць, яны пачынаюць самі паляваць здабыць сабе ежы.
У перадачы сказалі, што колькасць тыграў пастаянна змяншаецца. Але навукоўцы спрабуюць вырашыць гэтую праблему. У тыгра ёсць сваякі гэта львы і леапарды.
Тыгр гэта вельмі вялікае жывёла. Мае бел-аранжавы афарбоўка з чорнымі палосамі. У яго ёсць вялікія іклы, якія дапамагаюць у паляванні. На паляванне тыгры ходзяць адны, і чакаюць здабычу ў засадзе. Яшчэ ў тыгра ёсць хвост.
Мне б вельмі хацелася пагладзіць тыгра ці тыграня. А пакуль я купіла сабе сшытак з выявай гэтай жывёлы.
Слон — маё любімае жывёла
Я моцна хварэла, і ў мяне была тэмпература трыццаць дзевяць і дзевяць. Калі я пайшла спаць, мне прысніўся вялікі і жывы слон. Я сказала таце, і ён купіў маленькага слана. Ён быў цацачны.
Я хацела пабачыць сапраўднага слана. І тады тата купіў мне маленькага і жывога слана. Я назвала яго Бэмбі. Ён быў шэрага колеру, з сінім адлівам. Сланяня жыў у нас у доме, які зрабіў для яго тата. У ім было зручна.
Калі я ачуняла, то змагла хадзіць да яго ў госці і карміла яго. Аднойчы ён уцёк і я вельмі моцна плакала. Тады тата з сябрамі адправіўся на пошукі. Слана знайшлі ўвечары ў вальера з маленькім слоненком. Гэта была дзяўчынка, яе клікалі Цветочек. І на вальеры было напісана «прадаецца бясплатна» і мой тата купіў яе.
Я была рада бачыць, як два сланяня — Бэмбі і Кветка гуляюць разам. Я са сваімі сланамі была шчаслівая.
Некалькі цікавых твораў
Сусветная павуціна агарнула ўжо мільёны людзей па ўсёй планеты, усе яны ўжо проста не ўяўляюць сваё жыццё без інтэрнэту. Зараз амаль кожны дом можа дазволіць сабе паслугу інтэрнэту, я ў тым ліку з’яўляюся актыўным карыстальнікам
Сярод другарадных персанажаў п’есы Фонвизина «Недалетак» асаблівая ўвага надаецца настаўнікам Мітрафана. Спадарыня Прастакова хоць і запэўнівала навакольных, што яе турбуе адукацыю сына
У вершы Блока відаць, што ў кожным радку перадаецца атачэнне героя, безвыходнасць і мітусня. Незнаёмка патрэбна тут для таго, каб выказаць наколькі ўсё дрэнна. Людзі загразлі ў сваёй гарадской мітусні
Сачыненні, байкі, аналіз вершаў, размалёўкі
Сланы.
Сланы — сямейства, якое аб’ядноўвае самых буйных і моцных з цяпер якія жывуць наземных млекакормячых. Гэта высокія таўстаскурыя жывёлы трапічных абласцей Азіі і Афрыкі. Сланы дзеляцца на два роды — Індыйскія сланы і Афрыканскія сланы.
У сланоў масіўныя галава і тулава, доўгі хобат, вялікія веерападобна вушы і біўні. Пазбаўлены костак, мускулісты хобат сланоў — гэта зрослыя і моцна падоўжаныя верхняя губа і нос. Прынята лічыць слана разумным зверам, хоць яго мозг, хай і буйны па абсалютным памерах, непрапарцыйна малы ў параўнанні з велічэзнай масай цела.
Гэтыя жывёлы сілкуюцца маладымі парасткамі кустоў і дрэў, а таксама клубнямі і нават карой дрэў. Для падтрымання нармальнага вагі і сілы жывёле неабходна атрымліваць у дзень каля 250 кг корму і 190 л вады.
Жывуць сланы ў зграях, якія складаюцца з адной-чатырох сем’яў і аб’ядноўваюць пад кіраўніцтвам адной з самак 30-50 асобін, у тым ліку мноства сланянятаў. Працягласць жыцця сланоў пры спрыяльных умовах можа дасягаць 60 гадоў.
Назіраючы за гэтымі вялікімі жывёламі, адчуваеш да іх нявольнае павагу і захапленне. Здаецца, што гэта вельмі спакойныя, разумныя і старажытныя жывёлы. Вядома, для жыхароў Еўропы слон — толькі жыхар заапарка або цырка, тады як для жыхароў Азіі і Афрыкі гэта незаменны памочнік ўжо на працягу сотняў гадоў. Мы так мала ведаем пра гэтых дзіўных жывёл, ды і частка нашых ведаў да таго ж памылковая, так што паспрабуем развянчаць некаторыя міфы пра сланоў.
Сланы баяцца мышэй. Гэта самы распаўсюджаны міф пра сланоў, тыражыруемы нават у дзіцячых мультфільмах. Навукоўцы праводзілі некалькі эксперыментаў, жадаючы абвергнуць ці пацвердзіць гэта павер’е. У кучы слановай гною даследчыкі схавалі мыш, разлічваючы паказаць яе сланам, калі тыя наблізяцца. Трэба заўважыць, што, заўважыўшы мыш, слон быў вельмі здзіўлены і палічыў за лепшае рэціравацца. Эксперымент быў паўтораны некалькі разоў, а вынік бы адным і тым жа. Сланы, убачыўшы мыш, сапраўды аддавалі перавагу трымацца ад яе далей. Гэта звязана зусім не з палахлівых сланоў, а з іх прыроднай асцярогай. Гэтыя жывёлы аддаюць перавагу трымацца далей ад невядомых і незразумелых істот, але не панікуем пры гэтым. Так што гэты міф можна лічыць збольшага справядлівым. У ходзе іншых эксперыментаў сланы і зусім не кінуліся наўцёкі, а спакойна патапталі дробных грызуноў, што яшчэ раз пацвярджае зацвярджэнне аб адсутнасці якой-небудзь боязі мышэй у сланоў.
Могілкі сланоў. Штогод сваёй смерцю паміраюць тысячы сланоў, аднак практычна ніхто не бачыў трупаў гэтых жывёл у такой колькасці. Існуюць даўнія легенды пра тое, што сланы маюць свае могілак, схаваныя непраходнымі джунглямі, куды сыходзяць паміраць, адчуваючы набліжэнне канца. У Паўднёвай Індыі лічаць, што могілкі сланоў знаходзіцца ў цяжкадаступным возеры, да якога няма доступу чалавеку.
Джон Сандерсон 13 гадоў кіраваў станцыяй па злове сланоў і ў сваёй кнізе кажа пра тое, што бачыў астанкі загінуўшых сланоў ўсяго толькі двойчы, ды і тыя загінулі ў выніку няшчасных выпадкаў. У Афрыцы ёсць меркаванне, што гэтыя жывёлы, нібы аддаючы апошні абавязак, хаваюць сваіх суродзічаў. Даследчыкамі апісваюцца выпадкі, калі здаровыя сланы дапамагаюць хворым, а каля памерлага субрата гэтыя жывёлы-волаты могуць заставацца да трох дзён. Заўважаныя выпадкі, калі сланы накрывалі цела памерлага субрата травой і галінкамі або пераносілі знойдзеныя рэшткі на вялікія адлегласці, аднак гэта толькі адзінкавыя дзеянні, якія яшчэ больш пазначаюць загадку. Дзесяцігоддзі даследаванняў так і не далі адказу на гэтую загадку. Праўда, у 18 стагоддзі ў Анголе былі выяўленыя груды слановых костак, увянчаныя ідаламі і чалавечымі касцямі, але навукоўцы прыйшлі да высновы, што гэта адукацыя — спраў рук чалавека, а не прыроды.
Навукоўцы маюць свой пункт гледжання на гэтую з’яву, якая тлумачыць феномен знікнення трупаў самой сістэмай сілкавання слана. У старасці у слана атрафуюцца мышцы, і выпадаюць зубы. Слабеючы, жывёла шукае глыбокія і вільготныя месцы, каб падтрымаць сваё існаванне. Там, у глеі, аслабелы слон канчаткова гразне, губляючы рухомасць. Яго цела абгрызаюць кракадзілы і здыхлятнікі, а шкілет руйнуецца вадой. Каршуны і папугаі пранікаюць унутр трупа праз анальную і ротавая адтуліны, а дзікабразы ядуць касцяны мозг, знішчаючы біўні. Джунглі з’яўляюцца выдатным утылізатара, дапамагаючы сланам схавацца пасля смерці. На думку заолагаў, гіганцкага могілак, як такога не існуе — сама Афрыка і з’яўляецца суцэльным могілкамі сланоў.
Ап’янелы слон надзвычай небяспечны. Гэтая легенда вельмі распаўсюджаная сярод турыстаў, якія збіраюцца наведаць Афрыку. Распавядаюць, што п’яныя сланы і сланіцу, ашалеўшы, носяцца па стэпах, ламаючы пабудовы і расціскаючы дробных жывёл. Ходзяць чуткі пра тое, што яны ледзь не падпільноўвала людзей у засадзе, наровячы застаць знянацку. Усё гэта — суцэльныя міфы. Часта расказы пра гэта ўносяцца ў даведнікі, каб надаць падарожжу налёт небяспекі і экстрыму. Сланы сапраўды сілкуюцца плёнам марула, але ад гэтага зусім не п’янеюць. Хоць гэтыя плады і ўтрымліваюць алкаголь, але максімальны эфект даюць толькі саспелыя апалае плён, якія слон ні за што не будзе падымаць з зямлі. Немагчыма ўявіць слана, які будзе стаяць каля дрэва са сьпелымі сакавітымі пладамі ў чаканні таго, калі канчаткова пасьпеюць і самі ўпадуць ім у рот. Навукоўцы нават падлічылі колькасць пладоў, ад якіх слон можа на самай справе ап’янець — для гэтага спатрэбіцца каля 27 літраў чыстага соку, гэта значыць амаль паўтары тысячы спелых пладоў, што проста нерэальна. Затое ёсць мноства анекдотаў пра п’яных сланах, якія стаяць на задніх лапах і спраўляць патрэбу ў кустах, ці ж якія размаўляюць з падарожнікамі. Яшчэ ў пачатку 19 стагоддзя навукоўцы прыйшлі да высновы, што сланы ядуць гэтыя плады для сагравання, людзі ж проста вельмі хочуць убачыць п’янага слана, таму і вераць у гэты міф.
Усе сланы шэрага колеру. На самай справе сланы могуць быць розных колераў — бываюць розоватые, шэрыя, дымчастыя і нават белыя сланы. У Тайландзе асаблівым поспехам карыстаюцца белыя сланы, якія вельмі рэдкія і выкарыстоўваюцца для каралеўскіх патрэб, з’яўляючыся сімвалам улады. У гэтай краіне існуе нават спецыяльная камісія, якая займаецца пошукам і адборам такіх жывёл. Белы слон нават стаў прычынай вайны паміж Бірмай і Тайландам каля чатырох стагоддзяў таму. Нараджаюцца ж яны вельмі рэдка, лічыцца, што чым больш у краіне такіх жывёл, тым добразычлівей будуць нябёсы да дзяржавы. А прыгожая тайская легенда абвяшчае, што Млечны Шлях — гэта вялікі гурт белых сланоў, якія пасуцца на начным небе. Наогул жа колер сланоў залежыць ад колеру глебы, на якой пражываюць гэтыя жывёлы, а таксама ад пылу, якой яны адзін аднаго абсыпаюць.
Асноўная функцыя слана — пераносіць цяжкасці. У гісторыі шырока вядома прымяненне сланоў у якасці баявых адзінак, у Паўднёва-Усходняй Азіі яны замянялі кавалерыю, з’яўляліся транспартным сродкам або жахлівым сродкам. Войскі, якія маюць у сваім складзе сланоў, мелі максімальныя шанцы на перамогу, і чым больш было гэтых байцоў у складзе войска, тым больш была і верагоднасць поспеху. Баявыя сланы нават мелі спецыяльную вупраж. Цікавая і іншая бок гэтых жывёл. У горадзе Лампанге існуе нават цэлы слановы цэнтр, у якім насельнікі адрозніваюцца ад сваіх суродзічаў ўменнямі маляваць і гуляць на розных музычных інструментах. Вядома, гэта дзейства адбываецца з дапамогай чалавека, які трымаў палатно і які дапамагае мачаць пэндзаль у фарбу. Гэты цэнтр вельмі папулярны ў турыстаў, якія ахвотна купляюць упадабаныя карціны. Там жа праходзяць і выставы найбольш цікавых работ. Таму не варта зводзіць магчымасці гэтых жывёл толькі толькі да фізічнай працы, магчымасці сланоў разнастайныя і, без сумненняў, чалавеку яшчэ трэба даведацца шмат новага пра сланоў.
Сланы — гэта добрыя і няхітрыя стварэння. Як бы ні так! Не варта недаацэньваць хітрасць і нораў гэтых жывёл. Раззлаваны чым-то жывёла не спыніцца ні перад чым, зносячы пабудовы, топчучы людзей, таму не варта дражніць іх. Прыкладам жа хітрасці сланоў можа паслужыць адзін выпадак на плантацыі цукровага трыснёга, калі агароджаныя дротам пад электрычным токам ўгоддзі былі ўсё роўна наведаны сланамі. Як жа гэта адбылося? Хітруны вырвалі з коранем дрэва, кінуўшы яго на дрот, зламаўшы пры гэтым агароджу і, праз які ўтварыўся праход, адзін за адным жывёлы праніклі на поле, прыступіўшы да паяданні прысмакі.
Сланы баяцца пчол. А вось гэта зацвярджэнне міфам зусім і не з’яўляецца. Заолагі правялі даследаванні, якія пацвердзілі, што гэтыя гіганцкія жывёлы сапраўды баяцца пчол. Пачуўшы устрывожаны рой, сланы тут жа пакідаюць гэтую тэрыторыю. У Кеніі сланы старанна абыходзяць бокам тыя кусты, на якіх размяшчаюцца найбольш поўныя пчол вуллі. У Зімбабвэ ж сланы нават змянялі свае звыклыя шляхі міграцыі. Аднак такую асцярожнасць лёгка зразумець — бо меданосныя пчолы Афрыкі вельмі агрэсіўныя, зафіксаваны нават выпадак, калі раз’юшаны рой нават забіў афрыканскага буйвала. Навукоўцы вырашылі ўдакладніць гэты факт, запісаўшы гукі, якія выдаюцца пчаліным ульем. Пасля гэтага ў фальшывых ствалах дрэў былі размешчаны бесправадныя дынамікі, з якіх даносіліся запісаныя гукі. З 17 сямействаў, якія размяшчаліся пад дрэвамі, 16 рэтыраваліся ў межах паўтары хвілін, а палова наогул — за 10 секунд. Важна адзначыць, што сыходзіла менавіта ўвесь статак, а не асобныя прадстаўнікі. Гэтыя даследаванні дапамогуць абараніць як пабудовы і ўгоддзі ад сланоў, так і саміх сланоў ад сустрэчы з чалавекам, у выніку якой жывёлы часта гінуць.
Сланы ўмеюць стаяць на галаве. Гэта перакананне ёсць практычна ў кожнага з нас — бо мы самі бачылі цыркавыя нумары. Аднак у прыродзе сланы ніколі не стаяць на галаве. На манежы гэтыя нумары выглядаюць даволі бяскрыўдна і нават пацешна, аднак мала хто ведае, што за гэтым стаяць цяжкія і жорсткія трэніроўкі. Выкарыстоўваючы пабоі і пазбаўлення ежы, сланоў і прымушаюць выконваць цыркавыя нумары, хоць гэтыя рухі супярэчаць натуральным манерам жывёлы. Да прыкладу, стаяць на адной назе для жывёльнага проста небяспечна, так як яна падвяргаецца празмернай перагрузкі. Аднак ўдары бізуном, ўколы ў адчувальныя месцы і нават ўздзеянне токам робяць сваю справу — гэта ўздзеянне куды больш адчувальна, чым боль пры перанапружанні суставаў. Для сланоў нават ўкус восы вельмі непрыемны, скура пачынае сыходзіць крывёй. Таму ў цырку сланы знаходзяцца пад пастаянным псіхічным і фізічным прэсінгам, баючыся болю, чакаючы ежы. На жаль — гэта адзіны спосаб прымусіць жывёл рабіць непрадугледжаных прыродай дзеянні.
Сланы — непаваротлівыя жывёлы. Нягледзячы на ўяўную грувасткасць, гэта даволі грацыёзныя істоты, рытмічных крокам яны ідуць з хуткасцю каля 6 км / г, а бегаць на кароткія дыстанцыі могуць з хуткасцю да 40 км / г. Вядома ж, скакаць галопам і скакаць слон не можа. Нават шырокая канава, якую слон не можа пераступіць, становіцца для яго непераадольнай перашкодай. Яшчэ гэтыя жывёлы добра плаваюць, вытрымліваючы ў вадзе хуткасць прыблізна 1,6 км / ч на працягу амаль 6 гадзін.