Тэма Дабра і Зла — вечная тэма. Якая цікавіла людзей на працягу ўсяго тэрміну існавання чалавецтва. Што ёсць Сардэчна? Што ёсць Зло? Як яны звязаны? Як суаднесены ў свеце і ў душы кожнага чалавека? Кожны пісьменнік адказвае на гэтыя пытанні па-свойму.
Так, Ф. Гётэ ў сваёй трагедыі «Фаўст» паказвае барацьбу «д’ябальскага» і «чароўнага» ў душы героя. Пад «д’ябальскім» разумеецца не толькі сілы зла, але і нявер’е чалавека (і ўсяго чалавецтва) ў свае сілы, самаабмежаванне, песімізм. «Боскае» ж — гэта адвагу дух адкрыццяў, подзвігаў, творчасці. Гэта стварэнне, вечная незадаволенасць сабой і навакольным светам, жаданне зрабіць жыццё лепш.
Галоўны герой твора — Фаўст — руплівы праўдашукальнік. Ён хоча спасцігнуць «сусвету ўнутраную сувязь» і разам з тым аддацца нястомнай практычнай дзейнасці, жыць у поўны разварот сваіх маральных і фізічных сіл.
Дзеля гэтага ён нават гатовы прадаць душу д’яблу. Мефістофель не мог спакусіць гэтага героя простымі цялеснымі ўцехамі — жадання Фаўста нашмат глыбей. Але д’ябал усё ж дамагаецца свайго — ён заключае дамову з героем. Захоплены смелай думкай разгарнуць з дапамогай Мефістофеля жывую, усеабдымную дзейнасць, Фаўст выстаўляе ўласныя ўмовы: Мефістофель павінен яму служыць аж да першага імгнення, калі ён, Фаўст, супакоіцца, задавальняючыся дасягнутым.
Яшчэ адно «адступленне» ад Дабра герой здзяйсняе ў адносінах з Маргарытай. Паступова пачуцці да гэтай дзяўчыны перастаюць быць чымсьці узнёслым, герой спакушае яе. Мы разумеем, што Фаўст толькі гуляе любоўю, і гэтым ён выракае на смерць сваю каханую.
Але ў канцы творы Фаўст ўсё ж такі спазнае ісціну. Ён прыходзіць да думкі, што ўсе ідэі, усе геніяльныя думкі маюць сэнс толькі тады, калі іх можна ажыццявіць у рэальнасці. Можна сказаць, што ён становіцца на бок Дабра, навукі, жыцця.
М. Булгакаў развівае тэму Дабра і Зла ў рамане «Майстар і Маргарыта». Напрамую тэма Дабра і Зла ў рамане звязаная з вобразам Воланда і яго світы. Сам Сатана, разам з Азазелам, Кароўева i Бегемота, з’яўляецца ў сучаснай аўтару савецкай Маскве. Мэтай візіту Воланда было даведацца, ці змяніўся чалавек за шматлікія стагоддзі; што рухае сёння яго ўчынкамі, чым жыве яго душа.
Эпіграфам да рамана з’яўляюцца радкі з «Фаўста» Гётэ: «Я частка той сілы, што вечна хоча зла і вечна здзяйсняе дабро». Яны дапамагаюць зразумець аўтарскую думка — выкрываючы зло, Воланд тым самым служыць дабру і прыгажосці, то ёсць аднаўляе раўнавагу паміж Дабром і Злом у свеце.
Сатана заўсёды супрацьпастаўляўся Богу. Булгакаў ж вольна абыходзіцца з ім і робіць Воланда абаронцам Бога як адзінага крытэрыю дабра і зла, маральнасці і амаральнасці ў чалавеку. Але важна, што сам герой судзіць людзей бязлітасна, не любячы іх.
Булгакаў паказвае, што «дэманскую» пачало жыве ў кожным чалавеку. Так, аўтар малюе нам лад жыцця асацыяцыі літаратараў, для якіх галоўнай справай жыцця з’яўляецца смачна паесці і паскакаць. Зайздрасць, кар’ерызм, уменне ўладкавацца, нянавісць да таленавітых — вось маральны партрэт тых, хто рабіў літаратуру па сацыяльным замове.
Толькі наяўнасцю цёмнага боку ў душы можна растлумачыць хабарніцтва старшыні жыллёвага таварыства Міканора босага. Хто прымушаў яго прапісваць за грошы, ўсяляць у якія вызваліліся пакоя за хабар?
«Сеанс чорнай магіі» сабраў гэтых герояў і іншых жыхароў Масквы разам. Масавы гіпноз паказаў у кожным ягоным ўнутранае «я» — чалавека прагнага, грубага, з нізкапробнымі густамі, аматара хлеба і відовішчаў. Але Булгакаў, жахнуўшыся свайму бязлітаснаму гратэску, «ратуе» гледачоў крыкамі Бенгальскага, трепача і блазен, якому кот Бегемот адарваў галаву.
Пісьменнік даручае Воланду вымавіць «прысуд»: «Чалавецтва любіць грошы … Ну, легкадумныя … ну, што ж … і міласэрнасць часам кранае іх сэрца … звычайныя людзі …».
Адна з маіх найлюбых кніг, якая шмат у чым змяніла мае погляды, — філасофская прытча «Чайка па імені Джонатан Лівінгстан», напісаная Рычардам Бахам. Галоўны герой твора, чайка Джонатан Лівінгстан, не быў падобны на ўсіх астатніх. Ён хацеў лётаць вышэй за ўсіх, далей за ўсіх, хацеў быць лепшым ва ўсім. У яго ніхто не верыў, усе чайкі ў яго зграі смяяліся над ім.
Нікога не слухаючы, Джонатан лётаў па начах, хоць так не рабіў ніхто да яго. Герой развіваў неверагодную хуткасць — 214 міль у гадзіну — і марыў пра яшчэ большым. Выгнаны з зграі, але не зламаны, у фінале Джонатан здабыў свабоду і знайшоў аднадумцаў.
У якасці эпіграфа да твора аўтар напісаў наступныя радкі «нявыдуманыя Джонатану-Чайцы, які жыве ў кожным з нас». Гэтая кніга ўсяляе ў нас веру ў саміх сябе, у тое, што чалавек можа ўсё, калі будзе імкнуцца да мэты і навучыцца не залежаць ад грамадскай думкі.
Такім чынам, Дабро і Зло — карэнныя паняцці, якія вызначаюць не толькі сутнасць чалавека, яго ўнутраны свет, але і ўсе светаўладкаванне. Пісьменнікі ўсяго свету спрабавалі вызначыць для сябе, высветліць, зразумець … Але гэты пошук будзе працягвацца вечна, пакуль існуе свет і чалавек на Зямлі.
0 чалавек прагледзелі гэтую старонку. Зарэгіструйся або увайдзі і даведайся колькі чалавек з тваёй школы ўжо спісалі гэта сачыненне.
/ Складанні / Складанні на вольную тэму / 11 клас / Дабро і зло на старонках сусветнай літаратуры
Мы напішам выдатнае складанне па Вашым замове ўсяго за 24 гадзіны. Унікальнае складанне ў адзіным экземпляры.
«Фаўст» Гётэ як філасофскае асэнсаванне барацьбы дабра са злом
Барацьба дабра і зла, як вечная тэма ў літаратуры. Дабро і зло з’яўляюцца вечнымі тэмамі, якія разгледжаны ў мастацкай літаратуры. У геніяльных творах народаў — казках — дабро заўсёды перамагае зло. Бог як увасабленне дабра. Бог і Рафаэль спрачаюцца пра дабро і зло і пра тое, чый бок абярэ доктар Фаўст. Бог у Гётэ верыць у дабро чалавечай душы, нават самай распушчанымі, нават у дабро душы апошняга злодзеі і мае надзею, што чалавек здольны адрозніць дабро ад зла і абраць дабро.
Фаўст як увасабленне дабра і зла. У «Фаўсце» увасабленнем дабра і зла з’яўляецца Фаўст, доктар і навуковы работнік, які марыць аб пазнанні Сусвету. Яго душа — душа зямнога чалавека — поле бітвы паміж дабром і злом. Фаўст тлумачыць свайму сябру Вагнеру: «У мяне ў грудзях дзве душы жывуць, паміж сабой вельмі не падобныя — і варожыя. ». Гётэ прадстаўляе за дабро для чалавецтва менавіта той шлях, які выбраў Фаўст — гэта шлях навуковага пазнання. І часам пошукі веды прыводзяць да нечаканых наступстваў і замест дабра ўзнікае зло. Каханне Фаўста і Маргарыты магла б стаць дабром, але Фаўст занадта закаханы ў навуку. Маргарыта гіне. Фаўст для Бог і Рафаэля — толькі матэрыял для вопыту.
Рафаэль як увасабленне зла ў «Фаўсце». Рафаэль кажа пра сябе так: «Я той сілы часціца, якая ўсім жадае зла, і вечна стварае добрае. »Спакусіць Фаўста, Рафаэль паказвае яму розныя бакі чалавечага жыцця, усе яго радасці, за якія любы чалавек пажадаў бы прадаць сваю душу. Радасць ад п’янства, грошай, ад кахання не спакушаюць Фаўста. Злая сіла Рафаэля дапамагае Фаўсту ўбачыць і зразумець свет, і Фаўст цвёрды ў сваіх намерах, ён не зьбіраецца аддаваць злу сваю душу. Нарэшце Рафаэль трывае паразу, так і не дабіўшыся свайго.)
Вечная Ці барацьба дабра са злом? Гётэ не дае адказу на гэтае пытанне. Ён паказвае на тое, што з’яўляецца суцэльным злом у свеце — абсалютную ўладу, чалавечую тупасць, крывадушнасць. Каханне, веданне, справядлівасць — усё гэта, на думку Гётэ, дабро. Фаўст выйграе гэтую бітву, але і дабро і зло вечныя, дык вось барацьба паміж імі будзе доўжыцца вечна і вечнай праблемай кожнага чалавека будзе — чый бок прыняць, дабра ці зла?