Што я люблю і чаго не прымаю ў Базарава

Што я прымаю ў Базарава і з чым я спрачаюся?

Кірмашоў — цэласная натура, узор для пераймання многіх людзей, але яны толькі з’яўляюцца нейкай пародыяй на самога Базарава.

Чытаючы раман, разумееш, што ставіцца да Базарава абыякава нельга: ён альбо захапляе, альбо раздражняе, або і тое, і іншае.

Кірмашоў — ідэал у нейкім сэнсе. Менавіта гэтым ён прыцягвае мяне. Сваёй адвагай, бясстрашныя, непахіснасцю і нават нейкі дзёрзкасцю, але дзёрзкасцю асаблівай. Яркай дэманстрацыяй ўсяго гэтага з’яўляюцца апошнія дні жыцця Яўгена Васільевіча, калі ён твар у твар сутыкаецца са смерцю.

«Дні тры праз Базараў увайшоў да бацькі ў пакой і спытаў, ці няма ў яго пякельнага каменя

-ёсць; на што табе?

-трэба … ранку прыпячы.

-як сабе! Навошта ж гэта? Якая гэта ранка? Дзе яна?

-Вось тут на пальцы. Я сёння ездзіў у вёску, ведаеш — адкуль тыфозных мужыка прывозілі. Яны чамусьці выкрываць яго збіраліся, а я даўно ў гэтым не практыкаваўся.

Ну, вось я і папрасіў павятовага лекара; ну і парэзаўся ».

Гэты фрагмент яскрава сведчыць пра нібыта праяве нігілізму Базарава, але я лічу, што пад маскай «нігілістычнае настрояў» ён хавае добрае і велікадушнае сэрца … Чаму я так лічу? Ды таму, што адносіны Базарава з «простым людам» — у сваім родзе, даверныя і цёплыя, інакш кажучы, свойскія. Але нават да гэтых адносінам Базараў ставіцца пагардліва, называючы рускі народ нікуды не вартым, лянівым і бескарысным. Мяне захапляе тое, што бачыў, калі Базараў ў апошнія хвіліны свайго жыцця. У ім захоўваецца пачуццё ўласнага гонару і самасвядомасць: «Не хачу трызніць, — шаптаў ён, сціскаючы кулакі, -што за глупства!»; «-Эка, гэта што, — прамовіў Базаров.- Слова-то што значыць! Знайшоў яго, сказаў «крызіс» — ўсцешаны. Дзіўная справа, як чалавек яшчэ верыць у словы. Скажуць яму, напрыклад, дурака і ня прыб’юць, ён засмуціўся; назавуць яго дзяўчына разумная і грошай яму не дадуць — ён адчуе задавальненне. Гэтая маленькая гаворка Базарава, нагадвала яго ранейшыя «выхадкі», прывяла Васіля Іванавіча ў замілаванне ». Кірмашоў дзіўна непахісны. У ім дух — жыцця, сілы, магутнасьці і бясстрашнасці. Я думаю, гэтым ён з’яўляецца кумірам для многіх. Многія людзі на месцы Яўгена Васільевіча нервавалі сваіх сваякоў і сяброў, патрабавалі ад іх нездзяйсняльныя і ўсяляк спадзяваліся на доўгія суцяшэння. Але Базараў не такі: ён нічога не патрабуе для сябе, толькі просіць бацьку адправіць пасыльнага за Адзінцова. Здзяйсняючы такі крок, ён можа памерці спакойна. Адзінцова прыязджае, і з Базарава у іх адбыўся невялікі дыялог, у якім адчуваецца шкадаванне і горыч Базарава: «-Мяне вы забудзецеся, — пачаў ён зноў, — мёртвы жывому не таварыш» У выніку, я хачу сказаць, што Базараў для мяне-хай і не ўзор для пераймання ў цэлым, але ў яго бясстрашныя і стойкасці перад паваротамі лёсу-вось гэта для мяне прыклад, якому трэба прытрымлівацца. Наконт таго, што я адмаўляю і не прымаю ў Базарава, так гэта ўсё астатняе. Мяне проста-такі абурае пагардліва-халоднае стаўленне Базарава да навакольных яго людзям, ён не лічыцца з імі, адзіны чалавек, з якім ён мае зносіны на равных- гэта Адзінцова. Яна перавярнула яго стаўленне да жанчын.

Акрамя гэтага мне не падабаецца нігілізм — погляд на нейкі аб’ект з крытычнай пункту гледжання. Так нігілізм для Базарава з’яўляецца пагібельнай кропкай адпраўкі. Бо Базараў не такі, ён вялікадушны і ў яго няма чэрствага сэрца, як спачатку здаецца … Базараў, вынікаючы модным напрамках, губіць сваё жыццё, псуе адносіны з людзьмі і нават замахваецца на святое! Крытыка мастацтва -становится ў адмаўленне самога мастацтва:

«-Па-мойму, — запярэчыў Базараў, — Рафаэль гроша меднага ня варта …»

Адмаўлення пазіцыі рамантыкі — адмаўленне любові. Гэта значыць адмаўляючы ўсё тое, што ёсць, існуе і жыве, Базараў адмаўляе саму жыццё! І значыць няма сэнсу жыць далей, так як жыць няма чаго, і смерць Базарава — лагічны завяршэння рамана.

Кірмашоў сумяшчае ў сабе- грэбаванне і элементарнае непавагу да старэйшых, адмаўленне ўсіх маральных і маральных прынцыпаў, спажывецкае стаўленне да людзей, і гэта мяне хвалюе.

Для мяне Базараў заўсёды застанецца яркай асобай, адзінай у сваім родзе, ён яркі прадстаўнік свайго пакалення-пакалення 60-х гадоў, але шмат што ў ім мяне адштурхвае і прымушае не згаджацца з большасцю яго учынкаў, але нягледзячы на ​​ўсё гэта-ёсць у Базарава і тое, што рэдка сустрэнеш у людзях. Стойкасць і ўнутраны стрыжань.

23679 чалавек прагледзелі гэтую старонку. Зарэгіструйся або увайдзі і даведайся колькі чалавек з тваёй школы ўжо спісалі гэта сачыненне.

Рэкамендуем эксклюзіўныя работы па гэтай тэме, якія запампоўваюцца па прынцыпе «Адно складанне ў адну школу»:

Ці можна Базарава назваць «лішнім» чалавекам? (Па рамане І.С. Тургенева «Бацькі і дзеці»).

Трагізм вобраза Базарава ў рамане І.С. Тургенева «Бацькі і дзеці»

Вобраз Базарава ў рамане И.С.Тургенева «Бацькі і дзеці».

Нігілізм Базарава (па рамане І.А. Тургенева «Бацькі і деты»)

Якое аўтарскае стаўленне да Базарава? (Па рамана И.С.Тургенева «Бацькі і дзеці»)

Сіла і слабасць базаровского нігілізму (па рамане І.С. Тургенева «Бацькі і дзеці»)

Вобраз разначынцаў ў рамане І.С. Тургенева «Бацькі і дзеці»

Вобраз Яўгенія Базарава (па рамане І.С. Тургенева «Бацькі і дзеці»).

Трагізм вобраза Базарава

«Бунт сэрца» (вобраз Яўгенія Базарава)

/ Складанні / Тургенеў І.С. / Бацькі і дзеці / Што я прымаю ў Базарава і з чым я спрачаюся

Глядзі таксама па твору «Бацькі і дзеці»:

Мы напішам выдатнае складанне па Вашым замове ўсяго за 24 гадзіны. Унікальнае складанне ў адзіным экземпляры.

Што я прымаю і, што я не прымаю ў Базарава

Кірмашоў — гэта галоўны герой Тургенева «Бацькі і дзеці». Яго жыццё вельмі часта станавілася падставай для спрэчак. Маё меркаванне аб Базарава таксама неадназначна.

Герой рамана выступае ў ролі нігіліст са сваім на ўсе меркаваннем і жыццёвымі пазіцыямі. Ён нібы стварыў свой свет, які лічыць ідэальным. І роўных сабе не бачыць.

Што я хачу сказаць з гэтай нагоды? Я думаю, што чалавек мае права на свой індывідуальны стыль, меркаванне і погляды. І гэтым мне Базараў сімпатычны.

Але ёсць адно але. Якая б ні была асоба індывідуальная, яна не павінна шкодзіць сваімі перакананнямі грамадству і, галоўнае, сабе. Добра, што Базараў не быў такім як усе, у яго былі планы, ён марыў здзейсніць подзвіг. Але сам пры гэтым заблытаўся ва ўсім гэтым. І яго тэорыя згуляла супраць яго.

Я хачу сказаць, што жаданне подзвігу вельмі велічна. Але, пры гэтым калі яно ёсць, то трэба рабіць крокі на шляху да яго здзяйснення. Таксама не варта, і славіць сябе над іншымі і, самае важнае над адной з самых галоўных рэчаў у жыцці — гэта каханне і сям’я. Вопыт кажа пра тое, што людзі, якія цалкам адмаўлялі ўсё зямное, у рэшце рэшт, ня прыходзілі ні да чаго добрага. Герой Базараў стаў для нас яшчэ адным пацвярджэннем.

Таму я прымаю тое, што ён хацеў стаць кімсьці непадобным на ўсіх астатніх, я прымаю яго стараннасць здзейсніць подзвіг, паважаю тое, што ён адкрыта казаў пра гэта. Але пры гэтым менавіта яго шлях для мяне чужы. Бо гісторыя ведае мноства прыкладаў, калі людзі хацелі зрабіць што-то і рабілі гэта. Пры гэтым яны мелі паслядоўнікаў, іх паважалі, з ставілі ў прыклад. Кірмашоў ж ганарыўся тым, што не мае ў асяроддзі людзей, якія могуць стаць на адзін узровень з ім. Гэта не магло ў канчатковым выніку не згуляць фатальны ролі.

Я таксама захапляюся, тым, што ён стойка вытрымлівае выпрабаванні, якія для яго не абярнуцца ні чым іншым, як смерцю. Цвёрдасць духу перад канцом — гэта годна павагі. Але і тут мы можа зразумець, усё ж такі наколькі Базараў быў цвёрдым ў сваіх перакананнях чалавекам. Ні што на яго ўплывала. Нават хвароба не прымусіла яго схіліць галаву.

Я лічу, што такія асобы як Базараў, калі б у іх жыцці выпаў шанец пражыць яе зноў, усё роўна бы прайшлі той жа самы шлях. Хоць загадзя ведалі, што ён вядзе ў нікуды.

Понравилась статья? Поделиться с друзьями:
Adblock
detector