Сичинение чаму я абрала такую ​​прафесію

Педагог — гэта не проста чалавек які перадае свае веды дзецям, а той, хто ў кожным з вучняў бачыць непаўторную асобу і ўкладвае ў яе ўсебаковае развіццё не толькі час, сілы, але і сваю душу.

Калі яны пачулі, што я хачу заняцца ў будучыні педагагічнай дзейнасцю, яны сталі пераконваць мяне не здзяйсняць такую ​​памылку. Усе яны вырашылі паступаць вучыцца на больш перспектыўныя і лепш аплатныя спецыяльнасці. Тамы вырашыла стаць эканамістам, Паша абраў медыцынскі інстытут, ну а Света, мая лепшая сяброўка, цягнула мяне ў ГІТІС, марачы стаць зоркай сусветнага кінематографа.

Усе іх прапановы былі вельмі павабныя, але я не стала змяняць свайго рашэння і паступіла ў педагагічны універсітэт. На мой выбар аказала ўплыў некалькі фактараў, якія так цесна перапляліся ў маім жыцці, што праігнараваць іх я проста не магла.

Ёсць у маім жыцці два чалавекі, якія сталі для мяне жывым увасабленнем сапраўдных настаўнікаў, педагогаў з вялікай літары. Гэта мая мама, заслужаны настаўнік Расіі, і Смірноў Валянцін Сцяпанавіч, наш школьны настаўнік па гісторыі. Дзякуючы маме я вырашыла таксама стаць настаўнікам, а дзякуючы Валянціну Сцяпанавічу, я абрала гістарычны факультэт.

Мая мама прапрацавала настаўнікам пачатковых класаў 30 гадоў. Колькі я сябе памятаю, яна заўсёды з любоўю адклікалася аб сваіх «птушаняткі». Так мама ласкава называла сваіх вучняў, якіх яна брала пад сваё надзейнае крыло, калі яны пераступалі парог яе класа. Мама беражліва захоўвае дома фатаграфіі усіх класаў пачатковай школы, у якіх была класнай кіраўніцай. Яна нават цяпер памятае сваіх вучняў, а з некаторымі з іх пастаянна кантактуе. Калі яны прыходзяць да нас дадому, то звяртаюцца да яе не па прозвішчы і імя па бацьку, а кажуць — мама Каця. І калі мама гэта чуе, яна расквітае.

Такая любоў былых вучняў цалкам зразумелая. Мама заўсёды клапацілася пра іх, перажывала калі хтосьці захворваюць ці дрэнна вучыўся, радавалася іх поспехам. Мама старалася рабіць свае ўрокі не проста пазнавальнымі, але і цікавымі. Яна пастаянна прыдумляла нешта цікавае, хадзіла з дзеткамі ў паходы, брала іх на разнастайныя экскурсіі. Мама часам вельмі стамлялася пасля школы, але не падавала выгляду, бо ведала, што раніцай яе будуць чакаць у класе шчаслівыя вочкі яе «птушанятак».

З усіх школьных прадметаў менш за ўсё мне падабалася гісторыя. Я проста зубрыла зададзены матэрыял, не выпрабоўваючы да яго ніякага цікавасці. Наш першы настаўнік па гісторыі добра ведаў свой прадмет, але выкладаў яго вельмі сумна. Ад нас ён патрабаваў у першую чаргу веды не саміх гістарычных падзей, а толькі звязаных з імі дат. Гісторыя ў выніку атрымлівалася нейкая сухая і мёртвая.

Валянцін Сцяпанавіч стаў выкладаць нам гісторыю ў сёмым класе. Першае ўражанне пра яго было дваякае. З аднаго боку — малады выкладчык пасля інстытута, без досведу і ўменні ўпэўнена трымацца перад класам, а з другога — цікавы суразмоўца. Менавіта апошняе мяне ўразіла больш за ўсё. Ён не проста выкладаў нам пакладзены школьнай праграмай матэрыял, а меў зносіны з намі, пытаўся наша меркаванне па тым ці іншым пытанні. Вельмі часта мы на яго ўроках прайгравалі гістарычныя сцэнкі, прычым Валянцін Сцяпанавіч заўсёды даваў нам магчымасць нешта зымправізаваць.

Ўрокі гісторыі сталі такім чынам вельмі папулярныя ў нас у школе, а для жадаючых быў створаны гістарычны гурток. Дзякуючы намаганням Валянціна Сцяпанавіча гісторыя перастала нам здавацца сумнай, і за скупымі лічбамі мы навучыліся бачыць дзіўную гісторыю нашай краіны.

Дзякуючы маме і Валянціну Сцяпанавічу я вырашыла стаць педагогам. На сваім прыкладзе яны паказалі мне тое, якім павінен быць сапраўдны настаўнік, а менавіта — адукаваным, адкрытым для зносін, тым, хто любіць дзяцей і сваю прафесію.

Складанне »Настаўнік» складанне на тэму «Чаму я абрала педагагічную прафесію»

Чаму я выбрала прафесію ландшафтны дызайнер (Школьныя складання)

Калі Вы заўважылі памылку ці памылку, вылучыце тэкст і націсніце Ctrl + Enter.

Тым самым акажаце неацэнную карысць праекце і іншым чытачам.

Дзякуй за ўвагу.

Пачну сваё сачыненне з таго, як я абрала сваю будучую прафесію. Улетку я ездзіла са сваёй сям’ёй у Санкт-Пецярбург, там была проста цудоўная архітэктура, вялікія вадаёмы і нарэшце неверагоднай прыгажосці сады. Але больш за ўсіх мне спадабаўся «Піцерскі Летні Сад».

Арыгінальныя мармуровыя скульптуры і фруктовы сад быў абсаджаны роўна падстрыжанай хмызнякамі падобнымі сценах, так званымі шпалерамі.

Настолькі прыгожы выгляд так спадабаўся мне, што я пачала задумвацца пра тое, хто стварыў такую ​​прыгажосць? І вось я вырашыла даведацца пра яго больш.

Адзін з самых маляўнічых куткоў Піцера прафесійна быў выкананы па праекце садоўніка Яна Роозена ў пачатку васемнаццатага стагоддзя.

Не прайшоў міма гісторыі будучага Летняга саду і сам Пётр: в 1717 годзе ён унёс некаторыя змены ў план парку, і далей старанна адсочваў яго ўладкаванне.

Калі я разважала аб гэтых людзях, якія ўнеслі ўклад у стварэнне гэтага ўзрушаючага саду, я зразумела, што хачу таксама хачу ўдзельнічаць у стварэнні падобных садоў або паркаў, каб людзі праходзячы міма з дзецьмі распавядалі як добра праводзілі яны час у гэтых месцах, захапляліся прыгажосцю прыроды і проста атрымлівалі асалоду ад атмасферай.

Я шмат чытала пра такую ​​прафесіі як ландшафтны дызайнер. З 7 гадоў я вучылася ў школе мастацтваў і ніколі не думала што мне могуць спатрэбіцца мае творчыя навыкі ў маёй прафесіі.

Сайт мае выключна азнаямляльны й навучальны характар. Усе матэрыялы ўзяты з адкрытых крыніц, усе правы на тэксты належаць іх аўтарам і выдаўцам, тое ж адносіцца да ілюстрацыйным матэрыялам. Калі вы з’яўляецеся праваўладальнікам якога-небудзь з прадстаўленых матэрыялаў і больш не жадаеце, каб яны знаходзіліся на гэтым сайце, яны неадкладна будуць выдаленыя.

Понравилась статья? Поделиться с друзьями:
Adblock
detector