Шукайце сінонімы на sinonim.org, каб сачыненне не супадала з тым, што ў інтэрнэце. Націсніце 2 разы на любое слова ў тэксце.
Многія мастакі малявалі партрэты. Хтосьці выбіраў у якасці мадэлі вядомых людзей свайго часу, а іншыя проста прасілі пазіраваць выпадковых мінакоў, але каштоўнасць любога партрэта для нашчадкаў вельмі вялікая. Скрозь партрэты мы бачым наша мінулае, далёкае і блізкае, якое набліжаецца — і становіцца родным і зразумелым.
Даволі цікавай здаецца карціна Хабарава «Партрэт Мілыя». На карціне намаляваная звычайная дзяўчынка, якая захоплена чытае кнігу. Працэс цалкам паглынуў усю ўвагу Мілыя, таму яна забралася ў крэсла з нагамі. Побач з крэслам нядбайна ляжаць канькі, што гаворыць аб тым, што дзяўчынка нядаўна вярнулася з прагулкі. Яна толькі паспела расстацца з канькамі — і адразу ж села за любімую кнігу. Зверху над крэслам вісіць невялікая лямпа, якая асвятляе лёгкімі прамянямі кніжку.
Мастак намаляваў дзяўчынку больш светлымі фарбамі, а вось навакольныя прадметы пастараўся вылучыць цёмным. Гэты прыём дапамагае яшчэ паўней перадаць жаласлівасць Мілыя, яе безабароннасць.
Карціна вельмі спадабалася мне сваёй арыгінальнасцю, але вось дзяўчынка з кнігай у руках — гэта ўжо экзотыка. Сёння мы часцей чытаем кнігі на маніторы, таму звычайная кніжка крыху ўражвае.
На карціне В.Хабарова «Партрэт Мілыя» намаляваная якая чытае дзяўчынка. Міла сядзіць у крэсле, падабраўшы ногі, і з цікавасцю глядзіць у кнігу. Вгляд ў яе твар. Яно засяроджанае, задуменнае. Нос у чытачкі прыгожай формы. Вусны злёгку прыадчыненыя. Валасы русыя, рассыпаныя па плячах. Міла сядзіць у круглым сінім крэсле, ля якога ляжаць канькі. Верагодна, яна прыйшла з катка. Апранутая дзяўчынка ў белую футболку з жоўтымі і сінімі палоскамі на рукавах. Сінія штаны. Разгледзеўшы партрэт Мілыя, я адчула, як ёй цёпла і ўтульна дома. Несумненна, з ёй цікава сябрам, таму што яна начытаная дзяўчынка. Мне нават захацелася скласці пра яе верш:
Міла за дзень усё паспела,
Бо яна ў нас разумная:
Пасябравала з коткай Симой,
Пасядзела каля акна.
Патэлефанавала ўсім сяброўкам,
І ніколькі не стаміцца.
Дом прыбраць, зварыць абед,
Тату з мамай пачакаць.
Не забылася наша Міла
Кнігу ўзяць і пачытаць.
(Складанне па карціне напісала вучаніца 7-га класа, руская мова).
Яшчэ адно складанне пра партрэт Мілыя (з дыялогам)
Адным нядзельным зімовым днём я зайшла ў госці да сваёй сяброўцы Мілі. Адкрыўшы дзверы ў яе пакой, я ўбачыла, што Міла сядзіць у незвычайнай позе. Я нават пэўны час міжволі застыла, разглядаючы сяброўку. Яна сядзела ў вялікім, зусім круглым, цёмна-сінім крэсле на чатырох драўляных ножках.
Побач з крэслам ляжалі фігурныя канькі Мілыя. На сцяне злева ад крэсла гарэла уключанае бра, і мяккі яго святло адбівалася ў начышчаным да бляску цёмна-карычневым партрэце пакоя, падаў на светла-жоўтыя сцены пакоя, аддаючы ёй цеплыню і ўтульнасць. Мілая, высокая і худзенькая дзяўчынка, у карычневых джынсах і белай футболцы, цалкам змяшчалася ў велізарным крэсле. Яна сядзела, сагнуўшы ногі ў каленях. На яе каленях ляжала адкрытая кніга, і Міла здавалася цалкам пагружанай ў чытанне. Яе светлыя валасы не былі зазвычай сабраны ў хвосцік, а свабодна клаліся на плечы. Твар Мілыя з тонкімі правільнымі рысамі было злёгку звернутая на права, у бок кнігі, а погляд вялікіх карых вачэй быў накіраванасць на разгорнутую старонку. Яна была настолькі паглынутая чытаннем, што нават не заўважыла майго прыходу. Мне здалося дзіўным тое, што Міла, звычайна рухомая і не ўмела доўга сядзець на адным месцы, цяпер быццам ўрасла ў крэсла і не заўважае нічога навокал. Мне стала вельмі цікава, што магло зацікавіць сяброўку ў гэтай кнізе, што яна нават не заўважае нічога навокал. Я павіталася з ёй: — Прывітанне, Міла! — А? Што? — яна выглядала так, як выглядае чалавек, якога абудзілі сярод ночы. Ніколі не бачыла, што б мая сяброўка настолькі глыбока сыходзіла ў сябе.
Міла зірнула на мяне, усміхнулася, адклала кнігу і сказала: — Прывітанне! Прабач, я крыху задумалася. Добра, што ты прыйшла. — Цікава, пра што ты задумалася, што не заўважаеш нічога вакол, калі не сакрэт, вядома. — Вядома, не сакрэт. Я прачытала верш А.С.Пушкіна «Цветок». У вершы адбіліся роздуму аўтара пра сэнс чалавечага жыцця, пра шчасце і любові, а таксама аб хуткаплынных часу. Кветка, знойдзены паэтам паміж старонак кнігі, уяўляе мне чалавечым жыццём. Я думаю, што чалавек, аб якім ідзе гаворка ў гэтым вершы, пражыў жыццё нездарма. І Міла прачытала мне радкі верша А.С.Пушкіна «Цветок». Я пагадзілася са сваёй сяброўкай, што гэта сапраўды добрае верш, і сказала, што прыгожых вершаў шмат. Рэшту дня мы правялі за чытаннем зборніка вершаў А.С.Пушкіна. гэты занятак апынулася вельмі займальным. Аляксандр Пушкін ЦВЕТОК Кветка засохлы, безуханный, Забыты ў кнізе бачу я; І вось ужо марай дзіўнай Душа напоўнілася мая: Дзе цвіў? калі? какой вясною? І доўга ль цвіў? І сарваны кім, Чужы, знаёмай Ці рукою?
І пакладзены сюды навошта? На памяць далікатнага ль пабачэння, Або расстання фатальны, Іль самотнага гулянні У цішы палёў, у цені лясной? І ці жывы той, і тая ці жывая? І сягоння дзе іх куток? Ці ўжо яны звялі, Як гэты невядомы кветка?
Калі старонка дапамагла, захавайце яе і падзяліцеся спасылкай з сябрамі:
Група з кучай карыснай інфармацыі (падпішыцеся, калі трэба будзе ЕГЭ або ОГЭ):
Складанне «Апісанне чалавека»
Непаўторнай прыгажосці чалавек
У маім асяроддзі ёсць вельмі прыгожая ва ўсіх сэнсах жанчына — мая цётка. Цяпер яе прыгажосць яшчэ больш бясспрэчная і непаўторная, паколькі дапаўняецца мілым жывоцікам. Яна цяжарная, чакае пятага дзіцятка.
Маёй цётцы 34 гады, яе клічуць Ірына. Цётка Іра — жанчына сярэдняга росту, прыкладна 170 см, таму жывоцік ёй вельмі пасуе. Улічваючы становішча, хада ў цёткі заўсёды плыўная, часам ствараецца ўражанне, што яшчэ ледзь-ледзь і яна застыгне ў непаўторнай карціне. Праходзячы міма яе, міжволі спыняеш позірк на яе абліччы, настолькі гарманічна выглядае гэтая жанчына.
У цёткі доўгія ногі, круглявыя сцягна, якія трохі калыхаюцца падчас хады, прымушаючы мужчын глядзець ёй услед. Рукі ў цёткі Іры стройныя, пальцы доўгія, як у піяністаў.
На самай справе цётка шатэнка, але цяпер перафарбаваныя ў бландынку. Цётка заўсёды старанна даглядае за сваімі валасамі, хоць гэта і даецца з цяжкасцю, бо яны досыць густыя і трошкі кучаравыя. Колер валасоў вельмі гарманічна спалучаецца са светлай, амаль малочнай, скурай асобы. Месцамі на твары бачныя вяснушкі.
На светлым фоне вылучаюцца карыя вочы, якія глыбока пасаджаныя. Цётка ніколі не выходзіць на вуліцу без лёгкага дзённага макіяжу. Мая цётка асацыюецца ў мяне, асабліва ў перыяд цяжарнасці, з незямным анёлам.
Асабістыя якасці чалавека
У школе і дома нас пастаянна вучаць, што галоўнае не знешнасць, а ўнутраны свет, асабістыя якасці. Цётцы мая нададзеная выдатным характарам. Яна можа быць як моцнай, валявой жанчынай, так і слабой, ранiмай.
Цётка мае вельмі тонкае пачуццё гумару. Пра такіх, як яна, кажуць: «За словам у кішэню не палезе». Яно зможа прымусіць смяяцца нават самага панурага чалавека. У той жа час у яе дастаткова развіта пачуццё такту і ніколі не дазволіць сабе і навакольным кпіць над чымсьці або кімсьці.
Прасіць аб дапамозе цёткі ніколі не даводзіцца, бо ты яшчэ не ўсвядоміў, што ў цябе праблемы, а яна ўжо ведае шляхі іх рашэння. У гэтым цётцы дапамагаюць эрудыцыя, інтуіцыя, добра развітая лагічнае мысленне. Людзі цягнуцца да маёй цёткі, яна вельмі адкрыты, шчыры, сардэчны чалавек, выпраменьвальны дабро, цеплыню, які дорыць радасць акружаючым.
Яшчэ цётка — выдатная мама, дзеці проста любяць яе. Трэба адзначыць, што правільнае выхаванне дзяцей — гэта найвелізарны праца.
Мне пашанцавала, што ў мяне такая выдатная цётка.