«Мокры» эфект у карціне Герасімава «Пасля дажджу».
Давайце разам паглядзім на карціну Аляксандра Герасімава «Пасля дажджу». Што гэта? Жанравая сцэна без людзей? Нацюрморт? Пейзаж? Гэтая карціна ўключае ў сябе элементы розных жанраў і тым цікавая. Мы бачым тэрасу, на якой, можа, толькі гадзіну назад сядзелі людзі — пілі чай, чыталі газеты, хтосьці, напэўна, вышываў на цяпер ужо пусты лаўцы. Гэта магла б быць жанравая сцэна. Мастак мог бы намаляваць, як людзі ўцякаюць з тэрасы з-за раптоўна стараючыся стаць мацней дажджу. Мы можам толькі здагадвацца пра гэта, але абстаноўка тыповая для добрай жанравай сцэны. Мы бачым стол, на якім размешчаны ваза з кветкамі і перавернуты шклянку (мабыць, яго перавярнуў парыў ветру) — тыповы нацюрморт. На заднім плане перад намі чысты прыгожы краявід — гадовы сад, амыты дажджом.
Мы ў Фэйсбуку
"сезоны года" — гэта часопіс аб прыродзе, культуры і навакольным свеце.
Матэрыялы можна выкарыстоўваць для азнаямлення дзяцей з прыродай, у дапамогу школьнікам, у рабоце выхавальніка і настаўнікі.
Складанне па карціне Ірыны Шевандроновой «На тэрасе»
Шевандронова Ірына Васільеўна была вельмі вядомая ў савецкія часы. Зрабіла яе знакамітай дыпломная праца пад назву «У сельскай бібліятэцы». Палатно, практычна адразу ж пасля стварэння, было набыта Траццякоўскай галерэяй. Сюжэт пасля служыў шмат гадоў для ўпрыгожвання падручніка па рускай мове.
Але ёсць і яшчэ адна не менш значная яе праца. Гэта «На тэрасе». Праца вельмі мілая воку. Яе каларыт у светлых танах супакойвае, на карціну хочацца глядзець i глядзець доўгі час. Усё ў ёй ўлагоджвае. Прастата сюжэту зусім не робіць гэтую працу просты. Галоўны герой палатна — гэта хлапчук. Ён узлез на акно з кнігай. Яна яго вельмі захапіла, што нічога вакол яму ўжо непрыкметна.
Хлопчык апрануты ў простую кашулю, рукавы якой ён аддаў перавагу закатаць. Гэта дае зразумець, што на вуліцы быў вельмі цёплы дзень. Таму-то юны чалавек і прыйшоў сюды, каб аддацца чытанню сваёй кнігі. Цікава пра што яна напісана, што ж так прыцягвае ў сюжэце гэтага хлопчыка. Твар выглядае адухоўленым, яго апраўляюць светлыя валасы. Ёсць у іх нават рыжина.
Твар сур’ёзна, вусны сціснутыя. Мы можам зрабіць выснову з гэтага, што сюжэт кнігі настолькі захапляльнай і няпросты. Магчыма, менавіта ў гэты момант, калі ён быў захаваны мастачкай на палатне, герой яго кнігі трапіў у бяду. Нішто яго не можа адцягнуць. Нават цудоўныя віды з акна тэрасы. А там такая прыгажосць.
Дрэвы пышна раскінулі свае галіны, быццам схіліліся над кнігай разам з гэтым хлопцам. Яны нібы не перашкаджаюць яму ў гэтыя моманты адухоўленасці. Нават цёплы летні вецер не вырашаецца закрануць валасоў, каб не адцягваць хлопчыка ад чытання. Ён зручна пасеў, хутчэй за ўсё, гэта не першы раз яго такога баўлення часу.
Шевандронова любіла пісаць дзяцей. Ёй падабаліся іх пластычныя і жывыя руху. Яна ніколі не магла прайсці міма іх, таму часта і клікалася дзіцячым мастаком. Шевандронова казала, што любіць дзяцей за іх простае і непасрэднае дачыненне да жыцця. Яе палатна з дзецьмі вельмі прыемныя для гледачоў.
Мы, праз шмат гадоў, можам назіраць сюжэт ўжо даўно пакінуты ў мінулым. У гэтым і ёсць галоўная хараство таго, што робяць мастакі. Яны дапамагаюць нам не толькі пашыраць свае веды, але і апускацца ў былыя часы.