Царква Пакрова на Нерлі — дзіўнае збудаванне. Размешчаная яна недалёка ад горада Багалюбаў Уладзімірскай вобласці.
Белакаменны храм уражвае перш за ўсё датай пабудовы. Ён быў узведзены ў памяць загінулага Ізяслава, сына князя Андрэя Багалюбскага ў 1165 годзе. Гэта значыць храму крыху менш за 900 гадоў! Дзевяць стагоддзяў ён стаіць на заліўныя лузе. Кожную вясну паводкі падступаюць да яго сцен, але храм не руйнуецца. Летапісе абвяшчаюць, што працавалі над будынкам «з усіх земляў Майстар». Дакладнасць іх разліках не можа не захапляць. Ці многія з сучасных архітэктараў возьмуцца пабудаваць будынак, якое прастаіць восем стагоддзяў?
Царква на Нерлі — ня манументальны сабор. Яна не ўражвае сваімі памерамі. Але якая ж яна дзіўна лёгкая і накіраваная ўвысь! Яе вертыкальныя сцены здаюцца ледзь нахіленымі ўнутр. Так дойліды стварылі эфект большай вышыні. Як адчувае сябе чалавек, які стаіць пасярод бязмежнага лугу у стройных царкоўных сцен з старажытнай разьбой? Напэўна, гэта адчуванне палёту. Цяжка пераступіць парог такога храма з прызямлёнымі думкамі. Верагодна, на гэта і разлічвалі майстра.
Храм Пакрова на Нерлі ў даўнія часы знаходзіўся на месцы, дзе рака Нерль ўпадала ў Клязьме. Калі тут высаджваліся на бераг іншаземныя купцы, яны адразу маглі бачыць тварэнне рускіх майстроў. Пазней ракі змянілі сваё рэчышча, і царква страціла ранейшую славу. Каля двухсот гадоў таму назад яе нават спрабавалі разабраць на будаўнічы матэрыял. На шчасце, гэтага не адбылося. І зараз мы з вамі можам бачыць на свае вочы старадаўні помнік архітэктуры. А яшчэ можам паглядзець на царкву вачыма мастакоў. С. В. Герасімаў і С. А. Баулин захавалі гэты храм на сваіх палотнах. На карціне С. В. Герасімава белая пляма царквы ярка вылучаецца на фоне сіняй ракі і зялёнага луга. С. А. Баулин адлюстраваў царква буйным планам, так што можна разгледзець разьбяныя ўпрыгожвання сцен.
Храм Пакрова на Нерлі лічыцца адным з найвялікшых помнікаў расійскай архітэктуры.
Апісанне карціны Сяргея Герасімава «Царква Пакрова на Нерлі»
Updated on 2013/12/15 By Admin
Храм, які не раз адлюстроўваўся ў вялікіх мастакоў на палотнах — адзін з найвялікшых помнікаў старажытнарускай архітэктуры — Царква Пакрова на Нерлі.
Не абышоў сваёй увагай гэтую царкву і вядомы рускі жывапісец — Сяргей Герасімаў. Яго не столькі цікавіла архітэктурная пастаноўка будынка, колькі мясцовасць, пейзаж, які атачаў яго.
Нягледзячы на тое, што пейзажыст больш надае ўвагі пейзажу, мы можам разгледзець веліч і адзінота будынкі, пагрузіцца ў эпоху, калі хрысціянская вера толькі станавілася на ногі. Станоўчыя эмоцыі плаўна і паступова заваёўваюць мозг гледача. Кожны ж упэўнены, што бязгрэшны, а гледзячы на храм, хочацца яшчэ больш у гэта верыць. Калі глядзіш на гэты архітэктурны помнік, так і хочацца, каб людзі ўспомнілі, што для іх свята ў гэтым жыцці і значна. Каб іх не пакідала вера. Узведзены рукамі чалавека, храм патанае ў зеляніне і сонечным святле. Усё як быццам адбываецца на свеце менавіта для гэтага сімвала святасці.
З-за таго, што храм размешчаны ў цэнтры, на фоне прыроды, здаецца быццам ён адзін намаляваны, больш нічога няма. Тонкасць ліній будынка, белы камень, з якога зроблены сцены і бязмежныя прасторы Расіі проста нястомна цешаць тых, хто пачытае мастацтва. Як быццам аглядаючы родныя прасторы, храм стаіць на ўзгорку, горда і з велічнай паставай залатым купалам засланяе сонца.
У карціне маецца недахоп, але ён настолькі відавочны, што здаецца, быццам сам мастак гэтага хацеў. Няправільна нанесена адлюстраванне храма на вадзе. На процілеглым беразе гуляе жанчына з дзіцем, як сімвал чысціні і святасці. Далей раскінуліся лугі і палі, вялізныя дрэвы, Русь-матушка …
Не толькі ад гэтай, але і ад іншых карцін Герасімава вее спакоем, міралюбнасцю, чысцінёй і эстэтычным размахам.
У напісанні карціны выкарыстоўваліся мяккія тоны і яркія, цёплыя фарбы.