Помнік Вялікаму Кабзара ў Харкаве быў закладзены ў дні святкавання 120-годдзя з дня нараджэння паэта ў сакавіку 1934 гады. Для будаўніцтва помніка на конкурснай аснове быў абраны праект ленінградцаў — архітэктара Лангбарда і скульптара Манізэра. Пры стварэнні скульптуры пазіравалі славутыя акцёры Харкаўскага тэатра ўкраінскай драмы. У працах па збудаванні помніка Шаўчэнкі прымалі ўдзел каля двухсот рабочых розных прафесій. Адкрыццё помніка Кабзару адбылося ў 1935г года.
Помнік Шаўчэнкі ў Харкаве ўяўляе сабой шматфігурную скульптурную кампазіцыю. На вяршыні п’едэстала — фігура паэта, а вакол, уверх па спіралі, — шаснаццаць бронзавых фігур. Такое размяшчэнне скульптур — ўдалая знаходка стваральнікаў помніка. Яно сімвалізуе шлях развіцця Украіны. Ніжнія фігуры ўвасабляюць гістарычны лёс прыгнечанага ўкраінскага народа: гэта які ляжыць змардаваны селянін і маладая жанчына з немаўлём на руках — Шаўчэнкаўскі Кацярына. Ледзь вышэй — селянін з касой у руках, гатовы выступіць супраць прыгнятальнікаў. Дзве наступныя фігуры сімвалізуюць наспяванні пратэст: адна з іх сядзіць са звязанымі рукамі, а другая, стоячы на ўвесь рост, разрывае путы рабства. Яшчэ адна фігура адлюстроўвае прыўздымаецца з каленяў чалавека, гатовага вызваліцца ад цяжкага цяжару — млынавага жорны. Паводле задумы аўтараў праекта, гэтыя фігуры вызначаюць жыццё украінцаў да пачатку арганізаванага рэвалюцыйнага руху. Далей — фігура немаладога салдата з запісной кніжкай за халявай бота. Гэта — Тарас Рыгоравіч Шаўчэнка ў спасылцы. Фігура Кабзара дзеліць шматфігурную скульптурную кампазіцыю вакол пастамента на дзве часткі. Затым мы бачым ужо не толькі сялян, але і рабочых. Адна з фігур адлюстроўвае працоўнага, які ўзнімае з зямлі сцяг. Гэта сімвал часовых няўдач рэвалюцыйнага руху. Вось ужо на дапамогу сялянам і рабочым прыходзяць салдаты, матросы, камісары, якія маюць вопыт у палітычнай барацьбе і ваеннай справе. Фігуры размяшчаюцца па спіралі ўсё вышэй і вышэй. І на апошняй прыступкі — суцэльная скульптурная група, якая паказвае дзяўчыну з кнігай у руках, шахцёра, які трымае сьцяг, і ўкраінскага селяніна ў шыракаполым капелюшы. Кабзар стаіць на вяршыні п’едэстала, крыху схіліўшы галаву і зрабіўшы як бы крок наперад. Паэт нібы хоча прайсці па свабоднай Украіне, даведацца ў твар кожнага з нас. Помнік Тарасу Рыгоравічу Шаўчэнкі ў Харкаве па праве лічыцца адным з найбольш удалых і велічных помнікаў Кабзару.
6535 чалавек прагледзелі гэтую старонку. Зарэгіструйся або увайдзі і даведайся колькі чалавек з тваёй школы ўжо спісалі гэта сачыненне.
/ Складанні / Складанні на вольную тэму / 8 клас / Помнік Кабзару ў Харкаве (сачыненне-апісанне)
Мы напішам выдатнае складанне па Вашым замове ўсяго за 24 гадзіны. Унікальнае складанне ў адзіным экземпляры.
Складанне апісанне помніка
Цяжка ўявіць цяперашнюю Маскву без вядомага помніка паэту А. С. Пушкіну. Яго стваральнік-скульптар А. М. Опекушин. Матэрыял, з якога створана скульптура-бронза, дзякуючы чаму яна ўспрымаецца, як нешта вечнае. На плечы аўтара легла велізарная адказнасць: тое, што ён стварае, захаваецца навечна. Гэтая адказнасць не толькі перад мастацтвам, але і перад грамадствам, якое многія пакалення будзе ўспрымаць твор скульптара.
Немагчыма сёння прадставіць помнік вялікаму паэту без плошчы, якая яго акружае. Хупавыя чыгунныя ліхтары, навакольныя помнік з абодвух бакоў, надаюць прасторы каларыт XIX стагоддзя. Размешчаныя вакол дрэвы і хмызнякі ствараюць асаблівы свет, у якім да гэтага часу жыве Пушкін.
Помнік А. С. Пушкіну быў узведзены ў Маскве на Пушкінскай плошчы ў 1880 годзе да дня нараджэння паэта. Скульптура Пушкіна выглядае вельмі натуральна: правая рука закладзена за борт сурдута, левая- нязмушаным жэстам адведзена за спіну, яна трымае капялюш. Трохі высунутая наперад левая нага стварае ілюзію павольнага руху, вось-вось паэт сыдзе з пастамента і спусціцца да нас. Галава нахіленая, яго сумныя, жывыя вочы глядзяць на нас з глыбіні стагоддзяў. Пастаяннае ўражанне, што Пушкін у творчым разважанні: на лбе выступаюць маршчыны, на твары бачная яго поўная адцягненасці — думы пра што-то сваім.
Магчыма, гэта разважанні аб сваёй Радзіме або аб цяжкай лёсе простага рускага чалавека. А магчыма, ён стварае нейкае новае паэтычны твор. Але ўвесь агульны знешні выгляд — гэта вобраз творыць, натхнёнага чалавека.
Яго адзенне сціплая, паўсядзённае, звычайная для тых часоў. На сурдут накінуць доўгі плашч, які спадае складкамі. Фігура Пушкіна стаіць на высокім пастаменце, які з’яўляецца сімвалам таго, што паэт, яго душа, яго думкі заўсёды будуць шанаваць, як нешта ўзнёслае.
Нават сам Пушкін без лішняй сціпласці мог сказаць пра сябе:
Я помнік узвёў сабе нерукатворны,
Да яго не зарасце народная сцежка,
Узняўшы вышэй ён галавою непакорлівай
Помнік А.С. Пушкіну
на Пушкінскай плошчы ў Маскве
На пастаменце высечаныя радкі з гэтага ж верша. У гэтых словах мара Пушкіна на будучыню народнае пакліканне гучыць ужо не як здагадка, а як прароцтва. Паэт ведаў, якім коштам купіў ён права на неўміручасць:
І доўга буду тым ласкавы я народу,
Што пачуцці добрыя я лірай абуджаў,
Што ў мой жорсткі стагоддзе ўславіў я свабоду
І літасць да заняпалых заклікаў.
Немагчыма ўявіць помнік Пушкіну і без плошчы, навакольнага яго. З абодвух бакоў ад помніка стаяць хупавыя чыгунныя ліхтары таго часу. Гэта надае ўсім каларыт 19 стагоддзя. Вакол помніка, нібы лаўровы вянок вакол галавы паэта, ланцуг у выглядзе лаўровых лісточкаў, замацаваная на бронзавых тумбах. З усіх бакоў плошчу акружаюць дрэвы, хмызнякі — усё гэта стварае асаблівы свет, асаблівую атмасферу, дзе ўсё яшчэ жыве наш Пушкін.
Самае галоўнае багацце Пушкіна — гэта яго вершы, яго паэзія. У сваёй творчасці ён здолеў раскрыць лепшыя радкі сваёй душы: веру ў жыццё, свабоду, аптымізм, павага і любоў да людзей, глыбокае спачуванне да іх.
Многія знакамітыя людзі прадракалі Пушкіну «неўміручасьць». Вядомы рускі крытык Бялінскі ў канцы сваёй кнізе пра Пушкіна напісаў прарочыя словы: "Прыйдзе час, калі ён будзе ў Расіі паэтам класічным, па тварэнням якога будуць ўтвараць і развіваць не толькі эстэтычнае, але і маральнае пачуццё".
Праходзяць часы, на змену старых прыходзяць новыя пакаленні, але пра Пушкіна памятаюць, як пра што-то вельмі блізкай, патаемным. У яго гонар ўзведзена шмат вядомых помнікаў, кожны з якіх унікальны, пра кожнага з якіх можна расказаць і расказваць. Але ўсё ж лепшы з усіх помнікаў той, які ніхто не зможа разбурыць. Гэты помнік жыве ў яго вершах, творах, у нашых сэрцах.
вялікаму рускаму паэту Аляксандру Сяргеевічу Пушкіну
Усталяванне помніка Аляксандру Сяргеевічу Пушкіну ў Маскве 6 чэрвеня 1880 года падобныя "другога нараджэння" паэта. Яно стала адным з самых вядомых грамадскіх падзей у Расіі канца мінулага стагоддзя, святам рускай культуры, рускай інтэлігенцыі, важнай вяхой у лёсе пушкінскага спадчыны, этапам нараджэння пушкінскай традыцыі вывучэння і шанавання генія.
Гісторыя стварэння помніка займае працяглы перыяд. Ідэя стварэння помніка Аляксандру Сяргеевічу Пушкіну ўзнікла адразу ж пасля яго смерці ў 1837 годзе. Але ў гэтыя гады нельга было і думаць аб стварэнні помніка паэту, бо да гэтага моманту іх ставілі толькі дзяржаўным дзеячам. Тым больш Пушкіна не вельмі любілі ва ўрадзе.
Адзін з бліжэйшых сяброў і настаўнікаў Пушкіна Васіль Андрэевіч Жукоўскі намякнуў Мікалаю I пра тое, што варта ўшанаваць памяць паэта. Узнікла думка аб стварэнні "народнага помніка" у Міхайлаўскім. Пушкін пры жыцці любіў быць у Міхайлаўскім.
У 1855 годзе ініцыятарам стварэння помніка А.С. Пушкіну былі восемдзесят два чыноўніка Міністэрства замежных спраў, у спісах якога некалі лічыўся паэт. Яны звярнуліся да князя Гарчакову з прашэннем аб адкрыцці паўсюднай ў Расіі падпіскі па зборы сродкаў на збудаванне помніка ў Санкт-Пецярбургу. Аднак яснавяльможны начальнік пабаяўся гэтак далікатнага справы. У 1860 годзе ўжо новае хадайніцтва ўзбуджаюць ліцэісты пушкінскага і наступных выпускаў. Урад, улічваючы грамадскую думку, дало дазвол на збудаванне помніка, ня вылучыўшы ні капейкі. Абвясцілі збор і сабралі каля трынаццаці тысяч рублёў. Збор грошай на гэтым скончыўся. У 1870 годзе ініцыятарам новай падпіскі стаў Якаў Карлавіч Грот, выхаванец ліцэя. Да 1880 годзе сабралася 106.575 рублёў дзесяць капеек.
Аляксандр Міхайлавіч Опекушин
Пасля збору сродкаў было вырашана абвясціць адкрыты конкурс праектаў помніка. І ў траўні 1875 года першая прэмія была прысуджана Аляксандру Міхайлавічу Опекушину (1838-1923) , таленавітаму скульптару, сыну прыгоннага селяніна.
Працуючы над мадэлямі помніка, Опекушин выканаў мноства малюнкаў фігуры Пушкіна ў самых разнастайных позах. Гэтыя выявы запоўнілі дзесяць вялікіх альбомаў.
Адначасова скульптар стварыў у гліне і плястыліне трыццаць эскізаў. Але ў канчатковым варыянце Опекушин ўпарта прытрымліваўся першапачатковага задумы — паказаць паэта, паглыбленага ў свае думкі, як бы абдумвае новы твор.
Пасля трох гадоў творчых пошукаў і напружанай барацьбы на трох конкурсах, так змучыўся Опекушина, рушыла ўслед больш спакойная, але не менш адказная і цяжкая праца па вырабе ў натуры гіпсавай мадэлі. Статую адлівалі ў бронзе на бронзаліцейнай заводзе ў Пецярбургу. На гэтую працу, а таксама на выраб гранітнага пастамента і мантаж сышло яшчэ пяць гадоў.
Для вядзення будаўніча-мантажных работ Аляксандр Міхайлавіч Опекушин запрасіў архітэктара Івана Сямёнавіча Багамолава. Спецыяльную камісію па ўзвядзенню помніка ўзначаліў прынц Г. П. Ольденбургского. Наступныя пяць гадоў сышлі на выраб мадэлі статуі, адліўку на бронзаліцейнай заводзе ў Пецярбургу, выраб пастамента з цёмна-чырвонага сердобольского граніту і канчатковы мантаж. Помнік першапачаткова меркавалася адкрыць 19 кастрычніка 1879 года (гадавіна адкрыцця Ліцэя), але з-за пашкоджанні аднаго з кутніх маналітаў (пад лесвіцамі) яго прыйшлося замяніць двума новымі, злучанымі разам, што прывяло да затрымкі. Да вясны 1880 года ўсе працы па ўзвядзенню помніка былі скончаны. Новым днём адкрыцця было прызначана 26 мая 1880 года (дзень нараджэння паэта); гэтая дата была адтэрмінаваная з-за жалобы па імператрыцы Марыі Аляксандраўне. 6 чэрвеня 1880 года, нягледзячы на пахмурнае надвор’е, масквічы ў мностве сабраліся на Страснога плошчы, у пачатку Цвярскога бульвара, дзе радасцю сустрэлі адкрыццё помніка. У той жа дзень у Маскоўскім універсітэце адбыўся ўрачысты сход, на якім з прамовамі пра творчасць Пушкіна і яго месцы ў рускай культуры выступілі Н. С. Ціханраваў і В. О. Ключэўскі. На працягу трох дзён у зале Дваранскага сходу праходзілі розныя святочныя мерапрыемствы, на якіх перад прысутнымі выступалі Тургенеў, Ф. М. Дастаеўскі, І. С. Аксаков і іншыя дзеячы культуры.
Вышыня помніка разам з фігурай склала каля адзінаццаці метраў. Мастацтвазнаўцы падкрэсліваюць, што скульптар і архітэктар знайшлі асабліва ўдалы маштаб: з розных пунктаў агляду помнік глядзіцца суразмерна жывы чалавечай постаці. Выдатны п’едэстал — хупавыя прыступкі, ледзь той, хто ідзе ўверх цокаль, васемнаццаць нізкіх гранітных тумбаў вакол падставы помніка з бронзавым вянком на кожнай, а паміж імі — гірлянды літых лаўровага лісця. Чатыры чыгунных свяцільні каля помніка таксама сталі славутасцю Масквы.
На бакавых баках пастамента выбітыя рэльефныя радкі з вядомага верша паэта "Памятник9quot ;:
І доўга буду тым ласкавы я народу,
Што пачуцці добрыя я лірай абуджаў,
Што ў мой жорсткі стагоддзе ўславіў я свабоду
І літасць да заняпалых заклікаў.
Слых пра мяне пройдзе па ўсёй Русі вялікай,
І назаве мяне всяк існы ў ёй мова,
І горды ўнук славян, і фін, і цяпер дзікай
Тунгусаў, і адзін стэпаў калмык.
Помнік А.С.Пушкіна на фоне Страсная манастыра
верша былі заменены на поўныя чатырохрадкоўі. Тэкст на адваротным баку пастамента захаваўся без змяненняў, нанесеную высокім рэльефам у старой арфаграфіі: «Сооруженъ въ 1880 год».
Опекушин прадставіў Пушкіна апранутым у доўгі сурдут, па-над якім накінуты шырокі плашч. Звяртаючыся да традыцый рускай і сусветнай класікі, скульптар здолеў дамагчыся вялікай пластычнай выразнасці статуі. "Рух і пастава якая стаіць фігуры адрозніваюцца натуральнасцю і жвавасцю, ня выключаюць, аднак, высакароднай паэтычнай ўзвышша ладу …" Выразна вылеплены галава статуі. Лёгкі нахіл галавы, дзякуючы якому пышна завяршыўся, атрымаўшы сабранасць, агульны сілуэт помніка.
Опекушинская статуя была б пасрэдным творам, калі б ўвасабляла толькі са звычайнымі рысамі Пушкіна. Скульптар здолеў паказаць у ёй нешта большае — чалавека і вялікага паэта, паэта творыць.
Першапачаткова помнік Пушкіну быў усталяваны ў пачатку Цвярскога бульвара, тварам да манастыра. У 1950 году Пушкінская плошча была рэканструявана, і помнік перамешчаны на цяперашняе яго месца.
Манумент мелася перасунуць на процілеглы бок вуліцы Горкага (на 104,4 метра), на месца знесенай званіцы Страсная манастыра. Людзі стаялі ўсю ноч, каб паглядзець, як адзінаццаціметровай статую Пушкіна вязуць праз Цвярскую вуліцу па рэйках, а потым разгортваюць ў патрэбным ракурсе. Дзякуючы дбайнай падрыхтоўцы, работы па перасоўцы і павароце помніка тварам да вуліцы Горкага (Цвярской) занялі ўсяго шэсць гадзін. Перасоўку помніка была ажыццёўлена з выкарыстаннем апошніх дасягненняў тэхнікі.
Аднак ранейшай яго вышыні ў новым архітэктурным асяроддзі апынулася відавочна недастаткова, таму быў збудаваны бетонны падмурак, які падняў ўзровень падставы манумента помніка. Архітэктурныя работы па афармленні помніка былі скончаны 4 верасня 1950 года. (Гл. Падрабязней: Суслаў І. М. Помнік Пушкіну. М., 1983 — серыя "Біяграфія маскоўскага помніка").
Гарачай 3-га класа необщежительный жаночы манастыр (пабудаваны ў 1654 годзе падчас імя гарачай іконы Божай Маці) знаходзіўся на гарачай, цяпер (з 1931) Пушкінскай плошчы ў Маскве. Зачынены бальшавікамі ў 1928 годзе, з 1929 года ў ім быў уладкаваны Цэнтральны антырэлігійны музей. У 1937 годзе ўсе будынкі кляштара былі знесены, у іх ліку галоўны храм — сабор у імя Страснога іконы Божай Маці.
сказаная пасля паніхіды пра яго Высокапраасвяшчэннейшы Макараў (Булгакавым), мітрапалітам Маскоўскім і Каломенскага, у галоўнай царквы Страсная манастыра 6 чэрвеня 1880 года
І ствары яму вечную памяць
Мы ўшаноўваем чалавека-выбранніка, якога Сам Творца адрозніў і ўзвысіў пасярод нас незвычайнымі талентамі і якому паказаў гэтымі самымі талентамі асаблівае пакліканне ў галіне рускай паэзіі. Ўшаноўваем нашага найвялікшага паэта, які зразумеў і ўсьведамляе сваё пакліканне; ня закапаў у зямлю талентаў, дадзеных яму ад Бога, а ужыў іх на тое самае справа, на якое быў абраны і пасланы, і здзейсніў для рускай паэзіі столькі, колькі не зрабіў ніхто. Ён паставіў яе на такую вышыню, на якой яна ніколі не стаяла і над якою не паднялася дагэтуль. Ён паведаміў рускаму слову ў сваіх тварэннях такую натуральнасць, прастату і разам такую абаяльную мастацкасць, якіх мы дарма сталі б шукаць у ранейшых нашых пісьменнікаў. Ён стварыў для рускіх такой верш, якога да таго часу не чула Расія, верш у вышэйшай ступені гарманічны, які ўражваў, зьдзіўляў, захапляў сучаснікаў і дастаўляў ім невымоўнае эстэтычнае асалода і які надоўга застанецца ўзорным для рускіх паэтаў. Мы ўшаноўваем не толькі найвялікшага нашага паэта, але і паэта нашага народнага, якім з’явіўся ён калі не ва ўсіх, то ў лепшых сваіх творах. Ён адгукнуўся сваёю чулыя думай на ўсе паданні рускай даўніны, і рускай гісторыі, на ўсе своеасаблівыя праявы рускага жыцця. Ён глыбока прасякнуўся рускім духам і ўсё, атрыманая ім ад рускага народа, перетворив сваім геніяльным розумам, увасобіў і перадаў таго ж народу ў Салодкая песнях сваёй ліры, якімі і цешыць суайчыннікаў і непрыкметна ўмацоўваў у пачуццях патрыятызму і любові да ўсяго роднага. Мы ўзвялі помнік нашаму вялікаму народнаму паэту таму, што яшчэ раней ён сам узвёў сабе "помнік нерукатворны" ў сваіх несмяротных стварэннях, у гэтым помніку узвёў помнік і для нас, для ўсёй Расіі, які ніколі не страціць для яе сваёй цэны і да якога таму "не зарасце народная сцежка". Да яго будуць прыходзіць і аддаленыя нашчадкі, як прыходзім мы і як прыходзілі сучаснікі.
Сыны Расеі! Прысвячаючы цяпер помнік знакамітаму з нашых паэтаў як даніна ўдзячнасці да яго незвычайным талентам і незвычайным тварэнням, якія ён нам пакінуў, ці можам утрымацца, каб не ўзнесці живейшей усенароднай падзякі да Таго, Хто дараваў нам такога паэта, Хто надзяліў яго такімі талентамі, Хто дапамог яму выканаць сваё пакліканне? А з гэтаю, столькі натуральна для нас у сапраўдныя хвіліны, падзяку можам ледзь не злучыць цёплай малітвы ад асобы ўсёй Зямлі Рускай, ды пасылае ёй Гасподзь яшчэ і яшчэ геніяльных людзей і вялікіх дзеячаў, ня на літаратурным толькі, але і на ўсіх ніве грамадскага і дзяржаўнага служэння! Ды ўпрыгожаць яна, наша родная, ва ўсіх краях сваіх годнымі помнікамі ў гонар найгодных сыноў сваіх.
Крыніца: Рэчы пра Пушкіна. 1880—1960-я гады / Складанне, падрыхтоўка тэкстаў і каментары В. С. Няпомняшчага і М. Д. Філіна. М. 1999. С. 13-14.
Упершыню надрукавана: Мірскай веснік. 1880. No 8.