Каля возера я спынілася, працягваючы гаварыць па тэлефоне, і зноў са здзіўленнем убачыла вожыка, які рухаўся ў мой бок. Напэўна, яму таксама хацелася з кім-небудзь пагутарыць.

Пасведчанне аб публікацыі №116062202547

прыручэнню. Дзякуй за цікавую гісторыю!

Шчасця і здароўя табе! Восеньскага натхнення!

Складанне: Цікавая сустрэча

Гэта было летам. Мы ехалі да бабулі ўсёй сям’ёй на машыне. Ехаць туды далёка — яна жыве ў вёсцы, дабірацца трэба некалькі гадзін, а яшчэ на дарогах бываюць коркі і ўсюды рамонт. Мама з татам вялі машыну па чарзе, а я спала на заднім сядзенні. У дарозе мне было сумна, а яшчэ мяне заўсёды трохі люляе. Раптам я прачнулася ад таго, што мама мяне штурхнула пад бок. Не балюча, а каб абудзіць. Я здзівілася, мама мяне ніколі проста так не будзіць, а яна паказала наперад, на ветравое шкло.

І там стаяў алень! Ня на шкле, вядома, а за шклом, пры дарозе. Тата прытармазіў, машына ехала вельмі павольна, і таму, напэўна, алень не спалохаўся. Ён быў маленькі і ў яго былі зусім невялікія рожкі. Напэўна, ён быў яшчэ не дарослы алень, а аленяня. Вочы ў яго былі вялікія, чорныя і з пухнатымі вейкамі, а шкурка пухнатая і плямістая. Ён тузаў вушамі і глядзеў на нас, не адрываючыся. Я думаю, ён хацеў перайсці дарогу і чакаў, калі ж мы праедзем.

А потым тата стукнуў па гудку, аленяня спалохаўся і паскакаў у лес. У яго быў смешны белы хвосцік і вострыя копытца. Я яго вельмі добра разгледзела, хоць прайшла ўсяго хвіліна, або менш. І калі тата стаў распавядаць, што ў лясах дагэтуль водзяцца алені, і што мы праязджалі знак з аленем, які паказвае кіроўцам, што трэба быць асцярожней, каб іх не збіць, мне стала сумна.

Бо алені жылі на Зямлі яшчэ тады, калі нашы продкі хадзілі ў шкурах і з каменнымі сякерамі. Лесу тады былі велізарныя, ва ўсю зямлю, а алені нічога не баяліся і жылі, як жылося. А потым мы пачалі развівацца, будаваць гарады, высякаць лясы. З’явіліся машыны, якія забруджваюць атмасферу, і горы смецця, якія ператвараюцца ў звалкі і таксама забруджваюць навакольнае асяроддзе. Мы пачалі вырошчваць кароў і авечак, а аленяў забіваць проста так, для забавы. Сталі будаваць дарогі, на якія алені іншы раз выскокваюць і гінуць.

І для іх застаецца ўсё менш месца. Хіба што ў запаведніках, але і там бываюць браканьеры.

Тата распавядаў, што паляванне — гэта подла. Бо ў звера няма стрэльбы, і ён звычайна не збіраецца нападаць на чалавека. А бо чалавеку нават не з’есці яго хочацца, а забіць. Для забавы.

Увогуле, я доўга думала пра ўсё гэта і сумавала. І надзелі, што мой аленяня — гэта я так яго пра сябе назвала, "мой аленяня", Хоць ён быў, вядома, свой уласны — пражыве доўгую шчаслівае жыццё і памрэ проста ад старасці, а не ад кулі якога-небудзь паляўнічага.

І зараз я стараюся паменш шкодзіць прыродзе.