Праблема выхавання любові да паэзіі. складанне ЕГЭ
Яўген Аляксандравіч Еўтушэнка — савецкі і расійскі паэт. Адзін з удівітельнейшіх майстроў мастацкага слова. У сваіх творах паэт закранае самыя розныя тэмы, у тым ліку і палітычныя. «Паэт у Расіі — больш, чым паэт» — мабыць, кожны ведае гэтую знакамітую радок з яго маніфесту.
У дадзеным тэксце ў цэнтры ўвагі аўтара праблема духоўнага ўдасканалення чалавека. Я.А. Еўтушэнка прапануе сваім чытачам задумацца над праблемай паэзіі, яе каштоўнасці і значнасці ў жыцці кожнага чалавека. Паэзія — больш, чым паэзія. Пад гэтым тэрмінам разумеецца ўсё прыгожае, што натхняе і надае нам мудрасці і жыццёвага вопыту.
У дадзеным тэксце аўтар разважае пра тое, што чалавек ня любіць паэзію, не можа па-сапраўднаму любіць і прозу. А чалавек, хто ня любіць кнігу, глыбока няшчасны, нават калі сам пра гэта не здагадваецца.
З меркаваннем А.А. Еўтушэнка цяжка не пагадзіцца. Дзякуючы паэзіі, мы можам выказаць, зразумець і прыняць многае, што ў жыцці не дае нам спакою. Але не кожны, хто можа пісаць вершы, — паэт. Я згодна з аўтарам, што мала мець сумленне, розум, смеласць, любіць не толькі свае вершы, але і чужыя. «Паэта па-за народа няма, як сына няма без Айца цені».
Разважаючы на гэтую тэму, на розум прыходзіць цытата Фрэдэрыка Гарсія Лоркі — іспанскага паэта і драматурга: «Місія ў паэта адна: ажыўляе ў літаральным сэнсе — дарыць душу». Іосіф Бродскі прысвяціў верш памяці паэта, якое пачынаецца словамі пра легенду, калі перад расстрэлам Лорка ўбачыў як падымаецца сонца і прамовіў: «А ўсё ж такі ўзыходзіць сонца … 9raquo; , Што, магчыма, было пачаткам верша.
Тэма паэта і яго творчасці трывала замацавалася ў прасторы рускай класічнай літаратуры. Яна шматгранная і прадстаўлена рознымі аспектамі. Гэта і праблема прызначэння творчасці, і праблема ўзаемаадносін паэта і натоўпу, паэта і ўлады, праблема неўміручасці і велічы Слова.
Так ці інакш, многія паэты хоць раз, але закранулі гэтую тэму ў сваёй творчасці. Так напрыклад тэма паэта і паэзіі знайшла сваё адлюстраванне ў творчасці А.С.Пушкіна. Верш «Пророк9raquo; названа так нездарма, бо ў ім Пушкін піша пра паэта як пра прарока, якім кіруе сам Гасподзь, ён выконвае волю Стваральніка, гэта яго прызначэнне. Паэту звыш дадзена сіла «дзеясловам паліць сэрцы людзей», інакш кажучы, смела казаць людзям горкую праўду. У творы «Поэт9raquo; Аляксандр Сяргеевіч сцвярджае думку аб нязначнасці жыцця паэта ў адсутнасць натхнення ( «Між дзяцей нікчэмных свету, быць можа, усіх нікчэмна ён … 9raquo;), але, як толькі« чароўны дзеяслоў да слыху чулага закране », паэт ўзносіцца над натоўпам, над чарніной.
У заключэнне хацелася б сказаць пра тое, што як бы чалавек не быў узбагачаны біяграфіяй «внешней9raquo ;, як кажа Я.А. Еўтушэнка ў дадзеным тэксце, толькі кнігі могуць дапамагчы лепш зразумець свет, сваю краіну, іншых людзей і самога сябе, тым самым узбагачаючы біяграфію «внутреннюю9raquo; .
(1) Галоўны выхавальнік любога чалавека — яго жыццёвы вопыт. (2) Але ў гэтае паняцце мы павінны ўключаць не толькі біяграфію «внешнюю9raquo ;, але і біяграфію« внутреннюю9raquo ;, неаддзельную ад засваення намі вопыту чалавецтва праз кнігі.
(3) Падзеяй у жыцці Горкага было не толькі тое, што адбывалася ў фарбавальнай Кашырына, але і кожная прачытаная ім кніга. (4) Чалавек, хто ня любіць кнігу, няшчасны, хоць і не заўсёды задумваецца пра гэта. (5) Жыццё яго можа быць напоўнена цікавымі падзеямі, але ён будзе пазбаўлены не менш важнага — суперажывання прачытанага і асэнсавання яго.
(6) Ёсць людзі, якія кажуць: «Я чытаць люблю. толькі не вершы ». (7) Тут крыецца няпраўда: чалавек, хто ня любіць паэзію, не можа па-сапраўднаму любіць і прозу, выхаванне паэзіяй — гэта выхаванне густу да літаратуры наогул. (8) Абаянне паэзіі больш, чым прозы, хаваецца не толькі ў думкі і ў пабудове сюжэту, але і ў самой музыцы словы, у інтанацыйных пералівы, у метафара, у тонкасці эпітэтаў. (9) Сапраўднае прачытанне мастацкага слова (у паэзіі і ў прозе) мае на ўвазе не бегла узятую інфармацыю, а асалоду словам, убіранне яго ўсімі нервовымі клеткамі, уменне адчуваць гэтае слова скурай.
(10) Аднойчы мне пашчасціла чытаць кампазітару Стравінскаму верш «Грамадзяне, паслухайце мяне. ». (11) Стравінскі слухаў, здавалася, вполслуха і раптам на радку «пальцамі разгублена мудрай» усклікнуў, нават зажмурыўшыся ад задавальнення: «Якая смачная радок!» (12) Я быў уражаны, таму што такую неброскую радок мог адзначыць далёка не кожны прафесійны паэт . (13) Я не ўпэўнены ў тым, што існуе прыроджаны паэтычны слых, але ў тым, што такі слых можна выхаваць, перакананы.
(14) І я хацеў бы, хай запознена і ня усёабдымна, выказаць сваю глыбокую падзяку ўсім людзям у маім жыцці, якія выхоўвалі мяне ў любові да паэзіі. (15) Калі б я не стаў прафесійным паэтам, то ўсё роўна да канца сваіх дзён заставаўся б адданым чытачом паэзіі. (16) Мой бацька, геолаг, пісаў вершы, мне здаецца, таленавітыя. (17) Ён любіў паэзію і сваю любоў да яе перадаў мне. (18) Выдатна чытаў на памяць і, калі я нешта не разумеў, тлумачыў, але не рацыянальна, а менавіта прыгажосцю чытання, падкрэсьліваньнем рытмічнай, вобразнай сілы радкоў, і не толькі Пушкіна і Лермантава, але і сучасных паэтаў, упіваючыся вершам, асабліва упадабаным яму.
(19) У 1949 году мне пашанцавала, калі ў рэдакцыі газеты «Савецкі спорт» я сустрэўся з журналістам і паэтам Мікалаем Тарасавым. (20) Ён не толькі надрукаваў мае першыя вершы, але і праседжваў са мной доўгія гадзіны, цярпліва тлумачачы, якая радок добрая, якая дрэнная і чаму.
(21) Мне ўдалося пазнаёміцца з творчасцю Ахматавай, Цвятаевай, Мандэльштама. (22) Аднак на вершах, якія я ў той час ствараў, маё пашырае «паэтычнае адукацыю» зусім ня адбівалася. (23) Як чытач я апярэдзіў сябе, паэта.
(24) Пераломны момант у жыцці паэта надыходзіць тады, калі, выхаваны на паэзіі іншых, ён ужо пачынае выхоўваць сваёй паэзіяй чытачоў. (25) «Магутны рэха», вярнуўшыся, можа сілай зваротнай хвалі збіць паэта з ног, калі ён недастаткова стоек, або так кантузіі, што ён страціць слых да паэзіі і да часу. (26) Але такое рэха можа і выхаваць. (27) Такім чынам, паэт будзе выхоўвацца зваротнай хваляй уласнай паэзіі.
(28) Я рэзка адлучаю чытачоў ад прыхільнікаў. (29) Чытач пры ўсёй любові да паэта добры, але спагнанніка. (ЗО) Такіх чытачоў я знаходзіў і ў сваёй прафесійнай асяроддзі, і сярод людзей самых розных прафесій у розных канцах краіны. (31) Менавіта яны і былі заўсёды таемнымі суаўтарамі маіх вершаў.
(32) Я па-ранейшаму стараюся выхоўваць сябе паэзіяй і цяпер часта паўтараю радкі Цютчава, якога я палюбіў ў апошнія гады:
Нам не дадзена прадбачыць,
Як слова наша адгукнецца, —
І нам спачуванне даецца,
Як нам даецца ласку.
(33) Я адчуваю сябе шчаслівым, бо ня быў абдзелены гэтым спачуваннем, але часам мне сумна, таму што я не ведаю, ці здолею за яго аддзячыць ў поўнай меры.
(34) Мне часта пішуць лісты маладыя паэты і пытаюцца: «Якімі якасцямі трэба валодаць, каб зрабіцца сапраўдным паэтам?» (35) Я ніколі не адказваў на гэтае, як я лічыў, наіўнае пытанне, але цяпер паспрабую, хоць гэта, можа быць , таксама наіўна.
36) Такіх якасцяў, мабыць, пяць.
37 Першае: трэба, каб у цябе была сумленне, але гэтага мала, каб стаць паэтам.
38 Другое: трэба, каб у цябе быў розум, але гэтага мала, каб стаць паэтам.
39 Трэцяе: трэба, каб у цябе была смеласць, але гэтага мала, каб стаць паэтам.
40 Чацвёртае: трэба любіць не толькі свае вершы, але і чужыя, аднак і гэтага мала, каб стаць паэтам.
41 Пятае: трэба добра пісаць вершы, але калі ў цябе не будзе ўсіх папярэдніх якасцяў, гэтага таксама мала, каб стаць паэтам, бо
Паэта па-за народа няма,
Як сына няма без Айца цені.
42 Паэзія, па вядомым выразе, гэта самасвядомасць народа. (43) «Каб зразумець сябе, народ і стварае сваіх паэтаў».
Праблема прызначэння паэзіі. Па тэксце Ю. Лотмана Паняцце «дрэнны» і «добрай» паэзіі належыць (ЕГЭ па рускай)
Калі Вы заўважылі памылку ці памылку, вылучыце тэкст і націсніце Ctrl + Enter.
Тым самым акажаце неацэнную карысць праекце і іншым чытачам.
Дзякуй за ўвагу.
Існуюць розныя катэгорыі людзей. Адны лічаць за лепшае карыстацца для атрымання інфармацыі зразумелымі, інфарматыўнымі тэкстамі, якім чужыя вычварнасць і заблытанасць сюжэту. Праўда, існуюць і такія людзі, у якіх багатае ўяўленне і фантазія. Яны не атрымліваюць задавальнення ад прымітыўнага мастацтва, а маюць патрэбу ў высокай паэзіі.
Яны самі атрымаюць тут месца для сатворчасці. Поглядам двух катэгорый грамадзян ўласцівая супрацьлегласць, але суб’ектыўнае меркаванне мае непасрэдны ўплыў на фарміраванне грамадскай думкі.
Вядомым літаратуразнаўцам Ю. Лотманом у яго творы падымаецца праблема, якая тычыцца сапраўднай паэзіі, якой нельга быць занадта просты, альбо залішне вычварнай. На думку Ю. Лотмана, ідэальнай можа называцца паэзія, у якой захаваны баланс паміж такімі катэгорыямі, як «чаканае» і «нечаканае». Аўтар зразумела тлумачыў ўласную пазіцыю. Шмат каму з нас яна блізкая, і меркаванне вядомага літаратуразнаўцы мы падзяляем. Часам для таго каб дамагчыся прастаты і яснасці верша, паэт губляюць чараўніцтва, магію паэтычнага слова. Калі ж аўтара вабіць не змест, а форма, то такія вершы «добрай» паэзіяй назваць складана.
Ю. Лотман згадвае ў сваім тэксце прозвішча Фета. Ён таксама як і Тютчев, Майков, Палонская, А.К. Талстой быў прылічаны да плыні ідэалагічна кансерватыўнаму, назваць крытыкай 1950-х «чыстым мастацтвам». Яго ўспрыманне рэвалюцыйна настроеным грамадствам было негатыўнае, так як меркаванне Н.Некрасова і В. Бялінскага адыграла тут галоўную ролю. Хоць на думку паэтаў гэтай групы, паэзія абавязаная ўзвышацца над мінучымі ідэямі, распавядаючы пра вечныя каштоўнасці: гэта каханне, прырода, чалавек, Бог. Яны апынуліся правы. Пасля завяршэння рэвалюцый, войнаў, сацыяльных катаклізмаў паэзія А.А. Фета сваёй актуальнасці ня страціла. Тое ж самае можна сказаць пра Цютчава.
Сапраўдны паэт, як казаў Валошын, надзелены асаблівым талентам і Божай іскрай. Менавіта яго паэзія заслугоўвае на назву «добрай».
Сайт мае выключна азнаямляльны й навучальны характар. Усе матэрыялы ўзяты з адкрытых крыніц, усе правы на тэксты належаць іх аўтарам і выдаўцам, тое ж адносіцца да ілюстрацыйным матэрыялам. Калі вы з’яўляецеся праваўладальнікам якога-небудзь з прадстаўленых матэрыялаў і больш не жадаеце, каб яны знаходзіліся на гэтым сайце, яны неадкладна будуць выдаленыя.