У гэтым творы А. П. Чэхава распавядаецца пра сабаку Каштанка. Яна належала сыну столяра Федюшке. Так здарылася, што Каштанка згубілася, трапіла да дрэсіроўшчыку і пачала выступаць у цырку, дзе і ўбачыла старых гаспадароў і збегла да іх прама з арэны.
Здавалася б, немудрагелісты сюжэт, але ўсё ў гэтай гісторыі няпроста. Каштанка палюбіла новага добрага гаспадара, а сумавала аб старых, якія хоць і крыўдзілі яе, але ўсё-такі былі радней і бліжэй. Вясёлыя эпізоды тут суседнічаюць з сумнымі. Смяешся, чытаючы, як хрюшка, гусь і кот, робячы піраміду, пахіснуліся і ўпалі. Перажываеш пра беднага гусе Iвана Iванавiча, які захварэў і памёр ад таго, што ў цырку на яго неспадзявана наступіла каня.
Гісторыя Каштанка нікога не можа пакінуць абыякавым. Нельга адарвацца ад старонак, дзе апісваецца, як Каштанка заблудзілася, як ёй стала страшна і яна заплакала. Радуешся за яе, калі чытаеш, як яна трапіла ў цырк, як яе зачаравала цыркавое мастацтва і як яна сама стала таленавітай вучаніцай.
Усе прыгоды Каштанка сканчаюцца шчасна: яна вяртаецца да ранейшых гаспадарам, да Федюшке, якога вельмі любіць. Нягледзячы на тое што ў гэтым творы шмат сумных сцэн, яно пакідае ў душы светлае пачуццё.
Руская і замежная літаратура, аналіз твораў, сачыненні
Аналіз твораў рускай і замежнай літаратуры, ўзоры школьных сачыненняў
Тэма і галоўная думка аповесці Чэхава «Каштанка»
Тэма чэхаўскага творы «Каштанка» — жыццё сабакі таксы, а таксама ўзаемадзеянне людзей і жывёл, іх сумеснае жыццё. Таксама важнай тэмай творы Антона Чэхава з’яўляецца стаўленне людзей да жывёл.
Галоўную гераіню клічуць Каштанка. Яна такое ж жывое істота, як і людзі, на думку пісьменніка: адчувае, думае. У яе бываюць прадчування, ёй сняцца сны, як чалавеку. Яна не разумее прамовы гаспадара, але па яго твары беспамылкова пазнае, што ён напалоханы ці задаволены.
Аднойчы, напрыклад, ёй сніліся вялікія чорныя сабакі, якія елі з карытца, а ёй есці не давалі. Каштанка прадчувала, што ўначы памрэ цыркавы гусь Іван Іванавіч. Яна не магла спаць і выла, адчуваючы, што побач нехта заканчвае сваё зямное існаванне. У гэты час людзі спалі спакойна, не валодаючы такой адчувальнасцю.
Галоўная думка аповесці — гэта тое, што сабачая вернасць і адданасць не мае межаў. У фінале Каштанка, што выступае ў цырку, радасна кідаецца да свайго ранейшага гаспадару, столяру, якога згубіла на вуліцы ў пачатку аповесці. Хоць ёй добра і сытна жылося ў цырку, для гэтага сабакі сытасць не главное — яна прывязаная да першага гаспадару назаўжды, любіць яго і сумуе. Хоць п’яніца-сталяр толкам не карміў сабаку, не раз адганяў яе ад стала, крычаў і штурхаў нагамі, собачка яго любіць. Бо ў доме столяра з ёй часта гулялі …
Аповесць даносіць да чытача таксама думка пра тое, што людзі і жывёлы здольныя кахаць адзін аднаго, сябраваць. Гусь Іван Іванавіч дзеліцца з Каштанка ежай, а гаспадар-дрэсіроўшчык плача, калі гэты гусь памірае.
Антон Чэхаў для напісання «Каштанка» знарок глядзеў на свет вачыма сабакі: яе страхаў, патрэб, прыхільнасцяў, адчування свету. Гэта адлюстравана ў стылі кнігі: «Прайшло трохі часу, колькі яго патрабуецца на тое, каб абгрызеныя добрую костка …». «На вялікі яе здзіўлення, столяр, замест таго каб спалохацца, завішчаў і забрахаў, шырока ўсміхнуўся …» Аповесць поўная каштоўных назіранняў за жывёламі, карыснай інфармацыі пра іх.