Раман А.С. Пушкіна «Дуброўскі» быў напісаны ў 1832 годзе. У ім пісьменнік паказвае жыццё рускага дваранства пачатку 19 стагоддзя. У цэнтры апавядання знаходзіцца жыццё двух дваранскіх сем’яў — Троекуровых і Дуброўскi.
Кірыла Пятровіч Троекуров з-за дурной сваркі вырашыў пазбавіць свайго даўняга сябра Андрэя Гаўрылавіча Дуброўскага яго маёмасьці. Абодва прыяцеля былі гарачымі паляўнічымі. Але Дуброўскі не мог дазволіць сабе трымаць добрую Патрэбны догляд. Як-то раз ён не змог утрымацца ад зайздросных слоў: «… псярня цудоўная, наўрад людзям вашым жыццё такое ж, як вашым сабакам». На гэтую фразу пакрыўдзіўся псароў Троекурова. Ён сказаў Дуброўскі, што некаторыя дваране могуць пазайздросціць житью сабак яго гаспадара.
Гэта паслужыла падставай да сур’ёзнай сварцы, якая скончылася судовым разглядам. З-за гэтай жорсткай судовай цяжбы Андрэй Гаўрылавіч моцна захварэў. Ён злёг. Няня, як заўсёды за ім, вырашыла напісаць пра ўсё сыну памешчыка — Уладзіміру Дуброўскi.
Гэты малады чалавек выхоўваўся ў кадэцкі корпус і цяпер служыў у гвардзейскім палку ў Пецярбургу. Бацька песціў Уладзіміра, ні ў чым яму не адмаўляў. Малады Дуброўскі гулякам, залазіў у даўгі і марыў пра багатую нявесце.
Але, даведаўшыся пра страшнае навiны, Уладзімір тут жа кінуўся ў Кистеневку. На яго вачах бацьку станавілася ўсё горш і горш. І аднойчы, сустрэўшыся з Кірылы Пятровічам, Дуброўскі-старэйшы не вытрымаў. З ім зрабіўся ўдар, і ён памёр.
Уладзімір стаў лічыць Троекурова сваім кроўным ворагам. Ды і той, убачыўшы дзёрзкага сына суседа, працягваў вайну. Яна скончылася тым, што Кистеневку разам з усімі людзьмі аддалі ў валоданьне Троекурова.
Апошні вечар у маёнтку быў для Уладзіміра поўны смутку і ўспамінаў. Аўтар часта згадвае пра тое, што маладому Дуброўскага бракавала сям’і, хатняй утульнасці. У яго рана памерла маці, ён дрэнна ведаў свайго бацьку, але адчуваў да яго вялікую прыхільнасць. Пасля смерці аднаго з бацькоў Уладзімір адчуваў глыбокае адзінота. У апошні вечар ён сеў перабіраць бацькавы паперы і выпадкова знайшоў лісты памерлай маці. Зачытала гэтымі лістамі, ён акунуўся ў атмасферу сямейнай утульнасці і забыўся пра ўсё на свеце.
Для Уладзіміра была невыносная думка пра тое, што яго радавы маёнтак можа адысці ворагам. Таму ён прыняў рашэнне падпаліць дом. Герой не хацеў ахвяр, загадаў адамкнуць ўсе дзверы перад падпалам, але прыгоннай Архіп не паслухаў свайго пана. З-за яго ў пажары згарэлі і загадным.
Дуброўскі забраў сваіх вернікаў прыгонных сялян, да якіх ставіўся па-бацькоўску, і сышоў з імі ў лес. Гэты герой зрабіўся высакародным, але жорсткім разбойнікам. Дзіўна было адно — ён шкадаваў маёнтка Троекурова, заўсёды абыходзіў іх бокам. Пазней мы даведаемся, што ўжо тады Уладзімір палюбіў Машу Троекурову і таму не чапаў маёнтак яе бацькі.
Чаму Дуброўскі стаў менавіта разбойнікам? Не знойдучы абароны ў закона, ён вырашыў таксама жыць па няпісаных правілах — правілах сілы і жорсткасці. Але яго высакародная натура ўсё ж такі абмяжоўвала героя ў гэтым, рабіла яго «высакародным разбойнікам».
Я лічу, што сімпатыі аўтара на баку Дуброўскага. Бо гэта высакародны, сумленны, добры чалавек, які ўмее любіць і дараваць. Ён добра ставіцца да сваіх сялянам, бачыць у іх ня слуг, а людзей. Гэта вельмі важна.
Уладзімір Дуброўскі адважваўся і рашучы. У крытычнай сітуацыі ён умее хутка прымаць рашэнні і знаходзіць выйсце з любога становішча. Успомнім хоць бы эпізод з «мядзведжай пакоем», калі Дуброўскі прыйшоў у дом Троекурова пад выглядам настаўніка Дефоржа. Апынуўшыся сам-насам з мядзведзем, Уладзімір адолеў страх і застрэліў драпежніка. Тым самым ён выклікаў нявольнае павагу і ў Троекурова.
Нават стаўшы разбойнікам, Уладзімір не пераступаў свае ўстойлівыя маральныя прынцыпы. У Дуброўскім аказалася дастаткова мудрасці, каб разглядзець у Машы Троекуровой яе самыя лепшыя якасці, нягледзячы на тое, што яна дачка яго лютага ворага. Нездарма Пушкін падкрэслівае ўсё самае добрае ў Дуброўскім, называючы яго «высакародным разбойнікам».
0 чалавек прагледзелі гэтую старонку. Зарэгіструйся або увайдзі і даведайся колькі чалавек з тваёй школы ўжо спісалі гэта сачыненне.
/ Складанні / Пушкін А.С. / Дуброўскі / Якія абставіны прымусілі Дуброўскага стаць разбойнікам? (Паводле аповесці А.С. Пушкіна «Дуброўскі»)
Глядзі таксама па твору «Дуброўскі»:
Мы напішам выдатнае складанне па Вашым замове ўсяго за 24 гадзіны. Унікальнае складанне ў адзіным экземпляры.
Складанне Пушкіна па творы «Дуброўскі». Ці можна Дуброўскага лічыць «высакародным разбойнікам»?
У рамане «Дуброўскі» распавядаецца пра тое, як адна сварка паміж лепшымі сябрамі цалкам змяніла іх жыццё.
Уладзімір Дуброўскі быў поўны гневу і помсты за свайго бацькі. Ён хацеў даказаць багатым іх няправасць і хацеў адпомсціць ім, таму ён стаў разбойнікам.
Дуброўскага можна назваць «высакародным разбойнікам», так як, па-першае, ён не забіваў людзей. Па-другое, Уладзімір рабаваў толькі тых людзей, якія нажылі сваё багацце падманам і несумленным працай. Па-трэцяе, Дуброўская прыйшлося стаць разбойнікам з-за таго, што ён спаліў дом у Кистенёвке, каб паказаць свой гонар Троекурову, і што Кірыла Пятровіч ніякай б цаной не атрымаў дом, у якім жылі Дуброўскi. І ў выніку Уладзімір застаўся ні з чым, але шукаў шляху выжыць. А так жа, калі чыноўнікі прыйшлі ў Кистенёвку, груба абыходзіліся з Дуброўскі, Уладзімір не дазволіў сялянам расправіцца з імі, так як ён спадзяваўся на справядлівасць.
Але самае галоўнае тое, што сярод бед якія яму давялося перажыць, ён застаўся чалавекам гонару, адвагі і справядлівасці.