Мне здаецца, каханне — адно з самых выдатных пачуццяў, якое здольны адчуваць чалавек. Дык што ж гэта за пачуццё, якому ўжо не першае стагоддзе апяваюць хвалебныя песні і пасылаюць ўсякія праклёны?
Думаю, чалавек не можа жыць шчасліва без кахання. Яна шматаблічная. Мы любім бацькоў, дзяцей, мужоў і жонак, сяброў — і ўсіх па-рознаму, па-асабліваму. Але да каго б мы ні адчувалі гэта пачуццё, сапраўдная любоў заўсёды азначае разуменне, павага, гатоўнасць дапамагчы, абараніць, здольнасць пайсці на ахвяру дзеля каханага чалавека.
Сіла любові заключаецца ў тым, што яна абуджае гэтакія ж пачуцці, лечыць душу, здольна выратаваць жыццё. Гэта той стан чалавека, калі душа яго найбольш адкрыта вярхоўным пачаткам дабра, праўды і прыгажосці. Той, хто любіць, не толькі патрабуе, але і аддае, не толькі прагне асалод, але і гатовы да найвышэйшым подзвігаў самаадрачэння. Сапраўдная любоў — гэта яшчэ і выраз стваральнасці, яна мяркуе клопат, павага, адказнасць.
Каханне — гэта важная складнік частка жыцця чалавека. Мы становімся тым, пра што мы думаем. Каб палюбіць каго-небудзь ці што-то, трэба спачатку паважаць яго. Але, перш за ўсё, трэба паважаць сябе, бо калі ты не любіш і не паважаеш сябе, вельмі цяжка любіць і паважаць іншых. Трэба навучыцца прымаць сябе, шанаваць сябе, незалежна ад таго, што іншыя думаюць ці кажуць пра цябе.
Мне здаецца, каханне ствараем мы самі — гэта не вынік лёсу ці ўдачы. У кожнага з нас ёсць здольнасць любіць і быць любімым. Любові трэба вучыцца. Сапраўдная любоў усё пераадолее, усё пакрывае, усе даруе. Каханне — гэта, напэўна, калі ты любіш і недахопы іншага чалавека. Калі чалавек табе здаецца прыгожым, разумным, таленавітым — гэта не абавязкова каханне. Іншая справа, калі ты ведаеш і любіш тыя недахопы, якія ў яго ёсць. Аднак варта звярнуць увагу на выказванне пра каханне В. Г. Бялінскага: «Любоў часта памыляецца, бачачы ў любімым прадмеце тое, чаго няма. але часам толькі любоў і адкрывае ў ім выдатнае або вялікую, якую недаступна назіранні і розуму ». Гэта значыць сіла любові выяўляецца ў тым, што яна можа адкрыць годнасці чалавека, абудзіць у ім нешта вельмі прыгожае.
Любоў нараджае ў нас нястрымнае жаданне рабіць добрыя ўчынкі. Увесь навакольны свет закаханаму чалавеку здаецца выдатным і значным. Будзённыя справы становяцца важнымі і нават прыемнымі і выконваюцца з нейкай асаблівай лёгкасцю. Нездарма каханне лічыцца эліксірам жыцця — яна абуджае схаваныя сілы чалавека.
Вядома, сапраўднае шчасце можа прынесці ўзаемная любоў. Але ў жыцці не заўсёды бывае так. Людзі, аднойчы адчуўшы пакута ад любові, лічаць, што яна прыносіць толькі боль і яе варта пазбягаць. Па неўзаемнае каханне яны судзяць пра каханне ў цэлым — «ужо лепей не любіць і не пакутваць» … Але ці так гэта добра — жыць «напалову»?
Каханне — подзвіг, ахвяра, вяршыня развіцця душы чалавека. Адна з граняў гэтага пачуцця — каханне мужчыны і жанчыны — захаваная ў мностве тварэнняў чалавечага духу, пасьпяваная пісьменнікамі і паэтамі, кампазітарамі і мастакамі, рэжысёрамі і акцёрамі. Каханне — гэта вечны крыніца натхнення.
Помнікам такой всемогущественной любові з’яўляецца выдатная і сумная гісторыя Рамэа і Джульеты — юных умілаваных, сілай свайго пачуцця якія перасягнулі, здавалася б, самае непераадольнае — нянавісць, варожасць і нават саму смерць.
У рускай літаратуры таксама можна знайсці нямала твораў, якія спяваюць гімн вечнай любові. Так, пафас пушкінскага верша «Я вас кахаў …» — светлая смутак пра вечнае каханне і пра немагчымасць шчасця з каханай. Лірычны герой высакародны, бескарыслівы. Ён нясмела спадзяецца, што каханне, быць можа, не зусім згасла, але адракаецца ад свайго шчасця дзеля дабрабыту каханай жанчыны.
У рамане «Майстар і Маргарыта» Булгакава галоўная гераіня па ўласнай волі прадала сваю душу д’яблу. Дух зла дапамог ёй адпомсціць крыўдзіцелям каханага. А раней Маргарыта, не задумваючыся, адмовілася, дзеля шчасця з Майстрам, ад забяспечанай, спакойнага жыцця са сваім мужам.
І ўсё ж такі любоў не паддаецца расшыфроўцы, не мае дакладнага вызначэння. Каханне — гэта самая складаная, таямнічая і парадаксальная рэальнасць, з якой сутыкаецца чалавек. І не таму, як звычайна лічыцца, што ад кахання да нянавісці ўсяго адзін крок, а таму, што «ні пралічыць, ні вылічыць» любовь нельга! У ёй нельга быць ашчадным — прырода лёгка перакуліць любыя разлікі! У ёй можна быць толькі чулым, каб сачыць за яе пераборлівым цягам і своечасова душой адгадаць ўсе яе выгібы, няўлоўныя для вока зрушэння, невытлумачальныя часам для розуму павароты. У каханні немагчыма быць дробязным і бясталентным — тут патрабуюцца шчодрасць і таленавітасць, зоркасць сэрца, шырата душы, добры, тонкі розум і многае-многае іншае, чым у багацці надзяліла нас прырода і што неразумна мы растрачваем і прытупляецца ў нашай марнага жыцьця.
Гэта высокае, жыццесцвярджальнае пачуццё валодае велізарнай сілай. Каханне — гэта пачуццё яднання. Праўдзівая Любовь? гэта радасць! Гэта? дарэнне і атрыманне радасці.
0 чалавек прагледзелі гэтую старонку. Зарэгіструйся або увайдзі і даведайся колькі чалавек з тваёй школы ўжо спісалі гэта сачыненне.
/ Складанні / Складанні на вольную тэму / 11 клас / Сіла кахання
Мы напішам выдатнае складанне па Вашым замове ўсяго за 24 гадзіны. Унікальнае складанне ў адзіным экземпляры.
Эсэ на тэму каханне.
Каханне вельмі доўга трывае, каханне ўмее чакаць і быць міласэрнай. На жаль, даволі часта каханне губляе свой сэнс, і станавіцца ўсяго толькі звычайнымі словамі на паперы, сказанымі па звычцы. Аднак больш важна не проста чуць словы кахання, але і, перш за ўсё, адчуваць яе, ведаць, што на планеце гэтай ты не адзін. Верагодна, калі ў чалавека ў галаве лётаюць менавіта такія думкі, ён адчувае сябе шчаслівым і адухоўленым.
Здараецца даволі часта, што чалавек сустракае каханне, якая становіцца любоўю ўсёй яго жыцця. Па-за ўсякім сумневам, гэты дар даецца звыш, дар любіць чалавека і знаходзіцца з ім побач, несці свае пачуцці ўдваіх скрозь гады і дзесяцігоддзі.
Тыя, хто любіць людзі з’яўляюцца вельмі мудрымі людзьмі, яны ўмеюць клапаціцца не толькі пра сябе, але і за іншых. Яны слухаюць і чуюць чалавека. Любіць чалавек не разменьваецца на дробныя, нічога не значныя бытавыя сваркі.
Любоў з’яўляецца святлом у душы, які здольны надаць жыцця патрэбнага сэнсу, унесці ў яе яркія фарбы. Аднак дар любіць — вельмі далікатны дар. Любоў не бывае без цяжкасцяў. Вельмі добра, калі два закаханых пра гэта ведаюць, калі разумеюць гэтага і робяць усё, каб быць ўдваіх.
У іх на першым месцы, перш за ўсё, — вялікі давер адзін да аднаго, а таксама непераадольнае жаданне рабіць так, каб другая палоўка адчувала сябе добра. Часам гэта робіцца ў шкоду сваім перакананнях і інтарэсам. Аднак — гэта дробязі. Каханне ўяўляе сабой саюз дваіх, часам, вельмі розных, і не падобных адзін на аднаго людзей, якія глядзяць у адзін бок і не спрабуюць навязаць сваё бачанне свету іншаму чалавеку.
Бясспрэчна, досыць складана глядзець у адным кірунку, прытым, калі людзі непадобныя. У такой сітуацыі неабходна адшукаць кампраміс ці ж хто-небудзь з закаханых павінен саступіць.
Каханне нельга апісаць словамі. Гэта — неверагодная штука, якую, часам, складана зразумець. Ды і не трэба гэтага рабіць. Самае галоўнае заключаецца ў тым, каб хоць бы раз у сваім жыцці яе адчуць, стаць сведкам яе нараджэння ў сваёй душы.