Складанне камедыі Недалетак вобраз Мітрафана

Вяршыняй творчасці Фонвизина па праве лічыцца камедыя "Недоросль9quot ;. Недоросль- падлетак, непаўнагадовы. Твор быў напісаны ў 1781, а ў 1782 ўпершыню пастаўлена на вялікай сцэне. Дзяніс Іванавіч Фонвизин пачаў працаваць над камедыяй па прыездзе ў Расію з Францыі.

У вобразе аднаго з галоўных герояў твора, Мітрафана, аўтар хацеў паказаць грубасць, невуцтва і дэградацыю дваранства ў Расіі, а таксама згубнасць валодання прыгоннымі.

Галоўнаму герою было шаснаццаць гадоў, ён жыў з бацькамі, хоць даўно ўжо павінен быў служыць у войску. Мітрафан быў адзіным дзіцем у сям’і, таму яго маці, спадарыня Прастакова, душы ў ім не чула. Галоўны герой быў гультаяваты, нічога не рабіў, толькі галубоў ганяў. "Митрофан9quot; значыць "падобны на маці". Магчыма, менавіта так Дзяніс Іванавіч паказаў падабенства персанажа з маці ў дачыненні да вучобы, працы і ў адносінах з навакольнымі.

Мітрафан быў абсалютна не вельмі адукаваны, хоць ва ўладаньнях Прастакова настаўніка меліся. Бо так было заведзена у дваранскіх сем’ях. Усё толькі хвалілі Митрофанушку за нежаданне вучыцца.

Галоўны герой быў моцна распешчаны, таму нікога вакол не паважаў: ні ў што не ставіў ўласнага бацькі, маці ліслівіў і карыстаўся ёй, прыгонным і слугам грубіў. Ніхто не адважваўся даваць адпор.

Вобраз Митрофанушки ня быў прыдуманы Фонвизиным. Сапраўды, ў васемнаццатым стагоддзі літаратура ведала такіх недалеткаў, якія вялі вольны, усёдазволенасць лад жыцця, не ведалі граматы і гэтак далей. Дзякуючы камедыі, слова "недоросль9quot; стала намінальным.

138832 чалавека прагледзелі гэтую старонку. Зарэгіструйся або увайдзі і даведайся колькі чалавек з тваёй школы ўжо спісалі гэта сачыненне.

/ Складанні / Фонвизин Д.І. / Недалетак / Вобраз Митрофанушки ў камедыі Дзяніса Іванавіча Фонвизина «Недалетак»

Глядзі таксама па твору «Недалетак»:

Мы напішам выдатнае складанне па Вашым замове ўсяго за 24 гадзіны. Унікальнае складанне ў адзіным экземпляры.

Вобраз Митрофанушки ў камедыі Фонвизина «Недалетак»

У часы Фонвизина дзяцей дваран ужо з шасці гадоў прыпісвалі да якога-небудзь палку ў якасці ніжніх чыноў: Капралаў, сяржантаў і нават радавых. Да паўналецця юнакі атрымлівалі за выслугу афіцэрскі чын і павінны былі «Ісці ў службу». Падлеткаў, якія не дасягнулі шаснаццаці гадоў, называлі «Недалетак», што азначала: не дарос да адказнасці, дарослага жыцця.

Сям’я будучага афіцэра быў абавязаны арганізаваць недалеткам пэўны ўзровень адукацыі, які правяраўся на экзамене. Часта падобная праверка была фармальнай, і маладому чалавеку дазвалялі працягнуць хатняе навучанне да 25 гадоў. Увесь гэты час ён атрымліваў павышэнне ў чынах, не выходзячы з хаты. Распешчаны і невук, часта ўжо жанаты і мае дзяцей афіцэр адразу займаў высокую пасаду. Няцяжка здагадацца, як гэта адбівалася на баяздольнасці арміі. Ані не лепш ішла справа і з грамадзянскай службай.

Такую заганную практыку хатняга навучання дваран і высмеяў Дзяніс Фонвизин ў камедыі «Недалетак». Галоўны герой твора не выпадкова названы Мітрафанам, што азначае — «Падобны маці». Спадарыня Прастакова ўвасабляе самыя непрывабныя рысы памешчыцы часоў прыгоннага права: самадурства, жорсткасць, прагнасць, фанабэрыя, невуцтва. Яе слабавольны і недалёкі муж слова баіцца сказаць без адабрэння жонкі.

Прастакова стараецца зрабіць з сына сваю копію. Митрофанушка расце эгаістычным, грубым і агрэсіўным лайдаком, усе інтарэсы якога сканцэнтраваны вакол смачнай ежы і забаў. Празмерны апетыт вялікаўзроставага «дзіцяці» ўсяляк заахвочваецца маці, нават на шкоду здароўю сына. Нягледзячы на ​​цяжкую ноч пасля багатага вячэры, Митрофанушка з’ядае на сняданак пяць булачак, а Прастакова патрабуе, каб яму падалі шостую. Нядзіўна, што Недалетак, па словах маці, «Далікатнага складання».

Забавы ў Мітрафана самыя прымітыўныя. Ён любіць ганяць галубоў, гарэзнічаюць і слухаць апавяданні скотницы мацёры. Маці заахвочвае такое гультайства, бо сама Прастакова непісьменнасць, як яе бацькі, муж і брат. Яна нават ганарыцца сваім невуцтвам: «Не будзь той Скотинин, хто нечагась вучыцца захоча». Але памешчыца вымушаная запрасіць да сына настаўнікаў. З-за сваёй паталагічнай прагнасці яна наймае самых танных «Спецыялістаў». Адстаўны сяржант Цыфиркин выкладае арыфметыку, невук семінарыст Кутейкин — граматыку, а былы фурман Вральман вучыць «Ўсяго іншаму».

Аднак тупасць і лянота не дазваляюць Мітрафанаў атрымаць нават тыя прымітыўныя веды, якія спрабуюць данесці да яго гора-выкладчыкі. Цыфиркин прызнае, што за тры гады не вывучыў падапечнага «Трох пералічыць», а Кутейкин скардзіцца, што Недалетак чатыры гады «Зады мямліць». Навука Вральмана складаецца ў тым, каб пастаянна раіць «Дзіцяці» менш напружвацца і не кантактаваць з разумнымі людзьмі. Апасенні спадарыні Прастакова, што каханаму дзіцяці ня знойдзецца кампаніі, Вральман лёгка аспрэчвае: «Какоф тфой тражайший сын, такіх на сфете мільёны».

Падтрымка з боку немца толькі умацоўвае ў свядомасці памешчыцы пагардлівае стаўленне да адукацыі. І гэта вельмі радуе Митрофанушку. Ён нават не чуў пра геаграфію, а слова «Дзверы» лічыць прыметнікам, паколькі «Яна прыкладзеная да свайго месца».

Варта заўважыць, што Мітрафан хоць і дурны, але хітры, выдатна разумее сваю выгаду. Ён спрытна маніпулюе пачуццямі сваёй маці. Не жадаючы пачынаць ўрок, падлетак скардзіцца, што яго збіў дзядзечка, абяцае ад такой крыўды ўтапіцца.

Мітрафан ні ў што не ставіць тых, хто ніжэй яго па званні або становішчу ў грамадстве, але паддобрываецца да багаццем і ўладай. Характэрныя звароту недалетка да слуг і настаўнікам: «Старая хрычовка», «Гарнізонная пацук». Прыснілася бацькоў ён называе «Така дрэнь», але выдыгае перад багатыром Стародумом і гатовы цалаваць яму рукі.

Мітрафан вельмі баязлівы. Ён пагражае гневам маці, якую навакольныя баяцца, але ў сутычцы са Скотининым хаваецца за старую няньку. Прастакова душы не чуе ў адзіным дзіцяці, аберагаць ягонае і імкнецца задаволіць шчаслівае будучыню. Дзеля сына яна ўступае ў бойку з уласным братам, праўдамі і няпраўдамі спрабуе абвянчаць яго з багатай спадчынніцай Соф’яй.

Няўдзячны Митрофанушка плаціць Прастакова за любоў і клопат сваім абыякавасцю. Калі ў фінальнай сцэне, якая страціла ўладу жанчына, кідаецца да сына за суцяшэннем, Недалетак з пагардай адштурхвае Прастакова: «Так адчапіся ты, матушка, як навязаць».

Вобраз Митрофанушки ня страціў сваёй актуальнасці і праз два з паловай стагоддзя. Праблемы выхавання, сляпой мацярынскай любові, невуцтва і хамства, на жаль, застаюцца таксама важныя для сучаснага грамадства. А лянівых, бясталентных вучняў лёгка можна сустрэць і сёння.

Понравилась статья? Поделиться с друзьями:
Adblock
detector