Сярод дзеючых асоб рамана ёсць дзве гістарычныя постаці: імператрыца Кацярына і Пугачоў. Кацярына з’яўляецца толькі ў канцы рамана як асоба эпізадычнае, і яе вобраз не раскрыты да канца. Больш шырока і рэалістычна раскрыты вобраз Пугачова.
Пугачоў упершыню з’яўляецца перад намі ў чале II рамана ў ролі выпадковага дарожнага спадарожніка Грынёва. Яго стрыманасць і ўменне арыентавацца ў абстаноўцы ратуюць Грынёва падчас бурану. Гэтая ж кіраўнік знаёміць нас з знешнасцю і народным мовай Пугачова. У другой частцы рамана лёс зноў сутыкае з ім Грынёва. Пугачоў ўмее плаціць дабром за паслугу, аказаную яму калі-то: ён пазбаўляе Грынёва ад смерці, адпускае яго на волю і дапамагае выратаваць Марью Іванаўну. Пугачоў трымае сябе з Грынёва проста і велікадушна, хоць Грынёў і не хавае, што лічыць яго самазванцам (гл. VIII]. Паўстанне Пугачова для Грынёва — «бунт, бессэнсоўны і бязлітасны». Тым не менш сімпатыя да правадыра паўстання прымушае Пятра Андрэевіча пазней шкадаваць аб яго пакарання.
Асоба Пугачова як правадыра паўстання раскрываецца ў другой частцы рамана.
У характары яго шмат станоўчых рысаў: смеласць, прыродная знаходлівасці і розум, знаходлівасць, настойлівасць, справядлівасць, велікадушнасць. Гэтыя бакі яго характару робяць яго надзвычай папулярным у прыгнечанай народнай масе. Ён смела вядзе за сабой народ. За Пугачовым ідуць і прыгнечаныя народы Паволжа і Урала (башкіры, казакі), і прыгонная сялянская маса, і Горнозаводск рабочыя, і казацтва. Заклікі яго, напісаныя простым і выразным мовай, вырабляюць на народ вельмі моцнае ўражанне. Праўда, Пугачоў жорсткі і хуткі на расправу. Так, ён без роздумаў адпраўляе на шыбеніцу капітана Міронава і Івана Ігнатавіча. Але жорсткасць гэтая была натуральна абумоўлена законамі той класавай барацьбы, сцяг якой ён падняў. Такі Пугачоў як правадыр сялянскай масы.
Пугачоў у рамане — не кат і ня разбойнік, як малявалі яго многія сучаснікі Пушкіна, а вялікадушны, нават высакародны чалавек. Такі малюнак Пугачова ў дні Пушкіна мела, несумненна, прагрэсіўны характар і спрыяла больш аб’ектыўнаму погляду на асобу правадыра народнага паўстання.
Гринёв і Швабрин (паводле рамана А.С. Пушкіна «Капітанская дачка»)
Пётр Андреич Грынёў і Аляксей Іванавіч Швабрин ўпершыню сутыкнуліся на службе ў Белгарадскай крэпасці. Грынёў быў вызначаны туды па загадзе бацюшкі, так як «Пятруша ішоў семнаццаты гадок». Швабрин жа «ужо пяты год быў пераведзены за смертазабойства».
Абодва яны — маладыя афіцэры, якія прыйшлі з дваранскага роду. Грынёў — сумленны, шчыры і шчыры чалавек. Ён — чалавек слова. Гонар і вернасць для яго вышэй за ўсё. Швабрин, па словах Грынёва, «Быў вельмі не дурны. Гутарка яго быў остер і занимателен ». Прыкладным паводзінамі Аляксей Iванавiч не адрозніваўся.
Сябрамі Швабрин і Грынёў так і не сталі. Прычынай іх сваркі была Мар’я Іванаўна Міронава. Швабрин, з характэрнай яму хітрасцю і пачцівасцю, распавядаў Грынёва аб Машы, як пра «дасканалай дурнічкі» і паляўнічая за багаццем, што не мела і кроплі праўдападабенства. А рабіў гэта ён таму, што калісьці атрымаў адмову Мар’і Іванаўны на сватаўство, а цяпер бачыў размяшчэнне Грынёва да яе і стараўся ўсяляк сапсаваць іх адносіны. Швабрин ні перад чым не спыняўся. Справа дайшла да грубых абразаў Мар’і Іванаўны. Пётр Андреич палічыў сваім абавязкам заступіцца за каханую, за што атрымаў выклік на паядынак. У гэтай дуэлі Швабрин праявіў сябе подла, параніўшы Грынёва, пакуль той адцягнуўся на крыкі Савельича. І нават пасля гэтага ўчынку незлапамятная Пятруша велікадушна дараваў свайго «няшчаснага суперніка». Аляксей Іванавіч адказаў яму на гэта яшчэ адным падступствам: напісаў данос бацькам Грынёва.
Але самая нізасць Швабрина заключалася ў яго пераходзе на бок лжецаря Пугачова, бо ён зрабіў гэта па карыслівых меркаванняў. Аляксей Іванавіч такім чынам спрабаваў дамагчыся ўжо не любові Мар’і Іванаўны, а хаця б пакоры. Сумленнасць і адкрытасць Грынёва прыцягнулі Пугачова, і ён дапамог Пятруша вызваліць Марью Іванаўну ад тыраніі Швабрина. Аляксей Iванавiч не хацеў аддаваць Машу, але не мог не паслухацца «ўладара». Грынёў з агідай і доглядам глядзеў на Швабрина, які поўзаў перад Пугачовым. Пасля гэтага Пятруша ажаніўся з Машай, і яны з’ехалі жыць да ягоных бацькоў. Іх дарогі са Швабриным канчаткова разышліся.
А.С. Пушкін не выпадкова выкарыстоўвае прыказку «… беражы гонар ззамаладу» у якасці эпіграфа. Грынёў захаваў сваю годнасць і вернасць. Ён не схіліў калена перад ворагам, нават гледзячы ў твар смерці. А Швабрин заўсёды быў падступным, карыслівым і подлым. Ён страціў гонар і сорам, «валяліся ў нагах збеглага казака», а ўсё дзеля асабістай выгады.
Супрацьлегласць прынцыпаў і характараў Грынёва і Швабрина робіць іх ворагамі.
182659 чалавек прагледзелі гэтую старонку. Зарэгіструйся або увайдзі і даведайся колькі чалавек з тваёй школы ўжо спісалі гэта сачыненне.
Рэкамендуем эксклюзіўныя работы па гэтай тэме, якія запампоўваюцца па прынцыпе «Адно складанне ў адну школу»:
Гринёв і Швабрин — супернікі або ворагі (паводле аповесці А.С. Пушкіна «Капітанская дачка»)
/ Складанні / Пушкін А.С. / Капітанская дачка / Гринёв і Швабрин (паводле рамана А.С. Пушкіна «Капітанская дачка»)
Глядзі таксама па твору «Капітанская дачка»:
Мы напішам выдатнае складанне па Вашым замове ўсяго за 24 гадзіны. Унікальнае складанне ў адзіным экземпляры.