сачыненні і рэфераты
Складанне А. І. Купрын Гранатавы бранзалет
Перад чытачом — цудоўнае твор пра каханне, усё паглынальнай і якая надае жыццю сэнс. Твор носіць пасляслоўе Гранатавы бранзалет, а яго аўтар — выдатны майстар слова — А.І.Купрын.
Твор складаецца з трынаццаці частак. Яго героі — князёўна Вера Мікалаеўна Шэіна; яе муж Васіль Львовіч, яе сястра — Ганна, яе брат Мікалай Мікалаевіч. З першых радкоў аўтар апавядае пра галоўную гераіні, Веры Мікалаеўне, якая са сваёй сям’ёй часова жыве на дачы, так як у яе гарадскім доме рамонт. На вуліцы верасень, але надыходзяць імяніны Веры Мікалаеўны, і яна атрымлівае ў падарунак ад мужа жамчужныя завушніцы. Збіраюцца госці, прыязджае сястра Ганна — поўная супрацьлегласць Веры Мікалаевіч: непрыгожая, але пачуццёвая, у той жа час вельмі грандыёзная, жывая, прывабная. Прыязджае генерал Аносаў, баявы таварыш яшчэ бацькі Ганны і Веры, адважны, добры, з вясёлым норавам. Госці пачынаюць гуляць у покер, Вера Мікалаеўна заўважае, што ўсяго частак — трынаццаць і гэта будзе ў ёй забабонныя страхі. Яна выходзіць на кухню і атрымлівае ад пакаёўкі скрутак без подпісу. Разгарнуўшы скрутак, Вера Мікалаеўна выяўляе футляр, у якім ляжыць залаты бранзалет з камянямі і запіска. У запісцы гаворыцца, што гэты бранзалет насіла яшчэ прабабка дарыльшчыка, і, нібыта бранзалет надзяляе якія носяць яго жанчын дарам прадбачання. Акрамя таго, аўтар нават не просіць не гневацца на яго за тое, што ён любіць Веру Мікалаеўну ўжо сем гадоў. Запіска аказваецца падпісанай ініцыяламі Г.С.Ж. Вера Мікалаеўна вырашае пасля сыходу гасцей паказаць падарунак і запіску мужу. У гэты ж час яе муж займае гасцей апавяданнямі, у якіх менш за ўсё праўды. Сярод гэтых апавяданняў і аповяд аб няшчасным закаханага ў Веру Мікалаеўну, які нібыта пасылаў ёй кожны дзень гарачыя лісты, а потым пастрыгся ў манахі; памёршы, завяшчаў Веры два гузікі і флакон духаў з яго слязьмі.
Надыходзіць вечар. Многія госці раз’язджаюцца, застаецца генерал Аносаў, які распавядае пра сваю жаніцьбу. Да вяселля яго жонка была свежай дзяўчынкай з доўгімі вейкамі, але ўжо праз тры месяцы пасля вяселля хадзіла ў брудным халаце, нячэсаная і лаялася, як кухарка. Неўзабаве яна збегла ад Аносава з акцёрам, а калі паспрабавала вярнуцца, Аносаў яе не прыняў. Затым Аносаў дадае, што каханне павінна быць трагедыяй і ніякія жыццёвыя выгоды, кампрамісы і разлікі не павінны яго кранацца. Ён цікавіцца гісторыяй, пра якую расказваў муж Веры Мікалаеўны, і чуе ад яе гэта загадкавы Г.С.Ж .. Служыць (стала ясна па лістах) дробным чыноўнікам і заўсёды ведае, дзе, і што робіць Вера Мікалаеўна. Аносаў кажа, што, магчыма, гэта маньяк, а потым вырашае, што можа быць, гэта менавіта такое каханне, пра якое мараць жанчыны і на якое больш не здольны мужчыны.
Муж Веры Мікалаеўны і яе брат вырашаюць па ініцыялах ў спісах гарадскіх служачых знайсці прыхільніка, бо баяцца, што за бранзалетам могуць рушыць услед і іншыя падарункі, і, адпаведна, растрата казённых грошай. Загадкавым Г.С.Ж. аказваецца дробны чыноўнік Жаўткоў, які жыве пад самым дахам ў адным бедным доме. Яму вяртаюць бранзалет, ён жа прызнаецца, што любіць жонку князя вось ужо сем гадоў, а пасылка бранзалета — глупства. Увечары Вера Мікалаеўна кажа мужу, што адчувае, што Той чалавек заб’е сябе. Неўзабаве з адной з газет яна чытае пра самагубства Жаўткова, якое тлумачыцца растраты казённых грошай, пра якія было сказана ў перадсмяротнай запісцы. У гэты ж вечар паштальён прыносіць ліст ад Жаўткова, у лісце гаворыцца пра тое, што Вера Мікалаеўна была адзінай радасцю ў яго жыцці, і просіць пасля яго смерці згуляць або папрасіць згуляць для яго санату D — dur № 2. Вера Мікалаеўна вырашае з’ездзіць у горад , знайсці кватэру Жаўткова. Калі яна бачыць нябожчыка і супакаенне на яго твары, яна разумее, што тое каханне, аб якім марыць кожная жанчына, абмінула яе. Вярнуўшыся, дадому, Вера Мікалаеўна просіць піяністку згуляць тую санату, пра якую прасіў Жаўткоў. Як толькі яна чуе музыку, з вачэй яе пачынаюць ліць слёзы. На такі трагічнай ноце і завяршаецца твор А.І.Купрына Гранатавы бранзалет.
Любое распаўсюджванне аўтарскіх тэкстаў у зоне інтэрнэт або
выкарыстанне іх для здабывання камерцыйнай выгады забаронена.
Тэма кахання ў аповедзе Купрына «Гранатавы бранзалет»
У творах А. Купрына мы сустракаемся з любоўю бескарыслівай, не патрабавальнай ўзнагароды. Пісьменнік лічыць, што каханне — ня імгненне, а усёпаглынальнае пачуццё, здольнае паглынуць жыццё.
У «Гранатовый браслет» мы сутыкаемся з сапраўднай любоўю Жаўткова. Ён шчаслівы, таму што любіць. Яму ўсё роўна тое, што Веры Мікалаеўне ён не патрэбны. Як казаў І. Бунін: «Усякая каханне — вялікае шчасце, нават калі яна не падзелена». Жаўткоў проста любіў, нічога не патрабуючы ўзамен. Усё яго жыццё складалася ў Веры Шэін; ён атрымліваў асалоду ад кожнай яе рэччу: забытым хусткай, праграмай мастацкай выставы, якую яна аднойчы трымала ў руцэ. Адзінай яго надзеяй былі лісты, з дапамогай іх ён меў зносіны з каханай. Ён жадаў толькі аднаго, каб яе далікатныя рукі дакрануліся да часцінкі яго душы — ліста паперы. У знак сваёй палымянай любові Жаўткоў падарыў самае дарагое — гранатавы бранзалет.
Герой зусім не жалю варты, а глыбіня яго пачуцці, здольнасць на самаахвяраванне заслугоўвае не толькі спагады, але і пакланення. Жаўткоў узвышаецца над усім грамадствам Шэін, дзе ніколі б не паўстала сапраўдная любоў. Яны могуць толькі смяяцца над бедным героем, малюючы карыкатуры, чытаючы яго лісты. Нават у размове з Васілём Шэіным і Мірза — Булат — Туганоўскага ён аказваецца ў маральным выйгрышы. Васіль Львовіч прызнае яго пачуццё, разумее яго пакуты. Ён не пыху пры зносінах з героем, у адрозненне ад Мікалая Мікалаевіча. Ён уважліва разглядае Жаўткова, акуратна кладзе на стол чырвоны футляр з бранзалетам — паводзіць сябе як праўдзівы дваранін.
Згадка пра ўлады Мірза — Булат — Туганоўскага выклікае прыступ смеху ў Жаўткова, ён не разумее — як улада можа забараніць яму кахаць.
Пачуццё героя ўвасабляе ўсё ўяўленне пра сапраўднае каханне, выказанае генералам Аносаву: «Любоў, для якога зрабіць які хочаш подзвіг, аддаць жыццё, пайсці на пакуты — зусім не цяжка, а адна радасць». Гэтая ісціна, сказаная «абломкам даўніны» кажа нам пра тое, што валодаць дарам такой любові, «моцнай, як смерць», змогуць валодаць толькі выключныя людзі, якім з’яўляецца наш герой.
Аносаў апынуўся мудрым настаўнікам, ён дапамог Веры Мікалаеўне зразумець глыбіню пачуццяў Жаўткова. «У шэсць гадзін прыйшоў паштальён», Вера даведалася пяшчотны почырк Пэ Пэ Жэ. Гэта было яго апошні ліст. Яно было прасякнута наскрозь святасцю пачуцці, не было ў ім горычы развітання. Жаўткоў жадае шчасця каханай з іншым, «і хай нішто жыццёвай ня трывожыць Вашай душу», напэўна, сябе ён адносіў таксама да чемуто жыццёвыя ў яе жыцці. Міжволі ўспамінаецца Пушкінская — «Я не хачу засмучае Вас нічым».
Нездарма, Вера Мікалаеўна, гледзячы на мёртвага Жаўткова, параўноўвае яго з вялікімі людзьмі. Гэтак жа, як яны, герой валодаў марай, моцнай воляй, як яны ён мог кахаць. Вера Шэін зразумела якую любоў страціла, і, слухаючы санату Бетховена, ўсвядоміла, што Жаўткоў даруе яе. «Ды свяціцца імя тваё» паўтараецца пяць разоў на яе свядомасці, як пяць складовых частак гранатавага бранзалета …