Муніцыпальны конкурс сачыненняў
«Люблю цябе, мой край родны»
«Зямля бацькоў — мая зямля»
Бадалян Рузанна Міхайлаўна,
Вострыкаў Алег Алегавіч
Навучэнцы 5 «Б» класа
Хамрач Святлана Мікалаеўна
Бадалян Рузанна Міхайлаўна
У кожнага на свеце ёсць напэўна,
Любімы куток зямлі
Кубань — гэта цудоўны, жыватворны край. Край снежных гор і залатых хлебных палёў, прывольных стэпаў і квітнеючых садоў. Край, у якім жывуць цудоўныя людзі: хлебаробы і жывёлаводы, садоўнікі і вінаградары, рабочыя заводаў і фабрык, лекары і настаўнікі, навукоўцы і спартсмены, мастакі і паэты … усе яны імкнуцца зрабіць нашу Кубань яшчэ лепш, багацей, прыгажэй.
Ўсіх жыхароў гарадоў, станіц, пасёлкаў Краснадарскага краю можна назваць адным словам — «кубанцаў». І для ўсіх кубанцаў Краснадарскі край самы любімы.
А яшчэ ўсе мы — землякі. Так называюць людзей, у якіх адна зямля, агульная малая радзіма. Інтэрнацыяналізм, дружалюбнасць — яшчэ адзін магніт, які прыцягвае людзей у Краснадарскі край.
На Кубані пражываюць людзі ста дваццаці нацыянальнасцяў: рускія, адыгі, украінцы, грэкі, армяне, ўсіх і не пералічыць. У кожнага народа — свае звычаі, святы, свае песні і казкі. У іх адлюстроўваецца душа народа: ўклад яго жыцця, любоў да працы і зямлі, шанаванне бацькоў і дзядоў. Кожнаму з нас неабходна ведаць гісторыю і звычаі свайго народа. Гэта нашы карані, нашы вытокі. Але не менш важна ведаць і паважаць звычаі народа, які жыве побач. Бо мы ўсе землякі: у нас адна радзіма — наша выдатная Кубань.
Славянск-на-Кубані — мой родны горад. Тут я нарадзілася і тут праходзіць маё дзяцінства. Гэта ўсё маё, роднае: мая школа, мой дом, мае сябры і ўсё, што мяне акружае.
Я люблю Кубань за яе неабсяжныя палі, велічныя горы, лясы і проста за тое, што я тут нарадзілася. І калі я калі-небудзь паеду ў іншы горад ці нават краіну, заўсёды буду памятаць свой выдатны горад, свой дом, вуліцу, таму што няма нічога на свеце лепш маёй малой Радзімы!
Вострыкаў Алег Алегавіч
Мы жывем на цудоўнай кубанскай зямлі, якая названая жамчужынай Расіі. Багатая гісторыя нашага краю. У розныя часы тут пабывала нямала народаў. А вось у канцы XVIII стагоддзя пачалася новая старонка гісторыі кубанскага краю — засяленне яго чарнаморскімі казакамі. Цяпер яны сталі называцца кубанскі казак.
Змяняюцца пакаленні, пакідаюць нам у спадчыну свае дасягненні ў розных галінах навукі, культуры мастацтва. Але галоўнае: яны перадаюць усё гэта нам — будучаму пакаленню. Менавіта казакі-перасяленцы, ахоўваючы паўднёвыя межы, асвойвалі новыя землі, вырошчвалі хлеб, будавалі гарады і паселішчы, удзельнічалі ў войнах, якія тады краіна вяла супраць захопнікаў.
Мы жывем на зямлі нашых бацькоў, пераймаючы ад іх уменне клапаціцца пра яе дабрадзействе і росквіце.
Абодва мае дзеда — нашчадкавыя казакі. Прадзед па лініі бабулі ў 1923 годзе разам зь хутаранцы стварылі рыбколхоз, вядомы да гэтага часу пад імем Карла Маркса. А дзядуля Лапухіна В.К. працаваў у ім доўгія гады. А калі ў 1969 годзе здарылася паводка, былі затопленыя хутара на ўзбярэжжы Азоўскага мора. Так Віктар Кокет удзельнічаў са сваёй брыгадай ў выратаванні людзей на затопленай тэрыторыі і быў узнагароджаны Медалём за выратаванне тапельцаў.
Іншы дзед — Вострыкаў О.О. — стаў нафтавіком. Па заканчэнні інстытута асвойваў радовішча нафты і газу ў Славянскім раёне, за што быў удастоены звання Выдатнік нафтавай прамысловасці і ўрад узнагародзіў яго ордэнам «Знак пашаны».
А прабабуля, Лапухіна Л.А., у першыя гады савецкай улады развозіла пошту па бліжэйшых хутарах верхам на кані!
Гэтыя гісторыі з жыцця маіх продкаў ўзмацняюць ўва мне пачуццё прыналежнасці да гэтай зямлі.
Я не вызначыўся яшчэ, кім я стану, але, хутчэй за ўсё, пайду па слядах дзеда-нафтавіка.
Для кожнага з нас, я думаю, паняцце «зямля бацькоў» асацыюецца не толькі з паняццем Радзіма ў шырокім сэнсе гэтага слова, але
«У жыцці нам дадзена Радзіма адна.
У мяне яна — вішня каля акна.
Прама ў дзвярэй — золата палёў,
Дума векавая стройных таполяў … »
Так пісаў пра сваю і маёй малой Радзіме наш кубанскі паэт В. Бакалдин.
Я магу сцвярджаць, што зямля бацькоў — мая зямля. Менавіта нам трэба берагчы і памнажаць багацце роднага краю, працягнуць яго традыцыі. А пакуль мне яшчэ трэба шмат чаму вучыцца.
Як прыгожа працягнуць: "Я люблю цябе, мой край родны!"? Міні-сачыненне?
Паважаная Алсу, не магла прайсці міма Вашага пытання, бо для мяне (такі качавы) пытанне пра родны край стаяў у свой час вельмі востра. Не буду ўдавацца ў падрабязнасці гэтай гісторыі, лепш скажу пра тое, што я вярнулася на сваю Радзіму, і асталявалася тут, чаму невымоўна радая!
Я пражываю ў сталіцы Паўднёвага Урала, выдатным горадзе Чэлябінску, які ўваходзіць у склад Уральскай федэральнай акругі. Зусім няшмат інфармацыі пра вобласць, так бы мовіць афіцыйная частка майго складання))):
Большасці людзей наш край вядомы сваімі заслугамі ў часы Вялікай Айчыннай вайны. У прыватнасці, фронт забяспечваўся металам, боепрыпасамі і баявой тэхнікай:
А яшчэ Чэлябінск (Танкоград) становіцца асноўным пастаўшчыком абсталявання, тэхнікі, кадраў для аднаўлення Сталінграда, Данбаса, Днепрагэс і іншых тэрыторый СССР.
Зараз вобласць мае на рахунку каля 5655 прадпрыемстваў. Як і ў ранейшыя гады, развіццё рэгіёну вызначаюць такія галіны як.
Я Люблю цябе, Мама
Нежножность рук мамы нагадвае дзяцінства, ласкавы позірк дорыць цяпло. Ужо даўно закончилочь дзяцінства, а ўсё гэтак жа моцна люблю ўсё роўна. Колькі радасці было і суму, часта лаяла, здавалася, па дробязях. Але цяпер я многае аддала б, каб ты пазбегла гэтых ран. Яны і былі бясшкодныя, і, накшталт нават, дзівосныя — Эты свавольствы детстыва, калі прыйду пры святле месяца. І пакрыўдзіць часам магла, але з глупасти, з горыччу. Проста дзяцінства пара такая, дзе ўся жыццё як гульня.
Могно Ці трэба дзіцяці? Смачны сняданак, пара пяшчотных слоў. Ці шмат трэба маме? пару слоў ад душы. Толькі жыццё — падступныя штука, і мы ўсе кудысьці спяшаемся. То з дому на працу, то з працы дадому. А ёй толькі трэба два словы і даведацца, што з табой.
Я люблю цябе, мама, і буду кахаць заўсёды. Таму, што, на гэтым свеце, мама толькі адна.
Таму, што мама не вечная і яе лёгка страціць. Таму, каб стала лягчэй, часам трэба толькі абняць. Мама, милия мама, заставайся такой заўсёды. Улыбайся.
Паспрабую дапамагчы скласці план да складання на тэму «Мая малая Радзіма» Вядомы, што складанне складаецца з 3-х частак: ўступлення (1 3 аб’ёму), асноўнай часткі (2 3 аб’ёму тэксту) і заключэння (1 3). лепш скласці складаны план, каб лягчэй было пісаць (т.е. да кожнага пункта даваць адказ на пытанне).
Радзіма вялікая. (Краіна, дзе вы жывяце)
Малая радзіма. (Месца, дзе ты нарадзіўся) Бацькаўшчыну. (І вялікая, і малая радзіма -гэта нашу Айчыну)
II (Асноўная частка.)
а) Мой горад (пасёлак, вёска) -Тут трэба коратка апісаць тое месца, дзе вы нарадзіліся. Можна даць у 1-2-х прапановах гістарычную даведку.
в) Памятныя месцы (Можна апісаць характэрныя асаблівасці тых месцаў, дзе вы з’явіліся на свет. Можа быць, гэта будзе апісанне паходу, пахаў ракі, траў, уражанняў ад світання, дзіцячых гульняў, сустрэч, рыбалкі, успамін дзяцінства. Ваш дом. Гэта значыць добра будзе, калі ў гэтай частцы вы апішыце свае ўражанні, эмацыйны.
Люблю цябе, мой край родны.
Я люблю свой край родны за гэтыя зялёныя лясы, за гэты чыстае паветра, за высокія горы і проста за выдатную прыроду.
Цяжка пазбавіцца ад дзіўнага захаплення прыроды ўвесну. Калі можна гадзінамі сядзець на беразе ціхай, спакойнай ракі і глядзець, як цягнуцца высока над галавой белыя, пухнатыя аблокі, як зелянее трава на лугах і як распускаюцца кветкі вясны. У такія хвіліны паўстае перад унутраным поглядам ўся неахопленых прырода з яе пастаяннай загадкай і клічам пасінелыя далечынь. Кожная такая хвіліна дадае яшчэ адзін макулінку да нашай любові і умацоўвае свядомасць, што наша жыццё па-за яе і без яе — немагчымая і бессэнсоўная.
Кожны з нас можа адлюстраваць свой край на аркушы паперы, але не кожны зможа перадаць паўнату і хараство прыроды, свайго краю.
Я люблю цябе, мой край.
Маскоўскі дзяржаўны Сацыяльны Універсітэт РЕФЕРАТЫ на тэму: гісторыя развіцця турызму ў Расіі Вучаніцы Азербайджан — мой край родны сачыненне
Складанне апісанне на тэму мой родны горад мой родны край мінск
Сам я родам з Хабараўскага краю, а Мінск быў горадам маёй мары з самага дзяцінства. Сачыненне на тэму Мой родны Мінск (сачыненне споведзь на Складанні на вольную тэму (5-11 кл) школьнае сачыненне па MySoch.ru> Складанні> Свабодная тэма> Складанні па творы «Мой горад, мой родны край»> сачыненне «Горад Складанні на вольную Ответы@Mail.Ru: Сачыненне «мой горад» (Мінск), дапамажыце вельмі трэба! Сачыненне на тэму: мой родны край г. Махачкала. Выдатна гуляць па вячэрнім горадзе, тады ён ажывае нават станавіцца неверагодна прыгожым.
У 8 класе (цяпер гэта 9 клас) нам прапанавалі на экзамене па літаратуры складанне на вольную тэму: «Люблю цябе мой край родны».
Я люблю цябе, мой край родны! Мой Шемордан родны!
Няма нічога лепш роднага краю. Для мяне гэта наша сяло Шемордан. Тут я нарадзілася, з’явілася на свет.
Мне вельмі падабаюцца вялікія лясы, дзе шмат ягад і грыбоў. Але калі ў іншым краі былі б больш прыгожыя лугі і рэкі, то і ўсё роўна я любіла б наша сяло. Бо менавіта тут я ўпершыню ўбачыла ўсё самае дзіўнае і цудоўнае. Хіба можна яшчэ раз выпрабаваць радасць ад першай злоўленай на рыбалцы з татам рыбкі, паходу за ягадамі і грыбамі, прагулкі па зімовым лесе, выпрабаваць захапленне ад прыгожай, непаўторнай вясёлкі пасля летняга дажджу, спеваў птушак у лесе, шолах лістоты, цурчанне ручая, усходу і заходу сонца.
Я заўсёды буду любіць гэта сяло, гэта невялікае месца на карце, дзе я нарадзілася, дзе мне знаёма кожнае дрэва ў блізкім лесе. І нават удалечыні ад радзімы, мая душа заўсёды будзе імкнуцца сюды, дзе мне было светла і радасна.
Я люблю свой край родны за гэтыя.
Хай мне паўтараюць, што ёсць краю іншыя,
Што ў свеце ёсць іншая прыгажосць.
А я люблю свае месцы родныя,
Свае родныя, мілыя месцы …
Калі б чалавеку было дадзена выбіраць сваю малую радзіму, то адзін палічыў за лепшае б паўднёвыя землі, дзе спеюць вінаграднікі, цешаць вока мандарыны і хурма, ласкава, а то і грозна коціць свае хвалі цёплае мора.
Іншы б адправіўся ў далёкую Сібір з яе магутнымі рэкамі і непраходнай тайгой, непуганый зверыной і велічнай прыгажосцю.
Трэці, можа быць, абраў бы горы, суровыя і загадкавыя, дзе растуць гранатавыя гаі і трымціць рознакаляровая вясёлка над вадаспадамі. А кагосьці прыцягнула б магутная рака, дзе вельмі цікавая рыбалка, дзе час цячэ інакш, чым у іншай мясцовасці.
Але радзіму, як і маці не выбіраюць. Яна ва ўсіх у нас такая, якая дасталася ад бацькоў і дзядоў. Любая! Непаўторная! Дабраславёная!
Я жыву на мяжы трох абласцей: Ліпецкай, Варонежскай, Тамбоўскай. У вёсцы.
Я люблю свой край родны за гэтыя зялёныя лясы, за гэты чыстае паветра, за высокія горы і проста за выдатную прыроду.
Як ты кожны год здзіўляешся і дзівішся, калі з’яжджаеш, куды не будзь на прыроду. Калі можна гадзінамі сядзець на беразе ціхай, спакойнай ракі і глядзець, як над галавой цягнуцца белыя, пухнатыя аблокі, якая зялёная траў на лугах і як распускаюцца вясновыя кветкі. У такія хвіліны здаецца, што гэтыя хвіліны не скончацца ніколі. З кожнай хвілінай ты пачынаеш усё больш і больш любіць свой край!
Кожны з нас можа паказаць наш край, як ён сам бачыць яго, але не кожны зможа перадаць прыгажосць і хараство прыроды, свайго краю.