Аповяд І.А.Буніна «Спадар з Сан-Францыска» быў апублікаваны ў 1915 годзе. Першапачатковае яго назва была «Смерць у Капры».
У творы апісваюцца апошнія месяцы жыцця багатага амерыканскага бізнесмена. Спадар адпраўляецца з сям’ёй у доўгі падарожжа па Паўднёвай Еўропе на легендарным параходзе «Атлантыда». На зваротным шляху параход павінен быў адправіцца на Блізкі Усход і ў Японію.
Падарожжа было разлічана на 2 гады. Бунін дэталёва апісвае падрыхтоўку спадара да падарожжа — усё было старанна вывучана і спланавана, у жыцці бізнэсоўца не было месца ні адной выпадковасці. Разам з наведваннем славутасцяў гарадоў, якія наведваў параход, турыстаў весялілі і на судне. Усё было зроблена па вышэйшым разрадзе, штодзённасці і нуды не было месца. Вышэйшай грамадству, да якога прыпісваў сябе і спадар, прыслугоўвалі сотні слуг, госці, елі ўсе любаты жыцця.
Аднак усё пайшло не па плане ўжо з самага пачатку падарожжа. Непадуладная і свавольная прырода перавярнула планы адпачываючых, і ў пагоні за сонцам і цяплом яны былі вымушаныя адправіцца з Неапалю на Капры.
Бунін падводзіць нас да кульмінацыі — раптам у спадара з Сан-Францыска здарыўся сардэчны прыступ, яго напаткала такая недарэчная, нелагічная смерць. Яго цела змясцілі ў скрыню і аднеслі ў танны нумар для далейшай транспарціроўкі на радзіму.
Здавалася б, вось і развязка, аднак Бунін апавядае нам пра панарама Неополитанского заліва, каларытнай мясцовага жыцця. Тым самым ён супрацьпастаўляе смерць жыцця.
Жыццё спадара сумная, штодзённае і ў сваёй дакладнасці і манатоннасці нерэальная. А сапраўдная жыццё ў выпадковасцяў, у непрадказальная. У пацвярджэнне гэтаму ні спадар, ні яго сям’я ў творы не маюць імёнаў, таму што іх імёны не важныя, а перыферыйныя персанажы надзелены імёнамі — Луіджы, Ларэнца.
Бунін у сваім творы выкрываў буржуазны светапарадак, падкрэсліваў тленнасць зямнога жыцця. Яго твор — гэта выклік грамадству: «Жывіце, жыццё так разнастайная! Не бойцеся адчуваць ўсю яе стракатасць і незвычайнасць, бо чалавечае жыццё так хуткабежная ».
Галоўнай тэмай аповеду Буніна «спадар з Сан-Францыска» стала тэма вайны. Сам твор носіць сацыяльна філасофскі характар. У аснову апавядання ляглі ваенныя падзеі 1915 года. Гэта той час, калі быў разгар першай сусветнай вайны.
Сваім творам аўтар спрабаваў данесці да чытача тое, што галоўны герой апынуўся недаверлівы разам з усім навакольным яго светам. Ён лічыў сябе «гаспадаром свету». У фінале мы бачым пра зваротны шлях галоўнага героя. Смерць «гаспадара свету» ні да чаго не прывяла. Разам з іншымі людзьмі ён апынуўся толькі маленькай часцінкай сусвету, якая не можа даць рады з прыродай. Ён такі ж, як і ўсе людзі, не гледзячы на свой дабрабыт. Да таго ж бедная частка насельніцтва не звяртае ніякай увагі на смерць багатага спадара з Сан-Францыска.
Бедныя людзі ўспрымаюць яго толькі як сродак заробку і не больш за тое. Усе занятыя сваімі праблемамі і клопатамі.
Аўтар падкрэслівае ў сваім аповедзе адметныя рысы паміж простымі людзьмі і людзьмі цывілізаванага класа. Мы бачым як сапраўдныя каштоўнасці жыцця падмяняюцца ілжывымі нароўні з сапсаванасцю заходняга класа. Калі ўзяць, да прыкладу, турыстаў, якія прыязджаюць на востраў Капры, то іх зусім не цікавіць прырода і прыгажосць тутэйшых мясцін. Усім цікава паглядзець на дом чалавека, які быў дзёрзка юрлівы і меў уладу над мільёнамі людзей.
Мы бачым як цывілізаваныя людзі ператвараюцца ў жывёл. На нашых вачах адбываецца дэградацыя асобы. Бунін выкарыстоўвае жанр сатыры для таго, каб так ці інакш ахарактарызаваць сучасную цывілізацыю. А «натуральных» людзей аўтар перайначваць. Іх ён адлюстроўвае ў іншым святле. Менавіта яны ведаюць ісціну знаходжання на гэтай зямлі. Толькі яны ўмеюць адчуваць і разумець!
Нездарма аўтар прыводзіць у прыме двух горцаў, якія жывуць пустэльніцтва жыццём. Яны адмовіліся ад зямнога асалоды ў імя бога. Яны ўжываюць толькі духоўную ежу і прапаведуе вучэнне Гасподняе. Тым самым паказваючы ў прыклад, спатыкаецца. Але заходні свет не ўспрымае такое вучэнне.
Увесь свет аказваецца фальшывым гэтак жа, як і людзі. Таму цела спадара з Сан-Францыска вяртаецца ў той свет, які яго спарадзіў. Людзі не адчуваюць, а гуляюць. Напрыклад, пара, танцуючая на палубе карабля, толькі адлюстроўвае каханне для гасцей. У аповедзе ёсць і сімвалічныя вобразы — гэта падпаленыя вочы д’ябла, якія сачылі за «Атлантыдай». Карабель таксама асацыюецца з д’яблам. Карабель такі ж велізарны як д’ябал.
Людзі зжываюцца сабе падобных — гэта свет заходняй цывілізацыі. Бунін змог адлюстраваць тую гібель, якую не пазбегнуць. Толькі духоўныя людзі змогуць памаліцца аб выратаванні іх душ. Аўтар паказаў сучаснаму чытачу заходні свет людзей і даў магчымасць разважаць пра падзеі, што адбываюцца таго часу.
Сачыненні па творы «Спадар з Сан-Францыска» (Бунін І.А.):
nbsp «Вечнае» і «рэчавае» у аповедзе І.А. Буніна «Спадар з Сан-Францыска»
Аналіз апавядання І. А. Буніна «Спадар з Сан-Францыска»
nbsp Аналіз эпізоду з апавядання І.А. Буніна «Спадар з Сан-Францыска»
Вечнае і «рэчавае» у апавяданні «Спадар з Сан-Францыска»
Вечныя праблемы чалавецтва ў аповедзе І. А. Буніна «Спадар з Сан-Францыска»
Маляўнічасць і строгасць бунінскага прозы (па расказах «Спадар з Сан-Францыска», «Сонечны ўдар»)
Жыццё натуральная і жыццё штучная у аповядзе «Спадар з Сан-Францыска»
Жыццё і смерць у аповедзе І.А.Буніна «Спадар з Сан-Францыска»
Жыццё і смерць спадара з Сан-Францыска
nbsp Жыццё і смерць спадара з Сан-Францыска (па апавяданні І. А. Буніна)
nbsp Значэнне знакаў у аповедзе І.А. Буніна «Спадар з Сан-Францыска»
Ідэя сэнсу жыцця ў творы І.А. Буніна «Спадар з Сан-Францыска»
Ідэя сэнсу жыцця ў творы І.А. Буніна «Спадар з Сан-Францыска»
Мастацтва стварэння характару. (Па адным з твораў рускай літаратуры XX стагоддзя. — І.А.Буніна. «Спадар з Сан-Францыска».)
nbsp Сапраўдныя і ўяўныя каштоўнасці ў творы Буніна «Спадар з Сан-Францыска»
Якія маральныя ўрокі аповеду І.А.Буніна «Спадар з Сан-Францыска»?
Мой любімы аповяд І.А. Буніна
Матывы штучнай рэгламентацыі і жывой жыцця ў аповедзе І. Буніна «Спадар з Сан-Францыска»
Вобраз-сімвал «Атлантыды» у аповедзе І. Буніна «Спадар з Сан-Францыска»
Адмаўленне мітуслівага, бездухоўнага ладу жыцця ў аповедзе І.А. Буніна «Спадар з Сан-Францыска».
Адмаўленне мітуслівага, бездухоўнага ладу жыцця ў аповедзе І.А. Буніна «Спадар з Сан-Францыска».
Прадметная дэталізацыя і сімволіка ў аповедзе І. А. Буніна «Спадар з Сан-Францыска»
Праблема выбару жзненного шляху ў аповядзе «Спадар з Сан-Францыска»
Праблема сэнсу жыцця ў аповедзе І.А.Буніна «Спадар з Сан-Францыска»
nbsp Праблема чалавека і цывілізацыі ў аповедзе І. А. Буніна «Спадар з Сан-Францыска»
nbsp Праблема чалавека і цывілізацыі ў аповедзе І.А. Буніна «Спадар з Сан-Францыска»
Ролю гукавой арганізацыі ў кампазіцыйным будынку аповеду.
nbsp Роля сімволікі ў апавяданнях Буніна ( «Лёгкае дыханне», «Спадар з Сан-Францыска»)
Сімвалічнасць у аповедзе И.Бунина «Спадар з Сан-Франнциско»
nbsp Сэнс назвы і праблематыка аповеду І. Буніна «Спадар з Сан-Францыска»
nbsp Злучэнне вечнага і часовага? (На матэрыяле аповеду І.А. Буніна «Спадар з Сан-Францыска», рамана В.У. Набокава «Машенька», аповеду А.І. Купрына «Гранатавы бранзалет»)
Ці заможная чалавечая прэтэнзія на панаванне?
nbsp Сацыяльна-філасофскія абагульненні ў аповедзе І.А. Буніна «Спадар з Сан-Францыска»
nbsp Лёс спадара з Сан-Францыска ў аднайменным аповедзе І. А. Буніна
nbsp Тэма безвыходнасці буржуазнага свету (па апавяданні І. А. Буніна «Спадар з Сан-Францыска»)
nbsp Філасофскае і сацыяльнае ў аповедзе І.А. Буніна «Спадар з Сан-Францыска»
Глядзі таксама па твору «Спадар з Сан-Францыска»:
Мы напішам выдатнае складанне па Вашым замове ўсяго за 24 гадзіны. Унікальнае складанне ў адзіным экземпляры.
Ці можна назваць апавяданне «Спадар з Сан-Францыска» І.А. Буніна творам сімвалізму?
У 1915 г. Бунін напісаў свой аповяд «Спадар з Сан-Францыска». Ужо адна назва стварае ў чытача ўражанне нявызначанасці, нават таямнічасці. Сапраўды, на працягу ўсяго творы аўтар не ужыў ні імя, ні прозвішча — нічога, што б паказвала на яго асобу, бо асоба — гэта нешта індывідуальнае, уласцівае толькі гэтаму чалавеку. Але, прачытаўшы літаральна некалькі радкоў, мы разумеем, што па-іншаму і быць не магло: ён быў адным з многіх, такім, як усе. Галоўнае, што ён хацеў такім быць. Першую палову жыцця ён не жыў — ён толькі працаваў. Працаваў толькі для таго, каб годна правесці рэшту сваіх дзён. Годна ў яго разуменні — гэта так, як прынята, як робяць усе людзі яго круга. У святле было модна пачынаць сваё асалоду жыццём з паездкі ў Еўропу. І, натуральна, наш спадар адразу адправіўся менавіта туды. Пачаў сваё падарожжа ён на велізарным лайнеры «Атлантыда». На мой погляд, вобраз гэтага парахода вельмі сімвалічны. На ім рэспектабельныя і забяспечаныя амерыканцы едуць адпачываць у Еўропу і, як мы даведаемся ў канцы творы, на ім жа і вяртаюцца. Сама назва карабля незвычайна, бо Атлантыда — гэта востраў. На ім людзі за грошы атрымліваюць тое, што ў святле называецца шчасцем.
Але «Атлантыда» — мёртвы востраў; душы людзей, яго якія насяляюць, патанулі ў пошласці і абжорстве. Сам спадар з Сан-Францыска і ня жыў як быццам. Пра гэта нам сведчыць яго смерць. У тым свеце, у якім ён існуе, грошы вырашаюць усё: калі ў вас ёсць грошы — да вас і павага і пашана. Калі не — вы не можаце існаваць у ім. Для Буніна — той, у каго няма свайго, унутранага свету, не можа існаваць у гэтым, рэальным. А калі ён не існуе, навошта яму імя?
Я мяркую, што аповяд Буніна можна лічыць рэалістычным творам, вялікую ролю ў якім, аднак, гуляюць сімвалы. Карабель «Атлантыда», найманая за грошы пару «закаханых», што гарэла жарало топкі, д’ябал, якія будуць сачыць за караблём, людзі без імя — усё гэта знакі сучаснага аўтару свету, які стаяў на краі немінучай гібелі.