Толькі густа-цёмныя дрэвы, толькі белы снег. Мноства дрэў — ствалоў і галінак, велізарныя снежныя гурбы. І больш нічога. Ці можна з гэтага стварыць цікавую карціну? Можна, калі пэндзаль у рукі возьме геніяльны мастак. Гэта вялікі рускі пейзажыст Іван Шышкін. Ён зрабіў гэта — напісаў такую карціну-пейзаж. І называецца карціна "Зима9quot ;.
Перад намі велічнае малюнак дрымучага зімовага лесу. Прайшоў, мабыць, не адзін снегапад і лес добранька заваліла снегам. На пярэднім плане мы бачым і паваленыя старыя ствалы, і буйныя галіны, і малады параснік — маленькія елачкі. Усё гэта пакрыта тоўстым пластом снегу, а часта — толькі адгадваецца пад снегам. На снезе няма ні чалавечага, ні звярынага следу — гэта абсалютна пустынны, нямы, скаваны марозам лес. Жыццё замерла ў ім.
Малюнак лесу абсалютна рэальнае, яго можна было б нават прыняць за фотаздымак, калі не ведаць, што карціна напісана тады, калі аматары-фатографы яшчэ не хадзілі па лясах, абвешаныя фотаапаратамі. Але, нягледзячы на рэальнасць малюнка, так і хочацца сказаць пра лес: "сказочный9quot ;. Ёсць у гэтай карціне нейкая таямнічасць, загадка, і калі раптам з-за дрэў выйдзе казачны Марозка або гномік — ня здзівішся. Менавіта ў гэтым замёрзлым лесе, здаецца, і адбываліся ўсе народныя зімовыя казкі.
Выбраўшы для карціны ўсяго два колеры — белы і чорны, мастак умела карыстаецца імі, ствараючы светлая пляма на пярэднім плане — тут размешчана невялікая палянка, заваленая старымі дрэвамі. Погляд сыходзіць па светлай паласе ў глыбіню карціны, дзе ёсць яшчэ прасвет паміж дрэвамі, ён заліты святлом. Так удала мастак злучае пярэдні, сярэдні і задні планы.
Па баках ад светлай плямы і светлай "дорожки9quot; — цёмныя старажытныя дрэвы. На пярэднім плане — гэта магутныя векавыя ствалы. Дрэвы ў перспектыве выглядаюць ужо не такімі ўражлівымі. На ўсіх галінках цяжка ляжыць снег. Святло лёгка пранікае ўнутр зімовага лесу, ствалы добра асветлены.
Калі добра прыгледзецца, то для малюнка дрэў мастак ўзяў не чорную фарбу, як здаецца з першага погляду, а ўсе адценні карычневага. Ды і снег напісаны не толькі белай фарбай — тут мноства шараватых і жаўтлявых адценняў, што дало гульню святла на снезе і дапамагло зразумець, што снег ляжыць даўно, зіма пачалася не ўчора. Ды і не такі пустынны гэты лес — на адной з галінак, якія выступаюць у светлавым прасвеце, сядзіць птушка. І яна таксама здаецца нейкай містычнай, казачнай у гэтым пейзажы.
Мы ў Фэйсбуку
"сезоны года" — гэта часопіс аб прыродзе, культуры і навакольным свеце.
Матэрыялы можна выкарыстоўваць для азнаямлення дзяцей з прыродай, у дапамогу школьнікам, у рабоце выхавальніка і настаўнікі.
Складанне: апісанне карціны І. І. Шышкіна "Зіма ў лесе (Шаць)"
Іван Іванавіч Шышкін вядомы сваімі шматлікімі карцінамі. Ён спрабаваў адлюстраваць у іх шырокую рускую душу, прыгажосць прыроды і лясоў. карціна "Зіма ў лесе" (Шаць) з’яўляецца адной з самых лепшых тварэнняў мастака.
Іван Шышкін спалучаў цёмныя і светлыя адценні фарбаў для пейзажу, развёўшы іх сіне-блакітным адценнем неба. З аднаго боку намаляваны лес, пакрыты белым інеем. Звяртаючы ўвагу на гэты бок, здаецца, што трапіў у снежнае царства. А процілеглая бок больш цёмная. Магутныя ствалы дрэў вабяць да сябе, хочацца прайсці ў змрочны свет цішыні, схаваны за імі. Агульная карціна настолькі жывая, што мімаволі апыняешся там, у марозным раніцу. Ўся прырода толькі абуджаецца ад моцнага сну ў марозную ноч. Ты чуеш толькі Шчабятанне птушак і храбусценне снежнага покрыва.
Прамяні ранішняга сонца пранізваюць сваім святлом кожную галінку, кожны куст гэтага пейзажу. Здаецца, што пасярэдзіне праходзіць дарожка, якая падзяляе лес на дзве часткі. І недзе ўдалечыні віднеецца выхад з ляснога царства.
Над верхавінамі дрэў раскінулася бясконцае неба. Недзе далёка яно яшчэ бледна-блакітнае. Але над лесам яго колер яркі і вабны. Неба нібы акіян, такое ж прыгожае і халоднае.
Гледзячы на гэтую карціну, адчуваеш, як у табе закіпае жыццё. Іван Шышкін заклаў у яе шмат аптымізму і духоўнай сілы. Калі глядзіш на высокія дрэвы, пакрытыя інеем, на найчыстае неба і адчуваеш водар марознага паветра, хочацца жыць. Мне здаецца, што мастак адлюстраваў у гэтым зімовым лесе рускага чалавека. Чалавека, у якога ёсць два бакі душы. Цёмная і светлая. Дзякуючы ім у нас такі характар і сіла волі. Рускія людзі славяцца сваёй шырока раскінула душой.
Іван Іванавіч Шышкін ўклаў у сваю карціну вялікі сэнс. Яна нібы апавядае нам пра прыгажосцях лесу, прыгажосцях жыцця і прыгажосці рускага чалавека. Такія карціны павінны жыць вечна, каб нагадваць нам пра важныя рэчы.
Мы ў Фэйсбуку
"сезоны года" — гэта часопіс аб прыродзе, культуры і навакольным свеце.
Матэрыялы можна выкарыстоўваць для азнаямлення дзяцей з прыродай, у дапамогу школьнікам, у рабоце выхавальніка і настаўнікі.