Не так даўно я прачытаў кнігу А.С.Пушкіна «Капітанская дачка». У ёй распавядалася пра маладога чалавека Пятры Андрэевіча Грынёва, якога бацька спачатку хацеў адправіць служыць у Пецярбург, а потым перадумаў і адправіў яго ў Белгародскую крэпасць. Першыя ўражанні Грынёва ад Белгародскай крэпасці адразу былі ня лепшымі. Гарнізонная жыццё зусім не прыцягвала Грынёва, як служба ў Санкт-Пецярбургу. Капітан Міронаў уяўляўся яму злосным і строгім стары, які цалкам аддадзены сваёй службе. Рэпутацыя Белогорск крэпасці у Грынёва яшчэ больш сапсавалася, калі замест грозных вежаў і бастыёнаў, ён убачыў вёсачку, акружаную з бярвення плотам. У далейшым стаўленне Грынёва да Белгародскай крэпасці вельмі змянілася. Яно стала лепш.
Жыццё для маладога чалавека ў крэпасці стала «не толькі ніштаваты, але і прыемна». Ўяўленне аб камандантэ аказалася памылковым — у яго доме Грынёў быў прыняты, як родны. І яго дачка, Маша Міронава, спачатку не спадабалася Грынёва, а потым падалася яму даволi добры. Амаль адразу, як Грынёў прыехаў у крэпасць, ён пазнаёміўся з культурнай і адукаваным чалавекам — са Швабриным. І Грынёў, і Швабрин вельмі ўзрадаваліся, што ў гэтай глухой вёсачцы ёсць хоць адна культурная і пісьменная душа. Але ў далейшым іх стаўленне адзін да аднаго пачаў рэзка псавацца. З самага пачатку іх дружбы Швабрин ліслівіў Грынёва, кажучы, што Маша Міронава поўная дурніца, таму што сам быў па вушы закаханы ў яе. Аднойчы Грынёў склаў вершы пра сваю каханую і паказаў іх Швабрину. Гэтыя вершы, як ён сказаў, здаліся поўнай глупствам, на самай жа справе сказаў ён гэта не таму, што яны яму не спадабаліся, а ад рэўнасці да Грынёва. Потым Швабрин пачаў «неміласэрна» разбіраць кожны радок верша. Нарэшце Грынёў раз’юшыўся і пачаў кідацца на Швабрина, а той, зьненавідзеўшы Грынёва, прапанаваў яму дуэль на шпагах, на што малады чалавек з радасцю згадзіўся, таму што ў дадзены момант ён гатовы быў разарваць Швабрина, з прычыны чаго быў вельмі моцна паранены ім «у грудзі , ніжэй правага пляча «. Калі Грынёў ачуўся пасля ранення, аказалася, што ён ляжыць «на ложку, у незнаёмай святліцы». Потым адварыць дзверы. «Што? Які? «- сказаў голас, ад якога герой адразу затрапятаў. Гэта была Мар’я Іванаўна. Яна падышла да ложка і нахілілася. Пётр быў яшчэ вельмі слабы, таму не павінен быў шмат размаўляць. На наступны дзень Грынёў, прачнуўшыся, замест Савельича ўбачыў Машу. Потым яна пацалавала Пятра. Так развівалася каханне паміж дачкой капітана Міронава і якія прыехалі здалёк маладым чалавекам. З гэтага моманту Грынёў пайшоў на папраўку. І вось аднойчы ён сказаў Мар’і Іванаўне: «Мілая, добрая Мар’я Іванаўна, будзь маёю жонкаю». Адказ быў здавальняючы, але трохі пазней Маша дадала, што без згоды бацькоў Грынёва яна замуж не пойдзе. «У пяшчоты Матушкін я не сумняваўся; але, ведаючы нораў і лад думак бацькі, я адчуваў, што любоў мая не надта яго кране і што ён будзе на яе глядзець як на дурнота маладога чалавека «, — з такімі змрочнымі думкамі Пётр пісаў ліст, з прашэннем пра бацькоўскі благаслаўленні, да сябе дадому. Паказаў яго Машы, якая сказала, што гэты ліст разжаліць нават самага суровага чалавека, і ў іх не было сумневу ў яго поспеху. Праз некалькі дзён прыйшоў адказ. Ён быў адмоўным. Бывае так, што ты верыш у што-небудзь на ўсе сто адсоткаў, а вынік аказваецца поўнай супрацьлегласцю, тады ты гатовы рваць і кідаць. У Грынёва было такое ж адчуванне пасля таго, як ён прачытаў адказ бацькі. Пятруша быў цалкам разбіты бацькавай грубіянствам. Трохі часу пазней прыйшлі клікаць Грынёва ад імя каменданта. Калі Пётр прыйшоў, камендант сказаў: «Спадары афіцэры, важная навіна! Слухайце, што нам піша генэрал «. Ён надзеў акуляры і пачаў чытаць ліст. У ім гаварылася, што з-пад варты ўцёк данскі казак і раскольнік Емяльян Пугачоў, і ўжо ўзяў і разбурыў некалькі крэпасцяў, усюды вырабляючы рабаванні і смяротныя кары; генерал загадваў каменданту прыняць належныя меры. Яшчэ праз некалькі дзён быў схоплены башкирец «з абуральнымі лістамі». З гэтай нагоды камендант зноў сабраў афіцэраў. Яны вырашылі башкирца катаваць. Камендант даў указанне прынесці канчукі, а праз некалькі хвілін прывялі нявольніка. Башкирец ступіў цераз парог. Па ўсіх прыкметах ён быў вельмі стары, але вочы яго яшчэ паблісквалі агнём. Камендант пазнаў у ім таго яшчэ бунтара, які пабыў у іх пастках. Нарэшце, капітан Міронаў сказаў яму: «Гавары, хто цябе падаслаў». У адказ башкирец нічога не, сказаў. Потым памочнік каменданта Юлай паўтарыў пытанне на татарскай мове. Рэакцыя была такой жа, як і ў першым выпадку. Тады камендант загадаў пачынаць хвастаць яго бізунамі. Башкирец пачаў турбавацца, і калі Юлай замахнуўся, ён выдаў жаласны працяглы гук і адкрыў рот, у якім замест мовы варушыўся кароткі абрэзак. Грынёў і ўсе былі ўражаны гэтым выпадкам. Праз некалькі дзён пугачевцы напалі на крэпасць. Грынёў біўся з імі вельмі ўпарта, але што магла зрабіць армія, якая складаецца ўсяго з ста трыццаці салдат, супраць шматлікай арміі пугачевцев. У выніку салдаты без асаблівых высілкаў ўзялі крэпасць. Калі Грынёва прывялі да Пугачову, ён пазнаў у ім іх важатага, які правёў на-с Савельичем да заезнага двара ў ноч бурану. Пугачоў таксама пазнаў Грынёва, і я лічу, што менавіта таму Пугачоў памілаваў Пятра. У далейшым стаўленне Грынёва да Пугачову змянілася да лепшага. У выніку ўсіх гэтых падзей, якія адбываліся ў Белгарадскай крэпасці, Пётр Грынёў даведаўся, што непажадана гуляць у азартныя гульні, засвоіў для сябе небяспеку двубояў і яшчэ шмат чаго, і многае іншае. Але самым вялікім пазнаннем стала тое, што ён спазнаў сапраўднае каханне.
12135 чалавек прагледзелі гэтую старонку. Зарэгіструйся або увайдзі і даведайся колькі чалавек з тваёй школы ўжо спісалі гэта сачыненне.
Рэкамендуем эксклюзіўныя работы па гэтай тэме, якія запампоўваюцца па прынцыпе «Адно складанне ў адну школу»:
Белогорск крэпасць у жыцці Пятра Грынёва (паводле аповесці А.С. Пушкіна «Капітанская дачка»).
Маральная праблематыка аповесці А.С.Пушкіна «Капітанская дачка»
/ Складанні / Пушкін А.С. / Капітанская дачка / Маё ўражанне ад аповесці А.С.Пушкіна «Капітанская дачка»
Глядзі таксама па твору «Капітанская дачка»:
Мы напішам выдатнае складанне па Вашым замове ўсяго за 24 гадзіны. Унікальнае складанне ў адзіным экземпляры.
Сачыненне на тэму «Маё ўражанне ад аповесці А.С.Пушкіна» Капітанская дачка »
Не дай Бог бачыць рускі бунт, бессэнсоўны і бязлітасны ».
Да аповесці «Капітанская дачка» Аляксандра Сяргеевіча Пушкіна я спачатку паставілася з невялікім прадузятасцю. Раней прачытаныя мною «Аповесці Вавёрчына» і «Дуброўскі» уражанне пакінулі ў цэлым станоўчае, але не выклікалі захаплення. Пушкін заўсёды для мяне заставаўся перш за ўсё паэтам, а не празаікам.
Аднак калі я ўзяла ў рукі «Капітанскую дачку» і пачатку яе чытаць, мяне з галавой зацягнула ў гэты твор. Не адрываючыся, я прачытала аповесць цалкам за адзін вечар. Пушкіну ўдалося стварыць захапляльнае, нязмушана напісанае, і разам з тым глыбокае, напоўненае перажываннямі твор.
Грынёў — чалавек, які вырас на вачах чытача. Ўвесь шлях яго станаўлення, лейтматывам якога была фраза бацькі Грынёва «Беражы гонар ззамаладу», Пушкін робіць цэнтральным у аповесці. Я ўбачыла Пятра і пястуном лёсу — «недалеткам», якога бацька вырашыў навучыць жыцця, даслаўшы служыць; і маладым дваранінам, якія захапляюцца кнігамі і паэзіяй і ператомленым ад кахання; і адважным прынцыповым афіцэрам, які не здаўся ворагу і захаваў вернасць той, каму прысягаў калісьці. Яго годныя паводзіны, яго гонар тут не пусты гук у паветры, — гэта якое апынулася жыццёва важным якасць. Нават бунтар Пугачоў, забойца і разбойнік, высока шануе непахісную натуру Грынёва. Ды і сам Емяльян у Пушкіна неадназначная асоба. Так, ён забойца, але яму не чужыя паняцці пра гонар. Па сутнасці, ён проста аслеплены своеасаблівай адвагай, хоць зноў жа ўсведамляе, што ўсе яго дзеянні нічога добрага пад сабой не маюць. Але яго дух свабодалюбства не дае яму кінуць пачатае.
«… чым трыста гадоў харчавацца падлай, лепш раз напіцца жывой крывёю; а там што Бог дасць! »
Перапляценне лёсаў гэтых герояў было неабходна для кожнага з іх.
Для мяне «Капітанская дачка» стала не толькі аповесцю пра гонар, але і аповесцю пра жыццё. Паказала, якімі рознымі бываюць людзі. Хтосьці гатовы растацца з жыццём з-за перакананняў і нежадання схіляць галаву перад ворагам, а хто-то ідзе на прыніжэньне і нават не ўсведамляе яго. Хтосьці ўспрымае забойства як нармальную частку жыцця, а хтосьці не інакш як бессэнсоўнае зверства. Хтосьці гатовы ратаваць дзеля кахання, а хтосьці — знішчаць. Бакі аднаго медаля. Менавіта гэта прымушае глыбока задумацца аб людской сутнасці.
Праз «Капітанскую дачку» я адкрыла для сябе тонкага празаіка-ідэаліста Пушкіна. Я рада гэтаму знаёмству.