Аднойчы я ўбачыла выдатную серыю з кіначасопіса «Ералаш9raquo ;, дзе хлопчык, які нічога не рабіў, і ў канцы серыі ператварыўся ў малпу. Такі фінал абсалютна лагічны, таму што калі чалавек цэлымі днямі толькі есць, п’е і спіць, ён папросту становіцца самым звычайным жывёлам, якім больш нічога не трэба.
Калі мы працуем, працуем, мы жывем, прыносячы карысць. Прычым пачынаецца гэта з нашага ранняга дзяцінства. Пагулялі ў цацкі — склалі іх у кошык, выканалі свой абавязак, і за гэта бацькі пахваляць сваіх дзетак. Крыху пазней працы ў дзяцей дадаецца: посуд памыць, прыбраць у пакоі, падмесці лужок — гэта адымае не вельмі шмат часу, але затое вынік працы будзе радаваць, як вока бацькоў і знаёмых, так і самога дзіцяці.
Галоўнае, усё, што робіць чалавек, ён павінен рабіць з любоўю. Менавіта таму, пасталеўшы, мы павінны выбіраць сабе прафесію па душы. Бо калі любіш пісаць кнігі — стань пісьменнікам, і праславішся ў свеце сваім складаннем, любіш маляваць — стань мастаком, карціны якога будуць бударажыць сэрцы людзей. Калі ж табе хочацца ратаваць людзей, то да тваіх паслуг прафесія лекара, адказная, важная, але дарагая сэрцу. Гэтак жа важныя і прафесіі цесляра, электрыка, дворніка, кухары — усе яны прыносяць людзям карысць, а значыць ўзвялічваюць чалавека, робяць яго патрэбным грамадству.
Але нельга сказаць, што выключна ў працы вялікі чалавек, часам ён становіцца вялікім дзякуючы сваім добрым учынкам, як, напрыклад, святы Мікалай, які жыў даўным-даўно, але запомніўся ўсім, таму што вельмі любіў ўсіх людзей і стараўся дапамагаць бедным, падкідваючы ім у вокны падарункі. Галоўнае, што б вы не рабілі, не трэба ганяцца за грашыма, славай, прызнаннем або веліччу, проста рабіце гэта ад усяго сэрца, рабіце тое, што вам дастаўляе задавальненне, і тады рана ці позна ўсё абавязкова атрымаецца.
Толькі ў працы вялікі чалавек (сачыненне-разважанне)
Не кожнаму чалавеку дадзена адчуць радасць працы. Некаторыя людзі проста нарадзіліся сузіральнікамі, а не дзеячамі, і праца для іх — клопат, адымае сілы, час, з’ядаць сілы. Іншым не пашанцавала: род дзейнасці, абраны імі, не адпавядае здольнасцям, схільнасцям, характары, псіхалагічным дадзеных. Для іх праца — мука, рабства, безнадзейны палон без перспектыў вызвалення! Такія людзі цягнуць лямку, хто пакорліва, хто што злосна, толькі дзеля кавалка хлеба.
Ёсць людзі, якія не прыстасаваныя да сістэматычнай працы. Яны імпэтныя, працуюць з натхненьня, перыяды ўздыму перамяжоўваюцца з перыядамі апатыі.
Ці пагодзяцца ўсе яны з тым, што веліч чалавека ў працы? Наўрад ці. Нават народныя ўяўленні пра шчаслівае жыццё перш за ўсё мяркуюць бяздзейнасць. Успомнім сказки- рускія, украінскія, нямецкія, французскія, японскія. У іх часта фігуруе абрус-самобранка, альбо гаршчочак-вары, малочныя рэкі з кісельнымі берагамі, цудоўнае дрэва, якое прыносіць плён круглы год — сімвалы багацця без працы. Далей Біблія кажа аб працы як аб Божым праклён за грахі Адама і Евы: "У поце твару будзеш здабываць хлеб свой". Ва ўсіх легендах згадваецца Залаты век, калі людзі былі бесклапотныя і шчаслівыя, зямля давала па дзясятку ураджаяў у год, рыба сама плыла ў сетцы.
Усё гэта сведчыць аб тым, што праца не з’яўляецца першапачаткова жаданай доляй для ня ўсведамляе сябе чалавецтва.
Наадварот, людзі заўсёды шукалі магчымасць карыстацца пладамі чужой працы. З развіццём цывілізацыі і паглыбленнем спецыялізацыі з’яўлялася магчымасць абмену: я раблю посуд, а ты — вопратку. З’явілася магчымасць выбіраць прафесію, дасягаць майстэрства, назапашваць вопыт. У еўрапейскіх краінах майстар-чалавек паважаны, праца — амаль рэлігія.
Расія ганебна доўга затрымалася на дагістарычнай прыступкі развіцця, толькі нядаўна пазбавілася яна ад рабскай працы. Можа быць, таму так цяжка ўваходзіць у нашу свядомасць густ і любоў да працы, то, што называецца рабочай гонарам. Перад хлеўчуком падмануць, атрымаць больш, чым ты заслугоўваеш — нярэдка гэтыя жаданні значна мацней жадання сумленна працаваць, маючы магчымасць даць справаздачу ў кожнай капейцы, смела кажучы: усяму, што ў мяне ёсць, я абавязаны толькі сабе. Дзіўная руская літаратура даўно біла трывогу: няўменне і нежаданне працаваць губіць краіну. Дастаеўскі ў "Подростке9quot; пісаў, што ў Расеі няма людзей практычных, Ляскоў, як ніхто які ведаў рускі народ, з горыччу адзначаў
І разам з гэтым з якой павагай пісалі майстры пра людзей працы; як ведалі яны сапраўдную паэзію дзейнасці: "Ён выносіў неспакойны працу і рашучым напругай волі; адчуваючы, што яму становіцца ўсё лягчэй і лягчэй па меры таго, як суровы карабель драцца ў яго арганізм, а няўменне замянялася звычкай. ўся праца з’яўлялася катаваннем, якая патрабуе пільнай увагі, але як ні цяжка ён дыхаў, з цяжкасцю разгінаючы спіну, ўсмешка пагарды не адыходзіла асобы. Ён моўчкі зносіў кпіны, здзекі і рэальную жыццёвую лаянку да таго часу, пакуль не стаў у новай сферы "своим9quot ;. " (А. Грын, "Пунсовыя ветразі").
Рыбаку — каб з рыбай невода,
Араты — каб плуг яго і кляча
Даставалі хлеба на гады.
Нам знаёма іншае стараннасць:
Лёгкі агонь, над кучарамі гэты танцаваў,
І ўсё ж такі, ці можна праца зрабіць меркай велічы чалавека? Чалавецтва — напэўна. Усе мы стаім на бясконцай, якая сыходзіць у глыб стагоддзяў лесвіцы, дзе кожная прыступка — плён працы рамесніка, земляроба, навукоўца. Ад нашага стаўленьня да працы, ад таго, як наша грамадства ставіцца да працоўнага чалавеку — усё роўна, муляру, філосафу, кухару, настаўніку, — залежыць, ці працягнецца гэтая лесвіца ў будучыню. Сумна думаць, што пакуль мы толькі выкарыстоўваем тое, што прыдумана і зроблена іншымі людзьмі ў іншых краінах, дзе даўно даведаліся цану працы.
43785 чалавек прагледзелі гэтую старонку. Зарэгіструйся або увайдзі і даведайся колькі чалавек з тваёй школы ўжо спісалі гэта сачыненне.
/ Складанні / Складанні на вольную тэму / 9 клас / Толькі ў працы вялікі чалавек (сачыненне-разважанне)
Мы напішам выдатнае складанне па Вашым замове ўсяго за 24 гадзіны. Унікальнае складанне ў адзіным экземпляры.