«Навальніца» — драма, напісаная А.Н.Астроўскага у 1859 г. П’еса была створана напярэдадні адмены прыгоннага права.
Дзеянне адбываецца ў невялікім купецкім Прыволжскай горадзе Калінавым. Жыццё працякае там павольна, сонна, сумна.
Галоўная гераіня п’есы, Кацярына, рэзка адрозніваецца ад іншых дзеючых асоб гэтага соннага царства. «Ідэальны» Кацярыны — ня ідэальнасць наіўнай душы. Яна ўжо набыла горкі вопыт, прымушаючы сябе жыць з нялюбым мужам, Ціханам, пакараючыся злоснай свякрухі, Кабанихе, прывыкае да лаянцы Дзікага, папрокі, высокім глухім платоў, зачыненым брамы. Але ў ёй засталася цяга да прыгажосці, да таго, што яшчэ захавала дзіцячыя ўражанні.
Нечаканае жаданне паляцець, як птушка, успамін пра слупе святла ў царкве, дзе быццам аблокі ходзяць і спяваюць анёлы, і ўспаміны пра юнацтва — усё гэта гаворыць аб рамантычнасці і адоранасці Кацярыны, якая не знаходзіць водгуку ў сумнага жыцця з Ціханам, дзе над усімі страх , дзе ўсім людзям — «навальніца».
Навальніца ў п’есе — паняцце неадназначнае. Гэта і атмасферная з’ява, і душэўны пераварот, і страх, страх пакарання, граху, людскога суда.
Грэшная каханне Кацярыны да Барыса, сумленнага, добраму, прыстойнага, але слабавольны чалавеку, — шлях да яе гібелі, таму што ў самодурных умовах жыцця свабоднае пачуццё асуджана на смерць. Адораная, суцэльная, вельмі уражлівая Кацярына не магла, як Варвара з Кудрашоў, жыць таямніцай, зладзейскай любоўю, і таму яна каецца ў сваім «граху». Яна не пабаялася людскога суда, і гэта кажа аб сіле духу гераіні, а не толькі пра слабасць яго.
Кацярыну змагае ня удар маланкі. Яна сама кідаецца ў вір ,, сама вырашае свой лёс, сама шукае вызвалення ад такога жыцця. Для таго, каб прыняць гэтае рашэнне,
трэба мужнасць. Менавіта таму пакінуты «жыць. ды мучыцца »Ціхан зайздросціць мёртвай жонкі сваёй.
Ціхан ўпершыню адважыўся пайсці супраць волі сваёй маці, ён абвінавачвае яе ў смерці жонкі. Гэта вельмі нетрывалая перамога над страхам аўтарытэту, але гэта ўжо пачатак той сілы, якая разбурыць царства пакоры і сляпога падпарадкавання і бязволля.
Стыхійны выклік Кацярыны, унутраная самастойнасць і незалежнасць гераіні былі расцэненыя рускім крытыкам НА. Дабралюбавым як знак глыбокай пратэсту, наспяваючага ў краіне, які сведчыць пра блізкі канец патрыярхальнага ўкладу Расіі.
Вобраз Кацярыны ў п’есе «Навальніца»
П’еса Астроўскага «Навальніца» была напісана за год да адмены прыгоннага права, у 1859 годзе. Гэты твор вылучаецца сярод астатніх п’ес драматурга дзякуючы характары галоўнай гераіні. У «Навальніцы» Кацярына выступае асноўным персанажам праз якога паказаны канфлікт п’есы. Кацярына не падобная на іншых жыхароў Калінава, яе адрознівае асаблівае ўспрыманне жыцця, сіла характару і пачуццё ўласнай годнасці. Вобраз Кацярыны зь п’есы «Навальніца» складваецца дзякуючы сукупнасці шматлікіх фактараў. Напрыклад, слоў, думак, акружэння, учынкаў.
Каці каля 19 гадоў, яе рана выдалі замуж. З маналогу Кацярыны ў першым дзеянні мы даведваемся пра дзяцінства Каці. Матуля ў ёй «душы не чула». Разам з бацькамі дзяўчынка хадзіла ў царкву, гуляла, а пасля займалася якой-небудзь працай. Пра ўсё гэта Кацярына Кабанава успамінае са светлай сумам. Цікавая фраза Барбары пра тое, што «ў нас тое ж самае». Вось толькі зараз у Каці няма адчування лёгкасці, зараз «усё робіцца пад прымусам». Па сутнасці жыццё да замужжа практычна не адрознівалася ад жыцця пасля: тыя ж дзеянні, тыя ж падзеі. Але цяпер Каця ставіцца да ўсяго інакш. Тады яна адчувала падтрымку, адчувала сябе жывой, ёй сніліся дзіўныя сны аб палётах. «І цяпер сняцца», ды толькі нашмат радзей. Да замужжа Кацярына адчувала рух жыцця, прысутнасць нейкіх вышэйшых сіл у гэтым свеце, яна была пабожнай: «запал як любіла ў царкву хадзіць!
Кацярына жыве ў адным доме з мужам, сястрой мужа і свякрухай. Адно гэта акалічнасць ужо не спрыяе шчаслівага сямейнага жыцця. Аднак становішча пагаршае той факт, што Кабаниха, свякроў Каці, жорсткі і сквапны чалавек. Сквапнасць тут варта разумець як гарачае, якое мяжуе з вар’яцтвам, жаданне чаго-небудзь. Кабаниха жадае падпарадкаваць усіх і ўсё сваёй волі. Адзін досвед з Ціханам у яе прайшоў удала, наступная ахвяра — Кацярына. Нягледзячы на тое што Марфа Ігнацьеўна чакала вяселля свайго сына, нявесткай яна незадаволеная. Кабаниха не чакала, што Кацярына будзе настолькі моцная характарам, што зможа моўчкі супрацьстаяць яе ўплыву. Старая разумее, што Каця можа наладзіць Ціхана супраць маці, яна баіцца гэтага, таму ўсяляк спрабуе зламаць Кацю, каб пазбегнуць падобнага развіцця падзей. Кабаниха кажа, што жонка даўно стала Ціхану мілей маці.
«Кабаниха: Аль жонка цябе, ці што, адводзіць ад мяне, ужо не ведаю.
Кабаноў: Ды не, матуля! Што вы, выбачайце!
Кацярына: Для мяне, матуля, усё адно, што родная маці, што ты, ды і Ціхан таксама цябе любіць.
Кабанава: Ты б, здаецца, магла і памаўчаць, калі цябе не пытаюцца. Што ты выскачыла ў вачах нешта поюлить! Каб бачылі, ці што, як ты мужа любіш?
Кацярына: Ты пра мяне, матуля, дарэмна так гаворыш. Што пры людзях, што без людзей, я ўсё адна, нічога я з сябе не даказваю »
Адказ Кацярыны досыць цікавы па некалькіх прычынах. Яна, у адрозненне ад Ціхана, звяртаецца да Марфы Ігнацьеўна на ты, як бы ставячы сябе нараўне з ёй. Каця звяртае ўвагу Кабанихи на тое, што не прытворства і не спрабуе здацца той, кім не з’яўляецца. Нягледзячы на тое што Каця выконвае прыніжальную просьбу стаць перад Ціханам на калені, гэта не кажа пра яе пакоры. Кацярыну абражаюць ілжывыя словы: «дарэмшчыну-то трываць каму прыемна?» — такім адказам Каця не толькі абараняе сябе, але і папракае Кабаниху ў хлусні і ліхаслоўе.
Муж Кацярыны ў «Навальніцы» ўяўляецца шэрым чалавекам. Ціхан падобны на вялікаўзроставага дзіцяці, які стаміўся ад апекі маці, але пры гэтым не спрабуе змяніць сітуацыю, а толькі скардзіцца на жыццё. Нават яго сястра, Варвара, папракае Ціхана тым, што той не можа засцерагчы Кацю ад нападак Марфы Ігнацьеўны. Варвара адзіны чалавек, які хоць трохі цікавіцца Кацяй, але ўсё ж і яна схіляе дзяўчыну да таго, што ёй давядзецца хлусіць і выгінацца, каб выжыць у гэтай сям’і.
У «Навальніцы» вобраз Кацярыны раскрываецца і праз любоўную лінію. Барыс прыехаў з Масквы па справах, якія тычацца атрымання спадчыны. Пачуцці да Каці ўспыхваюць раптоўна, як і ў адказ пачуцці дзяўчыны. Гэта каханне з першага погляду. Барыса турбуе тое, што Каця замужам, аднак ён працягвае шукаць сустрэч з ёй. Каця ж, усведамляючы свае пачуцці, спрабуе адмовіцца ад іх. Здрада супярэчыць законам хрысціянскай маралі і грамадства. Варвара дапамагае закаханым сустрэцца. Цэлых дзесяць дзён Каця таемна сустракаецца з Барысам (пакуль Ціхан быў у ад’ездзе). Даведаўшыся пра прыезд Ціхана, Барыс адмаўляецца ад сустрэч з Кацяй, ён просіць Варвару ўгаварыць Кацю маўчаць пра іх таемных спатканнях. Вось толькі Кацярына не такі чалавек: ёй трэба быць сумленнай перад іншымі і самой сабой. Яна баіцца божай кары за свой грэх, таму расцэньвае ўсхадзілася навальніцу як знак звыш і распавядае пра здраду. Пасля гэтага Каця вырашае пагаварыць з Барысам. Аказваецца той збіраецца з’язджаць у Сібір на некалькі дзён, але не можа ўзяць дзяўчыну з сабой. Відавочна, што Барысу на самай справе не патрэбна Каця, што ён не любіў яе. Але і Каця не любіла Барыса. Дакладней, яна любіла, але не Барыса. У «Навальніцы» Астроўскі вобраз Кацярыны надзяліў уласцівасцю бачыць ва ўсім добрае, надзяліў дзяўчыну дзіўна моцным уяўленнем. Каця дадумала вобраз Барыса, яна бачыла ў ім адну з яго чорт — непрыняцце рэчаіснасці Калінава — і зрабіла яе асноўнай, адмаўляючыся бачыць іншыя бакі. Бо Барыс прыехаў прасіць грошай у Дзікага, гэтак жа, як гэта рабілі іншыя каліноўцы. Барыс быў для Каці чалавекам з іншага свету, са свету свабоды, той, пра якую марыла дзяўчына. Таму і сам Барыс становіцца нейкім увасабленнем волі для Каці. Яна ўлюбляецца не ў яго, а ў свае ўяўленні пра яго.
Драма «Навальніца» завяршаецца трагічна. Каця кідаецца ў Волгу, усвядоміўшы, што не зможа жыць у такім свеце. А іншага свету не існуе. Дзяўчына, насуперак сваёй рэлігійнасці, здзяйсняе адзін з самых страшных грахоў хрысціянскай парадыгмы. Каб вырашыцца на такі ўчынак патрэбна велізарная сіла волі. На жаль, іншага выбару ў тых абставінах ў дзяўчыны не было. Дзіўна, але Каця захоўвае ўнутраную чысціню нават здзейсніўшы самагубства.
Ваш вынік:
- Кароткі змест «Бацькі і дзеці»
- Гісторыка-філасофскі сэнс рамана Абломаў
- Вобраз народнага заступніка Грышы Добросклонова
- Характарыстыка лепшага сябра Обломова — Андрэя Штольц
- Характарыстыка Ціхана ў п’есе «Навальніца»
- Характарыстыка Аркадзя Кірсанава
- Сюжэт рамана «Абломаў»
- Характарыстыка Феклуши у п’есе «Навальніца»
- Кароткі змест «Навальніца»
- Кароткі змест «Абломаў»
Спадабалася складанне? Дапамажы праекту — цісні на кнопку, раскажы сябрам:
Не спадабалася? — Напішы ў каментарах чаго не хапае.
Па шматлікіх просьбах цяпер можна: захоўваць усе свае вынікі, атрымліваць балы і ўдзельнічаць у агульным рэйтынгу.
- 1. Міла Салбиева 415
- 2. Арслан Гарэеў 297
- 3. Арцём Аракелян 278
- 4. Кацярына Красновид 277
- 5. Міша Захараў 233
- 6. Аришечка Пастухова 223
- 7. милэ лайк 199
- 8. Асхат Гара 185
- 9. Аляксандр Старинец 172
- 10. Паліна Белікава 169
- 1. Ramzan Ramzan 5,115
- 2. Iren Guseva 4,925
- 3. Мухамад Амон 2,739
- 4. Гузель Миннуллина 2,310
- 5. admin 2,040
- 6. Алёна Кошкаровская 1,886
- 7. Лізавета Пякина 1,772
- 8. Вікторыя Нойманн 1,738
- 9. Алёна Хубаева 1,718
- 10. Bulat Sadykov 1,667
Самыя актыўныя ўдзельнікі тыдня:
- 1. Вікторыя Нойманн — падарункавая карта кнігарні на 500 рублёў.
- 2. Bulat Sadykov — падарункавая карта кнігарні на 500 рублёў.
- 3. Дар’я Волкава — падарункавая карта кнігарні на 500 рублёў.
Тры шчасліўчыка, якія прайшлі хоць бы 1 тэст:
- 1. Наталля Старасціна — падарункавая карта кнігарні на 500 рублёў.
- 2. Мікалай З — падарункавая карта кнігарні на 500 рублёў.
- 3. Міхаіл Варонін — падарункавая карта кнігарні на 500 рублёў.
Карты электронныя (код), яны будуць адпраўленыя ў бліжэйшыя дні паведамленнем Вконтакте або электронным лістом.