складанне олеся

Практычна ўсе творы з творчасці Купрына працятыя характэрным для рускай літаратуры таго часу пафасам спагады да нікчэмны чалавек, які быў асуджаны гібець нікчэмную ўлічыць у беднай, убогай асяроддзі.

Просты чалавек у Купрына апынуўся не толькі слабым, але і здольным пастаяць за сябе, які валодае зайздроснай ўнутранай крэпасцю.

«Алеся» — гэта гісторыя пра не доўгай і выдатнай па сваёй шчырасці любові Алесі і Івана Цімафеевіча абвеянай рамантыкай.

Падзеі, якія адлюстроўвалі, аўтарам адбываюцца ў Валынская губерні на ўскраіне Палесься. Толькі ўдалечыні ад цывілізацыі, ад горада з капіталістычным ладам можна сустрэць чалавека, які здольнага любіць шчыра, бескарысліва і аддана. Які прыехаў, у глухую вёсачку герой, пазнае ад свайго слугі аб вядзьмаркі, якая жыве ў дрымучым лесе.

Сярод пахучых і квітнеючых ландышаў, сярод лясоў прапахлых мёдам, аўтар знайшоў гераіню, сваёй самай паэтычнай павеці.

Аўтар атачыў сваю галоўную гераіню загадкай і таямніцай. Гнуткі і мабільны розум, першабытнае свядомасць і незвычайнае ўяўленне такімі словамі знаёміць нас аўтар з дачкой прыроды, Алесяй.

Прыгажосць яе вялікіх, іскрыстых карых вачэй, якім густыя надламаныя пасярод бровы надавалі лёгкае адценне зламыснасьці, сілы і нянавісці, яе гнуткі стан і якія струменіліся валасы зачараваць галоўнага героя і ён стаў частым госцем у хацінцы вядзьмаркі.

Алеся не даспадобы забабонным сялянам, яны ненавідзяць яе і пераследуюць.

Якое ўспыхнула рамантычнае пачуццё ў яе душы было асуджана. Дзяўчына, якая валодае, дарма провіду прадчувала непазбежнасць трагічнага канца, свайго кароткага шчасця.

У дрымучай лясной глушы адбываецца знаёмства дзяўчыны з беларускай дваранінам і інтэлігентам Іванам Цімафеевічам.

Ён не мог не прыйсці ў казачную хатку, згубіліся ў лесе з прывідамі.

Галоўны герой трапіў у нязвыклую яму абстаноўку глухой вёскі. Калі Алеся варажыла, яна ўбачыла шматлікія рысы характару свайго каханага. Яна сказала, што пазнала ў ім чалавека добрага, але слабога. Іван Цімафеевіч ня быў шчырым, любіў браць верх над людзьмі, а сам не хацеў, але падпарадкоўваўся.

Вясковая дзяўчына, спрабуючы ўцячы ад лёсу, пачала пазбягаць сустрэч з Іванам Цімафеевічам.

З-за зласлівых сялян Алеся з бабуляй былі вымушаныя бегчы, але забыўшыся ў хаце чырвоныя каралі, яна зрабіла падарунак для героя, які ніколі не забудзе чыстую любоў выдатнай варажбіткі.

Складанне »Каханне» складанне на тэму «Аб трагічнага кахання ў аповесці Купрына« Алеся »

Сачыненне на тэму «Аб трагічнага кахання ў аповесці Купрына« Алеся »

Твор Купрына «Алеся» да глыбіні душы кранае сваёй эмацыйнасцю. Чытаючы кожнае слова, удыхаючы ўсе прапановы, уяўленне малюе карціны і вобразы, перапоўненыя пачуццёвасцю ўсёй аповесці. Як можна не перажыць і не прачнуцца да гэтую немую гісторыю кахання? Слёзы наварочваюцца ад актуальных апісанняў пачуццяў. Гэты аповяд выдатны і сумны. Ён непаўторны.

Чытаючы аповесць немагчыма пакінуць лес проста ў словах ці на паперы — ён магутнай сілай разрастаецца ўнутры душы. Закранае ўсе патаемныя куткі сваёй магутнасцю, і вымалёўвае ў фантазіі вобраз хаты ў халоднай балотнай часцей, сцяжынкі, па якіх ступалі двое закаханых.

Алеся — дзяўчына прыроды. У ёй тоіцца глыбіня возера, халоднага і глыбокага, да дна якога дакрануўся Іван. Бо зазірнуць ўнутр душ адзін аднаго вельмі складана, нават немагчыма без кахання. На такія пачуцці здольныя толькі людзі, адкрытыя свеце і прыродзе, хто гэта бачыць, і хто шукае прыгажосць вакол.

Патануць у вечным забыцці, лунаць у чароўны свет, які складаецца з іх дваіх — вось чаго прагнулі закаханыя. Яе свет — кветак і птушак, свет яго — навукі і кніг. Яны розныя, але назаўсёды павянчае небам. Тым небам, дзе нарадзілася прыхільнасць, якая не памерла і пасля развітання.

Ня здратавалі злыя жыхары вёскі гэтыя беззаганныя адносіны. Нішто і ніхто не ў сілах забіць такія пачуцці, абвенчаныя на нябёсах. Толькі разлучыць могуць, што і адбылося. Хутка запалілася каханне ў сэрцах маладых людзей, і так жа хутка абставіны спалілі надзею быць неразлучна разам.

Невыказна шкада герояў. Яны жылі ў свеце адным на дваіх, а застаўся толькі ён адзін і імгла, якая хавае сляды каханай — празрыстая туманная смуга без слоў, без пахаў, без паветра, якім можна было дыхаць. Зараз ад болю растання немагчыма ўдыхнуць. Засталіся толькі цішыня і чырвоныя каралі, заціснутыя ў пальцах.

Прачытаўшы твор, на вачах выступаюць слёзы. Трагедыя пачуццяў настолькі зацямніла думкі, што прамацваць кожнае перажыванне персанажаў, кожную слязінку і нявыказаную боль. Ўзгадваць гісторыю зноў — як прайсціся па аголеным нервам.

Чалавек, які распавёў пра такі пазаземных запальваецца пачуцці, не змог бы напісаць так маляўніча і эмацыйна, калі б сам не перажыў каханне.

Складанне »Каханне» складанне на тэму «Аб трагічнага кахання ў аповесці Купрына« Алеся »

Понравилась статья? Поделиться с друзьями:
Adblock
detector