"Бацькі і дзеці" — адно з вечных твораў рускай літаратуры. І не толькі таму, што новыя пакаленні чытачоў па-рознаму ўспрымаюць складаную пазіцыю аўтара, але і таму, што ў рамане захаваны вечны і непазбежны для гісторыі момант змены пакаленняў, сутыкненні ідэй, парасткаў новага і не заўсёды зразумелага.
І. С. Тургенеў ствараў свой раман "Бацькі і дзеці" у трывожную эпоху падрыхтоўкі і правядзення сялянскай рэформы 1861 гады.
Свет расколваўся. У паветры пахла рэвалюцыяй. Кожны павінен быў вырашыць, што ён выбірае, з кім ён: з які сыходзіць класам дваран або з пачатковым, але імклівым і магутным рухам рэвалюцыянераў, іх новай рэалістычнай праўдай жыцця. І Тургенеў абраў — як праўдзівы мастак, ён застаўся верны праўдзе жыцця.
На працягу ўсяго рамана увагу чытачоў засяроджана на адносінах дваран-памешчыкаў Мікалая і Паўла Кірсанава і які прыехаў да іх на вакацыі сына беднага лекара, будучага ўрача Яўгена Базарава.
Відавочна іх рэзкае адрозненне ў вонкавым абліччы, вопратцы, прычосках, манеры паводзін. Дагледжаны і пахучы Павел Пятровіч, добры і рамантычны Мікалай Пятровіч — яны несумяшчальныя з абыякавым да сваёй знешнасці, грубаватым і бесцырымонным дэмакратам Базарава.
Якая з’явілася антыпатыя яшчэ больш узмацняецца пад уплывам гарачых непрымірымых спрэчак, якія закранаюць асноўныя праблемы быцця.
У спрэчцы выкрываецца іх стаўленне да грамадскаму ладу, рэлігіі, да народа, гаворыцца пра шляхі перабудовы свету, пра ролю мастацтва.
Павел Пятровіч вымушаны прызнаць, што ў грамадстве не ўсё ў парадку. Але Базараў лічыць, што дробнае обличительство нічога не дае, калі прагнілі яго асновы. "выпраўце грамадства" — толькі ў гэтым ён бачыць карысць.
Даведаўшыся ад пляменніка, што яны з Базарава нігілісты, ня якія паважаюць нічые інтарэсы, аўтарытэты і ўсё адмаўляюць, Павел Пятровіч з абурэннем усклікнуў: "Нам дарога цывілізацыя. Нам дарогі яе плён. " У гэтых словах і заключаны галоўны прадмет спрэчкі паміж "отцами9quot; і "детьми9quot ;. Але, у адрозненне ад тых, што сядзяць "склаўшы рукі" арыстакратаў, нігілісты не схільныя займацца пустымі размовамі. Таму так уздрыгнуў Павел Пятровіч, што паверыў у іх намер "дзейнічаць, ламаць".
Але Тургенеў аб’ектыўна паказвае і слабую бок нігілізму: чалавек, які не мае станоўчай праграмы, вельмі ўразлівы ў сваёй пазіцыі не толькі ў спрэчцы, але і ў жыцці. Неабходна дакладна сказаць, што будзе пабудавана на руінах старога свету.
У спрэчцы пра рускі народ праўда, безумоўна, на баку Яўгена Базарава. Павел Пятровіч замілоўвае адсталасцю, патрыярхальнасцю. Кірмашоў ж, разумее, што "найгрубейшае забабоны душыць краіну", І не жадае мірыцца з гэтымі недахопамі. Яго любоў да народу — каханне праўдзівага шасцідзесятнікі, без сентыментальнасці і ідэалізацыі мужыка. Кірмашоў ўмее размаўляць з хлопцамі і, калі лічыць патрэбным, умее іх адукоўваць.
Ён звязвае свой кірунак з "народным духам", Лічачы сябе выразнікам інтарэсаў народа. Героі спрачаюцца аб тым, у кім з іх мужык "хутчэй прызнае суайчынніка".
У спрэчках сутыкаюцца і эстэтычныя пазіцыі Базарава і Кірсанава. Погляды Кірсанава неаднолькавыя: Павел Пятровіч абыякавы да мастацтва, Мікалай Пятровіч любіць і ведае літаратуру і музыку. Кірмашоў мяркуе, што чытаць Пушкіна "нікуды не падыходзіць", "пара кідаць гэтую лухту", Што гуляць на віяланчэлі мужчыну "смешно9quot ;, што прыстойны хімік ў дванаццаць разоў больш карысна усякага паэта.
Стаўленне да прыроды ў герояў рамана таксама рознае. Тут супраць Базарава выступае яшчэ і Аркадзь. Гэта яму кажа Базараў: "І прырода — дробязі ў тым значэнні, у якім ты яе разумееш. Прырода не храм, а майстэрня, і чалавек у ёй работнік".
Аднак у душы Базарава ўсё-ткі прысутнічае многае з таго, што ён адмаўляе, напрыклад, яго здольнасць кахаць, уменне адчуваць прыгажосць.
Любоў да Ганне Сяргееўне Адзінцова раскрыла яму бяздонных ўласнай душы: пакуты адпрэчанага сэрца не растлумачыць. Душа яго бурліць ад нявыкарыстаных магчымасцяў і нязведаных пачуццяў, і гэта ў поўнай меры раскрываецца на парозе смерці.
У гісторыі жа Паўла Пятровіча каханне, дзеля якой ён кінуў усё, закрэсліў сваю кар’еру, усё-ткі выцесніла з жыцця ўсю "силу9quot; чалавека і прывяла да духоўнай гібелі гэтага па-свойму добрага чалавека.
Такім чынам, у рамане "Бацькі і дзеці" Тургенеў паказаў ідэйную барацьбу двух пакаленняў, барацьбу аджываючая свой век старога і толькі якое нараджаецца новага свету, новых ідэй і перакананняў.
Але ні ў якім разе нельга адкідаць спадчына папярэднікаў. Моцная нітка павінна звязваць адно пакаленне з іншым, толькі тады магчымая пераемнасць лепшых традыцый, магчыма рух наперад.
28624 чалавека прагледзелі гэтую старонку. Зарэгіструйся або увайдзі і даведайся колькі чалавек з тваёй школы ўжо спісалі гэта сачыненне.
/ Складанні / Тургенеў І.С. / Бацькі і дзеці / Павел Пятровіч Кірсанаў і Яўген Базараў ў рамане Тургенева «Бацькі і дзеці»
Глядзі таксама па твору «Бацькі і дзеці»:
Мы напішам выдатнае складанне па Вашым замове ўсяго за 24 гадзіны. Унікальнае складанне ў адзіным экземпляры.
Яўген Базараў і П.П. Кірсанаў (па рамане І.С. Тургенева «Бацькі і дзеці»)
… Бачачы гэтых двух людзей твар у твар, можна сабе ўявіць барацьбу, якая адбываецца паміж двума пакаленнямі …
Павел Пятровіч Кірсанаў, вайсковец у адстаўцы, былы свецкі леў, з’яўляецца тыповым арыстакратам. Ён захаваў свае звычкі, нават жывучы ў вёсцы: носіць модны гальштук і лакавыя паўбоцікі, каўнерык кашулі заўсёды накрухмалілі. Такая вытанчанасць глядзіцца нават некалькі камічна на фоне просты сельскай абстаноўкі. Увесь свой час Павел Пятровіч праводзіць у бяздзейнасці і гультайства. Адсутнасць дзелавых якасцяў не дазваляе яму дапамагчы брату, маёнтак якога прыходзіць у заняпад.
Праціўнікам Кірсанава з’яўляецца Яўген Базараў. Ён сын павятовага лекара, але ані не саромеецца свайго неаристократического паходжання і нават ганарыцца ім. Яўген абыякавы да сваёй знешнасці. Яго вопратка адрозніваецца прастатой і практычнасцю. Кірмашоў паўстае перад намі чалавекам змрочным, адгароджаным ад знешняга свету, але якія валодаюць вялікай унутранай сілай і энергіяй. Ён не думае свайго жыцця без штодзённай працы і ўласнай дзейнасцю прыносіць рэальную карысць людзям.
У Базарава і П.П.Кирсанова розныя жыццёвыя пазіцыі.
Яўген Базараў — нігіліст, гэта значыць чалавек, цалкам адмаўляе любыя аўтарытэты, ня прымае на веру ні аднаго прынцыпу. Ён перакананы матэрыяліст, цікавіцца толькі натуральнымі навукамі, а філасофію, рэлігію, мастацтва называе рамантызмам і глупствам. Кірмашоў прымае толькі тое, што карысна: «Мне скажуць справа — я пагаджуся».
Павел Пятровіч — перакананы ліберал і люты супернік нігілізму. Усё яго жыццё заснавана на састарэлых «Прынсэп». «Мы, людзі старога стагоддзя, мы мяркуем, што без Прынсэп … кроку ступіць, дыхнуць нельга», — кажа ён. Кірсанаў — праціўнік матэрыялізму, таму пагардліва ставіцца да захаплення Базарава прыродазнаўствам.
Рознагалоссі ў поглядах на жыццё ліберала П.П.Кирсанова і нігіліст Е.Базарова прыводзяць да сталых сутыкненняў паміж імі. Яны спрачаюцца аб многіх актуальных праблемах таго часу. У выніку мы бачым іх стаўленне да грамадскаму ладу, дваранству, народу, рэлігіі, мастацтве.
Павел Пятровіч вымушаны прызнаць, што ў грамадстве не ўсё ў парадку. Базарава ж недастаткова дробнага обличительства, калі прагнілі асновы. «Выпраўце грамадства», — толькі ў гэтым бачыць ён карысць. Адказ Кірсанава: «Нам дарога цывілізацыя. Нам дарогі яе плён … ». Значыць, гэты чалавек не збіраецца нічога змяняць. У адрозненне ад арыстакратаў, галоўны занятак якіх — «марнаванне часу», нігілісты не схільныя займацца пустымі размовамі. Дзейнасць — іх галоўная мэта. Але якая дзейнасць? Моладзь прыйшла разбураць і выкрываць, а пабудовай павінен заняцца нехта іншы. «Спачатку трэба месца расчысціць», — кажа Базараў.
Не менш прынцыповым з’яўляецца спрэчка герояў пра рускі народ.
Павел Пятровіч замілоўвае яго рэлігійнасьцю і патрыярхальнасцю, адсталасцю і традыцыйнасцю. Кірмашоў жа, насупраць, пагарджае мужыка за яго невуцтва, лічыць, што «найгрубейшае забабоны душыць краіну». У той жа час Кірсанаў грэбліва ставіцца да простых людзей: размаўляючы з сялянамі, ён «моршчыцца і нюхае адэкалон». Кірмашоў жа ганарыцца тым, што ўмее гаварыць з народам, а яго «дзед зямлю араў».
Сур’ёзныя разыходжанні ў «бацькоў» і «дзяцей» выяўляюцца і ў дачыненні да да мастацтва, да прыроды.
Павел Пятровіч не цураецца духоўнага жыцця і культуры. Яго раздражняе адмаўленне Базарава усяго таго, што не мае практычнага сэнсу. Для Базарава жа «чытаць Пушкіна — страчаны час, займацца музыкай смешна, атрымліваць асалоду ад прыродай — недарэчна». Ён лічыць, што мастацтва размягчает душу, адцягвае ад справы.
Кірсанаў, разумеючы, што не можа перамагчы нігіліст у спрэчцы, звяртаецца да апошняга спосабу вырашэння праблемы — дуэлі. Іранічна малюючы сутычку, Тургенеў падкрэслівае недарэчнасць паводзін Паўла Пятровіча, безгрунтоўнасць яго перакананні, што сілай можна прымусіць пакаленне «дзяцей» думаць гэтак жа, як пакаленне «бацькоў». Кірсанаў і Базараў застаюцца кожны пры сваім меркаванні.
У гэтым супрацьстаянні нігіліст і арыстакрата не знайшлося пераможца. Фінал рамана падкрэслівае знежывелай ідэй абодвух герояў. Павел Пятровіч з’язджае ў Дрэздэн, дзе працягвае весці арыстакратычны лад жыцця, разумеючы, што ў Расеі надыходзіць зусім іншы час. Кірмашоў адпраўляецца ў вёску да бацькоў, прызнаўшы безгрунтоўнасць сваіх поглядаў.
Такім чынам, у рамане «Бацькі і дзеці» И.С.Тургенев паказаў ідэйную барацьбу двух пакаленняў, барацьбу аджываючая свой век старога і якое нараджаецца новага свету. Мы бачым, што прынцыпы і ідэалы «бацькоў» сыходзяць у мінулае, але і маладое пакаленне, узброенае ідэямі нігілізму, ня здольнае забяспечыць будучыню Расеі, бо перш, чым разбураць, трэба ведаць, што будаваць. Ні ў якім разе нельга адкідаць вопыт папярэднікаў. Моцная нітка павінна звязваць адно пакаленне з іншым, толькі тады магчыма рух наперад.
43571 чалавек прагледзелі гэтую старонку. Зарэгіструйся або увайдзі і даведайся колькі чалавек з тваёй школы ўжо спісалі гэта сачыненне.
/ Складанні / Тургенеў І.С. / Бацькі і дзеці / Яўген Базараў і П.П. Кірсанаў (па рамане І.С. Тургенева «Бацькі і дзеці»)
Глядзі таксама па твору «Бацькі і дзеці»:
Мы напішам выдатнае складанне па Вашым замове ўсяго за 24 гадзіны. Унікальнае складанне ў адзіным экземпляры.