Навошта патрэбна такая навука як гісторыя, чаму яе вывучаюць у школе? Бо ўсё, што адбывалася ў стагоддзях, ужо мінула. Усе гэтыя бітвы, гістарычныя працэсы сталі неактуальныя. Навошта нам ведаць пра іх? Да чаго вучыць даты, якія даўно сышлі ў мінулае?
Я задумаўся над гэтым пытаннем і прыйшоў да такой высновы. Навука гісторыя захоўвае ў сваёй памяці падзеі даўно мінулых дзён. Гэта наша культурная спадчына. Мы ведаем, што ёсць мінулае, што ў нас ёсць карані. У спадчыну ад продкаў мы атрымліваем багатую культуру і з кніг па гісторыі мы можам даведацца, як усё гэта стваралася.
Мабільныя тэлефоны, аўтамашыны, кнігі, мудрыя выслоўі вялікіх людзей, маральныя прынцыпы, па якіх жывуць людзі — гэта ўсё наша гістарычную спадчыну. Гісторыя дапамагае нам даведацца, што ўсё гэта не з’явілася ніадкуль, як бачыш. Мы можам даведацца, як людзі стваралі сваю культуру і навошта, як яны жылі без гэтага, якія цяжкасці ім прыйшлося пераадолець. Напрыклад, пры вынаходстве электрычнай лямпачкі або на шляху да дэмакратыі.
Але навошта вывучаць гісторыю падрабязна, вучыць даты, запамінаць гістарычных асоб? Напрыклад, справы цароў, якія даўным-даўно памерлі? Таму што гісторыя дае нам агульную карціну свету. Мы бачым прычыны і следства падзей і задумваемся над імі. Напрыклад, тое, што міжусобныя вайны прыводзяць да разрусе ў краіне. Значыць, лепш у іх не ўвязвацца. Культ асобы прыводзіць да жорсткай тыраніі. Значыць, лепш такога не дапускаць. Гісторыя дае нам урокі на будучыню, каб мы ўлічвалі іх на практыцы.
А яшчэ гісторыя цікавая. Цікава ведаць, як калісьці зусім па іншаму жылі людзі. У іх былі іншыя погляды, звычаі, традыцыі. Хтосьці верыў у ідалаў, хто-то паважаў святую інквізіцыю, хтосьці лічыў, што мыцца дастаткова раз у год. У іх дамах усё выглядала зусім інакш, чым прывыклі зараз мы. Цікава знаёміцца з думкамі даўно якія пайшлі людзей, якія данеслі да нас гістарычныя кнігі. Гісторыя пашырае кругагляд чалавека.
Чытайце подібні дзей
Інформація на сайті охороняється Законам України пра авторські права. Копіювання Матеріалів заборонено
Сачыненне на тэму «Гісторыя — мой любімы прадмет»
Я думаю, што па-сапраўднаму адукаваным чалавек можа лічыцца толькі тады, калі ён ведае і паважае гісторыю сваёй дзяржавы. Кожная краіна развіваецца па-рознаму. Заўсёды ёсць ўзлёты і падзенні, войны і спакойныя часы. І нам трэба паважаць сваіх продкаў, паколькі менавіта з іх жыцця і складаецца гісторыя нашай Радзімы. У выпадку з ваеннымі часамі, ім мы абавязаны тым, што жывем цяпер у вольнай краіне.
На ўроках гісторыі мы даведаемся шмат усяго цікавага. Настаўніца распавядае нам пра розных краінах, іх традыцыях, культурных асаблівасцях. Кожная дзяржава непаўторна. Я лічу, што такія разнастайныя звесткі дапамагаюць зрабіць ўрок гісторыі больш пазнавальным, цікавым, незвычайным. Мы з аднакласнікамі даведаліся шмат новага аб дзяржаўных кіраўніках. У розны час яны называліся па-рознаму: і цары, і імператары, і князі, і прэзідэнты.
Настаўніца дае нам хатнія заданні, у якіх мы аб’ядноўваемся ў групы і працуем над творчымі праектамі. Мы рыхтуем даклады, пішам рэфераты, нават складаем крыжаванкі на гістарычную тэматыку. Не забывае наша настаўніца і пра сучасныя сродкі навучання. Часам у канцы ўрока мы глядзім слайды, якія распавядаюць пра жыццё таго ці іншага цара. Атрымліваецца вельмі цікава. Я ніколі і падумаць не мог, што гісторыя можа быць такой займальнай. Дзякуючы нашаму педагогу, гэты прадмет стаў для мяне каханым і я нават планую звязаць сваю будучую прафесію з ім.
У апошні час я шмат даведаўся пра кіраўнікоў Русі, Расіі. Я стаў вывучаць шмат дадатковай літаратуры на гэтую тэму. Мае аднакласнікі таксама рушылі ўслед майму прыкладу. Пасля ўрокаў або на перапынках мы часта абмяркоўваем прачытанае, дзелімся ўражаннямі, кнігамі. Я ганаруся тым, што нарадзіўся і жыву ў краіне з такой багатай гісторыяй!