Тэма кахання праходзіць чырвонай ніткай праз усю творчасць А.І. Купрына. Гэта пачуццё пераліваецца ў яго творах рознымі адценнямі, але сярод іх заўсёды прысутнічае трагізм. У творы «Алеся» трагічнасць любові раскрываецца асабліва ярка.
Прыродная натуральнасць Алесі
Аповесці «Алеся» ўласцівыя рысы рамантызму. Пісьменнік агароджвае сваю гераіню ад уздзеяння грамадства і цывілізацыі. Алеся — дзяўчына з крышталёва чыстай душой. Яна вырасла ў лясной глушы разам з бабуляй.
Галоўную гераіню характарызуе прыродная натуральнасць, дабрыня і душэўнасць. Дзяўчына цалкам скараецца загадзе свайго сэрца, яна не ўмее душыць свае сапраўдныя жаданні.
Лёс пасылае Алесі сустрэчу з маладым чалавекам з невядомага ёй свету. Іван Цімафеевіч — гэта гарадскі інтэлігент, пачатковец пісьменнік.
Паміж героямі зараджаецца каханне, якая раскрывае сапраўдную сутнасць іх характараў.
Алеся ўсёй душой апускаецца ў свае пачуцці да Івана Цімафеевічу, якія надаюць дзяўчыне сілы. Дзеля каханага яна гатовая на ўсё.
Абмежаванасць душы Івана Цімафеевіча
Іван Цімафеевіч таксама ня пазбаўлены станоўчых якасцяў. Аднак, малады чалавек разбэшчаны грамадствам, сапсаваны цывілізацыяй.
Нягледзячы на сваю дабрыню, гэты чалавек слабы, нерешителен і асцярожны, ён не здольны пераступіць праз забабоны свайго асяроддзя.
ЯГО ДУША абмежаваны рамкамі.
Ён не дазваляе сабе з галавой аддацца, які захапіў яго пачуццю.
Да таго ж, малады чалавек аказваецца не здольным на высакароднасць. Ён поўны эгаізму, які асабліва ярка выяўляецца ў момант, калі ён прымушае Алесю рабіць выбар паміж сабой і бабуляй.
Такая звыклая ў нашым грамадстве эгаізм шакіруе і балюча раніць цнатлівую душу дзяўчыны. Паводзінах Івана Цімафеевіча становіцца прычынай сапраўднай трагедыі як у жыцці дзяўчыны, так і ў яго ўласнай жыцця.
Звыклы ўклад жыцця Алесі і яе бабулі разбураецца. Яны вымушаныя пакінуць вёску. Але знешнія трагічныя падзеі не адлюстроўваюць і сотай долі тых пакут, якія адчувае разбітае сэрца дзяўчыны.
Аповесць «Алеся» разгортвае перад чытачом трагедыю несумяшчальнасці сапраўдных, прыродных пачуццяў і пачуццяў, ўвабралі ў сабе ў сябе заганы цывілізацыі.
Складанне »Алеся — Купрын» складанне на тэму «Тэма трагічнага кахання ў творчасці Купрына (« Алеся »)
Тэма трагічнага кахання ў творчасці Купрына ( «Алеся», «Гранатавы бранзалет»)
Тэма кахання часта закранаецца ў творчасці А.І. Купрына. Гэта пачуццё раскрываецца ў яго творах па-рознаму, але, як правіла, яно трагічна. Асабліва ярка трагічнасць любові мы можам убачыць у двух яго творах: «Алеся» і «Гранатавы бранзалет».
Аповесць «Алеся» — ранні твор Купрына, напісанае ў 1898 годзе. Тут можна ўбачыць рысы рамантызму, бо пісьменнік паказвае сваю гераіню па-за уздзеянняў грамадства, цывілізацый.
Алеся — чалавек чыстай душы. Яна вырасла ў лесе, ёй уласцівыя прыродная натуральнасць, дабрыня, душэўнасць. Гераіня жыве толькі па загадамі свайго сэрца, ёй чужа прытворства, няшчырасць, яна не ўмее пераступаць праз свае сапраўдныя жаданні.
Алеся сустракае ў сваім жыцці чалавека з зусім іншага свету. Іван Цімафеевіч — пачатковец пісьменнік, гарадскі інтэлігент. Паміж героямі зараджаецца пачуццё, якое ў далейшым дапамагае раскрыць сутнасць іх характараў. Перад намі паўстае драма няроўнай любові персанажаў. Алеся — дзяўчына шчырая, яна любіць Івана Цімафеевіча ўсёй душой. Шчырае пачуццё робіць дзяўчыну мацней, яна гатовая дзеля каханага пераадолець усе перашкоды. Іван Цімафеевіч ж, нягледзячы на свае станоўчыя якасці, сапсаваны цывілізацыяй, разбэшчаны грамадствам. Гэты добры, але слабы чалавек з «лянівым» сэрцам, нерашучы і асцярожны, не можа стаць вышэй за забабонаў свайго асяроддзя. У яго душы ёсць нейкі загана, ён не можа з галавой аддацца таго моцнаму пачуццю, якое захапіла яго. Іван Цімафеевіч не здольны на высакароднасць, ён не ўмее клапаціцца пра іншых, яго душа поўная эгаізму. Асабліва ярка гэта заўважна ў момант, калі ён ставіць Алесю перад выбарам. Іван Цімафеевіч гатовы прымусіць выбіраць Алесю паміж сабой і бабуляй, ён не падумаў, чым можа скончыцца імкненне Алесі пайсці ў царкву, герой дае магчымасць сваёй каханай пераканаць сябе ў неабходнасці іх растання і гэтак далей.
Такое эгаістычнае паводзіны героя становіцца прычынай сапраўднай трагедыі ў жыцці дзяўчыны, ды і самога Івана Цімафеевіча. Алеся і яе бабуля вымушаныя пакінуць вёску, таму што ім пагражае рэальная небяспека з боку мясцовых жыхароў. Жыццё гэтых герояў аказваецца шмат у чым разбуранай, не кажучы ўжо пра сэрца Алесі, якая шчыра кахала Івана Цімафеевіча.
У гэтай аповесці мы бачым трагедыю разыходжанні сапраўднага, прыроднага пачуцця і пачуцці, увабраць у сябе рысы цывілізацыі.
Апавяданне «Гранатавы бранзалет», напісаны ў 1907 годзе, апавядае нам пра сапраўднай, моцнай, безумоўнай, але без адказу каханні. Варта заўважыць, што ў аснове гэтага твора ляжаць рэальныя падзеі з сямейных хронік князёў Туга-Бараноўскіх. Гэты аповяд стаў адным з самых вядомых і глыбокіх твораў пра каханне ў рускай літаратуры.
Перад намі тыповыя прадстаўнікі арыстакратыі пачатку 20 стагоддзя, сям’я Шэін. Вера Мікалаеўна Шэіна — прыгожая свецкая дама, у меру шчаслівая ў шлюбе, жыве спакойнай, годнай жыццём. Яе муж, князь Шэін, даволі прыемны чалавек, Вера паважае яго, ёй з ім камфортна, але з самага пачатку ў чытача ствараецца ўражанне, што гераіня яго не любіць.
Спакойную плынь жыцця гэтых персанажаў парушаюць толькі лісты ад ананімнага прыхільніка Веры Мікалаеўны, нейкага Г.С.Ж. Брат гераіні пагардліва ставіцца да шлюбу, не верыць у каханне, таму ён гатовы прылюдна высмейваць гэтага няўдачлівага Г.С.Ж. Але, прыгледзеўшыся больш уважліва, чытач разумее, што толькі гэты таемны прыхільнік княгіні Веры з’яўляецца сапраўдным скарбам сярод пахабных, развучыць кахаць людцаў. «..любовь ў людзей набыло такія агідныя формы і проста саступіла да нейкага жыццёвым выгодам, маленькага забавы», — такімі словамі генерала Аносава перадае Купрын сучаснае яму стан рэчаў.
Прыхільнікам Веры Мікалаеўны аказваецца дробны чыноўнік Жаўткоў. Аднойчы ў яго жыцці адбылася фатальная сустрэча — Жаўткоў ўбачыў Веру Мікалаеўну Шэіну. Ён нават не размаўляў з гэтай, незамужняй яшчэ тады, паненкай. Ды і як бы ён асмеліўся — занадта няроўным было іх сацыяльнае становішча. Але чалавеку не падуладныя пачуцці такой сілы, ён не здольны кантраляваць жыццё свайго сэрца. Каханне настолькі захапіла Жаўткова, што стала сэнсам усяго яго існавання. З развітальнага лісты гэтага чалавека мы даведаемся, што яго пачуццё — гэта «глыбокая пашана, вечнае пакланенне і рабская адданасць».
Ад самога героя мы даведаемся, што пачуццё гэта — не следства душэўнай хваробы. Бо ў адказ на свае эмоцыі яму не трэба было нічога. Мабыць, гэта абсалютная, безумоўная любоў. Пачуцці Жаўткова настолькі моцныя, што ён добраахвотна сыходзіць з жыцця, абы не перашкаджаць Веры Мікалаеўне. Ужо пасля смерці героя, пад самы канец творы, княгіня пачынае цьмяна ўсведамляць, што не здолела своечасова разглядзець у сваім жыцці нешта вельмі важнае. Нездарма ў канцы апавядання, слухаючы санату Бетховена, гераіня плача: «Княгіня Вера абняла ствол акацыі, прытулілася да яго і плакала». Мне здаецца, што гэтыя слёзы — туга гераіні па сапраўднага кахання, пра якую людзі так часта забываюць.
Любоў ва ўспрыманні Купрына часта трагічная. Але, мабыць, толькі толькі гэта пачуццё здольнае надаць сэнс чалавечага існавання. Можна сказаць, што пісьменнік правярае любоўю сваіх герояў. Моцныя людзі (такія як Жаўткоў, Алеся) дзякуючы гэтаму пачуццю пачынаюць свяціцца знутры, яны здольныя несці любоў у сваім сэрцы, не гледзячы ні на што.
0 чалавек прагледзелі гэтую старонку. Зарэгіструйся або увайдзі і даведайся колькі чалавек з тваёй школы ўжо спісалі гэта сачыненне.
/ Складанні / Купрын А.І. / Алеся / Тэма трагічнага кахання ў творчасці Купрына ( «Алеся», «Гранатавы бранзалет»)
Глядзі таксама па твору «Алеся»:
Мы напішам выдатнае складанне па Вашым замове ўсяго за 24 гадзіны. Унікальнае складанне ў адзіным экземпляры.