Дзяніс Іванавіч Фонвизин — стваральнік несмяротнай камедыі «Недалетак». Вось ужо больш за дзвесце гадоў яна не сыходзіць са сцэн рускіх тэатраў, застаючыся па-ранейшаму цікавай і актуальнай новым і новым пакаленням гледачоў. У чым жа сакрэт неувядаемости камедыі? Твор прыцягвае да сябе ўвагу, перш за ўсё, галерэяй адмоўных персанажаў. Станоўчыя характары менш выразныя, але без іх не было б руху, проціборства дабра і зла, нізасці і высакароднасці, шчырасці і крывадушнасці, жывёльнасці і высокай духоўнасці. Бо камедыя «Недалетак» пабудавана на тым, што свет Прастакова і Скотининых хоча здушыць, падпарадкаваць сабе жыццё, прысвоіць сабе права распараджацца не толькі прыгоннымі, але і вольнымі людзьмі. Так, напрыклад, яны спрабуюць вырашыць лёс Соф’і і Мілон, Груба, прымітыўна, звяртаючыся да гвалту, але так ужо яны ўмеюць. Такі арсенал іх зброі. У камедыі сутыкаюцца два свету з рознымі патрэбамі, стылямі жыцця, манерамі прамовы, ідэаламі.
Успомнім спадарыню Прастакова на ўроку Митрофанушки! «Мне вельмі міла, што Митрофанушка наперад крочыць не любіць. Хлусіць ён, сябар мой сардэчны. Знайшоўшы грошы, ні з кім не дзеліся, усё сабе вазьмі, Митрофанушка. Ня вучыся гэтай дурной навуцы. Не турбуйся па-пустому, сябра мой. Шэлега ня дадам, ды і няма за што. Навука не такая. Толькі табе пакута; а ўсё бачу пустата. Грошай няма, што лічыць. Грошы ёсць — палічым і без Пафнутьича хорошохонько. «
Стародум ж, размаўляючы з Соф’яй, кажа: «Не той багаты, хто адлічвае грошы, каб хаваць іх у куфар, а той, які адлічвае у сябе лішняе, каб дапамагчы таму, у каго няма патрэбнага. Дваранін. лічыў бы за першае ганьба не рабіць нічога: ёсць людзі, якім дапамагаць, ёсць Айчына, якому служыць «.
Напэўна, гэтыя фразы гучаць некалькі высакамоўна і архаічна па форме, але ці так ужо яны састарэлі сваім зместам. Стародум выказвае думкі аб выхаванні, пра неабходнасць любові да Айчыны, прыхільнасці да яе мінуламу і будучыні. Гэтыя думкі гучаць вельмі актуальна, сугучныя нашаму часу. Хіба мала вакол дзеталюбная бацькоў, выхаванне якіх абмяжоўваецца клопатам аб насычэнні любімага сына. Хіба не даводзіцца сустракаць людзей, якім, як кажа Стародум, «ва ўсе выпадкі іх жыцця ні разу на думку не прыходзілі ні продкі, ні нашчадкі», гэта значыць людзей, якія жывуць імгненнымі інтарэсамі.
Камізм «Недалетак» не толькі ў тым, што Прастакова лаецца, як вулічная гандлярка, замілоўвае на абжорства сынка. Ёсць у камедыі больш глыбокі сэнс. Яна саркастычна высмейвае грубасць, якая хоча выглядаць ветлівай, прагнасць, які затуляе велікадушнасцю, невуцтва, якое прэтэндуе на адукаванасць. Па думцы драматурга, прыгоннае права пагібельна не толькі для сялян, так як робіць з іх пакорлівых, бязмоўных рабоў, але і для памешчыкаў, ператвараючы іх у Самадураў, тыранаў і невукаў. Жорсткасць, гвалт становяцца для прыгоннікаў самым зручным і звыклым зброяй. Таму першае падахвочванне Скотинина, а потым і Прастакова — прымусіць Соф’ю да шлюбу. І толькі зразумеўшы, што ў Соф’і ёсць моцныя заступнікі, Прастакова пачынае Падлашчвацца і спрабуе падраблялі пад тон людзей высакародных. Але ці здольная Прастакова доўга насіць маску высакароднасці? Бачачы, што Соф’я выслізгвае з рук, памешчыца звяртаецца да звыклага дзеяння — гвалту.
У фінале камедыі нам не толькі смешна, але і страшна. Сумесь нахабства і ліслівасці, грубасці і разгубленасці робіць Прастакова жаласнай настолькі, што Соф’я і Стародум гатовыя яе дараваць. Беспакаранасць і ўседазволенасць прызвычаілі Прастакова да думкі, што перад ёй няма непераадольных перашкод. Яна становіцца цацкай ўласныя страсці. А бяздумная матчына любоў абгортваецца супраць яе самой. Мітрафан адмаўляецца ад маці ў самы цяжкі момант яе жыцця. Маці, якая страціла грошы і ўлада, яму не патрэбна. Ён будзе шукаць новых уплывовых заступнікаў. Ягоная фраза: «Так адчапіся, матушка, як навязаць. «Стала крылатай. Але ад гэтага яе злавесны сэнс не змяніўся, а хутчэй узмацніўся.
Зруйнавальны, гнеўна-сатырычны смех Фонвизина, накіраваны на самыя агідныя боку самадзяржаўнай-прыгоннага ладу, адыграў вялікую стваральную ролю ў далейшых лёсах рускай літаратуры. Велізарна значэнне «Недалетак» ў станаўленні і зацвярджэнні рускага нацыянальнага тэатра. Ужо Гогаль адзначаў, што «Недалетак», у якім традыцыйная любоўная інтрыга адсунутая далёка на задні план, паклаў пачатак арыгінальнага рускаму жанру «праўдзіва грамадскай камедыі». У гэтым крыецца сакрэт доўгай сцэнічнай жыцця камедыі.
7420 чалавек прагледзелі гэтую старонку. Зарэгіструйся або увайдзі і даведайся колькі чалавек з тваёй школы ўжо спісалі гэта сачыненне.
Рэкамендуем эксклюзіўныя работы па гэтай тэме, якія запампоўваюцца па прынцыпе «Адно складанне ў адну школу»:
Дваране асвечаныя і невуцкія ў п’есе Д. Фонвизина «Недалетак»
Дабро і зло ў камедыі Фонвизина «Недалетак»
/ Складанні / Фонвизин Д.І. / Недалетак / Вобразы несмяротнай камедыі «Недалетак»
Глядзі таксама па твору «Недалетак»:
Мы напішам выдатнае складанне па Вашым замове ўсяго за 24 гадзіны. Унікальнае складанне ў адзіным экземпляры.
Складанне па камедыі Д.І. Фонвизина «Недалетак»
«Недалетак» — камедыя Дзяніса Іванавіча Фонзивина, якую без перабольшання можна лічыць шэдэўрам ранняй рускай драматургіі.
Усе пяць дзеянняў творы праходзяць у вёсцы Прастакова, дзе вядуць прымітыўную дваранскую жыццё спадар прасцяк, яго жонка і сын Митрофанушка. У вобразе гэтай сям’і, аўтар хацеў перадаць усе негатыўныя рысы і заганы тагачаснага дваранства.
Адзін з галоўных герояў, Мітрафан, адрозніваецца адсутнасцю нораваў, грубым паводзінамі і адсталымі поглядамі на адукацыю. У яго няма ніякіх жыццёвых мэтаў, акрамя таго, каб паесьць і павесяліцца.
У карціне закранута тэма адносіны паміж памешчыкамі і прыгоннымі. Простыя людзі, такія як Трышка, дзеўка Палашка, часта церпяць прыніжэньне і абразы з боку Прастакова.
Малады прасцякоў не саромеецца прымяняць фізічную сілу ў адносінах да сваіх прыгонным.
Спадарыня Прастакова заахвочвае дзеянні сына і нярэдка сама б’е прыгонных.
Сямейныя адносіны Прастакова
Асобнай увагі варта аналіз адносін паміж членамі сям’і Прастакова. Спадарыня Прастакова, абсалютна цёмная, бестактоўнасць і жорсткая асоба. Яна звяртаецца груба не толькі з прыгоннымі, а і сваімі блізкімі. Адсутнасцю манер таксама адрозніваецца брат Прастакова, Тарас Скотинин.
Прастакова любіць сляпой мацярынскай любоўю свайго сына, пастаянна праяўляе паблажлівасць да яго і нават захапляецца адкрытымі маральнымі заганамі Митрофанушки і грубіянствам ў адносінах да ўсіх, у тым ліку і самой Прастакова.
Спадар прасцяк асуджае выхаванне роднага сына, але страх перад жонкай прымушае яго апраўдваць ўсе яе ўчынкі.
На прыкладзе сям’і Прастакова, Фонзивин з дапамогай камедыйнага жанру спрабуе асудзіць жорсткіх, самаўлюбёны, часам нават бесчалавечных памешчыкаў, якія хочуць узяць верх над людзьмі з высакароднага грамадства, такіх як Стародум, чыноўнік Праўдзін і адважны малады афіцэр Мілон. Імёны і прозвішчы персанажаў выбраны не выпадкова, і дапаўняюць рысы іх характараў. Фінал камедыі адлюстроўвае, да якіх наступстваў можа прывесці прага да ўлады, грошай і ганарыстасць.