Хто з нас не ведае папулярных радкоў «У Лукамор’я дуб зялёны»! Але не кожны скажа, што на самой справе гэтыя вершы былі напісаныя Аляксандрам Сяргеевічам Пушкіным як уступ да паэмы «Руслан і Людміла». Гэты твор поўна такіх жа яркіх і запамінальных казачных вобразаў, як і «Лукамор’е». Паэма прасякнута нацыянальным каларытам, чытаючы яе, міжволі прыгадваеш усё знаёмыя з дзяцінства казкі і быліны.
Дзеянне гэтай гісторыі адбываецца ў Старажытнай Русі, але, нягледзячы на гэта, усе вобразы і героі пазнаюцца. Бо такія пачуцці і якасці, як каханне, адвага, а таксама зайздрасць і падступства нязменныя ва ўсе часы. Галоўны герой Руслан — увасабленне адважнага і высакароднага ваяра, які гатовы на ўсё, каб вярнуць сваю каханую. Ён адпраўляецца на пошукі сваёй нявесты Людмілы, выкрадзенай у яго з уласнага вяселля. Яму трэба будзе сустрэць злую вядзьмарку, пазмагацца з мноствам ворагаў, і ў канцы адолець злыдня Чарнамора, забралі Людмілу. Усе выпрабаванні Руслан вытрымлівае з гонарам і даказвае бацьку Людмілы, што ён годны яго дачкі.
Людміла — увасабленне выдатнай дзяўчыны. Яна пяшчотная, прыгожая і кахаючая. У харомах Чарнамора яна не забывае аб сваім любімым і гаруе. Нягледзячы на старадаўнюю эпоху, Людміла ўвасабляе ў сабе якасці, уласцівыя сучасным Пушкіну жанчынам. Іншыя яркія вобразы — супернікі Руслана, тры волата, якія мараць займець Людмілу ў жонкі. Але ніхто з іх не любіў яе так, як Руслан, і таму толькі яму ўдалося знайсці і выратаваць дзяўчыну.
Паэма «Руслан і Людміла» падобная на яркую палітру фарбаў: у ёй пераплялося мноства паданняў. Чытаючы гэты твор, вяртаешся да вытокаў, многае даведаешся пра культуру сваёй краіны, фальклоры. Нездарма і ў нашы дні паэму так любяць і цэняць як дзеці, так і дарослыя.
Складанне па паэме Аляксандра Пушкіна «Руслан і Людміла»
У 1820 году свет ўпершыню ўбачыў выдатную першую паэму А.С. Пушкіна — «Руслан і Людміла». Гэта сапраўды дзіўнае твор, пра яго жанравай прыналежнасці спрачаюцца многія літаратуразнаўцы да гэтага часу. Адны лічаць, што гэта нешта накшталт жартоўнай паэмы. Іншыя аддаю перавагу сцвярджаць, што гэта вельмі спецыфічнае, арыгінальнае творам, у якім туга перапляліся рысы чароўнай казкі з рэальнымі падзеямі.
На працягу ўсёй паэмы распавядаецца пра ўсякія разнастайныя цуды, якія адбываюцца з галоўнымі героямі, але ў гэты ж момант аўтар паказвае звычайныя бытавыя карціны. На першы план у гэтым творы натуральна выходзіць аўтарскае пачатак. Аўтар шмат разважае пра некаторых сітуацыях, як бы, размаўляе са сваімі чытачамі, а таксама распавядае пра сябе.
Пушкін ярка і прыгожа апісвае даўно мінулыя часы казак з пазіцыі сучаснасці. Менавіта адсюль з’яўляецца такая чароўная іронія і невялікая насмешка над персанажамі. Вось так вось, напрыклад, тая ж выдатная казачная гераіня Людміла паўстае перад намі сучаснай і вар’яцка мілай прыгажуняй, а магутны Черномор — звычайны, кволым дзядком. Такая яркая эмацыйная афарбоўка робіць гэтую майму непаўторнай.
Другая песьня пачынаецца вельмі цікава. Пушкін кажа пра тое, што, вядома, сапернікі на поле бою цалкам могуць варагаваць. Аднак, калі гэта адбываецца на Парнасе, гэта будзе глядзецца па-дурному і яны толькі насмешат «сумленнай народ». Насупраць супернікам трэба жыць у любові і свеце, не варта злавацца на злашчасны выбар лёсу. Тут жа Пушкін, апісваючы Чарнамора, выстаўляе яго, так бы мовіць, на забаву чытачам, аўтар малюе гэтага волата чахлым дзядком, які заблытаўся ў сваёй доўгай барадзе.
Пушкін пастаянна звяртаецца да чытача, ён робіць гэта для таго, каб падтрымаць гэтую тонкую сувязь паміж чытачом і аўтарам. І яму гэта цалкам атрымоўваецца. Калі пачнеце чытаць гэтую майму, то вам будзе вельмі складана адарвацца ад яе, ня дачытаўшы да канца.
Пушкін пры напісанні гэтага выдатна твор ўжываў вельмі цікавы ход, ён даваў цячы падзей, што адбываюцца з героямі сваёй чаргой, як быццам па волі рока. Аднак пры гэтым ён не даваў ім поўнай самастойнасці. Чытаючы эпілог, які, дарэчы, быў напісаны значна пазней, чым сам твор, вы можаце заўважыць, як пасталеў за тыя гады і, як пасталеў яго творчасць. Там ён звяртаецца да чытачоў больш сур’ёзна.