У дапамогу школьніку і студэнту!
Сачыненне на тэму: Сумленне
Слова «сумленне» даволі часта сустракаецца ў нашай мове. Мы гаворым пра чалавека: «Ён несумленны» або «Ён сумленны». Часта мы звяртаемся да самога сябе з тым жа пытаннем — аб сумлення. Сябе ахарактарызаваць нашмат складаней. А бо менавіта са словам «сумленне» звязана ўся наша жыццё.
Менавіта на прыкладах чалавечай сумлення і будуюцца нашы адносіны: унутрысямейных, ўнутрышкольным … і проста чалавечыя.
Вы абяцалі патэлефанаваць па тэлефоне і не патэлефанавалі — забыліся. Вы спазніліся на спатканне, дзелавую сустрэчу, а то і зусім не прыйшлі, спаслаўшыся на нездароўе або на іншую прычыну. Мы даволі часта здзяйсняем такія ўчынкі, не надаючы ім вялікага значэння, не заўважаючы іх і даруючы адзін аднаму.
А бо справа ўсё ў той жа сумлення, пра якую мы гаворым.
«У выніку, не на гэтым будуюцца адносіны паміж людзьмі», — скажуць некаторыя. І памыляцца. Сумленнем, па-мойму, павінен вымярацца любы ўчынак, які чалавек здзяйсняе ці ўжо здзейсніў. Гэта павінна стаць правілам жыцця.
З юных гадоў трэба навучыцца прымушаць сябе рабіць не толькі тое, што хочацца, а і тое, што трэба; не толькі для сябе, але і для іншых, а яшчэ лепш у імя іншых. Толькі тады ты можаш спакойна жыць, так бы мовіць, па сумленні, таму што яна — новы лепшы дарадца.
творчасць
сачыненні
Пры перадруку матэрыялаў сайта спасылка на сайт ser-esenin.ru абавязковая. Усе матэрыялы з’яўляюцца ўласнасцю іх аўтараў.
С.А. Ясенін: Жыццё маё, ці ты прыснілася мне.
Праблема сумлення ў рамане Ф.М. Дастаеўскага «Злачынства і пакаранне»
Раман «Злачынства і пакаранне» зрабіў на мяне вельмі моцнае ўражанне. Ф.М. Дастаеўскі — глыбокі філосаф і найтанчэйшы псіхолаг. Ён увайшоў у гісторыю рускай літаратуры як майстар апісання «хворы душы». Адным з самых цікавых герояў Дастаеўскага з’яўляецца Радзівон Рамановіч Раскольнікаў, забойца, філосаф, мысліцель.
Прыціснуты беднасцю, увесь зацяты сваім бяссіллем дапамагчы блізкім людзям, Раскольнікаў вырашаецца на злачынства — на забойства агіднай старой-процентщицы, здабывае выгаду з людскіх пакут. Радзівон прагне помсты за палаяўся і абяздоленых людзей, за знявагі і пакуты Соні Мармеладовой, за ўсіх тых, хто даведзены да мяжы галечы і маральных пакут.
Раскольнікаў адчуваў і бачыў свет, яго гісторыю, яго перамогі і паразы. Гэтаму чалавеку здавалася, што ён зразумеў людзей і дабраўся да сутнасці жыцця. Раскольнікаў вырашыў усё ўзяць у свае рукі, накіраваць ход падзей па шляху, наканавана ім самім.
Пратэст і абурэнне Радзівона супраць грамадскага ладу спалучаецца з яго тэорыяй «моцнай асобы». Пагарду да грамадства і яго маральны закон прыводзіць героя да пераканання пра непазбежнасць моцнай, ўладнай асобы, якой «усё дазволена». Герой вырашыў пайсці на здзелку з уласнай сумленнем. Злачынства павінна даказаць самому Раскольнікавым, што ён не «стварэньне дрыготкая», а «сапраўдны валадар, якога ўсе дазваляецца».
Мне здаецца, памылка галоўнага героя заключаецца ў тым, што прычыну зла ён бачыць у самой прыродзе чалавека, а закон, які дае права уладным людзям тварыць зло, лічыць адвечным. Замест таго каб змагацца супраць амаральнага ладу і яго законаў, ён варта ім. Раскольнікавым здаецца, што ён адказвае за свае ўчынкі толькі перад сабой, і суд іншых яму абыякавы.
Спачатку Радзівона ніколькі не кранае ўчыненае ім злачынства. Ён занадта ўпэўнены ў правільнасці сваіх ідэй, упэўнены ў сваёй самабытнасці і выключнасці. Што тут такога, калі ён забіў? Ён забіў толькі адну «вош, з усіх вошай самую наибесполезнейшую». Калі Радзівон чуе слова «злачынства», ён крычыць у адказ: «Злачынства! Якое злачынства. тое, што я забіў гадкую, шкодная вош, бабулька-процентщицу, нікому не патрэбную, якую забіць — сорак грахоў даруюць, якая з бедных сок высмоктвалі, і гэта ж злачынства? Не думаю я пра яго, і змываць яго не думаю! »
Паступова Раскольнікаў пачынае аналізаваць прычыны і даваць розныя тлумачэння свайму ўчынку: «хацеў Напалеонам зрабіцца», прагнуў дапамагчы маці, быў вар’ят і узлаваны, бунтаваў супраць усіх і ўся, імкнуўся зацвердзіць сваю асобу. Героя пачынае мучыць сумленне. Па-мойму, гэта натуральна. Раскольнікаў парушыў маральны закон, які існуе ў душы чалавека з моманту яго нараджэння. Гэты закон непреложен. Які парушыў яго чакаюць самыя моцныя маральныя пакуты, разбурэнне духоўнае і фізічнае.
На мой погляд, у тэорыі Раскольнікава ёсць думкі, якія могуць паўстаць толькі ў ненармальнага чалавека. Магчыма, калі б тэорыя героя засталася на паперы, яна здалася б толькі плёнам фантазіі хворага чалавека. Але Раскольнікаў пачаў ажыццяўляць яе практычна! Ён вырашыў, што старая-процентщица — «гнайнік, які неабходна выдаліць», бо яна не прыносіць нікому карысці. Таму Алёна Іванаўна павінна памерці, яна — тая самая «стварэньне дрыготкая». Але чаму, у такім выпадку, гіне нявінная Лізавета?
Так тэорыя Раскольнікава пачынае паступова разбурацца. Нельга дзяліць людзей толькі на «дрэнных» і «добрых», ды і не справа чалавека — судзіць іншых. Хто мае рацыю, а хто вінаваты, можа вырашаць толькі Гасподзь Бог. Нельга забіваць чалавека, нават дзеля вялікіх і добрых мэтаў. Жыццё — гэта самае каштоўнае, што ў нас ёсць, і ніхто не мае права выносіць ёй прысуд проста так, па ўласнай капрызе.
Кульмінацыйная сцэна, дзе сам забойца пералічвае, пераглядае і, у канчатковым рахунку, адхіляе ўсе матывы злачынства — сцэна прызнання Раскольнікава Соне. Усе довады розуму, якія здаваліся яму гэтак вернымі, адпадаюць адзін за адным. Такім чынам, раман «Злачынства і пакаранне» дапамог мне зразумець: нельга прыйсці да дабру праз забойства, нават калі дабро ў шмат разоў перавышае зло. І ніколі ні за што не ўцячэш ад свайго сумлення. Гэта самы страшны і самы справядлівы суддзя на свеце.
На мой погляд, антыгуманным думкі і справы не могуць служыць на карысць чалавецтва, ніякае зло нельга апраўдаць шчасцем мільёнаў іншых. Шчасце нельга пабудаваць на крыві, жорсткасці і гвалце.
Раскольнікаў ў рамане прыходзіць да пераасэнсавання маральных каштоўнасцяў: «Хіба я бабулька забіў? Я сябе забіў ». Так, сапраўды, герой забіў сябе, таму што паспрабаваў пайсці супраць свайго сумлення. Адметна і тое, што менавіта праз страшныя пакуты сумлення Раскольнікаў ўсё ж такі прыходзіць да духоўнага адраджэння.
0 чалавек прагледзелі гэтую старонку. Зарэгіструйся або увайдзі і даведайся колькі чалавек з тваёй школы ўжо спісалі гэта сачыненне.
/ Складанні / Дастаеўскі Ф.М. / Злачынства і пакаранне / Праблема сумлення ў рамане Ф.М. Дастаеўскага «Злачынства і пакаранне»
Глядзі таксама па твору «Злачынства і пакаранне»:
Мы напішам выдатнае складанне па Вашым замове ўсяго за 24 гадзіны. Унікальнае складанне ў адзіным экземпляры.