Радзіма — другая маці. Радзіму і маці не выбіраюць.
Чаму так часта радзіму атаясамліваюць з маці, самым родным чалавекам на свеце? Напэўна, не выпадкова. Нават корань слова «радзіма» — «нарадзіць» звязаны з мамай. Маці нарадзіла цябе чалавекам. Радзіма нарадзіла цябе грамадзянінам.
Чалавек атрымлівае пры нараджэнні жыццё, маці і радзіму. Так дзіўна і так проста. Бо гэта ўсё, што трэба чалавеку для ўсведамлення шчасця. Мы можам што заўгодна казаць пра Расею: лаяць яе, параўноўваць з іншымі краінамі. Але гэта на словах. А сэрца не падманеш. Мы шчыра любім нашу краіну, нашу вялікую дзяржаву і ганарымся ёю. Радзіма — не проста велізарная краіна, у якой мы жывем. Гэта ўсё тое, што мы любім і шануем, па чым сумуе, калі выязджаем далёка. Родны дом, рэчка пад лесам, бабулі на прызбе, родныя асобы, пакарабачаныя платы суседніх дамоў.
Спытай сто чалавек, што для іх радзіма. Яны будуць шмат пералічваць, імкнучыся назваць што-небудзь арыгінальнае. Але ўсё сыдуцца на тым, што гэта родны дом і блізкія людзі. Гэта дзіцячыя ўспаміны: зімовыя горада, снежная баба, застылыя ад холаду рукавіцы і шчаслівыя твары сяброў вакол. А дома чакаюць гарачыя піражкі і «Добрай ночы, маляняты!»
Пачуццё любові па радзіме, шчымлівай тугі па ёй вастрэй ўспрымаецца ў хвіліны горкія і страшныя і тады, калі ты знаходзішся далёка ад яе. На зямлі ёсць шмат выдатных месцаў, але дзе б ты ні быў, што б не рабіў, душой ты застаешся дома. Як дрэва, чалавек прырастае каранямі да сваёй зямлі. Адарваны ад яе, ён губляе сілы і радасць жыцця.
І ўсё ж радзіма — не проста край, дзе ты нарадзіўся. Гэта тое месца, да якога чалавек прыкіпеў, часткай якога ён сябе лічыць. Радзіма ўяўляе сабой месца, дзе адчуваеш сябе спакойна, шчасліва. Дзе заўсёды цябе чакаюць і любяць.
Пра радзіму напісаны песні і апавяданні. А колькі прыгожых вершаў прысвечаны роднай краіне!
Любіць сваю радзіму — значыць, клапаціцца пра яе, берагчы яе спадчыну. Любіць — значыць, жыць дзеля сваёй радзімы, дзеля таго, каб не было вайны, каб нашы дзеці раслі ў квітнеючым дзяржаве, каб іх вочы свяціліся шчасцем.
Але патрыятызм трэба выхоўваць з дзяцінства.
З дзіцячага садка і са школы. Гэта вельмі проста і натуральна. Чытаць вершы пра радзіму, маляваць расейскі сцяг, пісаць сачыненні.
Але сапраўднага патрыятызму навучыць дзіця можна толькі на ўласным прыкладзе. Дык давайце шанаваць свой дом, свой край і сваю краіну за тое, што нам пашчасціла на ёй нарадзіцца.
Складанне разважанне на тэму Мая малая Радзіма
Варыянт 1: Поўнае сачыненне
У кожнага чалавека ёсць вельмі блізкае і роднае месца, дзе ён адчувае сябе спакойна і нязмушана. На зямлі няма такога чалавека, які б не адчуваў любоў да малой Радзіме, так як у кожнага павінен быць свой прычал, дзе можна на час спыніцца і адпачыць ад клопатаў і праблем. У мяне таксама ёсць сваё месца, дзе я магу спакойна правесці свой вольны час і не думаць аб розных справах і праблемах.
У вёсцы ў маёй бабулі і знаходзіцца тое патаемнае месца, дзе мне нават дыхаць спакойна. Я вельмі люблю часам сюды прыязджаць, і знаходзіцца тут аднаму, так як тады можна падумаць аб самых патаемных марах. А як добра на рэчцы летам! Свеціць сонца, спяваюць птушкі …. Усё гэта і ёсць мая малая радзіма, якую ў мяне нікому не адняць. Прыходзіць вечар, і ўся прырода пачынае гуляць зусім іншымі фарбамі, якія вельмі радуюць вока. У долі за рэчкай, раскінуўся вялікі луг, дзе бесклапотна блукаюць буслы, якія, як і я, лічаць, што гэта іх родны куток. Непрыкметна спускаецца ноч, і вялікае неба пачынае запоўніцца чароўным святлом зорак, якія вельмі ярка гараць і вабяць да сябе.
Гэтак жа я вельмі люблю бываць у вёсцы ўзімку, бо ў гэтую пару тут неапісальная прыгажосць. Вельмі прыемна сядзець каля цёплай печкі і ведаць, што на вуліцы траскучы мароз і завіруха … Я заўсёды імкнуся на свае зімовыя вакацыі прыехаць у вёску і правесці тут хоць пару дзён, бо тут ёсць мноства цікавых заняткаў: катанне на санках і лыжах, хакей з мясцовымі хлопцамі і проста прагулкі па свежым і марознага лесе. Проста, калі я так адпачываю, то я набіраюся новых сіл, якіх мне хапае да заканчэння навучальнага года, і я гатовы зноў спасцігаць усе навукі, пры гэтым нават не стамляцца.
Усе мы, павінны аберагаць і любіць сваю маленькую Радзіму, так як яна ў нас адна. Яна можа быць рознай: маленькі домік у вёсцы, свая вуліца ў горадзе, але ўсё гэта вельмі дорага нашаму сэрцу. Часам, я не магу наведаць родныя мясціны і тады вельмі моцна сумую па іх. Бывае так, што яны мне нават сняцца ў снах.
Я вельмі шаную сваім родным кутком, які мне пашчасціла мець. Усё сваё жыццё, я буду наведваць мае родныя і любімыя месцы, так як простая не змагу без іх жыць і дыхаць. Усе людзі проста абавязаныя з асаблівым клопатам і ласкай ставіцца да гэтых месцаў і ніколі не забываць пра іх, так як робячы гэта, мы проста здраджваем сваю маленькую Радзіму, якая нас ўзгадавала і адправіла ў вялікае плаванне, але яна чакае, калі мы вернемся ў родную гавань. Яна абавязкова нас сустрэне.
Варыянт 2: Кароткае сачыненне
Мая Радзіма, гэта мой маленькі свет, дзе мне ўтульна і цёпла. Кожны грамадзянін нашай краіны мае такое месца, дзе яму вельмі добра і ўтульна. Любоў да малой Радзіме можна выказваць па-рознаму, але я аддаю перавагу вельмі часта наведваць гэты мілы майму сэрцу куток, патрапіўшы ў які, я адчуваў у казцы. У вёсцы ў маёй бабулі ёсць свой дом, дзе і знаходзіцца гэтая малая Радзіма, якую я вельмі люблю і ні за што не здраджу. У вёсцы вельмі добра летам, так як тут можна адпачыць і набрацца новых сіл да навучальнага года.
Асабліва хораша тут зімой, бо ўся прырода замірае і чакае чагосьці таямнічага і непрадказальнага. Узімку я вельмі люблю хадзіць у лес, дзе неяк асабліва дыхаецца. Мы разам з мясцовымі хлопцамі гуляем у хакей, катаемся на лыжах і санках. Мы ўсе павінны не забываць свае родныя мясціны і па магчымасці іх наведваць. Бо малая Радзіма нас вельмі чакае, і мы не павінны яе падводзіць. У чалавека Радзіма адна, яна як родная маці нас любіць і шкадуе, як сваіх дзяцей.
Некалькі цікавых твораў
Пры поглядзе на карціну «Ласі», напісаную больш за стагоддзе таму мастаком А.Степановым, адразу ж узнікае пачуццё жалю да галоднаму сямейства лясных насельнікаў, якія выйшлі з зімовага лесу на ўскраек ў пошуках ежы.
Шчоб зрозуміти Сэнс свого життя, потрібно Спочатку розібратися ў собі самому. Життя — тэатр, життя — гра, життя — поле бою, — багато письменників саме такімі метафарамі охарактеризували своє І ня тільки — життя людзей
Цінності людини у всі часи відрізнялись. У скурныя гадзіну, у різних народів тая цивілізацій були якісь свої, особливі цінності. Але це стосувалось суспільства, тобто цінностей, які визнавали більшість людзей. Завжди бували людзі
Вясна надыходзіць і зіму праганяе. З прыходам сакавіка прамяні сонца пачынаюць усё часцей прабівацца скрозь хмары. Дзе-нідзе яшчэ можна заўважыць лёд, які падступна хаваецца пад снегам. Прахалоднае паветра нагадвае пра тое, што зіма упарта не жадае сыходзіць.