Карамзін апісвае ў «Беднай Лізе» звычайную па тых часах гісторыю няшчаснага кахання легкадумнага пана і дзяўчаты-сялянкі.
Гэта была добрая працавітая жанчына, але пасля смерці мужа яна аддалася гору, падкасіла яе здароўе. Удава забылася, што ёсць дачка, дзеля якой трэба жыць, працаваць і берагчы сваё здароўе. Забылася, што ёй дадзена жыццё, якую трэба любіць, цаніць і атрымліваць асалоду ад кожным днём.
Такім чынам, у дачкі з 15 гадоў перад вачыма быў прыклад безадказнасці і пэўнага эгаізму.
Так і жыла бедная Ліза ў атмасферы гора і слёз. Ёй прыйшлося ўзяць на сябе клопату пра маці, пра дом, пачаць зарабляць на жыццё сабе і маці:
«… адна Ліза … працавала дзень і ноч — ткaлa палотны, вязaлa панчохі, вясною рвaлa кветкі, a летам брaлa ягады — і продaвaлa іх у Маскве».
І вось, у адзін цудоўны дзень, сустрэла яна жыццярадаснага прыгажуна Эраста. Легкадумнага, эгаістычнага валацугу, які звыкся да забаў; звыкся атрымліваць ад жыцця ўсё, чаго яму хацелася. Хоць пры гэтым юнак быў добры. У Эраста на той момант была новая дурнота: ад нуды вырашыў ён «пакінуць на час вялікі свет». І тут сустрэў юнак Лізу: прыгожую, чыстую, наіўную і даверлівую сялянку. Як тут не закахацца!
Вядома ж і Ліза палюбіла з першага погляду. Палюбіла глыбока, па-сапраўднаму. Толькі пра адно і думаць магла. Знікла для яе ўсё ў жыцці, акрамя Эраста. Як гэта часта здараецца, каханне асляпіла і забрала розум.
З часам аддала Ліза Эраста сваю нявіннасць. І як варта было чакаць, малады пан стаў губляць цікавасць да дзяўчыны:
«Ліза не была ўжо для Эраста сім анёлам беззаганнасьці, які перш запаляюцца яго ўяўленне і захапляў душу».
Потым паехаў малады пан на вайну, дзе праматаў і прайграў стан. І каб выправіць сваё фінансавае становішча заручыць з багатай удавой.
Для Лізы гэта быў удар: Эраст падмануў і аддаў яе. Лепшае, што прыйшло ёй у галаву, — самагубства.
Так, становішча дзяўчыны было незайздроснае (расчараванне, страта, зваяваў нявіннасць), але пры гэтым у Лізы былі маці, жыццё і здароўе, навакольны свет, яна магла прыносіць карысць людзям сваёй працай. А звесці рахункі з жыццём — гэта самае лёгкае і безадказнае, што можна было зрабіць у яе сітуацыі.
Ліза была дзяўчынай добрай, чыстай, сумленнай, дакладнай і працавітай, але слабавольнай, безадказнай і эгаістычнай. А жыццё дадзена чалавеку не для таго, каб ён з-за усялякіх «Эраста» забіваў сябе. І подзвіг не ў самагубстве, а ў тым, каб знайсці ў сабе сілы жыць далей і радавацца кожнай хвіліне.
Складанне »Карамзін» складанне — разважанне на тэму: «Бедная Ліза» Н. Карамзін.
Рысы сентыменталізм ў аповесці «Бедная Ліза»
Аповесць Н. М. Карамзіна «Бедная Ліза» была адным з першых сентыментальных твораў рускай літаратуры XVIII стагоддзя.
Сентыменталізм абвяшчаў пераважнае увагу да прыватнага жыцця людзей, да іх пачуццяў, у роўнай меры уласцівым выхадцам з усіх саслоўяў. . Карамзін распавядае нам гісторыю няшчаснага кахання простай сялянскай дзяўчыны Лізы і двараніна Эраста, каб даказаць, што «і сялянкі кахаць умеюць».
Ліза — ідэал прыроды. Яна не толькі «прекрасна душою і целам», але і здольная шчыра пакахаць чалавека, яе кахання не цалкам годнага. Эраст, хоць і, безумоўна, пераўзыходзіць сваю каханую адукацыяй, знакамітасьцю і матэрыяльным станам, аказваецца духоўна драбней яе. Гэтак жа ён валодае розумам і добрым сэрцам, але з’яўляецца слабым і ветраным чалавекам. Ён не ў стане падняцца над саслоўным забабонамі і ажаніцца на Лізе. Прайграўшыся ў карты, ён вымушаны ажаніцца на багатай удаве і пакінуць Лізу, з-за чаго яна скончыла жыццё самагубствам. Аднак шчырыя чалавечыя пачуцці не памерлі ў Эраста і, як запэўнівае нас аўтар, «Эраст быў да канца жыцьця свайго нешчаслівы. Даведаўшыся пра лёс лізіну, ён не мог суцешыцца і не лічыў сваім забойцам ».
Для Карамзіна вёска становіцца агменем прыроднай маральнай чысціні, а горад — крыніцай спакус, здольных гэтую чысціню разбурыць. Героі пісьменніка, у поўнай адпаведнасці з запаведзямі сентыменталізм, амаль увесь час пакутуюць, пастаянна выказваючы свае пачуцці багата цяпер плакаць. Карамзін без ваганняў пры слёз і заклікае да таго ж чытачоў. Ён падрабязна апісвае перажыванні Лізы, пакінутай якія пайшлі ў войска Эраста, мы можам прасачыць, за тым як яна пакутуе: «З гэтага гадзіны дні яе былі днямі тугі і нягоды, якую трэба было хаваць ад пяшчотнай маці: тым больш пакутавала сэрца яе! Тады толькі палягчалася яно, калі Ліза, адасобіцца ў гушчыню лесу, магла свабодна праліваць слёзы і стагнаць аб расстанні з мілым. Часта сумная галубка злучала жаласны голас свой з яе стогнаў ».
Для пісьменніка характэрныя лірычныя адступленні, пры кожным драматычным павароце сюжэту мы чуем голас аўтара: «сэрца маё абліваецца крывёю …», «сляза коціцца па твары мойму». Істотным было для пісьменніка-сентименталиста зварот да сацыяльнай праблематыцы. Ён не вінаваціць Эраста у гібелі Лізы: малады дваранін гэтак жа няшчасны, як і сялянка. Важна тое, што Карамзін ці ледзь не першы ў рускай літаратуры, які адкрыў «жывую душу» у прадстаўніках ніжэйшага саслоўя. З гэтага і пачынаецца руская традыцыя: праяўляць спачуванне простым людзям. Гэтак жа можна заўважыць, што і сама назва твора нясе асаблівую сімволіку, дзе з аднаго боку паказваецца на матэрыяльнае становішча Лізы, а з другога на дабрабыт яе душы, што наводзіць на філасофскія разважанні.
Пісьменнік звярнуўся і да яшчэ не менш цікавай традыцыі рускай літаратуры — да паэтыцы таго, хто гаворыць імя. Ён з ўмеў падкрэсліць неадпаведнасць вонкавага і ўнутранага ў вобразах герояў аповесці. Ліза — лагодная, ціхая пераўзыходзіць Эраста ва ўменні любіць і жыць любоўю. Яна здзяйсняе ўчынкі. якія патрабуюць рашучасці і сілы волі, якія ідуць у супярэчнасць з законамі маралі, рэлігійна — толькі маральныя нормы паводзін.
Філасофія, засвоеная Карамзіным, зрабіла Прыроду адным з галоўных герояў аповесці. Права на патаемнае зносіны з светам Прыроды маюць у аповесці не ўсе героі, а толькі Ліза і расказчыка.
У «Беднай Лізе» Н. М. Карамзін даў адзін з першых у рускай літаратуры узораў сентыментальнага стылю, які арыентаваўся на гутарковай-бытавую гаворка адукаванай часткі дваранства. Ён меркаваў вытанчанасць і прастату склада, спецыфічны адбор «мілагучных» і «не псуюць густу» слоў і выразаў, рытмічную арганізацыю прозы, збліжае яе са вершаванай прамовай. У аповесці «Бедная Ліза» Карамзін паказаў сябе вялікім псіхолагам. Ён здолеў па-майстэрску раскрыць унутраны свет сваіх герояў, у першую чаргу іх любоўных перажыванняў.
Зацвердзіўшы сваёй аповесцю сентыменталізм ў рускай літаратуры, Карамзін зрабіў значны крок у плане яе дэмакратызацыі, адмовіўшыся ад строгіх, але далёкіх ад жывой жыцця схемаў класіцызму.
76202 чалавека прагледзелі гэтую старонку. Зарэгіструйся або увайдзі і даведайся колькі чалавек з тваёй школы ўжо спісалі гэта сачыненне.
/ Складанні / Карамзін Н.М. / Бедная Ліза / Рысы сентыменталізм ў аповесці «Бедная Ліза»
Глядзі таксама па твору «Бедная Ліза»:
Мы напішам выдатнае складанне па Вашым замове ўсяго за 24 гадзіны. Унікальнае складанне ў адзіным экземпляры.