Карамзін апісвае ў «Беднай Лізе» звычайную па тых часах гісторыю няшчаснага кахання легкадумнага пана і дзяўчаты-сялянкі.
Гэта была добрая працавітая жанчына, але пасля смерці мужа яна аддалася гору, падкасіла яе здароўе. Удава забылася, што ёсць дачка, дзеля якой трэба жыць, працаваць і берагчы сваё здароўе. Забылася, што ёй дадзена жыццё, якую трэба любіць, цаніць і атрымліваць асалоду ад кожным днём.
Такім чынам, у дачкі з 15 гадоў перад вачыма быў прыклад безадказнасці і пэўнага эгаізму.
Так і жыла бедная Ліза ў атмасферы гора і слёз. Ёй прыйшлося ўзяць на сябе клопату пра маці, пра дом, пачаць зарабляць на жыццё сабе і маці:
«… адна Ліза … працавала дзень і ноч — ткaлa палотны, вязaлa панчохі, вясною рвaлa кветкі, a летам брaлa ягады — і продaвaлa іх у Маскве».
І вось, у адзін цудоўны дзень, сустрэла яна жыццярадаснага прыгажуна Эраста. Легкадумнага, эгаістычнага валацугу, які звыкся да забаў; звыкся атрымліваць ад жыцця ўсё, чаго яму хацелася. Хоць пры гэтым юнак быў добры. У Эраста на той момант была новая дурнота: ад нуды вырашыў ён «пакінуць на час вялікі свет». І тут сустрэў юнак Лізу: прыгожую, чыстую, наіўную і даверлівую сялянку. Як тут не закахацца!
Вядома ж і Ліза палюбіла з першага погляду. Палюбіла глыбока, па-сапраўднаму. Толькі пра адно і думаць магла. Знікла для яе ўсё ў жыцці, акрамя Эраста. Як гэта часта здараецца, каханне асляпіла і забрала розум.
З часам аддала Ліза Эраста сваю нявіннасць. І як варта было чакаць, малады пан стаў губляць цікавасць да дзяўчыны:
«Ліза не была ўжо для Эраста сім анёлам беззаганнасьці, які перш запаляюцца яго ўяўленне і захапляў душу».
Потым паехаў малады пан на вайну, дзе праматаў і прайграў стан. І каб выправіць сваё фінансавае становішча заручыць з багатай удавой.
Для Лізы гэта быў удар: Эраст падмануў і аддаў яе. Лепшае, што прыйшло ёй у галаву, — самагубства.
Так, становішча дзяўчыны было незайздроснае (расчараванне, страта, зваяваў нявіннасць), але пры гэтым у Лізы былі маці, жыццё і здароўе, навакольны свет, яна магла прыносіць карысць людзям сваёй працай. А звесці рахункі з жыццём — гэта самае лёгкае і безадказнае, што можна было зрабіць у яе сітуацыі.
Ліза была дзяўчынай добрай, чыстай, сумленнай, дакладнай і працавітай, але слабавольнай, безадказнай і эгаістычнай. А жыццё дадзена чалавеку не для таго, каб ён з-за усялякіх «Эраста» забіваў сябе. І подзвіг не ў самагубстве, а ў тым, каб знайсці ў сабе сілы жыць далей і радавацца кожнай хвіліне.
Складанне »Карамзін» складанне — разважанне на тэму: «Бедная Ліза» Н. Карамзін.
Руская і замежная літаратура, аналіз твораў, сачыненні
Аналіз твораў рускай і замежнай літаратуры, ўзоры школьных сачыненняў
Складанне «Чаму Ліза бедная?» (Чаму так называецца аповесць Карамзіна)
Аповесць «Бедная Ліза» распавядае аб няшчасным каханні. Аўтар пачынае сваё творы з таго, што апісвае свае прагулкі ў «апусцелы манастыр», дзе пахавана Ліза, і «Уважае глухому стогну часоў, безданьню мінулага паглынутых». Аўтар так азагаловіў сваю аповесць, бо адразу хацеў паказаць сваё спачувальнае стаўленне да галоўнай гераіні і яе лёс. Акрамя таго, эпітэт «бедная» адлюстроўвае і сацыяльнае становішча Лізы, нязменна якое абмяжоўвае яе магчымасці ў жыцці, і яе адкрытае і шчырае сэрца простай дзяўчыны, якое лёгка параніць і разбіць.
Маладая і выдатная сялянка Ліза цяжка працуе, каб дапамагчы сваёй старэнькай маці. Аднойчы на вуліцы яна сустракае маладога спадара, які купляе ў яе ўсе кветкі. Яна улюбляецца ў прыгожага юнака, якога завуць Эраст. Ліза ведае, што Эраст не яе круга, і марыць, каб ён быў простым пастухом. «Калі б той, хто займае цяпер думкі мае, народжаны быў простым селянінам, пастухом, — і калі б ён цяпер міма мяне гнаў статак свой».
Неўзабаве Эраст прызнаецца ёй у любові, і яны даюць адзін аднаму клятву вернасці. Ліза, даверлівая і наіўная, ва ўсім давяраецца Эраста. «Я веру табе, Эраст, веру. Няўжо ты падманеш бедную Лізу? Бо гэтаму нельга быць? »
Адчувальнасць з’яўляецца галоўнай рысай характару Лізы. Яна верыць у сваю любоў, жыве «Пяшчотнымі запалам». Неўзабаве адносіны Лізы і Эраста перастаюць быць платанічнымі. Малады чалавек, дамогшыся жаданага, астывае да дзяўчыны. Ён з’язджае на вайну і «Спадзяецца па вяртанні сваёй ужо ніколі з ёю не расставацца». Ліза сумуе па Эраста, уся яе жыццё пацьмянела без яго «Ах. Для чаго я засталася ў гэтай пустыні? Што ўтрымлівае мяне ляцець услед за мілым Эраста? Вайна не страшная для мяне; страшна там, дзе няма майго сябра. З ім жыць, з ім памерці хачу або сьмерцю сваёю выратаваць яго каштоўнае жыццё. Чакай, чакай, шаноўны! Я лячу да цябе! ». Аднак клопат пра маці ўтрымлівае яе дома.
Праз 2 месяцы Ліза ў горадзе выпадкова сустракае Эраста. Яна ўзрадавалася і абняла каханага. Аднак Эраст адмаўляецца ад яе: «Абставіны перамяніліся; я заручыць ажаніцца; ты павінна пакінуць мяне ў спакоі і для ўласнага свайго спакою забыць мяне, Я любіў цябе і цяпер люблю, гэта значыць жадаю табе усякага дабра, Вось сто рублёў — вазьмі іх, … дазволь мне пацалаваць цябе ў апошні раз — і ідзі дадому «.
Сэрца Лізы разбіта. Яна не змагла перажыць гора і прыніжэньня. Магчыма, калі б Эраст павёў сябе сумленна і адразу сказаў ёй праўду, яна, поўная шчырай любові да яго, змагла б нават зразумець яго і дараваць. Але менавіта падман, ілжывыя надзеі, доўгі час тугі і чакання перамен да лепшага, а ў выніку подласць каханага і крушэнне ўсіх надзей зламалі дзяўчыну.«Мне нельга жыць, … нельга. О, калі б ўпала на мяне неба! Калі б зямля паглынула бедную. Няма! Неба не падае; зямля не вагаецца! Гора мне! ». Яна кідаецца ў сажалку і гіне.
Аўтар ўсяляк шкадуе сваю гераіню. Ён спачувае яе няшчаснай лёсе і горкага выбару, які яна зрабіла. «Сэрца маё абліваецца крывёю ў цяперашні момант, Я забываю чалавека ў Эраста — гатовы праклінаць яго — але язык мой ня рухаецца — гляджу на яго, і сляза коціцца па твары мойму. Ах! Для чаго пішу не раман, а сумную быль? ».
Аповесць «Бедная Ліза» — гэта аповесць пра няшчаснай, але выдатнай любові. Лізіну любоў была сумленнай, палкай і сапраўднай. Здрада Эраста абумовіла яе сумны лёс.