Перш, чым выкласці дадзенае сачыненне, я хацела б прадставіць пачатак і канец тэксту, па якім, уласна, і было напісана дадзенае сачыненне, для таго, каб не ўзнікала блытаніны.
«У нядзелю павінен быў вырашацца нейкае пытанне на сходзе нашага жыллёвага кааператыва. Збіралі нават подпісы, каб прыйшлі ўсе. «А ты улыбайся!» — раптам пачуў я крык сваіх дзяцей. Мы са старшынёй абгарнуліся: дзеці азартна, з усёй сілы, расстрэльвалі снежкамі вылепленыя са снегу фігуры: і тату, і маму, і сябе, і ўсю радню … »
У дадзеным тэксце В.М. Купрына прадстаўлена праблема жорсткага адносіны падлеткаў паміж сабой, а таксама яе хуткага распаўсюду.
Аўтар распавядае пра тое, як хлопцы гулялі ў футбол, і гулялі яны вельмі жорстка. Раптам аднаму з хлапчукоў патрапіла мокрым мячом па твары, і астатнія хлопцы «пад дружны рогат» сказалі, каб ён усміхаўся. «Падлетак успыхнуў, але одёрнулся, але я заўважыў, што вочы яго сталі больш жорсткія, а гуляць ён стаў злей і затоенай. Паляваў за мячом, біў, часам не пасаваў сваім, а влепливая ў бліжэйшага суперніка … »
Аўтар лічыць, што жорсткае стаўленне сярод падлеткаў вельмі моцна распаўсюджана, хутка перадаецца ад аднаго да іншага і набывае велізарныя маштабы, і гэтую сітуацыю трэба выкараняць.
Я згодна з меркаваннем аўтара. У пацверджанне сваёй пазіцыі я прывяду два аргументу. Першы я вазьму з кнігі В.К. Жалезнякова «Пудзіла». Лена Бессольцева бярэ на сябе віну Дзімы Сомова, яе новага аднакласніка, які распавёў іх класнай кіраўніцы Маргарыце Іванаўне, куды ўсе хлопцы збеглі з урока, у выніку чаго яна становіцца галоўным аб’ектам здзекаў з боку хлопцаў. Яны абвясцілі ёй байкот і нават некалькі разоў збівалі дзяўчынку. Дзіма ж не толькі не прызнаўся хлопцам у сваім «правіне» перад імі, але і далучыўся да іх у здзеках з Ленай.
Другі аргумент я прывяду з твора В.Г. Распуціна «Урокі французскага». Валодзя — галоўны герой, адзінаццацігадовы хлопчык, які пераехаў вучыцца ў горад. Ён пакутаваў малакроўем, таму кожны дзень купляў сабе на рубель шклянку малака для лячэння. Рубель гэты ён зарабляў, выйграючы ў «чику». Кожны раз, атрымліваючы патрэбную суму, Валодзя выходзіў з гульні. Але аднойчы хлопцы не далі яму сысці, прымусіўшы яго гуляць далей, а Вадзік, лепшы гулец, і, па-відаць, лідэр «шайкі» гульцоў, справакаваў бойку, у выніку якой Валодзя быў зьбіты. Дзеці праявілі жорсткасць і помсцілі.
Абапіраючыся на ўсё вышэй сказанае, я магу сцвярджаць, што жорсткае стаўленне падлеткаў адзін да аднаго ёсць і цяпер, а паколькі дадзеныя творы, з якіх я брала аргументы, чытаюць у школе і ў цяперашні час, то можна сказаць, што гэтая праблема па гэты дзень застаецца актуальнай.
22182 чалавека прагледзелі гэтую старонку. Зарэгіструйся або увайдзі і даведайся колькі чалавек з тваёй школы ўжо спісалі гэта сачыненне.
/ Складанні / ЕГЭ / Частка C / Падлеткавая жорсткасць (Па тэксце В.Н.Куприна)
Мы напішам выдатнае складанне па Вашым замове ўсяго за 24 гадзіны. Унікальнае складанне ў адзіным экземпляры.
Сачыненні па рускай. Ўзоры твораў. Сачыненні ЕГЭ, ОГЭ
Сачыненне-разважанне на тэму: Што такое жорсткасць?
ОГЭ рускую мову 9 клас. Заданне 15.3.
(I) Светку Сяргееву мы не любілі за тое, што яна рудая, у рабацінні, з грубымі валасамі колеру меднай дроту, за тое, што голас у яе жудасна пранізлівы. (2) Жыла Светка з маці і двума СЕСТРЁНКА. (З) Апраналіся яны зразумела як — бо ледзь канцы з канцамі зводзілі. (4) Але нашы дзяўчынкі цяжкасці Рыжухи пад увагу не прымалі і нават дакранацца да яе не хацелі, як бы Светка пракажоная, пагарджалі яны яе яшчэ і за адзіныя пацёртыя ад джынсы.
(5) Вельмі любілі мы паходы на возера. (6) Усе дні напралёт мы з Жэнька рыбачылі, а ўвечары нам палавіць не ўдавалася з-за Рыжухи.
(7) Увечары возьме Светка лодку, Выграбе адна на сярэдзіну возера і пачынае выць.
(8) Дакладней, яна спявала, але мы гэта спевам не называлі. (9) Высокі голас Рыжухи чуўся далёка па возеры, і дзяўбці ў нас пераставала.
(Ю) выла Рыжуха гадзіну-паўтара і, калі ёй здавалася, што якая-небудзь песня не вельмі ўдавалася, яна завадатар яе зноў і зноў.
(II) — Дурніца рыжая, — крывіў вусны Марынка Быкава. (12) — І чаго яна з намі прэцца? (13) выла бы сабе дома.
(14) А голас Рыжухи ўсё чуўся, і было ў ім нешта родавае з пачаткоўкі расці травой, лёгкімі пёрыстым аблокамі, цёплым паветрам.
(15) Чаму-то нам з Жэнька не прыходзіла ў галаву пагаварыць са Светка па-чалавечы, папрасіць, каб яна не спявала над возерам, не псавала рыбалку. (16) Можа, яна і не ведала, што перашкаджае камусьці.
(17) У дзень апошняга іспыту Нінка Пчёлкина задаволіла запіс жадаючых у чарговы паход.
(18) Жэнька падышоў да Рыжухе і сказаў:
(19) — Рыжуха, зрабі добрую справу, а? (20) Ці не ездзі з намі на шпацыр!
(21) — Я з вамі паеду, — высокім дрыготкім голасам сказала Рыжуха, — а буду асобна.
(22) Ізноў асобна ад усіх будзе на возеры выць! (23) Жэнька адышоў ад Рыжей і прашаптаў мне:
(24) — У гэты паход я рыжую не пушчу, ці я буду ня я.
(25) Ён пераможна паглядзеў на Светку, нібы ўжо выканаў абяцанае.
(26) цёплымі чэрвеньскім днём мы ўладкаваліся на палубе цеплахода. (27) Рыжуха сядзела на краі лаўкі, побач з ёй — пустое прастору, таму што побач з ёй ніхто не сядаў.
(28) 3а хвіліну да таго, як адчаліць, да Рыжухе падышоў Жэнька.
(29) — Гэта твая торба? — спытаў Жэнька і паказаў на тое дапатопных сумку, у якой, напэўна, бутэрброды з маргарынам і яйкі ляжалі.
(30) — Мая, — адказала Светка.
(31) — Але хоп! — усклікнуў Жэнька, схапіўшы сумку, пабег з ёй па палубе, і мы пачулі, як ён крычыць ужо з прычала:
(32) — Гэй, Рыжая! (ЗЗ) Вунь дзе твая сумочка!
(34) Жэнька паставіў сумку на падлогу і панёсся назад.
(35) Рыжуха сядзела-сядзела, атупела гледзячы ў падлогу, потым як ускочыць — і да выхаду: бутэрбродаў, напэўна, шкада стала. (Зб) Еле паспела на бераг: цеплаход адразу ж даў газу.
(37) Жэнька Светке рукой махае і орёт:
(38) — Да пабачэння, Рыжая! (39) Нельга табе на возера, ты рыбу распуджвае!
(40) Дзяўчынкі крычаць адваротнымі галасамі:
(41) — Бывай, сяброўка!
(42) — Больш не ўбачымся!
(43) І давай Жэньку хваліць, што ён так спрытна з Рыжухой задаволіў.
(44) Чаго дзяўчынкі радаваліся, я, шчыра кажучы, не зразумеў. (45) Бо разам з усімі Рыжуха і не была — нездарма яе ні на адной фатаграфіі няма. (46) Блукаць адна па лугах, адна ля вогнішча сядзела, калі ўсё ўжо па палатках разыходзіліся, ела тое, што з сабой з дому брала. (47) У пачатку паходу яна свае харчы на агульны стол выкладвала, але яе хлеб з маргарынам і яйкі Марынка Быкава грэбліва ў бок адсоўвала.
(48) Цеплаход яшчэ толкам не адышоў ад горада, а мы пра Рыжухе ўжо забыліся. (49) Толькі на вечаровай зорьке я пра яе ўспомніў, і ў сэрцы ворохнулось нешта непрыемнае. (50) Але затое ніхто на возеры і не шумеў, дзяўбло выдатна, і Жэнька быў асабліва ажыўленых. (51) А мне гэта «что-то» перашкаджала радавацца.
(52) У дзесяты клас Рыжая не пайшоў. (53) Классная сказала, што яна паступіла ў музычную вучэльню.
(54) А яшчэ праз пяць гадоў я пачаў вучыцца ў адным з пецярбургскіх ВНУ і пазнаёміўся з Наташай, якая павяла мяне ў Марыінкі, на оперу.
(55) У першыя хвіліны спектакля на сцэне з’явілася раскошная золатавалосая прыгажуня з белейшей скурай, высакароднай выправай, і я не мог адвесці ад яе вачэй. (55) Калі ж яна заспявала высокім, дзіўна знаёмым голасам, мяне імгненна кінула ў пот.
(57) — Рыжуха! — ахнуў я. (58) — Ты разумееш, гэта Рыжуха! — крычу я Наташы шэптам. (59) — Мы з ёй у адным класе вучыліся!
(60) — Што ты кажаш ?! — Захвалявалася знаёмая. (61) — Ты разумееш, хто гэта? (62) Гэта ж наша узыходзячая зорка!
(63) — Як яе завуць? — яшчэ на нешта спадзеючыся, спытаў я.
(64) — Святлана Сяргеева.
(65) Увесь спектакль я прасядзеў не зварухнуўшыся, не разумеючы, чаго больш было ў маім сэрцы — захаплення ці сораму.
(66) Пасля спектакля Наташа прапанавала:
(67) — Можа, пойдзеш за кулісы? (68) Ёй прыемна будзе ўбачыць свайго аднакласніка.
(69) — Не, давай у іншы раз, — сціпла адказаў я.
(70) Мне менш за ўсё хацелася б сустрэцца з Рыжухой сам-насам.
(71) Па дарозе даволі млява я распавядаў Наташы аб Светке, пра тое, як спявала яна на возеры. (72) Зараз я не казаў, што яна «выла».
(73) — Трэба ж! — дзівілася Наташа. (74) — З Сяргеевай ў адным класе вучыўся!
(75) Мой аўтарытэт у яе вачах значна вырас.
(76) Я дрэнна яе слухаў: я думаў пра тое, што не Светка рыжая. (77) Светка апынулася залаты. (78) А рудыя мы. (79) Увесь клас рыжы.
15.3. Як Вы разумееце значэнне слова жорсткасць? Сфармулюйце і Пракаментуйце дадзенае Вамі вызначэнне. Напішыце сачыненне-разважанне на тэму: «Што такое жорсткасць?», Узяўшы ў якасці тэзіса дадзенае Вамі вызначэнне. Аргументуючы свой тэзіс, прывядзіце 2 (два) прыкладу-аргументу, якія пацвярджаюць Вашы развагі: адзін прыклад-аргумент прывядзіце з прачытанага тэксту, а другі — з Вашага жыццёвага вопыту.
Аб’ём сачынення павінен складаць не менш за 70 слоў. Калі складанне ўяўляе сабой пераказаў або цалкам перапісаны зыходны тэкст без якіх бы там ні было каментароў, то такая праца ацэньваецца нулём балаў.
Складанне пішыце акуратна, разборлівым почыркам.
Жорсткасць — гэта ўласцівасць людзей, якія не ведаюць жалю, дабрыні. Жорсткай не здольныя адчуваць чужы боль, суперажываць які пакутуе.
Так, дзяўчынкі, аднакласніцы Светка Сяргеевай, «да яе нават дакранацца не жадалі», пагарджалі за «адзіныя пацёртыя ад джынсы». Яны і ўявіць сабе не маглі, што магла адчуваць Рыжая ў той момант, калі яе «хлеб з маргарынам і яйкі Марынка Быкава грэбліва ў бок адсоўвала».
Жорсткасць страшная яшчэ і тым, што не мае межаў. У суседняй школе трое старшакласнікаў збілі да страты прытомнасці другакласніка, які раздражняў іх сваімі ачкамі з тоўстымі лінзамі. Хіба засталося ў гэтых падлетках хоць нешта чалавечае?
Таму справядліва такіх, як яны, называюць нелюдзямі: людзі паводзяць сябе па-іншаму.
Жорсткасць — бессардэчны, нядобрае, грубае стаўленне да людзей. Жорсткі чалавек з лёгкасцю прычыняе пакуты іншым, не задумваючыся пра тое, як глыбока ён можа параніць, як моцна можа абразіць.
Менавіта таму ўчынак Жэнькі з апавядання Я. Габов можна назваць жорсткім (предл. 31-34). Калі б на хвіліну хлапчук задумаўся аб пачуццях Рыжухи, то зразумеў бы, што ёй не менш астатніх рабят хацелася паехаць на возера, што падманам прымусіць яе застацца на беразе ў апошні момант — гэта не па-людску, але яму было ўсё роўна. Ён проста не хацеў псаваць свой адпачынак яе «выццём».
Мяне таксама ўразіла падобная жорсткасць, з якой школьнікі ў фільме «Пудзіла» здзекаваліся над сваёй равесніцай, Ленай Бессольцевой, якая ўзяла на сябе віну баязлівага Змітрукі Сомова і гэтым выратавала яго ад расправы аднакласнікаў. У якасці пакарання яны абражалі яе, прыніжалі, нават білі, лічачы сябе пры гэтым «барацьбітамі» за справядлівасць.
Так, страшна стаць аб’ектам здзекаў аднагодкаў. Страшна быць не такім, як усе. Але яшчэ больш страшна — апынуцца разам з бяздушным большасцю, таму што рана ці позна прачнецца бязлітасная сумленне і спакою яна не дасць.
Жорсткасць — гэта грубае, бесчалавечнае, абразлівае стаўленне да людзей. Яна страшная тым, што шматаблічная, — ад жорсткасці словаў да жорсткасці дзеянняў.
У аповедзе Е. Габов Светке Сяргеевай аднакласнікі далі зневажальнае мянушку — Рыжуха. Яны яе пагарджалі не толькі за знешнасць і высокі голас, але нават і за тое, што ў нармальнага чалавека выклікала б спачуванне, — за беднасць (предл. 1, 4). І яе спевы аднакласнікі называлі «выццём», ды і сама яна, на іх думку, была «дурніцай рудай». Бязлітаснасць рабят дзівіць і ў эпізодзе выгнання дзяўчынкі з цеплахода (предл. 34-43). Цэлы клас бяздушных, жорсткіх людзей! Няўжо, нават стаўшы дарослымі, яны застануцца такімі ж?
Мне хацелася б, каб усе людзі зразумелі, што жорсткасць непрымальная ў чалавечых адносінах.