12 верасня — Дзень памяці Аляксандра Неўскага. У 2008 годзе верны князь стаў «Імем Расіі», але спрэчкі аб яго ролі ў рускай гісторыі не суціхаюць і сёння. Вобраз Неўскага ствараўся стагоддзямі, князь набыў рысы быліннага героя, культавай фігуры.

Першы подзвіг, за які Аляксандр Яраслававіч і атрымаў свой мянушка — легендарнае Неўскае пабоішча. Дружына Неўскага разбіла шведаў у вусці ракі іжора. Князь асабіста ўдзельнічаў у бітве і «самому каралю възложи друк на твары острымь сваім копиемь», гэта значыць нанёс кап’ём цяжкія цялесныя шведскаму правадыру Биргеру. Лічыцца, што перамога Неўскага прадухіліла страту Руссю берагоў Фінскага заліва і спыніла шведскую агрэсію на Наўгародскай-полацкія землі. Варта прызнаць, што бітва не адрознівалася маштабнасцю, хутчэй гэта была спецаперацыя, у якой дружына князя захапіла стратэгічнае і тактычнае перавага, нечакана напаўшы на шведаў.

Пасля вяртання з Неўскай бітвы Аляксандр вярнуўся ў Ноўгарад, але пасварыўся з баярамі і вымушаны быў адбыць у Пераслаўль-Залескі. Тым часам незвычайную агрэсію праяўлялі немцы, якія ўзялі Ізборск, Пскоў, зямлю вожан і Копорье. Калі супостаты наблізіліся да Ноўгарада, прыйшоў час звярнуцца па дапамогу да Яраслава. Яраслаў хацеў адправіць на дапамогу малодшага свайго сына Андрэя, але наўгародцы настаялі на кандыдатуры Аляксандра. У 1241 годзе Аляксандр ачысьціў наўгародскія землі ад немцаў. ў 1242 годзе, дачакаўшыся Ўладзімерскую дапамогу (на чале з Андрэем), вызваліў Пскоў.

Вырашальная бітва супраць Лівонскага ордэна адбылося на Чудскім возеры, зімой 1242 года. Гістарычна важнае бітва, у якім войскі Неўскага атрымалі рашучую перамогу, спыніла нямецкую агрэсію. Падрабязнасці гэтага сутыкнення дэталёва апісаны, кожны школьнік ведае пра тое, як немцы ішлі «свіннёй» і рыцары, апрануты ў цяжкія даспехі, пайшлі пад лёд Чудскага возера. Згодна з паданнем, рускія 7 вёрст пераследавалі немцаў па лёдзе. Па ўмовах свету Ордэн адмовіўся ад усіх нядаўніх заваёў і саступіў наўгародцам частка Латгаліі.

У 1245 годзе літоўскае войска пад правадырствам Міндоўга напала на Таржок і Бежацку. Аляксандр з наўгародскім войскам узяў Тарапец, дзе забіў амаль дзесяць літоўскіх князёў. Пасля ўзяцця Тарапца Аляксандр адпусціў наўгародцаў дамоў і ўжо сваімі сіламі (сіламі свайго двара і дружыны) дагнаў і цалкам знішчыў літоўскія войскі ля возера Жизца. На зваротным шляху Неўскі разбіў яшчэ адзін літоўскі атрад па Усвятам. Дружына Неўскага была грознай сілай, адна згадка пра яго наводзіла на злоснікаў страх. Такая слава не магла не дайсці да вялікага хана. Бацька Неўскага, Яраслаў, быў адпраўлены ў Каракорума, і Неўскага «выклікалі» ў Арду да Батыю.

Аляксандр Неўскі быў далучаны да ліку святых не так за свае ратныя подзвігі і неаднаразовае праява адданасці інтарэсам Русі, колькі за тое, што спыніў спробу каталікоў насадзіць сваю веру. Папа Інакенцій IV паслаў да Неўскаму сваіх кардыналаў, якія, у выніку, сышлі ад Неўскага ня солоно сёрбаўшы, праслухаўшы палымяную гаворка, не пазбаўленую рытарычных зваротаў: «Ад Адама да патопу, ад патопу да падзелу моў, ад змяшэння моў да пачатку Абрагама, ад Абрагама да праходжання Ізраіля скрозь Чырвонае мора, ад зыходу сыноў Ізраілевых да смерці цара Давіда, ад пачатку царства Саламонава да жніўня цара, ад пачатку Аўгуста і да Хрыстовага нараджэння, ад Каляд Хрыстова да Пакуты і Уваскрасення Гасподняга, ад Уваскрасення Яго і да ўсшэсця на нябёсы, ад ўсшэсця на нябёсы і да царства Канстанцінава, ад пачатку царства Канстанцінава да першага сабора, ад першага сабора да сёмага — усё тое добра ведаем, а ад вас вучэньні не прымаем ».

Аляксандр Неўскі быў не толькі паспяховым палкаводцам, але і добрым дыпламатам, заключае важныя дамовы. Каля 1251 года Аляксандр заключыў дамову паміж Ноўгарадам і Нарвегіяй аб урэгуляванні памежных спрэчак і размежаванні ў зборы даніны з велізарнай тэрыторыі, на якой пражывалі карэлы і саамы. Паміж 1259 і 1262 гадамі, Аляксандр заключыў дамову аб гандлі з «Гоцкі бераг» (Готланд), Любек і нямецкімі гарадамі. Гэты дагавор адыграў важную ролю ў гісторыі руска-нямецкіх адносін і апынуўся вельмі даўгавечным (на яго спасылаліся нават ў 1420 годзе).

Акрамя сваіх ратных подзвігаў, Неўскі здзяйсняў і подзвігі духоўныя. Ён умацоўваў праваслаўную веру, актыўна спрыяў распаўсюджванню праваслаўя на Поўнач, сярод памораў. Пасля страшнага Неврюева спусташэння Неўскі паклапаціўся пра аднаўленне разбуранага Уладзіміра і іншых рускіх гарадоў. Князь «цэрквы падняў, горада адбудаваў, людзей разагнаных сабраў у хаты іх», — сведчыць аўтар княскага Жыція. Асаблiвы клопат князь выяўляў у адносінах да Царквы, упрыгожваючы храмы кнігамі і начыннем, скардзячыся іх багатымі дарункамі і зямлёй.

адкуль такая інфармацыя. з французскіх кніг.

Французы любілі і да гэтага часу любяць Расею. Дзякуй Murat Devlet вочы адкрыў нам. Вялікі Хан з першага погляду палюбіў простага рускага князя. Ўсынавіў і адправіў ваяваць са шведеми.

Гісторыю да нашай эры ні хто пад сумнеў не ставіць але ўсё што тычыцца слаўнай Расійскай гісторыі і подзвігу рускага Народа усё трэба ачарніць можа гісторыю вывучалі ў ЗША то там і Напалеон быў пабіты амерыканцамі і для іх гэта номально

Аляксандр Неўскі

Вялікі князь, падчас кіравання якога Русь адстаяла сваю незалежнасць ад каталіцкага Захаду. Калі на гэтым напрамку Аляксандр Неўскі дзейнічаў як воін, то ў адносінах з Усходам ён быў дыпламатам, які здолеў захаваць Рускую зямлю ва ўмовах татара-мангольскага нашэсця. Рускай Праваслаўнай Царквой кананізаваны як святой.

XIII стагоддзе па праве лічыцца адным з найбольш складаных перыядаў у гісторыі Расіі: працягваюцца княжацкія ўсобіцы, разбурыўшы адзінае палітычнае, эканамічнае, духоўнае і культурнае прастору, а да ўсходніх межаў краіны ў 1223 годзе падыходзяць грозныя заваёўнікі з глыбінь Азіі — мангола-татары.

У 1221 годзе на свет з’яўляецца яшчэ адзін Рурыкавіч — Аляксандр Яраслававіч. Яго бацька, Пераяслаўскай князь Яраслаў, хутка зойме кіеўскі пасад, што загадвае яму падтрымліваць парадак ва ўсёй рускай зямлі. Малалетняга князя Аляксандра разам са старэйшым братам Фёдарам бацька ў 1228 годзе пакідае на княжанне ў Ноўгарадзе пад апекай цівуна Якуна і ваяводы Фёдара Данілавіча. Нягледзячы на ​​няўважлівасць Яраслава да Ноўгарада, наўгародцы паўторна заклікаюць яго ў 1230 годзе, спадзеючыся, што князь паступіць як і раней: пакіне княжыць сваіх атожылкаў, а сам будзе «знікаць у нізавых землях». Разлік наўгародцаў просты — яны хочуць атрымаць князя, які паважае іх парадкі і норавы. У 1233 годзе Фёдар Яраслававіч ва ўзросце 13 гадоў памірае, а 12-гадовы Аляксандр пад бацькаўскім сцягам першы раз удзельнічае ў ваенным паходзе на Дэрпт (Юр’еў). Паход не прынёс поспеху, а спусташэнне Батыем у 1237-1238 гадах Паўночна-Усходняй Русі стала прычынай актывізацыі дзейнасці Лівонскага ордэна і Швецыі, накіраванай на захоп тэрыторый Наўгародскай рэспублікі.

У 1240 годзе шведы высадзіліся ў вусце Нявы для паходу на Ноўгарад, а рыцары Лівонскага ордэна аблажылі Пскоў. Шведскі правадыр даслаў Аляксандру пагарду на пасланне: «Калі можаш, супраціўляўся, ведай, што я ўжо тут і палонных зямлю тваю». Аляксандр вырашыў не чакаць актыўнасці шведаў і з невялікай дружынай наўгародцаў і ладожан высунуўся да Няве і, застаў шведаў знянацку, ўчыніў ім поўнае паражэнне. Поўная перамога Аляксандра ператварыла яго ў героя. Асаблівы арэол асобы князя надало тое, перад бітвай Іжорскага старасты Пельгусию было бачанне, быццам па Няве плыла ладдзя з рускімі ваярамі і святымі Барысам і Глебам, якія прыйшлі дапамагаць братах свойму.

Аднак наўгародцам здалося, што князь заганарыўся гэтай перамогай, таму яны «паказалі яму шлях з горада». Ўзяцце ливонцами Пскова і прасоўванне іх аж да самага Ноўгарада прымусіла наўгародцаў змяніць сваё меркаванне, і ў 1241 годзе Аляксандр зноў стаў князем наўгародскім.

5 красавіка 1242 года на Чудскім возеры наўгародцы і Суздальцаў ўшчэнт разбілі войска Лівонскага ордэна, знішчыўшы тым самым магчымасць далейшага прасоўвання заходніх суседзяў на Усход. У Лядовым пабоішча было запалонена 50 рыцараў, чаго ніколі раней не здаралася.

У 1245 годзе літоўскі князь Мидовинг уварваўся ў рускія межы. Даведаўшыся пра гэта, Аляксандр сабраў дружыну і выступіў у паход. Літоўцам стала вядома пра набліжэнне князя і войска Мидовинга пабегла, спалохаўшыся аднаго яго імя, але наўгародцы нагналі яго і зазнала сакрушальную паразу. За пяць гадоў сваёй дзейнасці Аляксандр здолеў пашырыць наўгародскія ўладанні, адваяваў у Лівонскага Ордэна частка Латгаліі.

Цяпер галоўным стратэгічным напрамкам знешняй палітыкі Аляксандра становяцца адносіны з Ардой. У 1246 году князь Яраслаў быў атручаны ў Каракорума, а ў 1247 г. князь Аляксандр адправіўся на Волгу да Батыю, які цёпла прыняў князя і нават стаў яго прыёмным бацькам.

Аляксандр Неўскі правілаў Руссю аж да 1263 года. Па шляху дадому пасля чарговай паездкі ў Каракорум князь памёр. Магчыма, ён таксама быў атручаны.